Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Pennestreek,
Niet jij bent op de proef maar hij is op de proef; rug recht.
Boosheid
Was eigenlijk gericht aan moederziel nadat ze zei ik haat hem enz.
Ik zei daarop: wordt boos om te voorkomen dat je gaat haten.
Maar bij jou merk ik, misschien mede omdat je op bent, een gelatenheid, een afwachtende bescheidenheid naar hem. Oud en vertrouwd.
Wat flanagan zegt: hij is op proef, niet jij. Je zit niet in de keuring af te wachten of je goed bevonden wordt....nee, jij hebt besloten het te proberen met hem na zijn missers. Jij bepaalt. Niet hij. Je mag boos zijn. Dat heet niet blijven hangen..schei uit, wie bepaalt dat en wanneer het genoeg is? Is je vertrouwen al hersteld dan? Nee toch?
Moederziel,
Heb je het gevoel dat je man jou als het ware als zijn zus beschouwt? Zoals echtparen soms als broer en zus een huis delen, ieder zijn eigen weg en uit elkaar groeien.
Als hij daadwerkelijk begrijpt hoe jij je voelt, kan je aangeven dat je hem de komende maand niet meer over de vloer wilt hebben daar hij Truus blijft bezoeken. En dat de kinderen tzt wel bij hem op visite komen.
Het gevoel van ' op de proef zijn' is het laatste wat ik je toewens.
Draadje wordt gesloten
Beste deelnemers,
bij 1000 berichten sluiten wij deze draad. Uiteraard zijn jullie van harte welkom om een nieuwe te starten.
Met vriendelijke groet,
Heidi Sour
Forumbeheerder Ouders Online
Tops
Praten op neutraal terrein, dingen doen op neutraal terrein hebben we gedaan. Dat gaat allemaal.
Echter het echte leven begint weer als je samen onder een dak leeft....
Mannetje
Maar niet met dezelfde onveranderde mensen. Daar gaat het te snel voor als je t mij vraagt. Je bent nog zoekende, nog zonder begeleiding als ik het goed las.
En ik denk dat je daar wat meer begeleiding voor nodig zou kunnen hebben. Je vond het weekend vertrouwd maar mistte meteen nog steeds dat ondefinieerbare. Dan ben je er nog niet uit en moet je weer een stap terug anders speelt hetzelfde verhaal zich in versneld tempo af. Zonde van de pijn die dan weer ontstaat.
Poort tot de kinderen
'jij bent de poort tot zijn kinderen? Hoezo?'
Onze kinderen voelen zich verlaten door man. Dat heeft een ongelooflijke dreun gegeven die hij niet zelfstandig ongedaan kon maken. Ze namen heel erg snel heel veel afstand van hem: gepijnigd, gekwetst. Wilden niet aan de telefoon, willen niet op de bank met hem. Ze voelen zich verraden en herkennen man/vader niet zoals hij was.
De momenten waarin dat nu weer een beetje goed komt, zijn de momenten waarop we met z'n allen thuis zijn. Ik ben op die momenten de smeerolie, het cement van ons gezin. In die zin ben ik de poort tot de kinderen. Man bereikt uiteindelijk ze niet, behalve via mij. Ik ben de barometer - hoe graag ik dat ook anders zou zien. Ik ben namelijk de allerlaatste die er tussen wil staan, maar ik kan/wil ook de gekwetstheid van de kinderen niet negeren. Zo bezien voelt ik me soms een mede-verrader, ik dek toe wat niet toegedekt moet worden. Ik wil dat niet, maar ik kan er nauwelijks aan ontkomen.
Draadje wordt gesloten, verder in Hel, deel 2
Ik maak een nieuw topic aan
