Hoe voel je je tijdens relatietherapie?

Vaak klote

Herkenbaar. Wij zijn allebei apart in therapie geweest, wel tegelijkertijd. En dan komen de dingen aan bod waarbij je je al die tijd groot hebt zitten houden, de schijn op hebt gehouden, waarschijnlijk ook tov jezelf. Om maar niet.... vul maar in.

Zou het kunnen dat je niet durven uitspreken uit angst dat je partner er geen trek meer in heeft een deel van je probleem is? Waardoor het zo gekomen is zeg maar?

Overigens is het hier goed gekomen, het was af en toe wel loodzwaar, maar ik ben erg blij met de investering.

Het wordt eerst

altijd erger....dan klim je weer omhoog, alleen of samen. Op dat laatste hoop je dat begrijp ik.
Veel sterkte. Heb vertrouwen. Uiteindelijk komt het goed one way or the other maar het kost tijd, bloed, zweet en heel veel tranen. Ik stuur je MOED!

Bewust belast

Ik denk dat samen in therapie gaan goed is als het sec zou gaan om het verbeteren van de relatie, van de communicatie tussen twee partners.

Onze relatie was erg slecht, veel verwijten over en weer, wrok, afkeuring, veel van dat heimelijk/onbewust. We konden erg weinig van elkaar hebben. Tijdens goede gesprekken die we ook wel hadden kwamen we altijd uit bij het idee dat de oorzaak van onze problemen vooral bij onszelf lag. Individeel hadden we nogal wat issues om uit te zoeken waarvan we maar al te graag de schuld bij de ander legden. Het leek ons veiliger elk apart onze beerput open te trekken. We stonden niet echt open in begrip hebben voor elkaar. Het leek me vreselijk van hem aan de moeten horen hoe erg hij onder mijn gedrag leed. Dat was aanvankelijk een stap te ver. Nu niet meer.

We hebben veel gepraat tussendoor, over wat we wilden delen over ons eigen proces. Langzamerhand kwam daar schot in, en het voelde echt fantastisch om over die wrok heen te kijken en dan mijn partner te zien als dat fijne mens dat ie was en is.

Wat het loodzwaar maakt af en toe is vooral denk ik dat als je eenmaal aan de slag gaat, je opeens ziet hoe idioot je bezig bent, je gaat van alles herkennen, ook bij de ander, maar je bent nog niet zover dat je je gedrag bewust kunt veranderen. Van onbewust belast naar bewust belast, en dat voelt af en toe uitzichtloos en machteloos. Wat niet weet dat niet deert. Vaak het gevoel gehad toen: ik stop ermee en neem nooit meer een vent.

Veel van ons manipulerende en bozige gedrag naar de ander kwam voort uit angst om de ander te verliezen, en als je dat probeert om te keren, dan voel je die angst. Het verzet daartegen (onbewust) maakt het soms zwaar.

Ik zag het als iets waar ik hoe dan ook doorheen moest, ook voor mezelf, mijn kinderen. Het lag bij ons uiteindelijk niet aan de relatie.

Boom leest mee...(o.t. maar ook weer niet)

Heb je al een goeie gevonden om even bij te gaan staan?

Ik heb net de speurtocht voor verjaardag oudste in elkaar gedraaid. We doen het met kompas in het donker en nu heb ik bedacht dat het leuk is als ze zich oriënteren aan de bomen. Net echt toch? Dus na tien populieren rechtsaf of bij een beuk en een bankje het weggetje naar het Westen zoeken.

Ik ben wel opgegroeid met soortenkennis maar die magie van de bomen heeft zich pas later aan mij geopenbaard. Magie is nog geen goed woord om de lading te dekken trouwens. Kracht is misschien beter.

Catalpa, je ontlokt me echt heel persoonlijke ontboezemingen! Volgens mij heb ik deze dingen nog nooit uitgesproken.

'hou me vast', o.t.(?)

Een aanrader in de relatietherapie/voor iedereen en ook op dit moment voor relatietherapeuten(weet ik uit betrouwbare bron): het boek 'hou me vast' van Sue Johnson,het gaat over een nieuwe stroming(=EFT) in de relatietherapie,erg herkenbaar en indrukwekkend om te lezen .
Als je een relatietherapeut zoekt, zou ik iemand zoeken die EFT aan het leren is of het onder de knie heeft
groeten van amar

Ja!

Ja, Amar, ik ben het nu aan het lezen en het is mooi en eng tegelijk. Eigenlijk vertelt het wat je al weet: dat het draait om liefde, geborgenheid en hechting in een relatie...

Kostte veel energie en leverde niets op

We hebben het geprobeerd, samen in therapie. Ik was al heel blij dat hij meeging, want anders heeft het al helemaal geen nut. Na drie gesprekken had hij het wel gezien en nu ga ik nog wel alleen, want het is natuurlijk allemaal mijn probleem, hij zit nergens mee vindt het allemaal prima. Hij heeft totaal niets ermee gedaan, deed nooit iets aan het huiswerk, heeft er thuis nog geen woord over gehad (te confronterend) en doet net alsof er niets aan de hand is. Hier heeft het alleen maar voor nog meer verwijdering gezorgd. En mijn energie is nu op om er nog iets mee te doen. We zitten allebei op een eiland, leven ons eigen leven en ik blijf nog bij hem alleen omdat we nog kinderen thuis hebben. Ik had er toch wel iets meer van verwacht, helaas.

Iris

Hier snap ik dus helemaal niets van. Je schuift alles in zijn schoenen, hij is afgehaakt, hij doet er niets meer, hij praat nergens over.
Wat is jouw aandeel? Jij laat het gebeuren, jij accepteert het, jij blijft bij hem omdat er kinderen zijn (die een geweldig voorbeeld zien van hoe het niet moet in een relatie)
Het wordt tijd dat je zelf je leven gaat oppakken Iris en dat is nogal iets anders dan in de slachtofferrol blijven hangen.