Help, mijn man heeft een ochtendhumeur!
Ik heb er zo schoon genoeg van. Iedere ochtend ontploft mijn man. Hij zanikt over niet genoeg schone sokken, schone kleren, iets wat op de vloer ligt, andere rommel, wat hem maar voor de voeten komt. Grauwend en grommend marcheert hij tussen badkamer en slaapkamer, onderwijl met deuren slaand, het felle licht aanknippend (ik blijf wijselijk liggen tot hij naar beneden is) en van alles op de vloer smijtend.
Ik heb nu een dikke week griep en kan niet echt veel doen. Dus stapelt de was zich op en trekken de hoeken allemaal rommel aan, je kent die pleisterplekken wel waar troep zich opstapelt. Ja, dat gebeurt, als niemand anders dat overneemt.
Meestal reageer ik niet op hem, maar vanmorgen liet ik er één opmerking uit, toen hij zijn sokkenla overhop had gegooid en begon te foeteren dat er geen schone waren (die waren er wel, wel 10 paar, maar niet die hij wilde):"Ja, wat denk je, dat de kaboutertjes het 's nachts komen doen als ik ziek ben?" En jawel hoor, daar kwam ie weer:"Allemaal aanstellerij!"
Ik ben het zó beu. Vanmorgen dacht ik ineens, ik zou gewoon een paar dagen moeten weggaan, bij een vriendin slapen, hij zoekt het allemaal maar in zijn eentje uit. Maarja.
Wat moet ik hiermee? Wat kan ik hieraan doen?
Anderzijds, als hij dan eindelijk wegrijdt en ik vanuit het badkamerraam een lange neus naar hem maak, ben ik ook weer blij dat ik dat niet heb, zo'n chagrijn. Als ik de kinderen naar school breng en het zonnetje schijnt zo lekker als vandaag en de vogeltjes zingen, dan loop ik alweer te fluiten en glijdt het zo weer van me af.
Maar jemig, als het weer eens zover is, denk ik wel eens stiekum: Ik ga ervandoor! Woonde ik maar alleen, met de kinderen! Soms is hij een hele week weg, dan is meneer daar een festival, en man, wat een rust dan! Vrolijke ochtenden, geen troep overal, minder was, afwas, een betere sfeer...dan fantaseer je wel eens, nietwaar, over een leven zonder die galbak.....
Snurken
Mijn man snurkt, ik schijn ook te snurken. Ik betrap mezelf wel eens op snurken, dat is raar!
Als mijn man snurkt terwijl ik nog in slaap moet vallen kan ik er echt dol van worden en dan ben ik niet aardig. Ik gooi soms mijn volle gewicht ertegenaan om hem in zijn slaap te storen, waardoor hij anders gaat liggen. Als hij van een zachte duw niets merkt moet je toch wat. Als ik slaap heb ik nergens last van gelukkig. Je zou bij overlast waxdopjes in je oren kunnen doen, dat scheelt ook al lijkt me.
Snurken sloopt
Ik weet nog dat mijn moeder een uur eerder uit zichzelf wakker werd als mijn vader (een keer per jaar) een week elders sliep. Na die week was ze beter uitgeslapen dan de rest van het jaar. En elke nacht slecht slapen is gewoon funest voor je humeur.
Gevonden op www.nko.uza.be/patient/nko/slaaplabo.html:
Snurkgeluiden variëren in intensiteit van 40 tot meer dan 80 decibel. De maximale toelaatbare grens voor nachtelijk geluid in de woning bedraagt 45 decibel. Luid snurken kan de oorzaak zijn van een gestoord slaappatroon bij de bedpartner of bij de patient zelf.
Dus daar zou ik beginnen. Zorgen dat jullie allebei eens goed uitgeslapen raken.
Beemer?
"Maar de richting van de reacties was dat het voor kinderen erger is als moeder bij vader blijft ook al houdt ze niet meer van hem dan dat ze zouden gaan scheiden."
Dat heb ik ook nergens gezegd. Ik denk dat het afhangt hoe de ouders met elkaar om gaan, onder 1 dak of niet.
Ik vind het niet eerlijk naar de partner toe. Als je 40 bent heb je meer kans om iemand anders te vinden om gelukkig oud mee te worden, dan dat je 55 bent.
Gebleven voor de kinderen
en wat heeft het mijn moeder opgeleverd: nauwelijks contact meer, ik weiger in een vrieskast thuis te komen. Ik kon niet wachten om op mezelf te gaan wonen en zo min mogelijk daar te komen. 2 misschien 3 keer per jaar als het echt niet anders kon en ik geen smoezen meer kond verzinnen. Tot ik een relatie kreeg, toen kwamen we er iets vaker maar niet van harte.
Inmiddels zijn mijn ouders dan toch gescheiden en de sfeer in het huis is nu normaal. Ik kom graag bij mijn vader, maar niet bij mijn moeder.
Is dat wat je wil?
Zelf ben ik ook gescheiden, mijn nu 5 jarige komt graag bij ons beiden, en heeft gewoon 2 thuisen. Ze is vrolijk en gedeit goed ook op school merken ze geen verschil. Ik wou dat mijn ouders daar vroeger toe in staat waren geweest.
Nou
Beemer:
'Wat gelukkig worden met een nieuwe partner betreft, gaat dit natuurlijk net zo hard op voor de degene die besluit het nog een aantal jaren aan te kijken voordat de scheiding wordt aangevraagd. Die vergooit dan ook de eigen kansen. Soms moet je beslissingen nemen waar je zelf achter staat en dat betekent niet altijd dat daarmee de belangen van iedereen het beste gediend zijn.'
ja, maar wie heeft het hier nu over gelukkig worden met een nieuwe partner? Je geluk hangt toch niet af van het hebben van een partner. Zie eerst dit maar eens op de rails te krijgen, al dan niet getrouwd.
Het gaat hier om de koude sfeer in deze relaties. De toon van gebeten hond is zo triest. En zelfde bootje, die zegt:
'Soms denk ik: ging hij zelf maar weg. Vond hij maar een ander. Daar kan ik soms bijna naar snakken.'
Dat vind ik in en in triest en erg oneerlijk en gemeen ja, naar haar man toe. De kilte straalt van je scherm. Voelen de kinderen dat niet ook? En worden ze daar blij van? En is dat een goed voorbeeld?
Duur
latten is wel erg duur. Ik zou gaan voor de gescheiden slaapkamer! Slecht slapen is echt funest voor een heleboel relaties. Ik kan echt zo sacherijnig, wanhopig en onmogelijk worden als ik niet genoeg slaap!
Beemer
Ik ben met je eens dat élk moment om te scheiden een belabberd moment is. Ik heb er geen ervaring mee, maar toch denk ik (ook door wat ik er wel eens over heb gehoord) dat het juist voor volwassen kinderen moeilijk kan zijn als duidelijk wordt dat die spanning in huis eerder had kunnen stoppen als de ouders niet voor de kinderen bij elkaar waren gebleven.
Met alle respect, maar ik vind het zo iets aparts dat het gesprek dus járen om de kinderen draait en er bij hun vertrek niets meer te bespreken valt. Met wie bespreek je dan je opvattingen en de gebeurtenissen in de wereld? Als je dat niet met elkaar kunt doen, ontdek je dat toch niet pas als het enige gespreksonderwerp het huis uit is gegaan?
Pelle - ot
Wauw, dat had ik inderdaad niet verwacht
Beemer
wat maak je je nou druk. Ik ben helemaal niet pro scheiden. Denk alleen dat het niet altijd verkeerd af hoeft te lopen met kinderen van gescheiden ouders, dat dat wordt overschat. Probeerde ook uit te leggen dat je er veel aan kunt doen na de scheiding, door als ouders fatsoenlijk met elkaar om te blijven gaan.
Beemer:'Met daarbij de kanttekening dat als het thuis echt erg is een scheiding inderdaad een opluchting kan betekenen.'
Nou, over die gevallen heb ik het dus. Niet zomaar om iedere wissewas. Maar je hebt van die stellen die elkaar langzaam gaan haten en vreselijk tegen elkaar gaan doen. Dat proefde ik bij zelfde bootje en n.a.v. die posting reageerde ik eigenlijk.
Geen haat
Nee, wij haten elkaar niet. Ik haat hem niet, dat weet ik zeker. Ik word gewoon doodmoe van hem en van zijn buien. Misschien wordt hij ook wel doodmoe van mij, dat zou heel goed kunnen. Ik weet het niet want we praten niet. Dat loopt altijd uit op ellende, dus dat doen we niet meer.
Over scheiden denken wij allebei niet makkelijk. En vergis je niet, ik hou ook nog van hem. Dat is juist de moeilijkheid. Daarom zeg ik: liep hij maar weg. Dan hoefde ik niet meer zo moeilijk te leven en had ik toch geen schuldgevoel.
Nou ja, laat maar.
Bootje/gebeten hond
Bootje: 'nou ja, laat maar.'
Maar Bootje, jij bent het toch ook waard om een zo prettig mogelijk leven te leiden? Je moet het wel zelf doen, dat is de pest, maar je leven heb je in eigen hand. Waarom sla je niet met je vuist op tafel en zeg je: "Waarom hebben wij het niet leuk meer? Ik wil het weer leuk hebben en niet langer zo door modderen."
Het is toch ook je man's probleem? Zo kun je een opening maken om het te bespreken. Je draait nu in een kringetje rond. Spring daar uit!
We dwalen nu wel erg af van het ochtendhumeur. Hoe gaat het daar mee, Gebeten Hond?
