Hoe krijg ik ooit weer een relatie?
Ik woon samen met de vader van mijn kinderen en ook de kinderen dus. Echter, we hebben al heel lang geen echte relatie meer. Hij heeft Asperger, dat is een vorm van autisme en hij wil ook niets meer samen met mij doen. We doen dus nooit iets samen. We slapen nog wel in één bed, omdat we gewoon geen plek hebben voor ieder een eigen kamer. We raken elkaar ook nooit (meer) aan. Voor mij is het bijna niet meer vol te houden.
Hij vindt deze situatie echt prima. Hij woont bij de kinderen en zijn partner, zoals hij me noemt, er wordt gekookt en gewassen en hij gaat graag naar het werk en sport af en toe. meer heeft hij niet nodig. Hij heeft ook geen vrienden.
Ik, daarentegen, mis ongelooflijk veel iemand die er gewoon voor mij is. Ik heb daar al een tijdje gesprekken over bij een deskundige ook op het gebied van partner van mensen met autisme. Door de buitenwereld word ik niet goed begrepen. Je hebt toch alles? Aan mijn man kun je ook nauwleijk merken dat er iets met hem is. Tegenover anderen gedraagt hij zich vrij normaal, maar eenmaal thuis sluit hij zich velledig af. Ik ben heel eenzaam. Gelukkig heb ik heel veel lieve vrienden en leuke kinderen, maar er ontbreekt dus nog iets. Ik wil graag weer een fijne man om samen op pad te gaan, te wandelen, reizen, vrijen etc. Maar hoe vind ik die, want voor de buitenwereld zijn we een leuk gezinnetje.
Stel ik kom iemand tegen en die ziet dan dat ik gewoon samen woon, tja...dat is dus iets om op af te knappen en ik ben bang dat ik zo nooit meer aan een leuke relatie kom.
O, ja mijn man vindt het echt prima dat ik op zoek ga, hij zit er echt niet mee, voor het geval je daar iets van zou denken. Op zich is dat natuurlijk wel vreemd, maar er zijn heel veel dingen vreemd als je samenleeft met iemand met Asperger.
Uit elkaar gaan is momenteel geen optie, kunnen we niet betalen, we hebben ook geen ruzie. Heeft iemand tips? Of herkenning?
En/en
Ik denk dat je toch een keuze zult moeten maken: als je serieus op zoek wilt naar een nieuwe relatie (wat ik heel begrijpelijk zou vinden) dan zul je uit elkaar moeten gaan. Als je bij elkaar blijft dan zijn de mogelijkheden tot een (echte volwaardige) relatie een stuk beperkter. Ik denk dat dat heel moeilijk te combineren valt: samen wonen met de ene, een relatie met de andere.
Kunnen of willen
Eens met jippox, daarnaast schrijf je dat jullie niet uit elkaar kunnen omdat je dat niet kan betalen. Ik ken jullie situatie natuurlijk niet maar je KAN altijd uit elkaar. Je WIL niet uit elkaar. Je wil de consequenties die daarmee samenhangen niet aan. Dat vind ik zo iets anders dan niet kunnen. Door het n termen van kunnen te formuleren leg je in mijn ogen de verantwoordelijkheid buiten je zelf neer. Belangrijker, je miskent de kracht en het vermogen dat jij (en je man) heeft dit te dragen. Ga staan voor jezelf en erken dat je het niet wil. Daarmee sta je als vanzelf al meer in je kracht. Je bent de baas over je keuzes, jij kunt er voor kiezen iets al dan niet aan te gaan. Je kiest er nu voor in deze situatie te blijven. Dat is iets anders dan er tegen wil en dank in zitten. Je bent geen slachtoffer.
Tsja moeders die in hun kracht gaan staan.....
Het is natuurlijk allemaal waar en mooi wat ze hierboven schrijven, maar ik begrijp dat er kinderen in het spel zijn. Wat voor vader is hij? Ik zou toch eens heel erg goed nadenken of je je kinderen het verdriet van een scheiding wil aandoen en of dat het je allemaal waard is. Bovendien kun je wel een nieuwe relatie willen, maar zoals je eerste relatie wordt het nooit meer. Behalve financiële malaise voegt een nieuwe man in een bestaand gezinsleven ook niet zomaar. Bovendien dikke kans dat hij ook gescheiden met kinderen is en dan krijg je al het gedoe en complicaties van een samengesteld gezin.
Ik zou serieus de optie van een minnaar overwegen en bij je man blijven tot de kinderen op eigen benen staan. Dit is een andere manier van opkomen voor jezelf en in je kracht staan, waarbij je je kinderen beduidend minder schade berokkend. Dit allemaal natuurlijk alleen als hij wel een leuke vader is en er een redelijk harmonieus gezinsleven is.
Ook eens
Ik ben het ook eens met Jippox. Hoe zou dat moeten, hoe zou je het voor je zien? Iemand voor alleen de sex zou best kunnen, maar echt een volwaardige relatie lijkt me bijna onmogelijk.
Was er dan niets?
In het begin van jullie relatie was er blijkbaar wel wat, ondanks zijn Asperger. Is het echt niet mogelijk om te kijken of je dat nog terug kunt krijgen?
Ik!
De jouwe zou de mijne kunnen zijn
Na een burnout nooit meer dezelfde geworden
Na, met liefde gegeven grote inzet om het gezin niet te veel eronder te laten meelijden had ik het op een gegeven moment helemaal gehad
Hij ging weer een beetje zijn eigen gang, had NEE leren zeggen en deed van alles voor zijn eigen welzijn, dwz veel regelmaat, niet teveel prikkels.
Zijn conclusie na een van mijn 'uitbarstingen' was steeds: leidt je eigen leven, ik maak je niet gelukkig, dat moet je zelf doen. Maar ik wil je niet kwijt.
Ik hem, ons huis, het vertrouwen, etc ook niet. Maar ik wilde ook een vent, eigenlijk gewoon weer eens sex. Het idee dat dat nooit meer zou zijn (behalve dan solosex, maar dat is in zo'n situatie soms ook heel verdrietig), benauwde me erg. En als ik dat zei zei hij zoek dan iemand voor sex, maar vrij wel veilig. Tja.....gedaan dus...het overkwam me......met iemand die ik al jaren kende......en getrouwd was en dat wilde blijven......we hadden dus beide geen valse verwachtingen.
Conclusie: een heerlijke ervaring, maar wel veel gedoe want bij hem ging het stiekem, heeft een tijdje geduurd en toen wed de frequentie (uit tijdgebrek) minder. Was goed. Ik zeg niet dat het nooit weer zal gebeuren, maar heb er nu minder behoefte aan. Ik ben blij dat het zo opgelost is want man en ik hebben het best prettig samen. Bovendien hebben de relaties met beide mannen me heel veel goeds gebracht in mijn ontwikkeling.
Eens met marieke
Ik denk dat een relatie, met goedkeuring van je man, heel goed realiseerbaar is. Niet iedere man is op zoek naar huisje, boompje, beestje in zijn leven en staan open voor een dergelijke omgang met een vrouw. Dus ga op zoek, als dit werkelijk is, wat je echt wilt. Er zijn meer friends with benefits, dus vrienden die, naast hun vriendschap, met elkaar vrijen.
Volgens mij is daar nou juist Second love voor opgericht. Een beetje banaal in zijn algemeenheid, maar misschien voor jou juist de oplossing.
Antwoorden
Bedankt alvast voor jullie reacties.Even wat antwoorden. Er zijn inderdaad nog thuiswonende kinderen en dat is ook een reden waarom ik (nog)niet wil scheiden. Dat wil ik de kinderen echt niet aandoen. Er is een goede gezinsfeer thuis, hij is redelijke, maar wel wat vreemde vader (ik moet hem wel steeds opdrachten geven om met de kinderen wat te doen, uit zich zelf komt hij daar niet op). Er is geen ruzie en hij helpt ze vaak met huiswerk, (op mijn verzoek) fietsen repareren en als er iets met de computer is. Op emotioneel vlak is hij er voor hen ook niet.
Even voor de duidelijkheid, het gaat mij in een andere relatie niet in de eerste plaats om de sex, meer om dingen samen te doen, van het leven te genieten en het zou mooi zijn, maar hoeft niet per sé als er ook af en toe wat sex bij zou zijn. Dus zo'n second love site daar voel ik niet veel voor. Volgens mij gaat het daar in de eerste plaats om de sex en ik denk dat er ook veel enge types rondlopen.
Asperger is iets wat je niet zomaar hebt, dat heb je altijd al gehad. Ook in het begin van onze relatie was dat zo. Alleen wist ik het niet en vond hem altijd wel erg vreemd. Maar nu, na 25 jaar zie ik dat hij wel erg star wordt en hij op zijn eigen eiland zit en zich wel heel veel afzondert van het gezin. Dat heeft ook met leeftijd te maken en ik ben zooo moe om altijd en overal het initiatief te nemen. Echt met alles!! Ik voel me al heel lang een alleenstaande moeder. Hij is en soort inwonende klusjesman. Ik heb al eens gezegd dat ik ergens anders wilde wonen, maar daardoor raakte hij behoorlijk in paniek. Dus het is natuurlijk wel makkelijk gezegd dat je maar uit elkaar zou moeten.
Ik!
Uit elkaar gaan of blijven zijn beide moeilijk, en vragen veel energie
ik heb besloten te blijven, en binnen de relatie voor mezelf en mijn kinderen te kiezen. Een paar sessies bij een psycholoog,af en toe naar de sauna of een massage, lekker op vakantie met een vriendin, een cursus. Mijn leven moet leuk zijn, dan kan ik dat 'derde' kind ook handelen. Ik kan nu naar zijn situatie kijken zonder me er aan te storen. Maar ik ben gelukkig.
Trouwens........ik hoef niet zo nodig alleen op een flatje, dan zoek je toch ook uiteindelijk weer iemand .......die lijkt in het begin het einde maar iedereen heeft zijn eigenaardigheden. Je kan daarom het best zelf veranderen. Sterkte!
Grinnik marieke
"Bovendien kun je wel een nieuwe relatie willen, maar zoals je eerste relatie wordt het nooit meer."
Mag ik daar even een grondig 'Gelukkig niet zeg!' tegenover stellen?
Anna
Anna, wat jij doet, doe ik dus ook al. Heb heel veel vrienden, bezigheden en hobbies buitenshuis en dat is ook nodig om te overleven in een relatie met iemand met Asperger. ik zoek ook de leuke dingen op. Ga ook regelmatig op vakantie met de kinderen of met een vriendin.
Maar...mis je dan niet de warmte en aandacht, aanraking van iemand ander? Dat is dus wat ik enorm mis.
Dus natuurlijk zoek ik ook al die dingen en heb veel sociale contacten en zo, maar toch..iemand die er speciaal voor jou is en voor je zorgt die is er dus niet en dat voelt als een leegte. Zeker als je voor de buitenwereld een relatie hebt. Zo lijkt het dan. In een relatie kun je volgens mij eenzamer zijn als dat je geen relatie hebt. Hoe doe jij dat dan?
Ik!
In een relatie kun je volgens mij eenzamer zijn als dat je geen relatie hebt. Hoe doe jij dat dan?
Precies dat had ik toen ook, dat was ook de oorzaak dat ik viel voor/openstond voor een relatie met iemand anders, in een vorige reactie heb ik dat beschreven. Maar ik had aan alleen af en toe spetterende sex voldoende (en ook eigenlijk geen tijd voor meer). Nu voel ik me sterk,vind mezelf niet meer eenzaam, er zijn zoveel mensen alleen (een gedeelte zou graag een relatie willen). Ik ga ook in mijn eentje op een terras zitten als ik daar zin in heb. Het klinkt raar maar ik heb echt een soort van afweging gemaakt. Wat heb ik ( de voors en de tegens) wat krijg ik als ik weg ga en wat denk ik bij een ander te vinden. Conclusie: Ik heb alles in mezelf. Ik ben gelukkig 
Ben achteraf wel heel erg blij dat ik geen relatie had met iemand die 'vrij' was, want dan was de verleiding erg groot geweest
Anna, en de (seksuele) vrouw in jou dan?
En dan doel ik niet puur op seks maar op aantrekkingskracht, lading, mooie aantrekkelijke vrouw zijn. Ben je er dan helemaal, in alle opzichten? Dus niet vrouw van- als in echtgenote, moeder, vriendin, zus, en dochter etc maar vrouw (als boven)?
Ik heb jaren met een man als jullie beschrijven samen geleefd en bedacht me ook steeds dat ik niets te klagen had als ik alles op een rijtje zette. Maar mijn aantrekkelijke, krachtige deel mocht er niet zijn. Misschien wel van hem maar dat moest ik weglaten omdat ik anders het verhaal niet rond kon krijgen, zo'n vrouw zou nl. Nooit bij die man blijven...
Mijn man, mijn kinderen, uiteindelijk zijn we er allemaal zo veel beter uitgekomen toen ik besloot te gaan. Niet in de laatste plaats mijn man (ex) dus die nu een vrouw heeft die stapel op hem is. Dat is wat hij verdiende!! En de kinderen hebben nu 2 ouders die gelukkig zijn en in hun kracht ipv zich aan elkaar aan te passen.
Serra
Juist wel zou ik zeggen. Ik voel me op en top vrouw, 'straal' dat ook uit. Ook als ik gewoon thuis ben ( jaja ook wel eens een pyamaavond natuurlijk) Kleed me 'leuk' (meestal) en gebruik wat make up. Heb veel energie, ben positief. Geniet van elke dag. Ik merk ook dat anderen positief op me reageren. In de tijd dat ik nog probeerde mijn partner te verleiden' een wederom teleurgesteld werd, voelde ik me daar erg beroerd door, afgewezen. Nu is dat klaar. Als ik iets wil, dan zorg ik daarvoor en ik krijg ook alle ruimte en hij waardeert me en ik hem
Klinkt...
...fijn en als goede oplossing voor jou/jullie dus!
