Hoe ga je om met:
Iemands kortzichtigheid?
Ik vind dat zo lastig, ik kan het de persoon in kwestie eigenlijk niet kwalijk nemen, want ze weet echt niet beter. Maar ik word er wel behoorlijk moe van.
Iemand die blijft hangen in "vroeger" en niet met de tijd wil en kan gaan, iemand die de traditionele rolverdeling van een man en een vrouw de enige juiste weg vind.
Ik heb al heel diep in en uit geademd, maar toch blijft het lastig.
Moeilijk
dat is inderdaad moeilijk,ik ken ook zo iemand en je kan zo iemand niet veranderen.
wat ik heb gedaan is afstand nemen,minder naar haar toegaan en als ik ga,ga ik met iemand anders,dat leidt af.
het is geen familie ,dus dat kan .
bij familie wordt het moeilijker denk ik,dan is het: knop op,adem in en adem uit.
Meepraten
ik neem aan dat je het over je schoonmoeder hebt? Ik zou eens zeggen dat ze eigenlijk ook wel gelijk heeft, maar dat je man helaas niet genoeg verdient, dus dat je nu wel moet werken, anders kunnen jullie de hypotheek niet meer betalen. Met alle veranderingen in de opvang, levert dat helaas niet genoeg meer op.
Schuif je de "schuld" gewoon lekker op je man 
(ik zou wel je man even inlichten trouwens).
Punt is
dat pollyman zeer duidelijk naar zijn moeder ( want ja daar gaat het over) zegt: ma dit is onze keuze, samen huishouden, samen kinderen en samen werken.
zegt zij: ja maar je vader deed toch vroeger ook niks thuis, die werkte gewoon en dat was genoeg, het klopt gewoon niet, ( en dat zegt ze letterlijk)
man word er al helemaal gek van!
Ma ik wil het zelf zo: ja maar jongen het klopt gewoon niet, zo hoort het niet...
grote zucht!
ik mag van haar misschien best werken, al vond ze het heel erg toen ik het vertelde, het gaat er haar voornamelijk om dat pollyman dus ook medeverantwoordelijk is voor het huishouden en dat vind ze niet kloppen....
jongen, het klopt gewoon niet.
aaarghh
Inderdaad aargh
Arme jij, dat lijkt me zooo frustrerend!
Je zult haar inderdaad niet kunnen veranderen, dus toch maar steeds op je tong bijten. Enne, blij wezen dat het je schoonmoeder is, en niet je man die zo'n mening heeft!
En anders gewoon ergens heel ver van haar vandaan gaan wonen, maar ja, da's ook weer zo radicaal
Misschien
Misschien kan je man en jij ook, of samen zeggen dat jullie het daar met haar niet meer over willen hebben? Jullie verschillen nu eenmaal van mening en zullen daarover samen toch niet uitkomen. Dus over dit onderwerp gaan we het niet meer hebben (schoon)mama.
Ja, zoals merel zegt
en dan de vastgelopen grammofoonplaat doen, en bij elke keer dat ze er over begint in welke vorm dan ook, vriendelijk maar beslist blijven herhalen dat je het er niet over wilt hebben.
Maar dit zeg ik theoretisch hoor, ik heb zoiets gelukkig niet bij de hand en het lijkt me enorm frustrerend!
Valt er nog iets te doen aan het minder ter sprake brengen van onderwerpen die bij haar aanleiding geven om er weer over te beginnen? Of komt ze er altijd geheel uit zichzelf mee op de proppen?
Dan gewoon liegen.
Jij mag wel werken, dat kan redelijk door de beugel. maar haar arme zoon is daarvan het slachtoffer. Hij helpt mee in het huishouden.Arme hardwerkende man, tjee, thuis ook nog sloven.....
"Weet je Ma, je hebt gelijk, mijn schat hanteert hoogstens de hamer en boor en nooit het aanrecht, zo hoort het."
Het is inderdaad ontzettend sneu
zo sneu voor haar lieve zoontje dat hij door zo'n heks voor het karretje gespannen wordt. Werken moet die voor zijn bloedjes van kinderen en dan ook nog na gedane arbeid thuis enorm sloven. En dan niet klussen, maar vrouwenwerk doen. Het is inderdaad een arme stakker die zoon van haar.
Zo voelt zij het blijkbaar. Waarschijnlijk kan je het als je diep in haar hart kijkt, het misschien wel omdraaien. Had mijn echtgenoot vroeger toch maar eens geholpen. Werken, dat had mij ook wel leuk geleken. Eens weg uit de sleur van thuis en altijd maar het zelfde werk doen, wat nooit af is.
En tja, wat is dan meestal wat mensen, doen...afzetten tegen dat wat ze zelf diep in hun hart eigenlijk misschien ook wel een klein beetje gewild hadden.
Dus....onderwerp voortaan negeren. Begint ze te jammeren....switchen van onderwerp. En ondertussen denk jij....ik heb het voor elkaar zoals jij het eigenlijk misschien wel gewild zou willen hebben.
Zet 'm op Polly!
groetjes van Purk
p.s. tip voor Pollyman, als je eventueel minder in het huishouden zou willen doen, begin dan te stoppen met afwassen voordat je alles in de vaatwasser stopt, dat scheelt al een hoop werk
Heb meelij
met deze vrouw die gebukt gaat onder het fictieve probleem van haar zoon. Gelukkig is het niet jouw probleem! Het is een doort hardnekkige gewoonte (ook van mij) die ergernis over wat mensen over je denken, maar in wezen heeft het met jou niets te maken.
Groet, Jo Hanna
Jaaaa
Ken het maar al te goed! Schoonmoeder is haar manier van leven de enige juiste vindt en gaat lopen zeuren, roddelen en boos wordt tegen iedereen die iets anders doet dan zij zelf. Schoonmoeder vindt haar manier van denken logisch en dat van anderen niet. Dat is raar en vreemd.
Prima, maar val ons er inderdaad niet mee lastig. Als zij in een cocon wil blijven leven, prima, maar ik ga er niet bij zitten en mee zitten zeiken over de boze buitenwereld. Afstand houden en duidelijke grenzen trekken dus!
Het kan even duren, maar uiteindelijk trek je toch aan het langste eind; volhouden dus. Hier ook (als we er al heen moeten), ene oor in en andere uit (voor mij was dat lange tijd erg moeilijk ha,ha,ha), overgaan op een ander onderwerp en als het echt hardnekkig wordt, gewoon zeggen dat je daar niet over wil praten, punt (was voor ons moeilijk omdat schoonmoeder dat laatste dus weer niet snapt!). Belangrijkste is om vooral afstand te nemen. Niet iedere week erheen gaan dus.
Zie het als een tekortkoming van je schoonmoeder om van haar probleem het probleem van anderen te maken (in dit geval haar zoon).
Vervelend zo'n schoonmoeder
Ik herken het probleem deels. Mijn schoonmoeder zegt het niet zo recht voor z'n raap, maar genoeg afkeurende blikken. Vooral omdat ik er ook nog in deeltijd naast studeer en daardoor dus de huishouding helemaal aan manlief overlaat. Vreselijke vind ze dat. Ze past twee dagen in de week op onze dochter, heel lief natuurlijk. Dan kan ze het niet laten om b.v. een was te draaien. Als we dan aan het avondeten zitten met z'n 5-en, verteld ze altijd aan mij wat ze heeft gedaan. Vaak nog met een aanvulling, er zit nog een was in de droger, als je die nog even wegstrijkt vanavond dan ben je daar ook vanaf. Het maakt haar niets uit dat ik al oneindig veel keren heb aangegeven dat ze daarvoor niet bij mij moet zijn, maar bij mijn echtgenoot. Het wil nog steeds niet landen.
Kortom gedeeltelijk herkenbaar. Wat je er mee moet doen, tja, het beste is het gewoon van je af laten glijden. Het gesprek handig op een ander onderwerp proberen te brengen. Als dat niet lukt gewoon duidelijk tegen haar zijn en zeggen: "Ik denk dat we het met elkaar eens kunnen zijn dat wij hierover verschillen van mening, daarbij is dit onderwerp voor mij een gesloten boek en wil ik er met jou/u niet meer over praten." Misschien dat het helpt, of misschien moet je man iets in die strekking tegen zijn moeder zeggen.
Ik weet dat het lastig is, dus succes ermee!
Oh ja...
nog vergeten…als ze blijft zeuren, eerder weggaan en als je net binnen bent, joh, ma: "een bakkie en we gaan weer". Dus niet tegen heug en meug blijven zitten. Is het leuk en gezellig, blijf je, is het weer lijden en last…zorg dat je snel weg bent. Dat wil ook vaak werken.
Paddington
Het hele stuk van:
"Mijn schoonmoeder zegt het niet zo recht voor z'n raap….Het wil nog steeds niet landen".
Ik denk dat ze het zelf ook vaak vanuit hun opvoeding niet hebben meegekregen dat een vrouw in deze tijd ook buiten de deur werkt en dat de rolverdeling best anders kan zijn. Het zit er zo ingepompt bij hun (van zo hoort het) dat je het er gewoon niet uitgebikt krijgt. Ik denk dat ze het zonder kwade bedoelingen tegen je zegt; het is een automatisme van haar. Mijn eigen moeder zou zo iets ook makkelijk gezegd kunnen hebben. Die zegt ook wat ze allemaal gedaan heeft en wat nog moet gebeuren….Moet trouwens ineens denken aan die hardnekkige opmerking: "jou auto" (tegen mijn man alleen). Zowel van de kant van mijn ouders als die van mijn schoonouders. Wat nou, ZIJN auto. ik werkte ook fulltime en het is net zo goed MIJN auto. We werkten er immers allebei voor. Ook zo iets raars wat je er maar niet uitgepompt krijgt!
Maar, nogmaals, ik weet natuurlijk niet hoe de verhoudingen liggen tussen jou en je schoonmoeder (afkeurende blikken). Als het echt bedoeld was om jou een hak te zetten, had ik toch bot tegen haar gezegd: "Prima, maar met dit verhaal moet je bij X zijn, niet bij mij" en dan gewoon doorgegeten.
Generatiekwestie
Hier ook een TBM-schoonmoeder die het heel raar vindt hoe wij het doen. Ze durft alleen wat minder dan jouw schoonmoeder.
Over 20 jaar horen we dit soort geluiden niet meer. Maar dat is natuurlijk een beetje lang voor jou!
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de voorgangers: laat het niet jouw probleem worden! Zij moet het zelf maar uitzoeken, en tot die tijd lekker doormopperen.
Misschien toch nog een keer spiegelen en met haar meepraten, ipv er tegen in gaan.
Schoonmoeder
Hier ook de ervaring dat (schoon)moeder het niet vat. En dat snap ik ook ergens: ze zijn ouderwets en niet meer te veranderen. Soms zegt schoonmoeder het en klinkt het als een verwijt en soms heb ik het idee dat ze ergens een compliment of dankbaarheid wil, stiekem. En dan helpt het om te zeggen dat ik haar waardeer en man en ik ook ons best doen en het tegenwoordig normaal is dat beiden werken en soms zelfs van 1 inkomen niet kan rondkomen, etc. In haar ogen heeft zij van haar zoon een man gemaakt en nu doet haar man, de mannendingen en nog de vrouwendingen erbij. Ach ja. Ik neem het niet serieus. Ik stuur vaak genoeg het commentaar van het ene oor naar het andere. In gedachten dan. Of ikzelf waardering krijg van (schoon)ouders: daar verlang ik wel naar maar ik heb het opgegeven. Het euvel van die generatie, denk ik dan maar.
Niet in discussie
bij ons gaat het over iets anders dan die werkverdeling, maar de vasthoudendheid aan het onderwerp en de veroordeling zijn hetzelfde. Haar arme zoon toch..... En jij bent best wel een leuke schoondochter hoor maar met van die rare ideeën en daar steek je haar arme zoon dan mee aan. Of zoals bij ons, hij denkt wel dat het zijn hobby is maar als verstandige vrouw had je hem dat uit zijn hoofd moeten praten en flink ontmoedigen in plaats van mee te doen. En er helpt echt niets. Voor je eigen rust is het enige dat je kan doen lijdzaam toeluisteren en van je af laten glijden. Zij bedoelt het wel persoonlijk maar je hoeft het natuurlijk niet zo op te vatten..... *blink*
Die verander je niet meer
Dus volgens mij kan je nog maar één ding doen: al je energie steken in het proberen geen energie meer te verspillen aan ergeren.
Mijn eigen moeder is ook zo, die vond het o.a. niet kunnen dat ik mijn man vroeg om een luier te wisselen (bij mijn kinderen dan hè). Ze siste dan: "hij is toch de krant aan het lezen, doe jij het!"
Of als we alledrie aan tafel zaten, hij in het midden, vroeg ze aan mij "moet hij niet wat drinken?". De eerste jaren ergerde ik me vreselijk, maar later liet ik het maar gaan en reageerde "Geen idee. Schat, mijn moeder vraagt of jij niet wat drinken moet". Waarop hij dan zei "Zeg maar tegen je moeder dat ik het zelf wel pak als ik dorst heb" enz.
Doe dan toch ook eens gewoon
en zet dat biertje klaar als hij thuiskomt en haaaaaaaaaaaaal die pantoffels!
Oh fely
het is niet erg aardig maar ik lig hier vrijwel letterlijk onder het bureau van het lachen. Ik zie het zo voor me.....
Overigens wilde mijn schoonmoeder heel graag een dochter maar na vijf jaar wachten werd haar tweede geboren en dat is mijn man. Nou, die heeft ze ingepikt voor de damesdingen. Hij is een uitgesproken vent maar hij kookt wast, tuiniert en geeft intelligent commentaar op kledingcombinaties Echt uitstekend opgevoed! Nu hij thuis ook gewoon meewerkt vind ze dat geloof ik ook wel leuk maar als ik haar er voor bedank vindt ze het eigenlijk heel genant, want het hoorde natuurlijk niet..al die meisjesdingen doen met hun zoon. Haar oudste heeft volgens mij nog nooit in zijn leven een koekje gebakken.
Mijk
Ach ja
Ik zat ooit in de nachtdienst, en mijn man pakte even de stofzuiger overdag. Zijn ma belde, en na een gesprek zei hij: Ik ga weer hangen, ik was aan het stofzuigen. Ze schijnt toen gezegd te hebben tegen een tante: Tss, hij moet het hele huishouden doen!
Tegenwoordig is ze poeslief, maar ja, ik ben dan ook de enige schoondochter die met een zoon van haar getrouwd blijft, zijn broers zijn allemaal gescheiden inmiddels..
)
Oh ja,
situatieschets: wij hebben een boerderij, overgenomen van manliefs ouders. We hebben ons flink in de schulden gestoken toen we overnamen, dus moest/moet ik blijven werken.
Ook hier afspraken over de verzorging van de kinderen en koken enz. Poetsen en strijken hoort bij mijn takenpakket.
Toen schoonmoeder hier een keer iets over zei heb ik gezegd: Tja, had 'ie maar naar je geluisterd en een rijke boerendochter getrouwd, met veel quotum en koeien, en heel veel hectares grond. Of zo'n rijke stinkerd als... (zwager). Maar goed, hij is met mij getrouwd, en ik ben zo'n heks, ik zet hem gewoon aan het werk. Want ik moet ook werken. En als ik niet ga werken, gaan we failliet, en dan is jouw levenswerk ook gelijk naar de kl*te. Dus zeg het maar: wat wil je nou?
Ze heeft er nooit meer iets over gezegd.
Inderdaad het klopt niet
Gewoon iedere keer dat ze dat zegt meepraten. Inderdaad het klopt helemaal niet en er verder niet op ingaan. 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app
Mijn oom
hield ook eens een toespraak over al die slechte vrouwen die maar gaan werken en hun kinderen verwaarlozen.
Ik zei toen dat als het aan mij lag ik ook thuis bleef maar dat de huizenprijzen in verhouding tot de salarissen nog nooit zo hoog hebben gelegen en dat je vroeger thuis kon blijven en nu niet meer. Toen was hij gelijk stil.
Misschien helpt dat? Lijkt me heel vervelend.
Mijn schoonzus
Nou bij mij was het mijn schoonzus die maar liep te klagen over die \'wijven\' die maar moeten werken en geeneens tijd hebben om op school eens een keer te helpen als hulpmoeder. (je kan wel raden wat zij dus deed) zij was thuisblijfmoeder en hielp altijd op school. Hele discussies konden zich ontspinnen want ze werd er steeds vuiler en vuiler om. Argumenten (ik werkte toen parttime) dat ik dat voornamelijk deed voor het geld en dat ik het de eerste jaren met de kinderen ook best graag een tandje lager had willen doen, maar dat heel veel gezinnen dat financieel niet redden en dus wel moeten werken. En zelfs ik hielp dan zo nu en dan op school, maar gaf ook eerlijk toe dat ik dat niet te vaak deed, mijn enige vrije dag waar ik dan zuinig op was, ging ik liever niet spenderen aan het schilderen van speculaaspoppen op de basisschool.
En daarbij, een ander argument van mij was dat de school bij ons wel heel erg ging rekenen op dat de moeders dat wel deden. Toen ik jong was, en er veel meer moeders thuisblijfmoeder waren, werd er eigenlijk nooit hulp op school gevraagd, kan me ook helemaal geen moeders herinneren die wat kwamen doen op school. Maar goed, dat is weer een andere discussie.
