Hoe vaak op bezoek bij ouders?

Wat is de norm?

Ik ken mensen die dagelijks langs hun ouders gaan voor een kop koffie, en mensen die er vier keer per jaar komen. Ik zie mijn ouders in ieder geval met verjaardagen en Kerst, en ik denk dat ik zo eens per 2 maanden spontaan op visite ga. Tussendoor wel eens bellen, als er een aanleiding voor is.

Zelden

Zowel mijn ouders als schoonouders wonen op ca. 2 uur reizen. We hebben geen auto, wel 4 jonge kinderen dus het is altijd een hoop gereis met de trein heen en weer op een dag. Naar mijn schoonouders gaan we 1 keer in het halfjaar ofzo, hetzelfde geldt voor mijn vader, en mijn moeder daar komen we eigenlijk nooit, tenzij er echt een dringende reden voor is.
Mijn schoonouders komen echter wel bijna iedere maand een dag bij ons, mijn moeder meestal 2 keer per maand en mijn vader zie ik in totaal misschien 3 keer per jaar, maar daar heb ik dan ook niet zo'n band mee.

Justine

"Wat mij echter stoort is dat ze zelf nauwelijks de moeite doen om op bezoek te komen"

Dat is ook het probleem bij ons met mijn schoonouders. Wat mij nog meer ergert is dat mijn schoonmoeder vaak nog klaagt dat ze de kleinkinderen zo weinig ziet......"ik heb ze al weken niet meer gezien" is een veel gehoorde opmerking van haar.
Mijn schoonouders werken geen van beide meer en ze hebben de beschikking over een auto en mankeren lichamelijk niets, dus met OV kunnen ze makkelijk komen (verbinding is overigens uitstekend; ze hoeven maar 1x over te stappen).

Wij gaan zelf zo om de 3 weken bij ze op bezoek en dan is het een beleefdheidsbezoekje van hooguit 2 uurtjes.

Verwacht

Als je te horen krijgt dat je vaker "moet" komen, betekent dat denk ik niet meer dan dat ze blij zijn om jullie te zien. Dat je altijd welkom bent. Dat is toch een positievere insteek. Over een jaar of twintig ben jij ook blij als jouw kinderen op bezoek komen, toch?
Hier wisselt het. Mijn schoonouders wonen op anderhalf uur rijden, dus die zien we minder (eens in de twee, drie maanden) dan mijn ouders, die een half uurtje bij ons vandaan wonen (eens in de twee weken, ongeveer). Maar spreken doen we ze allebei gemiddeld wel elke week. Mijn ouders moeten echt uitgenodigd worden om hier op bezoek te komen, dat wel, terwijl ik bij hen meestal op de bonnefooi aan kom waaien. Misschien willen ze ons niet "lastigvallen".
Maar wat normaal is, jemig. Normaal is waar je allebei nog toe in staat bent en waar je allebei nog plezier aan beleeft. Dus voel je niet "verwacht", maar welkom, en verzin op jouw beurt geen smoesjes waarom het niet vaker kan, maar zeg gewoon dat vaker er niet in zit.

Te weinig

Ik zie mijn ouders eens per 2 a 3 weken en vind dat eigenlijk veel te weinig. Helaas meer lukt niet. Zij zullen er niets van zeggen trouwens.

Schandalig weinig

We gaan veel te weinig naar mijn schoonouders, ze komen vaker naar ons toe. Ik voel me daar wel eens schuldig over. Dit is dan toch zo'n nadeel van geen auto hebben. Als ik een auto achter het huis had staan zou ik er zeker vaker langs gaan, maar nu met de trein is het echt maar een paar keer per jaar. Mijn eigen ouders heb ik al 12 jaar niet gezien, maar dat is een ander verhaal. Toen ik nog wel bij ze langs kon deed ik dat ook niet elke maand. Ik ben een beetje lui in familie-opzicht. Mijn zussen ook trouwens. We zien elkaar beslist niet maandelijks.

Als ik dichterbij zou wonen,dan was het waarschijnlijk ook veel eenvoudiger zijn om eens vaker binnen te springen,maar tijdens de week is het hier altijd zo druk,dat een rit van meer dan 30 kimometer er echt niet inzit.Als we gaan dan is dat tijdens een weekend en proberen we echt wel met het hele gezin er te zijn.
Wat mij stoort is dat ze elke week op bezoek gaan bij een familielid en dan nauwelijks op een paar minuutjes van ons vandaan zijn.Het is dan toch een kleine moeite om effe door te komen?Vandaar dat ik hùn reactie op ons niet eerlijk vind.

Kleine moeite

Ik heb afgeleerd te denken dat een kleine moeite voor míj ook een kleine moeite voor mijn ouders is, of voor wie dan ook. Dat jij het zou doen, wil niet zeggen dat iedereen op dat idee komt, of dat idee aantrekkelijk vindt. Misschien zijn ze moe van dat andere bezoek. Of heeft dat al te lang geduurd. Je weet het niet. Vraag er eens naar. Andersom hoef je je er ook niet schuldig over te voelen dat je niet vaker langs kan komen, als je zelf weet dat het niet gaat. Leg je neer bij hun onvermogen en haal je schouders op over eventueel onbegrip. Lijkt me voor alle partijen het rustigst.

Kleine moeite

Moe zijn van dat andere bezoek?
Komaan,flauwe uitvlucht toch wel dan.Ze doen dit elk weekend,dus kunnen ze best als alles te lang zou duren voor hen,het andere bezoek eens wat inkorten.Het is nu niet dat ze de halve wereld rond moeten toeren om tot bij ons te geraken.Neen,het lijkt soms wel alsof ze denken dat het voor ons allemaal veel makkelijker gaat.Heb hen nochtans al vaker duidelijk gemaakt dat wij het druk hebben en dat het wellicht eenvoudiger zou zijn als we wat dichter bij elkaar woonden.
Hun onvermogen lijkt me sterk overdreven,want alhoewel ze de laatste tijd wat sukkelen met hun gezondheid,merk ik aan de andere kant dan wel dat ze zoveel tijd vrij maken voor andere familiebezoeken en uitstapjes.

2 x per jaar

mijn ouders wonen ver weg en we gaan er hoogstens 2 x per jaar heen.

Niet jaloers

Het heeft niets te maken met jaloers zijn hoor.Heb er niks op tegen dat ze elders op bezoek gaan,uitstapjes maken enz...ze hebben groot gelijk dat ze niet binnen blijven zitten en van het leven willen genieten,maar...voel me een beetje buitengesloten en gekwetst door hun gedrag.(mijn zus trouwens ook)Ik zou het wel erg vinden moesten ze echt liever naar iemand anders gaan,dan naar hun eigen kinderen en kleinkinderen.Er zijn nooit problemen geweest tussen ons en zou er dan toch raar van op kijken.
Het hoeft niet op de weegschaal,maar het moet ook niet altijd van één kant komen en dan nog eens onder je neus laten wrijven dat wij niet vaak genoeg komen,terwijl ze zelf geen enkele moeite doen.Dàt is hetgene waar ik moeite mee heb.

Verschilt

Mijn ouders zijn zelf nogal druk, bij hen komen we heel wisselend - maar wel heel 'goed'. Soms weken niet, en dan lopen we weer even de deur plat. De kinderen logeren ook bijna elke vakantie wel één of meer nachtjes bij hun. Ze komen vrijwel nooit bij ons (op bezoek), verjaardagen of andere aanleidingen uitgezonderd.
Bij mijn schoonouders komen we regelmatig op zondag. Zo eens in de 2 à 3 weken proberen we wel te gaan (maar het lukt niet altijd), dat zijn dan wel kortere bezoekjes. Zo'n 2x per jaar proberen ze bij ons op de koffie te komen, kan ook een keer bbq-en zijn.
Ik moet zeggen dat sinds mijn moeder een eigen e-mail adres heeft we ook veel mailen, en af en toe bellen we eens flink lang bij. Maar zoals gezegd heeft met name zij ook een rijk sociaal leven met vrijwilligerswerk, vriendinnen, vakanties met haar zussen etc.
Jesse

Nooit

Ik ga nooit op bezoek bij mijn ouders. Die zijn namelijk dood.

Wat?

"Ik ga nooit op bezoek bij mijn ouders,die zijn namelijk dood!"
Sorry,maar is dit er niet een beetje over?
Ik vind dit helemaal geen onderwerp om zo'n aparte reacties op te krijgen.Erg.
Zelfs al zijn je ouders dood,dan nog kan je hen een bezoekje brengen...op het kerkhof.

Nou, eh...

ik snap wel dat Sancy dit ertussendoor gooit.

Al dat gediscuzeur over hoe vaak iemand ouders bezoekt. Misschien zou ze het zelf ook graag doen - dat bezoeken dan, niet dat zeuren- maar ze kan niet meer. Het is voorbij.

En iedereen weet dat een bezoek aan een kerkhof natuurlijk van totaal andere orde is.

Daarom de vraag even anders gesteld. Als je zou weten dat je ouders volgend jaar niet meer zouden leven, zou je dan nu vaker bij hen langs gaan?

tonny

Inderdaad

"Zelfs al zijn je ouders dood,dan nog kan je hen een bezoekje brengen...op het kerkhof."
Dus waar klaag je over? Je ouders komen niet voor ieder bezoek dat jij aan hun brengt, een keer terug, en jullie komen niet zo vaak bij hen als zij graag zouden zien, al komen jullie vaker bij hen dan zij bij jullie? En ze hebben naast hun kinderen nog een léven? Hoe durven ze...
Tijdens hun leven ging ik zeker 1 x per week bij mijn ouders op bezoek. Mijn ouders kwamen alleen bij mij tijdens verjaardagen. Geen haar op mijn hoofd die daar een probleem van maakt. Ik meet mijn relaties niet af naar frequentie, maar naar kwaliteit. Gelukkig maar, ik hoef nu niet te bedenken dat ik ze bij leven te weinig gezien of gesproken heb.

Weinig

want naast mijn baan en dochter heb ik erg weinig tijd. Mijn vader heeft het druk met zijn leven en vriendin. Ik leef mijn leven. Maar we bellen wel elke week, vaste prik. En dan zijn we weer helemaal bij.

Mijn moeder is een ander verhaal. Daar is het contact vooral schriftelijk. Want alleen dan draait het niet gelijk op ruzie uit.

"dus waar klaag je over?" (ot)

Dit is een forum, fora zijn natuurlijk bij uitstek plaatsen waar mensen hun twijfels, klachten, meningen uiten.
Maar mag de een haar twijfels niet meer uiten over haar ouders omdat de ander geen ouders meer heeft? Ik zie dat terugkomen in draadjes ("niet zeuren dat je man het fout doet, je hebt ten minste een man, ik ben weduwe en/of in de steek gelaten") en ik betrap mij er zelf ook op. "Wat nou zeuren dat je voor de derde keer dit jaar griep hebt, ik be al dertig jaar ziek" dat soort gedachten.
Vriendinnen die mij opbellen om maar eens flink over boyfriend te klagen en niet beseffen dat het er voor mij nooit meer inzitten om nog een verkering te krijgen omdat ik eenvoudigweg de energie er niet voor heb.
Een vriendin van mij klaagde tegen haar vriend dat ze niet kon slapen door hitte of muggen. Vriend (vluchteling uit regio Afganistan) zei" tja en ik kan niet slapen omdat er twee jaar geleden kinderen naast mij zijn vermoord en ik hoor nog steeds hun gegil.
Mm, tja alles is relatief.
Ik start hier een draadje over in off-topic.

MariaRosa

Regelmatig

mijn vader zie ik een paar keer per week, maar die woont ook in hetzelfde dorp en gaat altijd mee met de voetbalwedstrijden van mijn zoontje en komt ook vaak naar de trainingen. Ik ga er niet zo vaak op bezoek. Mijn moeder woont 1 dorp verder en die zie ik regelmatig. Ik kom even langs voor een bakkie maar meestal gaan we wandelen (10-15 km). Mijn schoonouders wonen ook niet zover (ongeveer 10 km) en die zien we minder vaak. Soms een paar keer per maand (groot gezin, veel verjaardagen) soms ook 1 a 2 maanden niet

Het gaat om het gezeur erover?

Hoi Justine,

Ik snap je wel, jij krijgt geklaag van je ouders over dat je niet vaak genoeg komt, maar andersom is het eigenlijk de pot verwijt de ketel.... ze doen zelf hetzelfde immers. En dat slaat uiteraard nergens op.
Maar kan je dat dan niet aan ze zeggen (voorzichtig?) van jullie klagen dat wij niet naar jullie komen (met 4 kinderen die ook een druk leven hebben) maar waarom komen jullie niet naar ons (volgens mij is dat logistiek veel simpeler te regelen)
Maar het kan ook een ouderwetse opvatting zijn, ik hoorde dat laatst ook van een vriendin van mij; haar ouders hebben als opvatting; "de jongere gaat naar de oudere, en andersom, dat doe je niet" dus het lijkt erop dat de oudere persoon, zijn/haar belangrijkheid onttrekt uit het feit dat ze bezocht worden ?
Maar nodig je je ouders wel eens uit? Misschien komen ze dan wel?

Inderdaad zou ik het ook vreemd vinden, ouders die klagen dat je niet komt, maar zelf komen ze ook niet naar jou maar gaan wel naar vrienden die ook bij jou in de buurt wonen... raar hoor.

Tja...toch maar vragen waarom, ben benieuwd naar hun antwoord.

Maxime

Wel eens zeggen

Maxime,

Jij bent inderdaad precies de enige die begrijpt wat ik bedoel.
Ik zie die mensen graag en gun hen het allerbeste toe.Dat ze vaak op stap gaan,moedig ik zelfs aan,want ze hebben gelijk dat ze van't leven profiteren.Alleen heb ik de indruk dat ze soms vergeten dat ze ook nog kinderen én kleinkinderen hebben.
Pas nog vroeg ik aan mijn vader of hij niet eens langs kwam na zijn ander familiebezoekje,maar hij gaf als uitvlucht dat het dan te laat zou worden en hij kwam dus niet.
Momenteel ben ik een beetje boos en teleurgesteld tegelijkertijd.Zijn ze niet oud genoeg om te weten dat ze zelf ook wel eens initiatief mogen nemen.Ik ben hun gezeur over het niet vaak genoeg komen stilletjes aan beu.En ja,ik ga hen eerdaags toch eens beleefd vragen waarom ze er zo'n punt van maken.Ben ook benieuwd naar hun antwoord.
Het is niet alleen hier dat ze zich zo gedragen.Ook tegenover mijn zus zijn ze heel asociaal en zij vindt het ook niet leuk natuurlijk.

Haha mariarosa, en justine

MariaRosa, ik was gisteren wel kort door de bocht, maar jouw reactie ("Maar mag de een haar twijfels niet meer uiten over haar ouders omdat de ander geen ouders meer heeft?") mag er ook zijn Ik heb namelijk niet gezegd dat Justine geen vraagtekens mag stellen bij het bezoekgedrag van haar ouders omdat ik toevallig geen ouders meer heb. Ik heb gevraagd: waar klaag je over? En dat bedoelde ik letterlijk, zie volgende alinea.
Maar kijk, Justine, we zijn mede door mijn opmerking en die van MaximeM wel tot de kern van de zaak gekomen. Jouw bericht gaat niet over de frequentie van wederzijdse bezoeken, hoewel dat is waar je in je eerste posting naar vraagt. Jouw vraag gaat over verwachtingen die er over en weer heersen, en hoe je er mee om kunt gaan als die verwachtingen niet met elkaar in overeenstemming zijn. Die vraag is van een heel andere orde.
Het lijkt me inderdaad zinnig als je hier eens een goed gesprek met je ouders over voert. Maar dan raad ik je wel aan om even op je woordkeuze te letten. In je laatste posting schrijf je "uitvlucht", "zijn ze niet oud genoeg om te weten" en zelfs "asociaal". Deze woorden komen veroordelend over en ze kunnen een teken zijn van een vooringenomenheid die een open en goed gesprek met je ouders in de weg zou kunnen staan.

Verwachtingen

Zou het niet mogelijk zijn dat je je verwachtingen en meningen wat loslaat, Justine.
Ik denk bv. dat oudere mensen (hoe oud zijn je ouders?) wel degelijk meer moeite hebben met langere dagen, met autorijden als het vroeger donker wordt. En misschien hebben zij wel het gevoel dat de relatie met hun dochters gewoon zo goed zit dat ze zich tegenover jullie gewoon kunnen gedragen zoals ze willen.
En als je iets signaleert, probeer het dan gewoon te bespreken. Het zijn je ouders tenslotte, dat zou moeten kunnen.

Mirreke

Hoi Mirreke,

Maar ik lees dat Justine's ouders juist wel veel op pad gaan naar vrienden (die bij haar in de buurt wonen nota bene) en niet bij Justine langsgaan. Vervolgens klagen ze wel dat Justine niet vaak genoeg naar hun komt. Dus het argument dat ze moeite hebben met langskomen lijkt me niet opgaan. Wellicht wel om twee bezoeken op een dag af te leggen. (dus niet na de vrienden nog eens bij Justine langsgaan, dat zou vermoeiend kunnen zijn) maar dan zouden ze de keer erop toch eens een keer naar Justine kunnen gaan, in plaats van naar die vrienden? Maar nee dat doen ze niet, ze klagen alleen naar Justine omdat zij niet vaak genoeg naar haar ouders toekomt, terwijl haar ouders ook bijna nooit naar Justine komen. De pot verwijt de ketel dus.....

Maxime

Dan is het toch simpel

Elke keer als zij zeggen: waarom kom je niet wat vaker? vraag jij gewoon: waarom komen jullie eigenlijk niet wat vaker, jullie zijn van harte welkom hoor en de kinderen zouden het ook leuk vinden om jullie wat vaker te zien. Klaar.
Mijn (overleden) schoonmoeder had ook wel eens de neiging om na drie weken radiostilte mijn man op te bellen en meteen te zeggen: jongen, leeeeeeef je nog? Zij vond ook altijd dat we zooooo ver weg woonden (uurtje rijden). Tja, dat kun je als een verwijt zien maar dat hoeft natuurlijk niet. Ik vond het eigenlijk wel grappig.
Mijn vader zie ik ongeveer eens in de twee maanden, soms langer niet. Vanwege de afstand is even snel een bakje koffie niet echt een optie. Van de ene kant jammer, maar van de andere kant denk ik dat we ook niet de deur bij elkaar plat zouden lopen als we bij elkaar om de hoek woonden. We houden wel veel van elkaar .
Mathilde