Hoe vaak op bezoek
In een draadje hiervoor werd de vraag al eens eerder gesteld over hoe vaak men op bezoek gaat bij ouders c.q. schoonouders. In de discussie werd o.a. ook door iemand aangegeven dat zij vaak geen zin had om te gaan, maar dat haar man dan vervolgens verzinsels op gaat hangen naar zijn ouders toe over waarom zij niet wilde, terwijl ze gewoon geen zin had.
Iets soortgelijks heb ik gisteren meegemaakt en ik ben er eerlijk gezegd erg kwaad over. Mijn man is erg loyaal naar zijn ouders toe. Mijn schoonouders en dan met name mijn schoonmoeder is zeker niet de makkelijkste. Wij zijn altijd degene die naar hun gaan, maar omgekeerd komen ze nooit onze kant op. Maar wel de week erop bellen naar mijn man met een heel klaagverhaal dat ze haar kleinkinderen al weeeeeeken niet gezien heeft. Dus, die zondag erop gaan wij weer......hun kant op.
Ik was het afgelopen zondag zat en wilde niet naar zijn ouders toe. Wij gaan om de 3 weken en nu zou het dan na 4 weken zijn.....ik had meer zoiets van: ze moeten maar een keertje onze kant opkomen en als ze weer belt om te klagen dan zeg ik dat gewoon, punt.
Bij toeval kwam ik erachter dat mijn man zonder mijn medeweten een mailtje naar zijn ouders gestuurd had met een heel verhaal erin dat hij zo'n hoofdpijn had en dat onze zoon ziek was geweest die week etc....kortom een regelrechte verklaring over waarom we die zondag niet geweest waren dus. Dat mailtje heeft hij direct verwijderd (dat kan hij via zijn mobiel doen)...alleen had ik dat mailtje al eerder voorbij zien komen, maar constateerde later dat het was verwijderd. Ik had het niet mogen lezen.
Ik was erg boos hierover, temeer omdat ik in de eerste plaats vind dat hij totaal geen verantwoording naar zijn ouders toe schuldig is. Hij hoeft verdikkeme toch geen tekst en uitleg aan zijn moeder te geven over waarom wij er zondag niet waren?!
Ten tweede omdat hij in dat mailtje zijn ouders had gevraagd of ze misschien niet een keertje naar ons toe wilden komen. Juist dat had ik niet mogen lezen.
Achteraf was het de bedoeling geweest dat zijn moeder had gebeld met de vraag of ze dan een dagje konden komen en ik zou dan blij verrast moeten zijn over haar plotselinge initiatief. Ik mocht er niet achter komen dat hij het zijn ouders had gevraagd! Daar baal ik nog het meeste van.
Het komt op mij over alsof ik achterlijk ben en die truckjes niet doorheb?!
waarom niet gewoon tegen haar zeggen de eerste de beste keer dat ze belt?! Nee, dat doet hij dan via een mailtje dat hij achteraf heel sneeky op afstand gaat verwijderen......razend ben ik erover.
Tussen twee vuren
Sassie, volgens mij zit je man gewoon tussen twee vuren. Hij houdt van zijn ouders én van jou en moet jullie allemaal tevreden stellen.
Je stelt nergens dat jouw man problemen heeft met de regelmatige bezoekjes. Het lijkt iets te zijn waar jij moeite mee hebt. Je resolute opstelling ("ik ga niet meer voordat ze een keer deze kant opkomen") biedt weinig mogelijkheden tot een compromis. Als je schoonmoeder belt, dan is er ruzie want jij zult haar vertellen hoe je de zaken ziet en daar kan ze mee instemmen of niet. Klaar.
Ik kan me eerlijk gezegd voorstellen dat je man achter je rug om een uitweg heeft proberen te zoeken. Je zult er best je redenen voor hebben, maar het is gewoon jammer dat het spel zo hard gespeeld moet worden.
n@nny
Uitleg
Er is inderdaad heel wat aan voorafgegaan en mijn man vindt de bezoekjes aan zijn ouders een noodzakelijk kwaad.
Het komt er eigenlijk op neer, dat mijn man voor alles tekst en uitleg geeft naar zijn ouders toe en dan met name naar zijn moeder toe.
Zijn moeder hoeft maar te gillen en manlief vliegt metteen laag over....
Nu weet ik dat dat iets van kinds af aan is, maar als volwassen vent hoef je je niet aan een kruisverhoor te onderwerpen. Ik vind dat onzin en respectloos van zijn moeder. Het gaat haar namelijk helemaal niets aan om te weten waarom wij een keer niet komen. Ik zou mij plaatsvervangend doodschamen om een verklaring van iemand te eisen, terwijl ikzelf nooit naar die persoon toe ga.
Het is natuurlijk anders wanneer je een duidelijke afspraak hebt gemaakt. Dan snap ik wel dat je even uitlegt waarom het niet uitkomt, maar daar gaat het hier niet om.
Praia
"Gelukkig heb ik een partner die begrijpt dat mijn ouders mij en de kinderen graag willen zien. En die ook begrijpt dat ik probeer mijn ouders tegemoet te komen in die wens. Dus dat ik naar ze toe ga of dat mijn ouders heel vaak bij mij aan tafel zitten".
Dat is heel fijn voor je. Helaas MOET ik mee van mijn man omdat hij geen "lastige vragen" van zijn moeder wil waaruit hij zich weer moet zien te redden..... Dat ik niet mee wil en hij mij in mijn wens niet respecteert, vindt ik tamelijk onverdraagzaam. Ik vind het bijvoorbeeld prima dat hij naar zijn ouders wil, maar ik wil dan niet mee. Dat kan volgens hem dan niet, want ...zo zegt hij:"dan moet ik uitleggen waarom niet". Toen ik hem vertelde dat hij gewoon kan zeggen dat ik geen zin heb, dat gaat er niet bij hem in. Ik moet of doodziek zijn of echt iets zeer belangrijks hebben....
Ten tweede moet ik mij ook aan haar aanpassen. Als zij echt onredelijk is, mag ik daar niets van zeggen/dus mijn mening geven, om haar niet voor het hoofd te stoten. Ik moet dus meegaan met haar; mag dus niet mijzelf zijn. Dat vindt ik persoonlijk zeer onverdraagzaam naar mij toe.
Dit geeft enorme spanning bij mij.
Dus het verhaal heeft wel een staartje hier.....
Praia
ik snap je uitleg helemaal. Maar het gaat wel even om andere dingen dan een boodschap doen voor zijn moeder in plaats van de hond uit laten:
Zo belde zijn moeder hem in de auto op zijn mobiel, terwijl manlief in een dikke file staat waaruit hij geen kant op kan. (de afslag naar zijn ouders was al ruim voorbij) Zij EIST dat hij direct naar haar toe komt, maar manlief kan niet opstijgen uit de file zegmaar en hij zegt haar ook dat hij echt vast staat. Dan wordt zijn moeder nijdig, bijt hem een venijnig "Laat maar" toe en drukt de telefoon uit.
Man helemaal van slag. Thuisgekomen belt hij zijn moeder weer om te vragen wat er zo belangrijk was en wat blijkt......en dan gaan mijn haren dus letterlijk overeind staan: "Mevrouw wilde dat hij direct kwam om naar een oude doos met competer en onderdeeltjes te komen kijken....iemand zou de oude computer komen ophalen voor een schooltje ergens in de Oekraine. Mijn schoonvader had de doos van zolder gehaald en klaargezet, maar kennelijk vertrouwde ze hem niet dat alles compleet was.
Een andere keer, belde ze hysterisch op dat ze "blind" was en dat manlief metteen moest komen. Hij zat echter in een training van de zaak op een andere locatie, maar dat deerde haar niet. Of ik hem niet op de trainingslocatie kon bellen. Op mijn vraag waar haar man en dochter waren, was het ineens stil en toen zei ze: "Oh, die zitten tv te kijken".........en dan EIST ze dat mijn man direct moet komen? Op mijn vraag nog waarom ze niet 112 belde of de huisarts....kon ze geen antwoord geven. het liep uiteraard met een sisser af.
Het gaat dus om dit soort onbenullige dingen waarvoor ze direct alle aandacht wil.
Ha,ha..
Ja, dat zou de oplossing zijn. Het ligt aan zijn reactie naar zijn ouders toe.
Zij blijven volharden in bepaald gedrag omdat het hen wat oplevert. Zodra hij dat kan doorbreken, dan houdt het op.
Sassie
Kan het zijn dat jouw verhaal de vaste forummers bekend voorkomt? Dat je de perikelen met je schoonmoeder eerder onder een andere naam postte?
Tirza
Geen verantwoording afleggen
Jij en je gezin hoeven geen verantwoording af te leggen,waarom je eens niet gaat.Ik had ook altijd de neiging om dat te doen en grotendeels om ruzie te vermijden.Denk dat jouw man dit ook in gedachten had.
Tirza en justine
Tirza: Huhh?? niet dat ik weet. Ik weet wel dat er heel veel andere zijn met soortgelijke problemen waarvan sommige zeer herkenbaar.
Justine: Ja, ik denk zeker dat mijn man dat automatisch doet om gezeur van zijn moeder voor te zijn.....
Sassie
Ik krijg de indruk dat jij vooral boos bent over de opstelling van je man. Maar denk je daar niet te makkelijk over? Zijn moeder is niet bepaald de makkelijkste - en waarschijnlijk is dat niet iets van de laatste jaren. Als er iemand in een lastig pakket zit, is hij het wel. Loyaliteit naar zijn moeder, een (veronderstel ik) soort van ondergeschikte positie: zij roept, hij draaft. Het is daar moeilijk uit loskomen hoor. Sommigen hebben er jarenlange therapie voor nodig om eindelijk op een andere manier met hun ouders om te kunnen gaan en voor zichzelf op te komen. Boos worden en de druk op voeren helpt denk ik niet. Goede en open gesprekken, desnoods met een psycholoog erbij, wellicht wel.
Uitleg geven
Hoi,
Ik begrijp uit je verhalen dat je schoonmoeder inderdaad nogal eigenaardig is, maar ik zou bij het langskomen inderdaad volgende keer gewoon even bellen dat jullie niet komen. Hier had ik op een gegeven moment een soortgelijk voorval. Ik ging namelijk vaak op woensdag naar mijn ouders toe. Dit werd steeds regelmatiger alhoewel ik ook wel eens een keertje niet kwam. Op een gegeven moment gingen mijn ouders dus bellen om te vragen of ik nog kwam. Ik was erg recalcitrant en wilde dat niet, tot een vriendin zij... goh je kan ze toch gewoon bellen en zeggen dat je dit keer niet komt, zij zijn er op een gegeven moment gewoon op gaan rekenen, dat vind ik flauw van je Maxime. Tja...en eigenlijk moest ik haar daar gelijk in geven, ik bedacht me ineens dat ik inderdaad wel moeilijk aan het doen was, en ach het is een kleine moeite om even te bellen.
Verder kan ik hier wel naar mijn ouders gaan en mijn man gaat dan niet mee.. en dan kan ik ook gewoon zeggen dat hij geen zin had. Vinden ze geen punt, en als ze dat wel een punt vinden, ach dan verzin je toch gewoon een smoes...iedereen blij, kan jou het schelen.
Tja en je schoonmoeder is een geval apart... ik denk dat ze altijd fratsen blijft verzinnen zodat je man naar haar pijpen kan dansen, het is aan hem dit te doorbreken en het zou zonde zijn als jullie daar samen iedere keer ruzie over hebben. Ik zou zelf inderdaad eens samen gaan praten met een therapeut (hebben man en ik ook gedaan) zo ontzettend leerzaam joh... ik zou bijna iedereen dit aanraden, je kan zoveel onderling verbeteren door maar een paar gesprekjes.
Maxime
Twee dingen
Sassie, volgens mij spelen er (minstens) twee dingen waarvan het handig is ze uit elkaar te halen.
Je schoonmoeder gedraagt zich (in jouw ogen) bijzonder onredelijk en stelt onmogelijke eisen aan jouw man. Je ergert je aan je man die al die eisen zomaar inwilligt en nooit tegenwicht biedt. Aan het gedrag van je schoonmoeder en je man kun je niet snel iets veranderen. Dit is een relatie die zich al decennia zo gevormd heeft. Te denken dat je je man en of je schoonmoeder "het licht" kunt laten zien is een illusie. Dat is hooguit (en dan nog niet waarschijnlijk) met een grondige therapie te bewerkstelligen.
Verder erger je je zelf aan alles wat je met en van je schoonmoeder meemaakt. Hier kun je wel iets aan doen. Je kunt gewoon weigeren mee te gaan op bezoek. Als je man zich wil onderwerpen aan het gezeur en getier van zijn moeder is dat zijn zaak, jij hoeft je niet verplocht te voelen je groen en geel te ergeren. Je kunt ook tijdens het bezoek de "uitstand" (al vaker aan de orde geweest bij schoonmoeder-draadjes) toepassen. Gewoon niet nadenken, geen opmerkingen laten binennkomen en blijven glimlachen.
Zelf herken ik trouwens wel veel uit je verhaal. Ik had zo'n schoonvader die op de onmogelijkste tijden de onmogelijkste beroepen deed op zijn kinderen. Natuurlijk bracht dat ergernis met zich mee. Zeer veel zelfs Maar ik ben nog altijd blij (mijn schoonvader is nu al 10 jaar dood) dat ik mijn man nooit verplicht heb te kiezen tussen zijn vader of mij. Als hij zo gek was om om twee uur 's nachts naar zijn vader te gaan omdat de kraan bleef druppelen en de waterrekening anders te hoog zou worden... tja: hij liever dan ik. Nu kan ik daar natuurlijk met meer mildheid op terugkijken en zie ik ook de ongelooflijke liefde die mijn man (en zijn broers) voor zijn vader had.
n@nny
