Ik durf gewoon niet
man is lange tijd vreemd gegaan,ik kwam er achter.nu eis gesteld dat hij in therapie ging...jaar later nog niets constructiefs gebeurd. de kogel is door de kerk in mijn gevoel. Ben er klaar mee.
Maar nu?... ik durf het gewoon niet te zeggen gek genoeg.
hij heet een gespleten persoonlijkheid denk ik zelf. maar komt die weer.....er zijn ook nog best veel goede dingen,maar wegen di op tegen de slechte? heel lastig. de rel. therapie is de reveu ook al gepasseerd maar schoten we niets mee op. nu ik in therapie en dat helpt wel voor mij persoonijk. herkent iemand die twijfel,die angst voor de toekomst enz. ergens weet ik dat ik sterker zal worden en gelukkigere,maar is dat niet een gras is altijd groener gevoel?
ik deel mijn gevoel graag met jullie,
dank, eva
Eva
Hoi Eva,
Het is niet raar dat je bang bent om in het diepe te springen. Hoe rot het bekende ook is, het is je comfortzone. Je weet wat je hebt en niet wat je zult krijgen. Maar bedenk is dat vanaf dat je gaat scheiden, jij weer grip gaat krijgen op je eigen leven. Jij mag weer bepalen wat goed voor jou is en jij geeft weer richting aan je eigen leven. Wat zijn je grootste angsten en zoek daar dan een antwoord op. In feite, als je een go-with-theflow-houding hebt en positief bent ingesteld kan je leven er alleen maar beter op worden!
Sterkte
Cin
Altijd groener gevoel
Eva ik deel je gevoel dat het gras altijd groener lijkt...ik was een draadje hierboven gestart en ben nog helemaal niet in het stadium na het vreemdgaan van mijn voormalige partner om opnieuw aan een relatie (al dan niet met hem)aan te gaan...Het lijkt me reuze moeilijk opnieuw te vertrouwen en ik denk dat ik nooit zal vergeten...
maar vlak voor we uit elkaar gingen had ik bij bol.com het boek "Hou me vast"van dr. Sue Johnson besteld...ik had gehoopt dat we er op die manier uit konden komen. Een heel helder en eerlijk boek over hoe we als partners met elkaar communiceren, elkaar verzwakt en versterkt, de stadiums van relaties die op knappen staan en ook hoe die hersteld kunnen worden...ik lees het alsnog al doet het pijn dat ik er niet met hem aan kon werken, maar ik leer ook mezelf herkennen...dus ik lees nog even door...ik vind het een aanrader dit boek.
Blijf niet hangen als je het gevoel hebt dat de situatie niet goed is voor je, even afstand van elkaar kan misschien ook nieuwe input geven?
Eigen geluk
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt met mijn ex.
Hij ging ook vreemd,bleef zelfs vreemdgaan terwijl ik het wist.Uit angst voor het grote onbekende bleef ik bij hem.Ik was ook totaal afhankelijk van hem zat thuis met 1 klein kind(12 maanden)en zwanger van nr 2.
1 jaar ben ik nog bij hem gebleven terwijl ik diep ongelukig was.Toen heb ik achter zijn rug om urgentie aangevraagd en ook gekregen.Toen hij op zijn werk was heb ik mijn spulletjes uit huis gehaald en ben vertrokken met 2 kleine kids.
De eerste tijd was absoluut niet makkelijk,ik had niemand meer was al mijn vrienden kwijt.Ik heb me vaak heel alleen gevoeld.Maar spijt heb ik nooit gehad.Ik heb in mijn eentje een leven opgebouwd voor mij en mijn kids(en daar was ik trots op).Na een tijdje alleen zijn vond ik het heerlijk,ik had rust.Na vier jaar leerde ik mijn huidigge man kennen waar ik nu al 10 jaar mee samen ben.Terug kijkend ben ik blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd.
Ik denk dat als jij je niet goed voelt in je relatie en je hebt er alles aan gedaan je voor jezelf moet kiezen,anders onthoud je jezelf van het geluk dat je zeker weten wel weer vind.
Veel sterkte
Voor en na
Ja, ik herken je gevoel van angst voor de toekomst zeker. Ik heb het nog steeds, terwijl man en ik al uit elkaar zijn en bezig met de formele scheiding. Feitelijk heeft die angst me een jaar of vier, vijf tegengehouden om de stap te nemen - de angst, én de hoop dat de relatie beter zou worden. Er wás (en is) immers nog zo veel tussen ons wat wel goed is.
Maar ná het doorhakken van de knoop blijkt de werkelijkheid er heel anders uit te zien dan ik dacht in de fase ervoor! Angst voor mijn financiele situatie heb ik nog steeds, maar het lijkt erop dat we dat goed kunnen regelen. De angst om alleen te staan is weg. Want: het overgrote deel van mijn leven blijkt gewoon door te gaan. Het werk, de kinderen, mijn vrienden en kennissen - dat is net als anders. En er is niet alleen iets afgegaan, er is ook iets bijgekomen: een groeiende (emotionele) zelfstandigheid, rust en heel veel vreugde om de vriendschappen en contacten die ik blijk te hebben en die nu ineens nog meer tellen dan voorheen. En vrijheid. Vrijheid om m'n leven míjn eigen vorm te geven.
Bovendien heb ik gemerkt, en dat vind ik heel bijzonder, dat de goede dingen die er tussen mij en mijn to-be-ex waren niet verdwenen zijn. Integendeel. We vinden het allebei erg belangrijk om goed voor de kinderen te zorgen. Daar hoort ook bij dat we elkaar blijven zien met de kinderen erbij en dat we positief met elkaar omgaan. Verleden, gezamenlijke vrienden en familie, onze band met de kinderen - dat delen we allemaal nog steeds. En ook onze grapjes én de irritaties, de vertrouwdheid én de oude pijnlijke patronen. Het is niet verdwenen. Ik heb dus minder ingeleverd dan ik dacht, en op de gebieden waarop het niet klopte tussen ons heb ik ruimte gewonnen.
Natuurlijk is en blijft een scheiding pijnlijk. Wij zijn er nog niet, de knoop is dik een half jaar geleden pas doorgehakt. En we waren het uiteindelijk er samen over eens dat scheiden het beste was. Maar wat mij zonneklaar is geworden, is dat de angst vóór zo'n grote beslissing je beeld van erna enorm sterk inkleurt. De werkelijkheid erna is ongetwijfeld anders. Niet alleen omdat de angst het beeld van tevoren vertekent, maar ook omdat je voor de beslissing alleen nog maar kent wat je zult verliezen. Er zal ook winst zijn, op vlakken waarop je je dat nu nog niet realiseert.
Sterkte! Vertel in elk geval jouw gevoel aan je man. Neem (nog) niet eenzijdig de beslissing, maar vertel wel waar je gevoelsmatig staat. Dat kan ook nog wel 's een verandering van het proces opleveren, in welke richting dan ook.
