Herkennen jullie dit (regelmatig dip in relatie van mijn kant)
Regelmatig bekruipt me het gevoel: "Is het dit nou, wil ik zo wel verder enz.". Ik heb regelmatig twijfels of ik nog wel genoeg van mijn man hou en ik erger me vaak aan een heleboel dingen van zijn kant, aan het intieme gedeelte van de relatie heb ik tijdens die dip ook vaak geen behoefte. Dit zijn vaak fases; het gaat op en af. Ik voel me vaak erg schuldig naar hem toe en vaak denk ik ook: "Hoe zou ik me voelen als mijn man dit zo zou hebben? " En dan besef ik ook weer dat ik onze relatie niet wil opgeven. Maar toch vind ik het ook niet kloppen dat dit gevoel regelmatig terugkeert; ik heb ook het gevoel dat we meer een broer-zus relatie hebben, de passie is verdwenen.
Is dit herkenbaar? Heeft het misschien met min leeftijd te maken (39) of met het aantal jaren dat we elkaar kennen (13)?
Zou het
daar mee te maken hebben? Dat ik misschien zelf niet helemaal goed in mijn vel zit? Of heeft het gewoon te maken met een bepaalde fase in je leven? Of...worden de gevoelens voor mijn man echt minder...
Hoe vaak?
Hoevaak heb je die dips? Is het maandelijks? Heeft het met de cyclus te maken? Klinkt misschien gek, maar ik ervaar het zo.
Bellefleur
Misschien heeft het idd met mijn cyclus te maken. Ik zal er eens beter op gaan letten.
Heb jij dit dan ook? herken jij het?
Herkenning, cyclus
Hoi ffzo en Bellefleur,
ik herken het enorm. Ik kan de klok erop gelijk zetten. Vlak voor mijn ongi, een week of iets langer, voel ik me ondergewaardeerd, niet verbonden, niet gezien en leg ik alles wat mijn lief doet negatief uit.
Sinds ik me ervan bewust ben, gaat het wel iets beter. Als ik me dan weer boos of negatief voel richting hem, kijk ik op de kalender en denk ik: inderdaad, het is weer zover, en dan probeer ik er in elk geval geen uiting aan te geven, want dat loopt in 9 van de 10 gevallen uit in een onredelijke uitbarsting van mij en een zeer rotgevoel daarover daarna.
Dat lukt niet altijd, helaas, dat inhouden.
Ik vind het ontzettend vervelend en oneerlijk naar hem toe, maar sinds ik het kan wijten aan mijn hormonale gesteldheid gaat het wel beter. Ik trek me wat meer terug, probeer de negatieve gevoelens als het ware gade te slaan zonder er "in" te gaan zitten, hou me in als ik een boze bui op voel komen, draai goeie muziek en probeer er om te lachen.
Teunisbloemolie helpt me ook, heb ik het idee. Dat vlakt de negativiteit iets af.
Sterkte, en dat je het je bewust wordt is al de helft van de oplossing.
Misschien
nog meer mensen die zich in mijn verhaal herkennen?
Jawel
Ha ff zo,
ik ben ook ff zo.
Ik herken je verhaal. Los van mn maandelijke cyclus heb ik om de zoveel tijd de grootste twijfel of wij het met elkaar gaan redden. En als dat weer over is schaam ik me ervoor dat ik zulke gedachtes heb.
Bij ons zijn de afgelopen jaren veel dingen veranderd. Vooral bij mijn man zijn veel dingen anders uitgepakt dan hij had gedacht. Dat frustreert hem en mij ook, omdat het ook mijn leven, mn dromen veranderd. We komen er met praten niet uit. Om de zoveel tijd speelt dit weer op en denk ik: dit wordt m niet.
Los daarvan zijn we wel een goede match. We houden van elkaar, we hebben een kind en we willen samen door.
Maar ook ik heb vaak geen zin in sex als ik me zo voel, stoor me aan van alles en nog wat en voel me mijlen ver verwijderd van hem.
Soms droom ik van een grote reis naar Australie, pak mn koffer en kind en ik ben weg. Wordt verliefd op een schapenherder en we leefden nog lang en gelukkig. Of surf op funda naar koop en huurwoningen die ik op mijn salaris alleen kan betalen. Uiteraard weet mijn man dit niet.
En dan opeens is het weer weg, zitten we weer volledig op 1 spoor, genieten van elkaar en snap ik niet hoe ik ooit zo negatief heb kunnen denken.
hmmmm, misschien ben ik wel een manische zeur doos. Of is de koek gewoon op (ook hier bijna 15 jaar samen, net 40) of moeten we eens echt goed in therapie.
Ik hoop en wil dat we samenblijven, ik wil dat ons huwelijk standhoudt en wil daar veel voor doen. Maar ondanks dat kijk ik soms naar mn man en denk: met jou voor de rest van mn leven?
Ik ben er niet trots op en bespreek dit vrijwel met niemand. Toch best wel een taboetje.
Na ja, wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben in ieder geval!
gr ook ff zo...
Ook ff zo
pffff, het zou zo maar mijn verhaal kunnen zijn.....
Ik hoop altijd maar dat er meer mensen zijn die dit zo ervaren, want dat wil zeggen dat het dan toch vrij normaal is, dat het er gewoon bij hoort. Want diep in mijn hart weet ik gewoon dat ik hem niet kwijt wil; we hebben een geweldig gezin met 3 prachtige kinderen....
Ik denk weleens hoe het zou zijn als we geen kinderen zouden hebben, zou ik dan nog steeds bij hem zijn? soms denk ik weleens van niet, maar aan de andere kant denk ik dan ook weer dat ons leven er dan heel anders uit zou zien, dus is het moeilijk om te vergelijken.
Fijn om jouw verhaal gelezen te hebben.
liefs ffzo
Cyclus herkenning, zet nooit je vent uit de deur...
een week voor je menstruatie was ooit een tip die ik kreeg..haha..want
Ik twijfel altijd aan mijn relatie ( en ben ik nog wel verliefd ) vanaf een dag of 10 voor mijn menstruatie.
Wat ik hierboven ook las, niet verbonden, kijk anders naar hem, geen aantrekkingskracht, heb geen zin in zijn verhalen, ben stil tegen hem...etc
Zodra ik ongesteld ben, zijn al deze gevoelens weg en bne ik weer super in love met mijn ventje en vreet ik hem op.
Ik hoop voor jou dat je een patroon kunt vinden, zijn deze gevoelens permanent of komen ze en gaan. Als het het laatste is houd dan maar eens goed in de gaten of het ermee te maken heeft.
Ik geef die gedachten om deze reden dus minder ruimte, neem wat afstand van hem ( we latten) en zorg goed voor mezelf. Daarna verlang ik gelukkig weer naar hem.
Succes met het vnden van je innerlijke padje, tis best een klus 
