Hoe hou je je staande
Mijn partner weet niet meer of hij nog van mij houdt. We zijn al geruime tijd samen en hebben 3 kinderen. Sinds hij het gezegd heeft zit ik in een achtbaan van radeloosheid, verdriet en soms toch ook boosheid, ik hou wel nog heel veel van hem. Ik kan niet meer functioneren maar alles gaat door.
Mijn partner wil tijd, woont wel nog in hetzelfde huis maar de situatie is zo moeilijk. Het gewone leven gaat zijn gangetje, alles met de kinderen gaat door alleen weet ik niet hoelang ik dit nog ga trekken. Op mijn werk kan ik niet meer functioneren.
Wie heeft een soortgelijk iets meegemaakt en hoe heb je je staande gehouden?
Hopende op een reactie,
Mirre
Misschien is het niet zwart wit
Als je al geruime tijd bij elkaar bent kan het gebeuren dat je het even allemaal niet weet. En dat is heel vervelend, vooral voor jou. Maar op het gevaar af dat je van deze posting niet blij wordt, het is voor hem ook vervelend. Hij had het denk ik ook liever anders gezien. Maar hij zit in een crisis. En om hem dan meteen voor een keiharde keuze te zetten, dat is misschien ook niet helemaal eerlijk. Hij is wel open naar je. Dus misschien is het een idee om hem wat ruimte te geven, hierin wel je grenzen aangeven welke ruimte je acceptabel vindt, en regelmatig te praten. Kijken wat de tijd brengt?
Heel veel sterkte!
Gonzo
Argwanend
Ik word altijd heel argwanend van deze uitspraak. Hoezo weet hij niet meer of hij van jou houdt?
In 99 van de 100 gevallen betekent dit dat er een andere vrouw is die hem influistert dat hij het niet meer weet. In die gevallen hebben ze meestal de tijd nodig om te beslissen of het gras aan de andere kant groen genoeg is om de oversteek te wagen. Ik kan het mis hebben, maar ik heb er veel te veel voorbeelden van gezien.
Weet je zeker dat hij niet verliefd is op een ander?
Tihama
Ja, ook argwaan
Het gebeurt inderdaad vaak dat zo'n uitspraak een inleiding is. Omdat hij niet meer ziet hoe hij zijn gezin met zijn minnares moet combineren. Dit komt vast hard over, maar ik denk toch dat je de mogelijkheid van een eventuele ander op z'n minst door je hoofd moet laten gaan. Ik heb overigens precies hetzelfde meegemaakt, maar was niet zo alert. Je probeert je dus staande te houden, niet wetende dat je tegelijkertijd een (ongelijke) strijd voert met 'die ander'.
Ik denk dat je zo snel mogelijk met hem om de tafel moet gaan zitten. Het is niet eerlijk om te roepen dat 'je het niet meer ziet zitten' en jou ondertussen laat bungelen tot hij heeft nagedacht. Hij moet inzien dat jullie samen moeten nadenken. En als je hem niet kwijt wilt, stel dan voor om samen hulp te zoeken. Relatietherapie, staat hij daar open voor?
Dit hielp mij
Mirre,
Ik heb dit ook meegemaakt een aantal jaren geleden.
Ik herinner mij dat ik een soort aanvallen van paniek had die me helemaal lamsloegen en het volgende moment kon ik dan ineens me heel krachtig voelen... Het feit dat ik geen enkele invloed had hierop en me dus overgeleverd voelde maakte dat ik steeds bijna onderuit ging. Ik ging dwangmatig letten op zijn reacties naar mij toe, als hij naar me lachte was ik blij en als hij stug of afwezig deed zat ik helemaal in de put. Mijn gedachten gingen volslagen met mij op de loop en dat was zeer ondermijnend. De moeilijkste momenten waren wakker worden en die hele dag die nog moest komen als een rotsblok voelen. Als de kids naar school waren en ik in het lege huis was overspoelde het mij.
Wat mij heeft geholpen was om mij niet afhankelijk te maken van zijn stemmingen of mijn eigen gedachten. Steeds maar 1 dag tegelijk vooruitkijken en dat als opgave nemen om die goed door te komen. Als ik een paniekmoment had belde ik een vriendin die van alles op de hoogte was. Niet om over hem te praten en wat er misschien wel of niet zou gaan gebeuren maar om te vertellen hoe zwaar ellendig ik mij voelde, hoe diep de pijn was, hoe boos ik was over deze afwijzing, want zo voelt het toch.
Natuurlijk ga jij het trekken hoe het zich ook ontwikkeld, richt je op je eigen kracht, zorg voor luisterende oren en werk dan maar even niet. Nu mag je kracht verzamelen en nog belangrijker.... wat wil jij zelf? Ik heb nog een aantal maanden met mijn man over één dak gewoond, gewoon gedaan voor kinderen enzovoort. Nu ik er op terugkijk heeft die periode mij achteraf het meest opgebroken. Ik zou je man voorstellen om vooral na te denken en dat maar ergens anders te doen. Zolang hij thuis blijft drukt zijn aanwezigheid jou steeds in je onzekerheid. Het geeft ruimte als hij er niet is en je hem ook niet verwacht. Aktie op dit punt zo snel mogelijk adviseer ik je met klem. Sta op! 1 dag tegelijk, paniek mag, huilen ook, en daarna in je kracht, je bent het ten volle waard om goed voor jezelf te zorgen en jezelf én je kinderen én je man 'voor te leven' hoe je met dit soort emotionele zaken omgaat!
alle sterkte
Zit er ook in
Lieve Mirre,
Wat een rot situatie. Ik herken het,zit er ook middenin. Bij ons is er een ander in het spel en natuurlijk wordt er van die kant enorm getrokken. Mijn emoties zijn alle kanten op gegaan. En goed functioneren is inderdaad heel lastig. Wij wonen ook nog samen in 1 huis en mijn idee was ook een tijdje dat de enige mogelijkheid was dat hij maar het huis uit moest. Ik werd knettergek van zijn afwijzing. Momenteel zitten we in relatie therapie, en wonen we nog in 1 huis met ups en downs. Ik zie het nu als iets waar ik/we doorheen moet(en). Ik wil niet zomaar opgeven en achteraf spijt hebben. Daarnaast zie ik dit ook als een leermoment voor mezelf welke ik wil benutten. Ik probeer nu los te laten. Wat natuurlijk niet altijd lukt. Maar ik ben me er wel van bewust dat ik hem niet kan dwingen.
Mijn ervaring is dus ook dat als een man met zulke twijfels komt er een ander in het spel is.
Mocht ik het helemaal niet meer trekken met mijn man in 1 huis dan kan ik hem natuurlijk altijd nog vragen te vertrekken.
Wat mij nu helpt:
soms een weekend weg lekker een weekendje zonder kinderen naar een vriendin of familie of naar een hotel. En een andere keer gaat hij een weekend weg.
De therapie vind ik ook heel fijn. Daar krijg je wat meer helderheid vooral voor jezelf. Of handvatten hoe je je staande kunt houden. Kies wel zorgvuldig een therapeut die bij jullie past.
Ook vrouwen om mij heen vind ik op dit moment heel prettig.
Met je lichaam bezig zijn is heel fijn. Dit kan natuurlijk ook hardlopen, fietsen of zwemmen zijn, of een andere sport. Ook gewoon lopen is goed.
De natuur in, even een wandeling door het bos.
Accepteren dat de emoties die je hebt er mogen zijn. Als je ze wegdrukt komen ze des te harder naar boven.
Ik heb voor mezelf wel een idee over hoe lang ik wil wachten, tot die tijd wil ik me zo min mogelijk bezig houden met uit elkaar gaan. Natuurlijk lukt dat niet altijd. Maar ik merk dat het beter gaat sinds ik dat minder doe.
Vind je eigen weg. probeer dicht bij je eigen gevoel te komen en zo te bedenken wat goed voor jou is. Ik vind het heel fijn om met mensen te praten die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Het is fijn om te horen hoe zij hiermee zijn omgegaan. Dat betekend niet dat ik het net zo doe, maar wel dat ik soms nieuwe inzichten krijg.
Heel veel sterkte
Bedankt
Voor jullie berichtjes.
Even een paar antwoorden op vragen. Ik denk niet dat er een ander in het spel is; hij geeft aan dat dat niet zo is en dat hij ook niet verliefd is. Tussen ons gaat het al geruime tijd niet goed, te wijten aan een hele drukke periode en uit elkaar groeigedrag van ons beiden.
Ik denk dat hij echt verward is, zoals Gonzo18 schrijft. We zijn wel nog af en toe met elkaar in gesprek. Ik probeer begrijpend te zijn en hem niet te pushen maar ben zelf enorm moe van slaapgebrek en verdriet en je blijft maar malen. Precies zoals beschreven wordt; het ene moment paniek en je zoekt overal iets achter, zowel negatief als positief. Hij is niet bezig met hoe het zou zijn als we echt uit elkaar zouden gaan, de gevolgen ervan dat lijkt me positief, hij neemt geen initiatief om weg te gaan, legt die vraag bij miuj; wil je dat ik wegga voor een tijdje. Hij benatwoordt ook een knuffel af en toe en dat lichamelijke is vooral iets wat mij zo moeilijk valt. Naast iemand liggen en geen nachtkus geven dat soort dingen. Ik denk dat er nog wel liefde is al is die voor hem heel moeilijk te vinden. Aan de andere kant, hij draagt zijn trouwring niet meer. Het is allemaal zo verwarrend..... Hij vraagt tijd van mij en ik weet niet of ik hem dat nog lang kan geven want ga er kapot aan.
Soortgelijke situatie
Wij hebben weliswaar de knoop doorgehakt om te gaan scheiden, en er is weliswaar op dit moment even geen spanning tussen ons. Maar ik herken je gevoelens wel, de afgelopen weken wasm ijn man erg in de war mbt zijn gevoelens naar mij. We zijn al in relatietherapie dus er speelde al meer. Nu is hij laatst een paar dagen weg geweest om alles te overdenken en tot de conclusie gekomen dat hij niet met ons verder wil. Ik hou nog wel van hem en vind het moeilijk, maar wil ook geen man die niet voor mij gaat.
Ik vlieg soms tegen de muren op en weet van radeloosheid niet wat te doen, ik worstel me er maar doorheen en probeer ook niet te ver vooruit te kijken.
Muizemeis
Telefoon
Ik zou toch maar eens zijn berichtjes checken op zijn mobieltje, gewoon voor de zekerheid .... Het komt me namelijk wel erg bekend voor 
Therapie?
Geen berichtjes op telefoon, geen overwerk, geen vreemde dingen die onverklaarbaar zijn en ja ik heb ernaar gezocht en sluit mijn ogen er absoluut niet voor. Ben achterdochtig genoeg.
Ik vraag me echt af of therapie helpt, heeft iemand daar ervaring mee? Hij zegt tijd te willen om rustig te overdenken welke keuze hij gaat maken. Hij wil niks doen waar hij later spijt van krijgt. Afstand houden en tijd geven, dat is wel heel erg moeilijk als je zelf nog van iemand houdt en samen in een huis woont.......
Mirre
Ik denk dat therapie wel helderheid kan geven in wat de een wil en wat de ander. Mijn man heeft wel helderheid door de therapie gekregen. Helaas voor mij is hij erachter gekomen dat het over is.
Muizemeis
Jouw tijd goed gebruiken
Mirre,
Jouw man wil tijd om na te denken, draagt zijn trouwring niet meer.....
Probeer een rustig moment te vinden en dan heel helder de 'wat alsen" op een rijtje te zetten.
Wat wil je nu van hem, zodat jij nu al goed verder kan? Moet hij een paar dagen zorg voor huis en kinderen op zich nemen? Als jij normaal het huishouden en de kinderen doet, dan kun je bijvoorbeeld kiezen om een of twee avonden in de week te zeggen tegen je man dat hij dat op zich moet nemen en jij gaat iets anders doen. DAt kan in huis, maar ook daarbuiten, alleen of met anderen Ergens koffieleuten en van je afkletsen kan je zomaar helpen je gedachten op een rijtje te zetten. Of ga de bieb in, lezen over hoe relaties in elkaar steken en dergelijke. Of benut die tijd om een dagboek te schrijven waarin je voluit al je onzekerheid, angsten en verdriet uit. Er zijn vast meer ideeen.
En denk ook na over de weekends. Dit is jouw weekend met de kinderen, het volgende weekend is voor hem. Met alles erop en eraan voor clubjes, vriendjes, verjaardagen, uitjes, eten en drinken en in bed stoppen, boodschappen, wasgoed, noem maar op. Da's goed voor jezelf zodat jij weet dat je dit kunt rooien. En dat maakt je sterker in alles, want als je weet dat je het kunt, ben je ook niet meer bang om ooit (nu, of later als jullie gelukkig samen oud worden) alleen te komen staan. En voor je man is dat ook goed, want als hij zich, onbewust, al een hele tijd heeft teruggetrokken uit zich gezin, er mentaal eigenlijk al niet meer was, dan is hij daar nu aan gewend en dan weet hij echt niet meer wat hij mist als hij bedenkt dat hij gaat. Het houden van is iets tussen jou en hem. Maar het kan best zo zijn dat als hij dat stuk veantwoordlijkheid voor zijn kinderen krijgt, dat hij (weer) gaat zien wat een gezin is en wie daar allemaal bijhoren, en dat hij dat (weer) meer gaat waarderen. Inclusief jou. Of, hij ziet dat hij zijn kinderen niet wil missen, maar dat het gevoel voor jou echt weg is. En dan staat hij open voor een goede verstandhouding met de kinderen en met jou, mocht het tot een scheiding komen. En in alle narigheid, is dat dan toch een goed ding.
Dan: als de relatie een probleem is, en/of als het moeilijk is voor op zijn minst een van jullie, om goed over problemen of je eigen gevoelens te praten, of als een van jullie er moeite mee heeft om de gevoelens van de ander aan te horen zonder zich aangevallen te voelen, dan is het tijd om dit samen met een therapeut te doen. Daar kun jij wel mee beginnen. Voor jezelf je eigen therapie, en nodig je man uit om dat ook te doen, en ook om samen te gaan. Als hij niet goed onder woorden kan brengen wat er is en waar hij over na moet denken, dan kun jij hem met alle recht vertellen dat jij daar hulp bij wilt hebben, voor jezelf. Zelfde als jij niet goed duidelijk kan maken hoe jij in dit hele verhaal staat. ALs julile het over je situatie hebben en jij stort steeds in, wordt te emotioneel om verder te kunnen praten, voelt jezelf een wrak, dan is dat een goede reden om samen naar een therapeut te gaan om dit in een rustiger vaarwater te bespreken. Jij hebt dat misschien nodig om hier goed over te kunnen na denken. Zorg vooral dat de wijsvinger naar jezelf wijst, dat jij dit voor jezelf nodig hebt, anders zegt hij meteen nee omdat hij het gevoel krijgt dat je de therapeut wilt gebruiken om hem en het probleem te fixen.
Probeer het eens, pak de telefoon, je kunt het. Ga hiermee aan het werk voor jezelf. De eerste stap, schrijven naar dit forum om je gedachten helder te krijgen, heb je al gedaan. Zolang je dit doet niet om gelijk te krijgen, maar om alles voor jezelf op een rijtje te krijgen, zit je goed.
Jij hebt ook keuzes die je kunt maken, heb je dat al bedacht? Schrijf ze eens op. keuzes over werk, je hobbies, kinderen, huis, je huwlijk, je vrienden. Waar krijg jij, buiten je man om, energie van? Wat deed je aan het begin van jullie relatie wat je leuk vond? Herken je je huidige zelf nog in die persoon die je toen was? Of ben je ondergesneeuwd in huwlijk en gezin? Bouw jezelf op. Misschien mist je man wel je eigen ik en weet hij het daarom echt niet meer. De beste hulp in dit verhaal is om goed voor jezelf te zorgen. Onafhankelijk van de keuze die je man gaat maken.
Angie
