Hoe beslis je of je echt wilt scheiden?
ik lig nu al een aantal uur wakker. Weer. Mijn gedachten zijn druk met het regelen van de scheiding. Een scheiding die alleen maar in mijn gedachten bestaat. En dan eigenlijk ook alleen maar als een soort van dagdroom.
Want kan ik dat echt? Die beslissing nemen? De beslissing om dit gezin op te breken? En wil ik dat echt wel? Is mijn relatie zo slecht dat scheiden de beste oplossing is?
Ja, ik heb het gevoel dat ik nooit echt mezelf kan zijn. En nee, we hebben nagenoeg niks gezamenlijks. We leven langs elkaar heen met af en toe een uitbarsting waarna we een tijdje ons best doen om een samen te hebben. Maar het duurt niet lang voordat ieder weer zijn eigen weg gaat maar wel altijd met de onderliggende spanning dat dit niet is wat we van een huwelijk verwachten.
Natuurlijk ga ik weer het gesprek aan maar in mij groeit de gedachte om dan ook uit te spreken dat scheiden door mijn hoofd heen gaat. Ik probeer ook wel excuses te vinden. Dat er de laatste jaren veel spanning was op zijn werk en ook bij mij ging het niet goed. Misschien komt dat nu het allemaal wat rustiger is geworden meer uit bij hem. Maar stiekem weet ik dat het vroeger niet veel anders was. Ik leef mijn leven naar hem en hij vindt dat hij zijn leven naar mij leidt. Ieder zijn eigen leven betekent dat er niks gezamenlijks meer is.
Voor degenen die ook zo'n periode in hun leven hebben gehad: hoe hebben jullie de beslissing genomen om wel of niet uit elkaar te gaan? En hoe denken jullie achteraf over het genomen besluit?
Waarschijnlijk neem ik de beslissing om te scheiden trouwens niet. Kan me niet voorstellen dat ik die beslissing wel neem. Het is zo rigoreus. Maar toch wil of kan ik de gedachte niet helemaal loslaten.
groetjes Pleun
Dat moment komt vanzelf
Dat juiste moment komt vanzelf, zeg ik uit ervaring.
Ik heb 2 weken geleden de stap gezet om te gaan scheiden. Nadat ik , heel lange tijd, gedagdroomd heb over een eigen leven.
Op dit moment voel ik opluchting, al zal de weg nog lang zijn.
Of dit het juiste besluit is, zal ik je pas in de toekomst kunnen vertellen!
Mijn relatie is trouwens niet zo slecht, dat ik het niet nog jaren zou kunnen volhouden. Maar....is dat dan alles in het leven? Ik denk, hoop dat ik het leuker ga krijgen.
Pleun
heb je met je man wel eens gesproken hoe het zou zijn om te scheiden?
Je kunt eindeloos praten over hoe het beter moet in je relatie maar als dat weinig oplevert... Misschien kun je het gesprek op een andere manier ingaan? Zo confronteer je jezelf en je man meer met de toestand. Dat kan opleveren dat hij of jij zelf schikt en je je realiseert dat je dat toch niet wilt. Of hij ... of de een wel en da ander niet. Pijnlijk. Maar dan blijf je niet zo hangen.
Heb je ook wel eens nagedacht om het los te laten dat je iets met elkaar moet? Gewoon accepteren dat je langs elkaar heen leeft en ieder zijns weegs gaat?
Als je daar een vorm voor kunt vinden is dat misschien minder pijnlijk voor de kinderen... ervan uitgaande dat je die hebt.
Een proces van zes jaar
zes jaar heb ik er over na gedacht,zes jaar regelmatig gesproken met ex of dit zo verder kon gaan.zes jaar alle voors en tegens op een rij gezet,zes jaar getwijfeld of ik dit de kinderen aan mocht doen,het waren zes zware jaren,eerst speelden de gedachten over een scheiding twee x per jaar door mijn hoofd,later 2x per maand,2x per dag,2x per uur,het was een proces.
op en dag,na zes jaar, werd ik wakker en wist ik het ,ik wil scheiden.
Dat is nu 11 jaar geleden,en het is de beste beslissing van mijn leven geweest.
Pleun
ook ik zat in een huwelijk wat meer energie kostte dan het opleverde.Ook bij ons was er sprake van communicatieproblemen.
En nee,ik heb geen spijt dat ik er zes jaar over nagedacht heb.
de hoofdreden dat ik zo lang getwijfelt heb waren de kinderen,ik kon/wilde het ze niet aan doen.
het voordeel was dat ik na die zes jaar echt zeker wist dat dit de enige weg was om te gaan voor mij.en hoewel het eerste jaar na de scheiding echt niet gemakkelijk was ,heb ik ook echt nooit meer een seconde getwijfelt of spijt gehad ,en dat maakte me heel sterk.
ik wens je veel sterkte Pleun.
Scheiden of blijven
Het is voor mij al 10 jaar geleden,maar ik herken je gevoelens nog als de dag van gisteren! Ik heb er ook jaren over gedaan, kennelijk heb je die tijd ook gewoon nodig.Ondanks dat het bij ons heel goed verlopen is,mijn ex en ik het goed met elkaar kunnen vinden en ik veel gelukkiger ben in mijn huidige relatie, kan ik niet zeggen dat ik nooit spijt heb gehad...al ging dat dan heel snel weer over!
Een boek waar ik veel aan gehad heb is 'Scheiden of blijven'van Mira Kirschenbaum. Als je erop googled vind je de vragen die ze in dat boek bespreekt.
Sterkte met je beslissing..
Hier ook
Bij mij net zo gegaan als bij sus-anne. En ik twijfelde ook vanwege de kinderen. Bij ons wel veel ruzies geweest hoor, er was echt iets aan de hand (man workaholic, gezin op derde plaats).
Maar vond het ook moeilijk met het loslaten van wat ik altijd dacht dat het mijn grote liefde was.
Ik heb uiteindelijk ingezien dat het juist beter was voor de kinderen!! Die spanning en kou in huis had echt zijn weerslag in huis en op mij. Beter 1 gelukkige ouder dan 2 ongelukkige ouders in een huis.
Ik ben nu 4 maanden gescheiden, dat proces was ook zwaar, maar ik wist dat er geen andere keus was. En ik ben ook wel in de rouw geweest om het verlies, soms heb ik nog wel het verdriet dat ik mijn droom ben verloren, dat het voor ons niet zo mocht zijn... Maar ik heb absoluut geen spijt. Hij was al 2 jaar het huis uit en dat gaf al zoveel rust.
Mijn ex heeft wel veel spijt, maar volgens mij ook meer om de angst dat ie nu alleen is.
Maar ik voel me heel sterk!!
Contact houden we goed, vinden we beide belangrijk, en soms hoop ik dat we over een paar jaar de liefde hervinden.. (als hij verantwoordelijk, volwassen en niet meer egoïstisch zal zijn - ff een sneer ertussen pardon, want ben nog wel beetje boos maar dat verstop ik maar)
Ik vond het wel zware vreselijke jaren, die jaren van twijfel en het op een gegeven moment kan je gewoon niet meer blijven piekeren, wordt hè het zo moe, ben je eigenlijk al zo overtuigd.. Want ja... Ergens weet jij het wel, diep van binnen.....
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Aanvulling
En niet om je perse de richting van scheiden op te sturen, maar je zorgen over de onrust voor je kinderen kan je zelf ook beperken natuurlijk.
Dat leek mij het ergste aan de scheiding, 2 huiZen. Maar ik heb ze fulltime, en met hem doen ze 1 dag in het weekend lekker spelen, (kan ook niet anders, hij is dag en nacht met zijn werk bezig)
Maar dat is natuurlijk iets wat jullie zelf gaan bepalen. Sinterklaas en verjaardagen vieren we ook samen, echt voor de kinderen, zij mogen er zo min mogelijk onder lijden. En als je beide weet dat de koek op is, en samen de stap zet, dan regel je zelf hoe het het best voor jullie werkt natuurlijk....
Beter gelukkig gescheiden dan ongelukkig getrouwd..
Maarre... Moeilijk is het zeker wel,
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Beste pleun....
Ik ken jouw situatie niet, weet alleen wat je hier schrijft over een eventuele beslissing om te gaan scheiden.
Zelf ben ik bijna twee jaar geleden gescheiden, niet omdat ik dat wilde maar omdat mijn ex hiervoor koos. Ik stond er dus heel anders in dan jij; naar zijn zeggen was hij er al een paar jaar mee "bezig" (nooit iets aangegeven), voor mij kwam zijn "wens" totaal uit de lucht vallen.
Wat ik je mee wil geven is dat mij opvalt (zowel bij mijn ex als bij stellen om me heen die gaan scheiden) dat er een heel stuk onvrede met jezelf meespeelt als er ontevredenheid is in een relatie. Realiseer je dat ook je eigen houding een rol speelt in het geheel! Over het feit bijvoorbeeld dat je het gevoel hebt dat je nooit echt jezelf kan zijn; heb je jezelf al eens afgevraagd waarom dit zo is en wat je daar aan zou kunne doen eventueel? En heb je dit weleens ter sprake gebracht tegenover je man? En het feit dat jullie niks gezamenlijks hebben; je kunt je er zelf voor inzetten wel dingen samen te doen en te delen. Je mopperend en zuchtend hierbij neerleggen lost niets op. Begrijp me goed hoor; ik zal niemand aanraden in een huwelijk te blijven zitten waarin je doodongelukkig bent; maar uit jouw verhaal begrijp ik dat je niet doodongelukkig bent.
Hoewel ik mijn leven weer goed op de rit heb (en inmiddels een nieuwe relatie heb waarin inderdaad veel dingen beter zijn dan in de relatie die ik met mijn ex had) denk ik niet dat je een scheiding moet "idealiseren". Het is voor jezelf en zeker ook voor je kinderen iets vreselijk heftigs om mee te moeten maken. een scheiding gaat je niet in de koude kleren zitten: het duurt jaren voor je weer een nieuw leven hebt opgebouwd; het verlies van je gezin en er alleen voorstaan met je kinderen vind ik behoorlijk zwaar. Je financien zien er totaal anders uit; je blijft aan je ex verbonden door de kinderen wat niet makkelijk is, enz. enz. Allemaal geen redenen misschien om "dan maar" bij elkaar te blijven; wel redenen om over na te denken en je heel goed af te wegen of het je dat allemaal waard is en toch nog eens te onderzoeken of er nog een andere weg is dan scheiden....
Sterkte!
