Hoera... ik heb een zus
Ik ben de middelste van 3 dochters, we schelen onderling allemaal ruim 4 jaar. Regelmatig heeft mijn zus een probleem met mij (zonder dat ik dat weet). Ik merk dat aan de "radiostilte". Als dit weer eens speelt hoor ik niets meer van haar, reageert ze niet of nauwelijks op een smsje, neemt ze niet op als ik bel enz enz Heel fijn (not). Eigenlijk altijd ben ik het dan na een poosje zat en ga ik vragen of er iets is en warempel, dan is er wat! Gaat altijd over kleine dingen, dingen die ik vaak gewoon echt niet meer weet, dingen die zij opvat op een manier dat ik denk.. mens waar haal je dat nu toch vandaan? Ze zegt dat dus niet op het moment zelf maar kropt het op. En dan in 1 keer komt alles er nogal overdonderend uitzetten zeg maar.
Ik ben dat zat! Ik ben verdorie bijna 33 en hoef me toch niet op mijn kop te laten zitten door mijn zus!
Nu is het weer aan de hand, ik heb haar via een smsje laten weten (want ze neemt niet op) dat ze me moet laten weten wat er aan de hand is. En warempel een smsje terug. "Ja, maar niet nu. Ben aan het leren, mijn hoofd staat er niet naar". Daar kan ik het weer mee doen. Nu is het voor mij weer wachten tot zuslief tijd heeft om haar frustaties over mij uit te storten. Dan is zij het kwijt, ik zit er mee en het komt er altijd op neer dat ik het niet goed doe. Gek genoeg heeft alleen zij altijd een probleem met mij. Mijn vriendinnen hebben geen idee waar dat aan ligt, maar zij hebben er (gelukkig!) geen last van. Mijn jongste zusje ook niet, hoewel zij zowiezo minder contact heeft met mij, maar ook met de rest van de familie.
Weet je, ik heb eigenlijk gewoon geen zin om te gaan zitten wachten tot zij er klaar voor is. Heb ook werkelijk geen idee wat er nu weer aan de hand zou kunnen zijn, ben me van geen kwaad bewust en vraag me gewoon af wat er nu weer kan zijn en wat ik allemaal voor troep over me uitgestort ga krijgen. Want het is echt uitstorten, kan er dan nauwelijks een woordje tussen krijgen en begin dan uit frustratie te janken. En daar word ik dan weer extra gefrustreerd van grrrr!
Nou ja, lang verhaal kort, zal ik gaan zitten wachten tot het haar schikt om mij te bellen of zal ik er langs gaan (want tja... telefoon opnemen doet ze niet) of, ja wat....
Hoera... ik heb een zus....
Ik zou
haar de volgende keer zeggen dat je geen zin hebt om te praten over dingen die weken terug gebeurt zijn, dat ze voortaan binnen 2 dagen moet vertellen als haar wat dwars zit, en ze anders haar kans heeft verspeeld.
Ik zou ook zeker geen contact met haar opnemen. Hooguit een smsje terug : "ach ja, heb je tenminste nog wat meer tijd om af te koelen" of zoiets. Ik zou in elk geval erg sarcastisch worden van dat soort dramatisch gedrag.
Dank!
voor jullie snelle reacties. Daarom ben ik ook zo dol op dit forum!
En inderdaad, het is haar probleem en elke keer maak ik het toch weer tot mijn probleem, irritant is dat. Ik heb haar overigens wel terug gesmst dat ze dan zondagavond na acht uur maar moet bellen/langskomen, want dan heb IK tijd. Op die manier probeer ik toch een beetje te sturen. Misschien wel een goed idee om haar te vragen haar problemen eerst op de mail te zetten, dan kan ik er over nadenken...
Zoals al gezegd hebben we dit vaker bij de hand gehad. Toen hebben we afgesproken dat we dit dus niet meer zo zouden doen, dat als zij een probleem met iets had ze het binnen een week zou zeggen. Tja... da's dus niet gebeurd en eigenlijk wist ik bij afspraak al dat ze zich er niet aan zou houden. Dit is ook zeker iets waar ik aan ga refereren als ze met hele oude koeien aan komt sjouwen.
Stiekem heb ik er wel zin in, kom maar op, ik lust je rauw 
Niet over de mail
"Misschien wel een goed idee om haar te vragen haar problemen eerst op de mail te zetten, dan kan ik er over nadenken..." Dat zou ik niet doen. Jij zit zo volgens mij toch te veel in de slachtofferrol, dat jij excuses moet maken/uitleg geven. En zeker geen ergernissen over de mail en sms gooien/spuien, dingen komen zo ook anders over: gewoon bellen of elkaar zien. Herinner haar zondag aan de afspraak, binnen een week - of eigenlijk liever: meteen zeggen als er wat is. En probeer het meer te zien als haar probleem!
Hier ook
maar dan met mijn schoonzus. Heel irritant, het is echt een patroon geworden. Maar ik doe er niet meer aan mee, als ze het zo moeilijk vindt om normaal te doen, dan maar niet. Ik kon er echt over liggen malen; wat heb ik gezegd, wat heb ik gedaan? Maar ik probeer het echt lossss te laten. Is soms nog wel moeilijk, want als we in een "goede" periode zitten dan is ze echt leuk om mee om te gaan, en dan ineens Pats Boem niks. Dus dan moet ik weer overschakelen...maarja, aan valse beloftes van "volgende keer doen we het echt anders" heb ik niks aan.
Probeer het je niet persoonlijk aan te trekken, het is vaak een soort onzekerheid van de ander.
groetjes, Olief
Je bent
de middelste? Ah, dan heb je de rol van bemiddelaar in het gezin. Dat schijnt zo te zijn, google maar eens op "plaats in het gezin".
Je zus is een drama-queen, die je lekker in haar eigen sop gaar moet laten koken. Laat ze het bekijken.
Tirza (de jongste, die het al heeeel lang allemaal bekijkt)
Herkenbaar olief
Inderdaad, van gezellig naar pats boem niks! Raar he? Ik probeer het dus ook wel los te laten, maar ja... dat wil nog niet zo lukken.
En wat je zegt over onzekerheid van de ander, ik denk dat dat ook meespeelt. Dank voor het meedenken!
Bemiddelaar
Ja Tirza, je slaat de spijker op zijn kop. Ik zit er ALTIJD tussen! Bah!
@lara10
Ja, je hebt gelijk. Ik doe toch steeds weer die eerste stap. Ik heb nu vrij lang gewacht, maar het begon me echt mateloos te irriteren, vandaar dat ik toch maar weer een berichtje heb gegeven. Ben wel erg benieuwd naar zondag. Ik ga geen smsje meer sturen met de vraag of ze een mail wil sturen. Als ze me zondag erg overvalt en "klemlult" (daar is ze vrij goed in) dan kap ik het af en vertel dat als ze gewoon met me kan praten, ik dan ook met haar wil praten. Ik heb gewoon echt geen zin om een stortvloed over me heen te krijgen waar geen speld tussen te krijgen is, daar pas ik echt voor. Het is haar probleem, ik wil er best met haar over praten, maar wel normaal! Ben benieuwd!
Grenzen aangeven maar er zit een risico aan vast
Zo´n relatie heb ik met mijn vader gehad. Ook periodes van - onverklaarbare - radiostilte, ik moest altijd degene zijn die belde en dan kreeg ik me toch een bak ellende over me heen. Vervolgens ik jankend aan de telefoon, excuses maken voor dingen die ik niet verkeerd had gedaan (in mijn ogen Hij belde ook altijd op ongelukkige momenten of op m´n werk en probeerde dan het gesprek enorm te rekken terwijl ik op hete kolen zat. Echt vreselijk.
Op een gegeven moment was ik het zo godvergeten zat. Dat spelletje, dat gemanipuleer, dat energie-vretende... Dus toen heb ik niet meer gebeld, wat resulteerde in 3 maanden radiostilte.
Ik heb toen heel duidelijk uitgesproken, eerst via een mail en toen "live" door de telefoon wat ik er van vond en dat ik geen zin meer had in dat spelletje, om mezelf constant in de hoek te laten drukken, etc etc. Het werd een heel heftig gesprek dat enorm escaleerde en het klaarde voor mij enorm de lucht.
Alleen...... dat gesprek was 11 jaar geleden en sindsdien heb ik hem niet meer gesproken. Dat is de langste radiostilte ooit We hebben dus geen contact meer met elkaar en ik verwacht ook niet dat dat ooit nog zal komen.
Hoewel ik dit soms best een groot gemis vind (hij heeft z´n kleinkinderen bijv. nog nooit gezien) heeft het me ook erg veel rust gegeven. Bevrijdend!
Moraal van dit verhaal: het feit dat je een bloedband met iemand hebt wil niet per se zeggen dat je ook goede maatjes kunt zijn. Je moet afstappen van het idee dat het je zus is; van een vriend(in) zou je dit gedrag nooit accepteren.
Geef je grenzen aan! Het is moeilijk maar uiteindelijk goed voor jou. Hoe jou zus daar vervolgens mee om wil gaan is haar verantwoordelijkheid.
Succes!
Waar ik even benieuwd naar ben
Van wat voor verschrikkelijks werden/worden jullie dan beschuldigd? Wat onvoorstelbaar dat je je zo van geen kwaad bewust bent dat je niet eens kunt bedenken wat het zou kúnnen zijn (tijdens zo'n radiostilte bedoel ik). Ik ben gewoon even nieuwsgierig
Idd, die zus van je...
..speelt een heel vervelend spel. En spelletjes beeindig je door er niet meer aan mee te doen.
Ik zou het dus precies aanpakken zoals de schrijfster hirboven, en ongezouten zeggen dat ipv dat zij boos op jou is, jij heel erg boos bent op haar vanwege dit spel en dat contact leuk is, maar als het op deze manier moet, dan laat maar zitten. Of je word met respect behandeld, of ze kan lekker in de ...... zakken. De keus is aan haar.
Mijn motto: wie niet goed is voor mij of mijn gezin, laat ik zakken als een baksteen. Ik ga daarbij niet over 1 nacht ijs, maar in the end...telt alleen mijn gezin.
Tulp
Zelf geen contact met ouders en zussen ook vanwege heel vervelend spelletjesgedrag wat mijn gezin heel erg schaadde
En....
Gisteravond belde ze me op. Vooraf heb ik gelijk verteld dat ze geen waterval van verwijten over me heen moest gaan storten omdat ik dan op zou hangen. Dat heeft ze ook niet gedaan. Het komt er eigenlijk op neer dat we erg verschillend zijn (geen nieuws) en dat zij daar op 1 of andere manier problemen mee heeft. Zij is een gevoelsmens, trekt dingen naar zich toe, betrekt dingen op zichzelf, blijft piekeren over dingen... enz enz enz En ik dus niet! Ik ben heel rationeel, denk met verstand ipv met gevoel en reageer dus heel anders dan zij denkt. Zij reageert ook anders dan ik, maar ik weet dat en maak daar dus geen punt van. Mensen kun je nu eenmaal niet veranderen, maar je kunt wel een modus vinden waarin je normaal met elkaar kunt omgaan.
Heb heel duidelijk aangegeven dat wij anders zijn, dat zij niet kan verwachten dat ik op haar manier reageer. Dat ze mijn gedachten ook niet moet proberen in te vullen vanuit zichzelf, want dat klopt toch niet. Ook aangegeven dat ze voortaan sneller met dingen moet komen omdat ik voortaan echt niet meer ga vragen wat er nu weer aan de hand is, daar heb ik geen trek meer in.
Kortom... een hoop gezeur om iets wat je toch niet kunt veranderen, accepteer nou gewoon dat we zo verschillend zijn en dan kunnen we samen vast wel een manier vinden om gezellig met elkaar om te blijven gaan.
Wordt het geen tijd
om eens wat meer afstand van elkaar te nemen? Zussen en de rest van je familie heb je nu eenmaal niet voor het uitkiezen. Waarom zou je je dan zo bezig moeten houden met dit soort akkefietjes? Je bent toch niet levenslang tot elkaar veroordeeld?
Knap gedaan
Goed duidelijk gemaakt op een rustige manier zo te horen, goed gedaan ! 
Hopelijk levert het iets op.
Damajo
