Ik heb steun nodig
Even een situatie schets. Man en ik zijn al sinds onze tiener (hij begin 20) samen, zijn echte maatjes en hebben an een half woord genoeg, dus (?) praten nooit zoveel (ik klets overigens wel veel).
Nooit echte ellende op ons pad geweest, ik heb wel een stevige depressie gehad, maar dat ging een beetje langs hem heen.
Nu had ik de laatste tijd bij gemeenschap behoorlijk wat bloedverlies en ben daar ook mee naar de huisarts geweest. Zijn reactie maakte mij zo nodig nog ongeruster en ik moet dus volgende week naar de gynaecoloog, dan is er ook een uitslag van het onderzoek wat de huisarts heeft gedaan.
Maar dit is voor mij en mijn man zo lastig. De dag van de afspraak heeft man wel geïnformeerd hoe het ging, en ik was meteen in tranen (was ook echt een vervelend onderzoek).
Maar afgelopen weekend deed man toch weer gewoon versierpogingen, terwijl ik daar echt even niet aan moet denken. Vrijen is beladen (want bloed). Hij reageerde behoorlijk teleurgesteld.
Ik slaap nu even voor geen meter en ik ben ronduit ongerust. Man is dat ook natuurlijk (denk ik) maar ik merk dat het ineens erg verkilt is tussen ons. Door zoiets! Hij heeft me vanochtend niet eens gedag gezegd! Dat is echt niet normaal voor ons.
Er is in principe nog niks loos. Volgende week weet ik meer, en wellicht is het onschuldig en dan gewoon weer verder.
Maarja als er nou echt iets is, bedacht ik me hoe zal onze relatie dat trekken, als het nu al zo gaat?
Ik merk dat ik daar nu ook mee bezig ben en ik doe echt geen oog meer dicht, voel me zo onbegrepen... Ik snap dat het voor hem ook niet leuk is, maar er is iets met mijn lijf, ik wil gewoon steun van hem.
Verder weet niemand hier nog iets van, ik wil er pas meer over kwijt aan mijn omgeving als ik ook meer weet, ook omdat ik mensen niet onnodig ongerust wil maken.
Praten
Ik denk dat het belangrijk is dat je dit toch met hem bespreekt. Vertel hem wat je voelt en dat je je ongerust maakt en daardoor ook nu even niet wilt vrijen. Maar dat wil niet zeggen dat je niet wilt knuffelen natuurlijk. Vraag hem wat hij ervan vindt en waarom hij zo teleurgesteld reageerde (tenminste hij kwam op jou teleurgesteld over) en dan zou ik tevens vragen waarom hij geen gedag zei vanochtend. Daarna wacht je zijn antwoorden af (probeer er niet teveel doorheen te babbelen, laat hem het maar zeggen) Zo als je het nu schrijft klinkt het niet zo aardig van hem, maar misschien maakt hij zich ook wel zorgen en weet hij niet goed hoe hij hier nu mee om moet gaan. Tijd voor een goed gesprek dus.
Praten
Goh wat een vervelende situatie!
Ik denk dat het belangrijk is om het nog eens met hem te bespreken, en dan niet als jullie in bed liggen. Dat je je zorgen maakt over wat er aan de hand kan zijn en dat je nu geen polonaise aan je lijf wil, in elk geval tot je weet dat er niks ernstigs aan de hand is. En dat je nu zijn steun nodig hebt ipv zijn afwijzing.
Daarnaast zou ik het zeker ook aan anderen vertellen die dichtbij je staan. Ik denk dat echt helemaal niemand het jou kwalijk zal nemen dat je ze 'onnodig ongerust' hebt gemaakt. Je hebt gewoon steun nodig en de mensen die van je houden willen je dat vast graag geven!
Succes en sterkte met het wachten op de uitslag.
Ja, praten..
Ik zou met hem bespreken wat dit met je doet, net zoals je het hier hebt neergezet. dat is toch zoals je het voelt en ik vind het heel logisch hoor..Misschien dringt het niet tot hem door wat er aan de hand is of zou kunnen zijn? In ieder geval dat je je ongerust maakt en geen zin hebt in vrijen, niet meer dan logisch.
Sterkte en succes, ik hoop dat jullie een goed gesprek zullen hebben.
Groet, oregano
