Help, mijn man heeft een ochtendhumeur!

Gebeten hond

Op een moment dat zijn humeur wat beter is, zou ik dit onder de aandacht brengen bij hem. Het lijkt mij geen leuk begin van de dag en het is ook niet nodig.
Je weet het trouwens prima op te schrijven....je kan hem ook je beginposting laten lezen

Beterschap!

groetjes van Purk

Jakkes

wat een nare kerel. Hij lijkt ook geen enkele moeite te doen om zich te beheersen. Die reden zou ik hem geven!

Lekker voorbeeld ook voor je kinderen, als je die hebt.

En griep, aanstellerij?
Wacht maar tot hij eens goed ziek is. Laat hem lekker gaar koken. Maaar daar ben je waarschijnlijk te aardig voor?

Heftig

Ik vind je verhaal best heftig. Ik vind dit ook geen ochtendhumeur meer. Ik heb zelf best een ochtendhumeur maar niet zo erg. Wat bij mij helpt is alles de avond van te voren klaar leggen dan heb ik de volgende morgen niet zo´n last dat `alles`tegenzit.
Als je schrijft dat je best wel alleen wil zijn, dat vind ik niet zo´n goed teken. Ik zou zeker eens goed met hem gaan praten(niet ´smorgens), ik vind dit best wel een probleem
Muizemeis

Laten liggen

Ik mag hopen dat je de bende (sokkenla en de rest) die hij op de grond gooit laat liggen?! Als hij in de ochtend als een tierende olifant door het huis trekt en alles op de grond gooit, zou ik er zo overheen stappen en lekker gaan sjoppen. Als ie dan weer begint over de troep; het is jouw troep, heb jij neergegooid.
Wat je verder in je mail schrijft klinkt als niet alleen dit. Praten, voor je straks echt de knoop doorhakt.

Ochtendhumeur

Nou, dit lijkt me meer dan een ochtendhumeur. Dat van mij is dermate berucht, dat het zelfs een naam heeft in de familie: het ATOH - een Algemeen Tirza Ochtend Humeur. Maar ik doe of zeg níks! Dat is het hem nou juist! Je moet mij met rust laten, niet praten, geen vragen stellen en niet in de weg lopen. Ik schuifel naargeestig door een halfduistere woning, langs toilet en badkamer enzo, maar geloof maar niet dat ik ga ontploffen. Daar heb ik helemaal de energie niet voor en ook geen zin in. Allemaal uit m'n buurt blijven, licht uitlaten en na een halfuurtje-drie kwartier ben ik aanspreekbaar. Ik vind dit (van jouw man) echt niet normaal. Ik zou eens een keer terugbleren denk ik

Tirza

Precies, staken!

Dan wordt het misschien wat meer gewaardeerd dat je de sokken wast. Is die helemaal besodemieterd? Hij zal de dingen die je doet, pas waarderen als je een tijdje hem de dienstverlening ontneemt.

Mwah

Is hij 'altijd' zo, of alleen tijdens de ochtenden? Ik herken er namelijk wel het e.e.a. in. Ik kan 's morgens ook erg mopperen. Ik doe het tegenwoordig niet meer, omdat ik ontplof als er dan iemand tegengas geeft. En dat is niet eerlijk naar je omgeving. Mijn man heeft last van hetzelfde als hij klust in huis. Dat gaat nooit gezellig en hij loopt aan een stuk door te mopperen. Ik assisteer dan zwijgend en incasseer met een glimlach opmerkingen als 'hamer', 'die andere', 'houd stil' en adviezen als 'die schroef moet recht'. Als ik zou reageren zoals in me opkomt hebben we een week ruzie, terwijl het, als ik mijn mond houd, na het klussen weer over is.
En dat van die sokken. Als je ziek bent kun je inderdaad het huishouden niet volledig bijhouden. Zou hij ook geïrriteerd reageren als je tijdig aangeeft dat je je niet lekker voelt en vraagt of hij die was wil draaien?

Vic

Das toch niet helemaal hetzelfde, vind ik. Ik kan ook kriegel reageren als het niet zo gaat als ik wil of als ik met een klusje bezig ben dat het uiterste van me vraagt. We zijn allemaal maar mensen, en niets menselijks is ons vreemd blijkbaar.

Wat de man van gebeten hond doet is m.i. echter iets heel anders. Hij reageert al zijn frustatie (bewust?) op gebeten hond af. En dat is wat mij betreft echt een brug te ver. En bovendien is hij ook niet reeel, maar mogelijk dat dat nog te verhelpen zou zijn met een goed gesprek en wat tactische aanpassingen (zoals dat manlief zijn kleren al 's avond klaarlegt). Ik vraag me echter echt af of hij alleen 's ochtends zo doet. Dat zou dan een ware dr. Jeckyl en mr. Hide zijn.

Ware aard

Ik kan het niet helpen te denken dat je man 's ochtends nog niet in staat is zijn ware aard te verbergen en de rest van de dag zichzelf beter in de hand heeft en sociaal wenselijk gedrag kan vertonen. Ik bedoel als hij zegt dat hij vindt dat je je aanstelt als je ziek bent dan komt dat toch niet uit de lucht vallen? Dan heb ik zo'n idee dat hij dat diep in zijn hart toch vindt. Hoe is je man dan op andere tijdstippen van de dag? Als het echt een ochtendhumeur is, helpt het denk ik dat hij de avond vantevoren zijn kleding klaar legt en opstaat als de rest van het gezin weg is of dat hij opstaat en vertrekt voordat de rest opstaat.
Volgens mij is een mens best in staat om zich in te houden hoor, dat kun je niet wijten aan de omstandigheden. Toen ik nog niet zo lang met mijn man samenwoonde hadden wij begin van het weekend wel eens een woordenwisseling en dan bleef hij het hele weekend kwaad. Had hij van zijn moeder geleerd, die deed/doet dat ook. Ik heb gewoon gezegd dat ik dat niet meer wilde hebben, dat we de hele week al gewerkt hadden en dan was hij het hele weekend boos en was het weer maandag en konden we weer aan de slag na een rot weekend. Dat heeft hij ter harte genomen, hij vond eigenlijk wel dat ik gelijk had.

Vanavond schrijf ik weer

Allereerst hartelijk dank voor alle steunbetuigingen, herkenning en advies. Fijn dat jullie zo meedenken, dat doet me goed.
Ik zit nu met mijn ontbijtje, maar ik heb te veel te doen vandaag (hoe zou dat nu komen ?)om op jullie in te gaan, dus vanavond. Dan speelt mijn man voor de radio en kan ik lekker tikken.
Ja, het is ene muzikant. Heel moeilijk volkje, die muzikanten, is mijn ervaring. Ik ken er nogal wat en oei, ik kan het niemand aanraden. Als kameraad, oké, maar het is geen trouwmateriaal.

Ervaring

Uit zéér uitgebreide, persoonlijke en close ervaring (in de muziekwereld en de media, en nee, ik ben niet beroemd dus stop maar met vissen ) weet ik dat de meeste mensen uit de creatieve sector tamelijk ehm, pittig zijn in de omgang. En ja, ik heb ook mijn kuren (al weet ik mijn ochtendhumeur wel in te houden)

En hoe doe je dat?

Gebeten hond,

Ik herken veel in je verhaal, bij die van mij blijft het niet beperkt tot de ochtend. Ik ben zo benieuwd hoe jij dat van je af laten glijden doet? Het lukt mij niet, ik raak (ben) er supergestressed van en de kids ook. Ikzelf, van nature niet heeel netjes.... doe mijn uiterste best om alles zo te doen... dat er geen aanleiding is voor de uitbarsting. Heel dom want daar ben ik dus heel ongelukkig onder. Als er weer een bui overgetrokken is ben ik daar innerlijk zwaar van slag van. Ja, ik heb iets aan te kijken (ben ik al heel druk mee bezig) maar ik had graag oud willen worden met deze man maar ik kan de druk niet meer aan.

Geen aardige man

Hè vrouw, dat is naar voor je. Ja, ook ik denk er soms aan om me in te schrijven bij de woningstichting (moet ik sowieso eens doen, je hoeft er geen gebruik van te gaan maken immers) en tegen de tijd dat ik een huisje krijgen kan, de scheding aan te vragen.
Ik vind mezelf ook regelmatig terug in de huishouding met als hoofdmotief: geen reden tot klagen geven. Het punt is, hij vindt altijd wel wat te klagen, ook als ik extreem mijn best doe. Het is gewoon geen aardige man.
Hoe het komt dat ik het zo af kan laten glijden? Wel, ik heb van nature een opgewekt karakter, ons dochtertje ook, we lachen veel en zijn zelden chagrijnig. Dat helpt. En dan nog een zonnetje erbij, of even een belletje, bezoekje of mailtje van een goeie kennis en ik kan er weer tegen.
oms, als we eens de tv uitlaten en een flesje wijn openen met een muziekje erbij, hebben we het wel gezellig. Opmerkelijk is ook dat hoewel ik overal om me heen verhalen hoor van leeftijdgenoten dat ze 'het' haast bijna nooit meer doen, wij makkelijk aan die 2,3 keer per week komen. Ik vind hem fysiek wèl aantrekkelijk. Maar het doet pijn dat hij zo weinig geïnteresseerd is in mijzelf, terwijl hij zelf de volle aandacht verwacht voor zijn avonturen en besognes.
Tsja.
Vannacht snurkte ik blijkbaar weer stevig, ik werd elk half uur wakker geduwd met een from of 'Hou nou eens op', "Ga es normaal slapen" en ik doe mijn best zó e liggen dat de kans op snurken klein is, maar blijkbaar toch...maar dan nog, alsof ik het expres doe. Vanmorgen was zijn wekkeer al een half uur repeterend aan het tuteren en porde hij weer. Belachelijk. "Moest jij er niet uit?" repliceerde ik derhalve. "Ja, ga er maar uit" kreeg ik terug. dus hup, ik onder de douche. Hihi, hij balen, want nu moest ie wachten.
En de gevoelige zieltjes moeten nu niet verder lezen: Toen ik beneden was explodeerde het gas in mijn darmen en liet ik een knetterende scheet. Ja, dacht ik, dát had mijn antwoord moeten zijn op die vraag "neemt u deze man tot uw wettige echtgenoot?"

Snurken

Even over dat snurken. Mijn man kan er ook wat van en mijn porren worden ook per uur harder en onaardiger, sorry maar in dat geval heb ik begrip voor je man. Hij wordt gewoon de hele tijd wakker van gesnurk en dat is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor je nachtrust en humeur. Dus hier ook, hoe lief ik mijn man ook vind, als ie snurkt (voor de zoveelste keer) dan kan ik bloedsjacherijnig worden. Dus hij heeft daar middeltjes voor gehaald bij de drogist (iets met een pompje) en dat werkt! Helaas werkte het maar tijdelijk en als hij wat heeft gedronken snurkt hij erger. Nu hebben we dus de afspraak dat hij meteen naar beneden op de bank vertrekt als hij gaat snurken. Hij kan doorslapen (al snurkend) en ik ook.
Inmiddels is hij 5 kilo afgevallen en snurkt hij helemaal niet meer, maar nog, hij heeft veel nachten op de bank doorgebracht hoor.

Zeer herkenbaar

Gebeten hond, jouw bericht met als titel "Geen aardige man" is griezelig herkenbaar. Mijn man is ook niet aardig en lijkt wel een tweelingbroer van die van jou - al snurkt de mijne zelf, haha. En geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om op de bank te gaan slapen, Maxime. Dat mag ik doen als ik het zat ben.
Ik weet absoluut niet meer waarom ik nog bij hem ben - ja, we hebben samen een kind en ik teer nog op een heel ver verleden toen ik vreselijk veel in hem zag en hem heel aantrekkelijk vond. En ik zou me zo schamen tegenover iedereen als we het niet redden. Dat soort idiote redenen heb ik om bij hem te blijven. Plus angst voor het onbekende en al dat gedoe van een scheiding, ik zie om me heen hoeveel ellende het kost.
Soms denk ik: ging hij zelf maar weg. Vond hij maar een ander. Daar kan ik soms bijna naar snakken.
Ach ja, even hart luchten op een forum en dan weer verder in de sleur met een man die niet praat en altijd chagrijnig is.

Verandering

Tja, even simple: als je verandering in de situatie wilt hebben, dan zul je iets meoten doen. Als je bij alles een "ja, maar" hebt, dan is het tijd om eens te kijken waarom je geen verandering wilt. Klinkt hard, maar zo is het wel.
Waar ben je bang voor? Scheiding zelf? Minder geld dan je nu hebt? Herrie met de familie? Schaamte? Gedoe? (ja, dat is het natuurlijk, maar ongelukkig zijn en wat daar bij komt kijken is ook gedoe).

Actie ondernemen hoeft niet perse meteen scheiden te betekenen. Het kan heel simpel beginnen met voor jezelf vast te stellen wat je acceptabel vindt en wat niet. En als je het niet meer weet of het normaal is of niet, vraag dan hier of bij vrienden, of zoek eens online bij sites over gezonde relaties e.d.

Wat voor mij en mijn man werkt om over ongenoegens te praten, is elkaar schrijven. Dat kun je editen, je kunt de gemenigheidjes en beschuldigingen naar de ander weer weg halen, je kunt rustig de tijd nemen om je gedachten op een rijtje te zetten voor je het epistel schrijft en verstuurd. Het heeft ook een nadeel: wat er eenmaal staat, staat er. Reden te meer om heel voorzichtig, maar wel goed duidelijk te maken wat je wilt, verwacht of wat je dwars zit. Toen ik geen uitweg meer zag in mijn relatie, zette dit een hoop in gang. Ik had niets te verliezen op dat moment, dus ik waagde het erop om eens wat flink persoonlijke vragen te stellen en daar kreeg ik verrassende andwoorden op.

Angie

Waarom blijven?

In periodes dat hij continu chagrijnig rondloopt vraga ik me ook wel es af waarom ik bij hem blijf. In de eerste plaats voor de kinderen. Ze praten zo vaak over echtscheiding, omdat ze het op school zien en meemaken, en ze vragen vaak "jullie gaan toch nooit scheiden, he?"
Ik heb voor mezelf besloten dat ik in elk geval blijf tot de kinderen de deur uitgaan. De helft van de tijd zit er dan al op (hihi, alsof je gevangen bent!). Het kan dan twee kanten uitgaan: Of we hebben elkaar niets meer te vertellen zonder de kinderen, of we krijgen door de grotere vrijheid meer aandacht voor elkaar en het vuur laait weer op.
Kijk, er is voor mij toch genoeg, aan hem alleen bedoel ik, om wel te blijven. Er zijn betere periodes dat we wel kunenn lachen samen en we het als gezin gezellig hebben. Momenteel heeft hij het heel druk met z'n werk en ik zit met die stomme gezondheidsklachten, doe dus weinig momenteel. Dat kan wel irriteren.
Ik ben naar het logeerbed gegaan trouwens, op zolder. Héérlijk! Zalige nacht gehad, zelfs verslapen vanmorgen. Ik hoorde zijn wekkertje heel in de verte. Nee, die van mij gaat ook niet naar bank of logeerbed. De laatste niet om de smoes dat het zo'n rommel in dat kamertje is. Yeah right. Schuif het maar weer op mij af.
Zeg, dat schrijven, dat lijkt me ook wel wat. Hij schrijft niet graag en niet goed, maar niet geschoten is altijd mis.

Is hij minder chagrijnig als jij in de logeerkamer slaapt?

Elk half uur wakker worden omdat iemand naast je ligt te snurken is ook niet alles...

Toen de kinderen klein waren was ik ook heel vaak chagrijnig. Ik waardeerde het toen heel erg dat mijn man mij in het weekend vaak tussen de middag even naar bed stuurde of voorstelde even op stap te gaan met de kinderen zodat ik even bij kon komen.

Ik vind scheiden gelijk weer een negatieve oplossing. Waarom niet eerst positieve oplossingen proberen? Hij heeft het heel druk op zijn werk en is zo te lezen heel moe. Lukt het je hem in het weekend genoeg tijd te geven zodat hij weer bij kan tanken?

Bek valt open

dat lijkt me echt het allerbeste wat je kunt doen: apart gaan slapen. Ik begrijp heel goed dat je man gek wordt van jouw gesnurk. Sorry hoor, maar dat moet killing zijn! Je zegt ook dat hij muzikant is. Betekent dat dat hij 's avonds laat thuis komt? Dus korte nachten maakt met een snurkende vrouw naast zich? Ik heb meelij met die man. Waarom probeer je niet wat aan je snurken te doen? Middeltjes, niet op je rug slapen, heb je misschien overgewicht?
Als je het verder goed met hem hebt, alsjeblieft, probeer het dan goed met hem te houden.
En voor zelfde bootje, hier valt m'n bek pas echt van open: wat oneerlijk naar je man toe. Bovendien: you don't know what you got 'till it's gone. Kijk eens goed naar je man, zijn goede kanten. Wees eens lief voor hem, het is soms een wisselwerking. Kijk eens wat er gebeurt. Wordt het niet beter, wees dan eerlijk en ga bij hem weg. Gun hem (en jezelf)dan het geluk ergens anders. En natuurlijk roepen de kinderen: jullie gaan toch niet scheiden? Wat weten ze ervan? Nee, twee ouders die de pest aan elkaar hebben, dat is een feest.

Blijven voor de kinderen

"Ik heb voor mezelf besloten dat ik in elk geval blijf tot de kinderen de deur uitgaan. "

ik vind dit echt zo gemeen! Of je blijft bij iemand omdat je van iemand houdt, of je werkt eraan (nu!), of je gaat weg en geeft je man een kans iemand te ontmoeten die wel gelukkig met hem is. Die kans wordt elk jaar kleiner.

Blijven voor de kinderen

Wat voor voorbeeld geef je je kinderen dan? Een huwelijk volhouden wat steeds ongezelliger wordt, ook voor de kinderen. Waar uiteindelijk iedereen ongelukkig is. En als de kids er dan wat van zeggen als ze 'groot' zijn kun je zeggen; ja maar ik heb het voor jullie volgehouden.(oftewel; het is jullie schuld) En bedankt ma.
Zeg eens eerlijk, stel dat je dochter in zo'n huwelijk zou zitten, zou ze het vol moeten houden en ongelukkig zijn?

"Ik heb voor mezelf besloten dat ik in elk geval blijf tot de kinderen de deur uitgaan. "

ik vind dit echt zo gemeen! Of je blijft bij iemand omdat je van iemand houdt, of je werkt eraan (nu!), of je gaat weg en geeft je man een kans iemand te ontmoeten die wel gelukkig met hem is"
Nou zeg, heeft die man geen eigen verantwoordelijkheid? Als hij het gevoel heeft dat de relatie niet meer is wat hij er van verwacht, kan hij er toch zelf uitstappen? En anders houdt hij het zelf in stand hoor, wat de beweegredenen van zijn echtgenote ook zijn.

Maria

Maria

Dat hangt ervan af. Als hij denkt dat alles koek en ei is, omdat zij niet aangeeft niet tevreden te zijn, dan kan hij moeilijk gedachtes lezen toch? Mensen hebben nu eenmaal niet dezelfde verwachtingen van een relatie. Ik kan hier bijvoorbeeld dagenlang strontsacherijnig door het huis heen jakkeren, en mijn man vindt dat helemaal niet erg, en trekt het zich echt niet persoonlijk aan (tenzij ik duidelijk aangeef dat het aan hem ligt).

Als hij daarentegen sacherijnig rond loopt, heeft hij voor mij in gedachten z'n koffers al klaar staan, want Natuurlijk moet het aan mij liggen... (is dus meestal niet zo).

Communicatie blijft dus belangrijk. Hoe vaak hoor je niet dat een partner verbijsterd achterblijft, omdat die niet in de gaten had dat de ander zo ongelukkig was en weg wilde?

Praten

ik denk eigenlijk dat niet het scheiden op zich maar de manier waarop (daarna) met elkaar wordt omgegaan belangrijker is t.a.v. de kinderen. Als alles op een soepele manier verloopt en je elkaar kunt blijven respecteren blijft de schade tot een minimum beperkt. Volgens mij zijn het meer de volwassenen die er een groot drama van maken dan de kinderen zelf. 'Ach gut, arm kind', terwijl die dat zelf allemaal niet zo bevat. Kinderen zijn erg flexibel en kopieren het gedrag van volwassenen. Dus gedraag je! Je hebt ooit van die man gehouden, die kan dus niet door en door slecht zijn. Jij hebt ook je aandeel in het mislukken van je huwelijk. Vind ik ook veel te dramatisch klinken: het mislukken van je huwelijk. Eigenlijk is het een wonder dat twee mensen hun leven lang in harmonie door kunnen brengen. Ze hebben dan een hele goede keus gemaakt en een goeie match getroffen, geweldig. Dat is ons niet allemaal gegeven en er komt van alles op je levenspad, dat is constant in beweging.
Met dit alles wil ik niet zeggen dat ik pro scheiden ben, helemaal niet, maar ik vind het ook ontzettend oneerlijk om voor je kinderen bij je man te blijven en hem niet te vertellen hoe je je voelt. Praten is de sleutel.

Bij elkaar blijven voor de kinderen gemeen?

Dat vind ik wel een beetje de feiten verdraaien. De intentie is goed. Je hebt het belang van de kinderen voor ogen als je om die reden bij elkaar blijft. Of het verstandig is om voor de kinderen bij elkaar te blijven is een tweede. De ouders van een vroegere schoolvriendin van mijn dochter zijn dit jaar gescheiden. De dochter is de jongste en is dit jaar 18 geworden. Het eerste wat ik dacht was 'oh, bij elkaar gebleven voor de kinderen dus.' Ik weet niet of het waar is overigens.
Ik kan me niet voorstellen dat het voor de kinderen prettig voelt als ouders gelijk als de kinderen volwassen zijn gaan scheiden. Daarmee schuif je de verantwoordelijkheid, voor al die tijd dat je als ouders niet gelukkig onder een dak woonde, een groot deel naar je kinderen toe, terwijl je ze juist wilde ontzien.