Ik draai er om heen.
Als ik iets niet wil of als ik ergens hulp bij nodig heb, dan zeg ik dit niet rechtstreeks, maar draai ik er als maar om heen. Waarom? Dat weet ik eigenlijk niet echt. Zelf ben ik iemand die snel hulp aanbied 'zeg maar wanneer kan helpen' of wanneer ik iemand zie zwoegen of verteld wat hij/zij nog allemaal moet doen, dat ik dan zeg : zal ik dan.... doen? Aan mijn vriend moet ik echt hulp vragen, taakjes geven: wil jij even de was ophangen? Want ik moet nog.... Soms zijn er uitzonderingen, dan helpt hij tot mijn verrassing mee. Ook zijn er natuurlijk standaard dingen waar hij altijd mee helpt.
Gisteren had ik geen zin om met vader en stiefzoon wat te gaan doen. Zij gingen even weg en ik was blij dat ik even alleen kon zijn, want nu vriend thuiswerkt is dat nog maar zeldzaam. Om stiefzoon niet teleur te stellen, ging ik dan maar voor hem mee, maar ze zagen al snel, dat ik er geen zin in had (was nogal chagrijnig). Dus uiteindelijk kwam de aap uit de mouw en was het ook helemaal niet erg dat ik niet mee ging.
Vandaag begonnen met nieuw werk, ik wil dan als ik thuis kom de vraag horen: hoe was het? Maar die kreeg ik niet. Moet wel zeggen dat hij erg druk bezig was met werken. Ik krijg het dan niet voor elkaar om er zelf over te beginnen. Ik wacht dan echt op die ene vraag. Ik weet ook niet wat mij afremd. Waarom ik niet direct ben. Ik vergelijk het altijd maar met : op zo'n bok van de gymles komen af rennen, maar dan afremmen voor dat je er op springt. Hier is al aantal keer aangegeven, dat ik gewoon duidelijk moet zijn, maar wat houd mij dan zo tegen? Iemand een idee hoe ik hier mee kan omgaan? Een rots en water cursus heb ik al gevolgd.
Patroon
Hoi stampertjebloempje,
Ik herken je patroon. Ik zelf ging bij gymles altijd achterin de rij staan zodat iedereen mooi voor kon. Dan kon ik kijken wat ik precies moest doen en hield ik iedereen tevreden. Als ik de bok naderende dan hield ik in.
Het had bij mij te maken met een pleasende houding. Zolang het maar sociaal gewenst was en ik lief was dan was het goed.
Dit patroon is er bij mijn opvoeding ingeslopen en mijn moeder probeert het nog steeds.
Het heeft mij ontzettend veel verdriet in mijn leven gebracht wat ik ook nu pas zie, nadat mijn huwelijk in heel erg zwaar weer kwam.
Ook bij man geldt hetzelfde patroon. En daardoor heb ik mij als een jojo laten behandelen.
Wat bij mij geholpen heeft is meditaties gaan doen, zodat ik als eerste goed ga voelen wat ik belangrijk vind en nu echt wil, vervolgens ben ik maanden naar een zelfcompassie training gegaan en heb daar mijn grenzen leren aan geven.
Voorheen ging ik bijv invullen voor mijn man wat ik het beste kon doen hem tevreden te houden.
Nu weet ik dat ik het nooit voor iedereen goed kan doen. Ik heb echt geleerd eerst in te voelen, En ik uit eindelijk met mezelf door moet, zowel de dag 
als de rest van mijn leven.
Soms onderbreek ik gesprekken en zeg ik dat ik even over na moet denken en ik kom er later op terug.
Om terug te komen op het vragen hoe je dag was, is dit ook voor mij heel erg herkenbaar.
Toen ben ik mij af gaan vragen waarom ik zo graag wil dat ze/hij het vraagt, waarom wil ik zo graag erkenning?
Dat is misschien ook voor jou een vraag om jezelf eens te gaan stellen.
Tegenwoordig kom ik thuis en begin ik zelf mijn dag was.... mits ik daar behoefte aan heb.
Ik heb mijn verwachtingen bij gesteld en dat heeft mij enorm goed gedaan, waardoor ik veel zelfverzekerder ben en nog maar zelden please. En als ik dat patroon op voel komen dan ga ik direct terug naar mijn ratio. En roep ik mezelf tot de orde, wat wil ik, wat vind ik belangrijk. Hopelijk heb je wat aan mijn peptalk. Xxx
Herkenbaar
Ik herken het heel erg! Al zal mijn situatie waarschijnlijk anders zijn dan de jouwe.
Oog hebben voor de omgeving, zorgen, dingen doen waar ik eigenlijk geen zin in heb, dat was ik. Om maar niet teleur te stellen. Na m’n veertigste was ik het zat. Ik ben zelfonderzoek gaan doen en zag na een tijd ook in dat ik ben opgegroeid in een milieu waarin de blijk van zorg en meegaandheid zwaar telde over hoe je werd gewaardeerd.
En ik zag ook een andere kant van mezelf. Dat zorgen van mij is niet onbaatzuchtig. Ik verwacht daar onuitgesproken van alles voor terug. En alle er niet aan die verwachting werd voldaan werd ik nukkig. Dat werd er thuis niet gezelliger op ook
Enfin. Wat mij heeft geholpen is therapie. Dat heeft me geholpen patronen te ontdekken die vroeger wellicht helpend waren maar in mn huidige leven niet meer. Ik ben ook mindfullness gaan doen, Heb de Fontein van Els van Steijn gelezen (beide eigenlijk veel te zweverig voor mij maar toch behulpzaam) en het boek van Mark Manson: de edele kunst van Not Giving a Fuck. En nog veel meer. Maar deze onderdelen hebben mij echt geholpen.
Heb je hier al eens met een therapeut over gesproken?
Goh poms
Wst herkenbaar! Hier hetzelfde.
Therapie was ik vergeten te zeggen stamper, dat kan ik je ook zeker aanraden. Want het is een hardnekkig iets dat patroon.
Jaren geleden ben ik daar al mee begonnen.. dus ben niet in een keer te streng voor jezelf. Je kunt het echt leren.
Geven
is veel makkelijker dan ontvangen. Dat herken ik wel. In mijn geval komt dat, denk ik, door een diepgeworteld idee uit mijn jeugd, dat ik het niet waard ben om iets zomaar te krijgen. Liefde en aandacht moet verdiend worden.
Wat mij heeft geholpen toen ik daar erg mee worstelde was om te oefenen. Beginnen met hele simpele dingen en dat uitbreiden. Bijvoorbeeld dat vragen hoe je dag was. Dan denk je eerst na aan waarom je wil dat iemand dat vraagt. Wat wil je daaruit halen? Heb je een momentje van bonding nodig omdat je de hele dag weg was? Wil je graag horen hoe goed het van je was wat je die dag gedaan hebt? Wil je een cue om je verhaal te vertellen? Want pas als je weet wat jij nodig hebt kun je er om vragen en ga je er iets aan hebben. Dan de vraag aan wie je het gaat vragen. Hoe belangrijk is het dat deze persoon dat doet en weet die persoon dat? En dan het tijdstip? Meteen als je thuiskomt of liever pas tijdens het eten? Ik zeg maar wat hé.
Als je goed op een rij hebt wat je, waarom en wanneer wil horen ga je naar de betreffende persoon en leg je het voor. Al jouw overwegingen en twijfels zijn waarschijnlijk totaal niet herkenbaar voor die persoon en ik zou die ook niet noemen. Gewoon heel simpel "ik zou het fijn vinden als......" Afhankelijk van de reactie eventueel nog een "het is voor mij belangrijk omdat....
Je wil leren om makkelijker om iets te vragen dus focus op het vragen, niet op het resultaat. Een eventueel minder geslaagd resultaat kun je altijd nog eens aanpakken.
Je begint dus met een simpele vraag en dan ga je bedenken wat je had willen vragen maar niet deed en dan oefen je daarmee. Het is echt even lastig in het begin maar het wordt makkelijker.
Veel succes
Dank je wel
Antwoord op #2. Dank je wel. Ja ik wil dan inderdaad mijn verwachtingen bijstellen en ik neem dat ook voor, maar ergens blijft die hoop zitten. Het is te vergelijken met het verlangen naar een cadeau, waarvan je weet dat je het eigenlijk toch niet zou krijgen (want te duur bijv). Bij het krijgen er van hoop je er stiekem toch op en bij het uitpakken krijg je dan die bekende teleurstelling (die je natuurlijk niet laat merken)😉.
Een pleasende houding heb ik ook, iedereen naar zijn zin maken, het huis netjes houden, al is dat laatste ook, omdat ik niet goed tegen rommel kan. Kleding niet wasmand, handdoeken op de badkamergrond .... grrrrr
Meditatie is niet echt mijn ding😳.
#3 Ook jij bedankt natuurlijk. Ik ben ook opgevoed in een zorgzaam gezin, met een moeder die eigenlijk te zorgzaam/bezorgd was. Mijn vriend heeft dat totaal niet gehad (lang verhaal). Misschien dat dat het verschil maakt?
Dat boek van Not giving a fuck lijkt me wel wat😁
Klein beginnen?
Misschien helpt het om drie dagelijkse situaties te kiezen waarin je nu niet handelt zoals je zou willen. Bijvoorbeeld wat je vertelt over het thuiskomen en het over je dag willen vertellen. Je kunt beschrijven voor jezelf wat je zou willen en hoe je dat kunt bereiken. Bijvoorbeeld: " Ik wil graag over mijn dag vertellen, van alles meegemaakt, ervaren wat ik wil delen." Nu wacht je tot je partner iets doet, dan loop je kans op teleurstelling.
Beschrijf voor jezelf wat je zou kunnen zeggen, bijvoorbeeld: " Zullen we zo even kletsen, ik wil graag wat vertellen over mijn dag".
En dan ga je dat een week, twee weken o.i.d. oefenen. Schrijf ook op (hoeft niet lang) of het gelukt is en waarom wel/ niet.
Volgens mij werkt verandering het beste als je het klein houdt, in kleine stapjes.
Hoop dat je er wat aan hebt 
Ps: Geven versus nemen
Wat ik heel inzichtgevend vond is dat als je alleen maar geeft en het moeilijk vindt om te nemen (hulp vragen) je relatie daarmee in onbalans houdt. De ander blijft steevast op een achterstand staan. En dat is ongelijkwaardig. Ik streef nu veel meer naar balans, door ook hulp te vragen en de ander ook in staat te stellen mij te helpen (en daarmee de rekening te vereffenen zeg maar)
Enfin. Het was een leerzaam proces. Traag en pijnlijk. Maar enorm leerzaam.
Meditatie, mindfullness, bodyscans. Diepe haat heb ik er tegen. En ik vond ook van alles van mensen die er vol van zijn. Maar ik moest iets anders doen dan ik gewend was om mezelf te helpen. En dat deed het. Lang niet alles maar er zitten echt bruikbare elementen in waar ik nog wekelijk plezier van heb.
Meditatie
Meditatie klinkt heel zweverig maar is in feite heel simpel. Gewoon even rustig op je ademhaling letten. Het helpt je om uit je patroon van verwachtingen of verlangens te komen.
Verder sluit ik me aan bij de eerdere tips. Verslaafd aan liefde door Jan Geutz kan ook veel duidelijk maken (als je door het spirituele heen kan lezen).
Mannending?
Ysieux: Ik weet nooit echt het goede moment om over iets beginnen. Het vragen om te kletsen, een soort van reserveren, komt voor mijn gevoel heel vreemd over. Ik snap wat je bedoelt, maar zoiets moet imo spontaan gebeuren. Uiteraard wel bedankt voor je advies.
Wat mij wel opvalt: ik heb veel mannelijke vrienden gehad, het gebeurde zelden dat ze vroegen aan mij of anderen van de vrienden, hoe het ging (uitzonderingen daargelaten). Het ging vooral over hobby's, computers en lol maken. Nu vond ik dat niet altijd een probleem, want dat is wel even ontspannend in vergelijking met het gekakel tussen mij en mijn vriendinnen hahaha. Komen we meteen op het punt, dat mijn vriendinnen wel altijd vroegen hoe het gaat en vice versa en worden er meer gevoelige zaken en dingen besproken die we mee maken. Dus misschien zit het hem er daar ook in, dat mijn vriend er niet vaak naar vraagt?
Ik wil mijzelf zeker ook aanleren om wat minder te geven, maar zoals ik al zei; ik wil graag alles op zijn plek hebben, dus loop ik vaak alles op te ruimen. Die mannen hier (er is ook nog een stiefzoon) zien volgens mij hun eigen rommel niet. En (vaak) als ik ze er op wijs om dat op te ruimen, dan krijg je vaak het antwoord: jaaaaa dat was ik al van plan (en dan had ik vaak al even gewacht).Yeah sure🤣🙄. Waarom deed je het dan niet meteen?
Als ik hulp vraag dan ben ik van te voren al vaak wat gefrustreerd, omdat ik niet kan begrijpen dat anderen niet zien dat er wat moet gebeuren en nee het zijn geen grote dingen, want vriend werkt de hele dag, maar gewoon dingen zoals: even mee helpen met het bed te verschonen etc. De kastjes aan de bovenkant, waar ik niet bij kan, schoonmaken etc. En zoals al gezegd: het opruimen van de eigen spullen.
Meditatie: ik zie dan echt een kamertje met kaarsjes en en kleed voor me, waar ik dan in kleermakerszit zo met mijn handen zit, dus heel zweverig. Wel doe ik de laatste tijd als ik even onrust voel, mijn armen buigen, met de handen om hoog en dan de duimen tegen de vingers aan en dan rustig op mijn ademhaling letten (sowieso haal ik op de verkeerde manier adem). Dus ja stiekem doe ik denk toch wel aan mediteren hahaha.
Ik ben ook erg blij dat velen hier mijn probleem herkennen, ik was echt bang dat het aan mij lag. Dank voor al jullie antwoorden en ook voor die (misschien) nog gaan komen. Ik zal ze allemaal lezen😊
Mannendingetje
"Wat mij wel opvalt: ik heb veel mannelijke vrienden gehad, het gebeurde zelden dat ze vroegen aan mij of anderen van de vrienden, hoe het ging (uitzonderingen daargelaten). Het ging vooral over hobby's, computers en lol maken."
Ja, dat valt mij ook op. Mannen stellen minder vragen. Ook de echte vrienden, van wie je zeker weet dat ze heus wel willen weten hoe het met je gaat. Ze gaan er (vaker dan vrouwen, in mijn ervaring tenminste) vanuit dat je dat uit jezelf vertelt. Maar daar moet je dan weer best assertief voor zijn.
Ik kan het wel maar vind het ook prettiger als mijn persoonlijke verhaal het antwoord is op een vraag van iemand. Het is gewoon fijn om te horen dat iemand benieuwd is naar je.
voor iedereen een 'rol'
iedereen kan toch een andere rol spelen in je leven?
ik ben blij met mijn vriendinnen en blij met mijn vriend maar de omgang, onderwerpen (en alles ) is totaal anders.
je wilt alles opruimen zeg je, volgens mij geldt dat ook figuurlijk: je wilt dingen 'hetzelfde' hebben zeg maar. je moet je echt onafhankelijker opstellen, want niemand kan jou ook precies datgene geven wat je denkt dat je mist. Het feit dat je je nu afvraagt waarom je je niet uit durft te spreken is een prima vraag want dat legt het initiatief bij jou en niet bij een ander. Je kunt alleen jezelf veranderen. Dus ja, je kunt tegen je man assertiever worden en dat kun je oefenen. Maar probeer niet hetzelfde te krijgen met hem als met vriendinnen. Onbegonnen zaak
gr Angela
mannending
Denk ook dat het een mannending is om niet op die manier attent te zijn (persoonlijke interesse bedoel ik) maar daarvoor heb je vriendinnen, 1 goede vriendin kan al genoeg zijn om dat tekort op te vullen.
Wat betreft helpen in het huishouden kun je het best duidelijke afspraken maken wie wat doet en je dan niet bemoeien met hoe hij dat invult en ook gewoon laten gebeuren als hij niet zijn afspraken na komt.
Thuiswerken
Het thuiswerken kan ook van invloed zijn. Hier is het avondeten ook meteen het moment waarop dingen besproken worden, zoals je plannen of je verzoeken over opruimen van vb rondslingerende schoenen etc.
Ik merk dat sinds man thuis werkt, de gespreksonderwerpen niet meer voor het avondeten bewaard worden maar zo mondjesmaat over de dag gedeeld worden. De enige die wel buitenshuis werkt, is ergens tegelijk ook de smaakmaker van het avondeten. Dus door het thuiswerken schiet de gelegenheid om zaken aan te kaarten erbij in.
Er wordt tijdens het avondeten ook meer bespreken wanneer die dag niet in teken van thuiswerken staat. Dat hoeft niet alleen aan de thuiswerker te liggen. Ik heb ook meer te vertellen als ik die hele dag ergens naar toe gegaan ben. (Een dag weg betekent ook een dag niet kunnen ergeren aan dingen die blijven liggen. 🙂)
De vraag is nu of je je voorheen ook al stoorde aan de houding vanwege je huisgenoten of dat dit je pas is gaan storen sinds je veel vaker op elkaars lip zit. Corona tijd maakt wel dat onder water liggende irritaties naar boven komen. En welke pak je op en welke kijK je nog even aan, tot de tijd komt dat we weer buitenshuis werken zodat irritaties afnemen..
Flanagan
Flanagan: Ik heb mij altijd wel wat gestoord aan deze houding, maar nu misschien wat meer omdat we vaak de hele dag op elkaars lip zitten. De gesprekken worden inderdaad wat meer over de dat verdeeld ipv alleen met het avondeten. Net kwam ik thuis na een gezellige middag bij een vriendin. Vriend begroet mij nog wel enthousiast (maar vragen hoe het ging)? Nee hoor. Het eerste wat stiefzoon zegt: 'oh het was net zo lekker rustig'. Dus ik denk hij maakt een grapje, niet echt een grappig grapje, maar iedereen z'n humor. Maar hij meende het. Terwijl ik zelf altijd erg rustig ben, weinig zeg en mijn ding doe. Hij is juist erg aanwezig en gesprekken met hem er bij zijn lastig , want hij praat er zo door heen (maar ja dat zijn kinderen). Ik voel me dus weer erg welkom in mijn eigen huis.... maar ach dat gevoel zou zo wel weer overgaan. Schrijf het nu even van mij af.
Tsja,
Begrijp ik dat stiefzoon de hele dag thuis was en zich ergens te pletter verveelde, zoals de meeste pubers die vrienden missen maar dat niet willen toegeven uit vrees dat ze dan gewezen worden op een bijbaantje...
Zo maakte ik laatst een extra lange wandeling. Net thuis, de vraag waarom ik een kledingstuk mee gewassen had, het lag toch niet in de wasmand...
Toen aangegeven dat dit een fijn ontvangst was. Irritante was dat hij gelijk had; ik had het ook kunnen laten liggen. De inmiddels droge kleding op zijn bed gelegd zodat hij die zelf mocht opvouwen. (Dus gras aan de overkant niet veel groener dan thuis; schrale troost)
@Flanagan. Stiefzoon is 10, dus voor bijbaantje hoeft hij nog niet 'bang' te zijn haha. Echt vrienden buitenshuis heeft hij niet (kiest hij zelf voor)dus missen doet hij ze niet.
Vriend vroeg gisteren uiteindelijk wel uit zichzelf naar mijn dag. Of het was omdat ik wat nukkig was of niet dat weet ik niet, maar hoefde in ieder geval geen hints te geven.
Mmmm andere uitingsvorm?
Ik ken je niet natuurlijk maar het klinkt alsof je sommige dingen te lang laat oplopen en dan word je nukkig.
Hoe ben je als je thuis bent? ALS je dan wat zegt of doet is het dan ook gezellig of ben je aan het 'zeuren'.....Ik interpreteer zo even de opmerking van puber. Want als je alleen maar mededelingen doet dat hij op moet ruimen etc en verder ben je rustig dan ben je ook niet op een postieve, gezellige, betrokken manier in zijn leven aanwezig. Met andere woorden: hoe geinteresseerd ben je zelf?
Misschien heel erg hoor maar dat triggerde mij even. Mijn puber kan het nl ook zeggen maar dan bedoelt hij echt: eindelijk geen gezeur aan mijn hoofd (over opruimen, huiswerk maken etc)
Daarnaast herken ik veel hoor maar inmiddels hebben we hierin thuis wel een modus gevonden. Mijn man is erg helder en pragmatisch. Die zegt: als JIJ het zo belangrijk vindt dat het NU precies op DIT moment opgeruimd is dan moet je het zelf maar doen.
Over taakverdelingen kunnen we het hebben en tuurlijk kun je iets vragen. Maar ervanuit gaan dat een ander het ziet kun je uit je hoofd zetten.
Man zegt ook: ik zie het echt niet want het boeit me gewoon niet of de afwas nog op het aanrecht staat. Ik ruim dat wel op als ik naar bed ga. En dat doet hij ook. Dus ik kan kiezen: als het me irriteert dan ruim ik het op. En anders laat ik het staan en doet hij het op het moment dat hij het doet.
Hij heeft mij vaak aangesproken op het feit dat IK wil dat HIJ iets doet en hij doet het niet en vervolgens ga ik het passief agressief lopen doen (zuchten, steunen, dan doe ik het wel uitroepend etc). Hij haalt dan echt zijn schouders op en doet het de volgende keer al helemaal niet meer. En ik begrijp dat ook. Dus inmiddels hebben we daar goede gesprekken over gevoerd en er een modus in gevonden.
Vragen hoe de dag was etc gebeurt hier ook minder. Maakt mij niet zo uit. Ik begin er zelf wel over. Ik weet niet meer welk boek het was maar het gaat over dat elk mens zijn liefde op een andere manier uit. De 1 zegt het veel. De ander doet veel. De ander neemt kadootjes mee. etc. Maar als jouw uiting van liefde is door veel te zorgen. En zijn uiting van liefde is bv ervoor te zorgen dat je band geplakt is. Maar hij laat de afwas staan dan heb je een mismatch. En dan moet je praten en het erover hebben. Mijn man laat bv de afwas staan waar ik enorm over kan zeiken maar hij krabt in de winter altijd mijn autoruit. Zonder dat ik erom vraag. Dat is gewoon gedaan. Dat is echt zijn manier om voor mijn te zorgen. En soms zag ik het niet eens. Kijk daar eens naar? wellicht? suggestie?
guera bedoel de 5 liefdestalen?
N.a.v. het berichtje ven Guera denk ik dat ze 'de 5 liefdestalen' bedoelt. Hier was dat ook zo'n eyeopener. Waar ik mijn liefde uit met knuffels en aandacht, vindt mijn vriend het een cadeautje als ik hem help in het huishouden (wij Latten) terwijl hij mij echt niet in mijn huishouden hoeft te helpen. Dus dat is gewoon handig om te weten van elkaar. Jouw partner dus ook van jou. Jij vindt het dus fijn om even bij thuiskomst echte en oprechte aandacht te krijgen terwijl hem dat waarschijnlijk helemaal niet boeit als dat andersom niet zou gebeuren.
Doe samen de test eens staat hier gratis op een site: https://liefdestalen.nl/test-je-liefdestaal/
Guera
Guera, ja daar heb je een punt,dat hij dat bedoelde met 'het was net zo lekker rustig'. Maar ik kan er slecht tegen, als ik net alles heb opgeruimd en later laten ze alles weer slingeren. Dus ja in zulke situaties kan ik best een zeur zijn. Daarbij is het ook niet ideaal dat we nu allemaal thuis zitten. Je gaat je veel sneller aan iets irriteren.
Wat betreft je opmerking over jouw man, hoe hij reageert op jou, dat is erg herkenbaar. Als ik thuiskom ' s avonds laat van mijn hobby, ligt hij vaak al in zijn bed en dan gebeurt het nog wel eens dat er nog een vies bord op tafel staat (we eten de avond van mijn hobby niet altijd samen) en andere spullen niet zijn opgeruimd. Ik erger mij dan daar echt aan. Kleine moeite om het op te ruimen toch? Als ik een weekendje weg ga en ik geef aan aan vriend en stiefzoon dat ik graag wil dat ze wel de keuken opruimen dan doen ze dat, maar zonder opdracht, weet ik wel zeker dat alles er nog steeds staat, als ik thuiskom. Die ervaring heb ik nu wel haha.
Ook ik merk dat ik niet altijd mijn vriend zijn liefdesuitingen zie, althans niet echt bewust(klinkt raar, maar ik hoop dat jullie snappen wat ik bedoel). Hij uit zich zeker niet in cadeautjes, maar in lief knuffelen bijv. en zo nu en dan spontaan mee helpen met bijv. de was ophangen. Als het nodig is en hij kan, gaat hij mee naar bijv. afspraken die ik belangrijk vind.
Stampertjebloempje
Heb je wel eens overwogen je minder snel te irriteren? Het lijkt of je zegt dat het onvermijdelijk is. Er is rommel, dus je bent geïrriteerd. Dat is natuurlijk wel te begrijpen. Maar het zou jammer zijn als je een mogelijke oplossing, je toch wat minder snel irriteren, over het hoofd ziet.
