Ik weet het gewoon niet meer

Tja....

Hoi Warrig

Dit is een situatie waarbij je niet kunt spreken van "wat is het beste", "wat is goed" en "wat kan ik nou toch het beste doen"...

Er is niemand die dat voor je in kan vullen, je zult zelf die keus moeten maken. En je staat voor een hele lastige keus...

Je gevoelens voor je man zijn volledig gekleurd door die gevoelens voor die jeugdliefde. Waarbij je je trouwens ook nog af kunt vragen of deze jeugdliefde uiteindelijk voor jou gaat kiezen of er toch maar een punt achter zet omdat ie liever bij z'n vrouw blijft..

Eigenlijk zou ik zeggen (en dat is dus mijn mening)

Rond eerst af voor je in iets nieuws stapt !

Laat die jeugdliefde voor wat het is en focus je nou eerst even alleen op je man en wat jullie samen hebben !

Ben je bereid om voor hem te vechten en met hem verder te gaan ? Of is het echt over en uit tussen jullie tweetjes ? Houd je hem nog even achter de hand voor als jeugdliefde toch niet voor jou kiest ????

Je hebt genoeg stof tot nadenken lijkt me voor je radicale stappen gaat nemen !!!!

Succes !!!

Hou toch op!

Ik krijg echt de kriebels van dit soort postings.
Als wij onze goedkeuring geven, wordt er weer een huwelijk weggegooid.
Ik overdrijf vast een beetje, maar zo zie ik het wel. Ik kan me niet voorstellen als je 20 jaar getrouwd bent, het nooit leuk is geweest. Alleen zie je dat nu niet meer, want die ander is spannend en leuk.

Ik ben natuurlijk die andere partij, dat snap je wel. Mijn exman had hetzelfde als jij. Toen ik erachter kwam zijn we in relatietherapie gegaan (bijna een jaar!) en we hebben dat positief afgesloten. Tot hij weer vreemd ging. Het was de sleur....

Ik ben nu heel gelukkig en wie niet? Mijn exman.
Hij weet nog steeds niet wat hij wil en zei laatst tegen mij dat hij eigenlijk niet weet wat hij er mee opgeschoten is. Eigenlijk zei hij zelfs dat hij alles terug zou willen draaien, we waren toch wel een goed team.
Na 20 jaar (bij mij 19) is inderdaad misschien de spanning weg, je ergert je ook wat meer aan elkaar en wil ook wel weer eens gezien worden als die aantrekkelijke vrouw en niet alleen de moeder van...

Ik zou zeggen, gooi niet zomaar alles weg! Je zult het hier wel meer lezen, het gras bij de buren lijkt altijd groener.
En ALS je werkelijk ongelukkig bent, rond dan inderdaad eerst je huwelijk af, voordat je je stort in een nieuwe relatie waar over een jaar ook de sleur in sluipt!

Daan

Is het een idee...

... om niet alle 'vreemdgangers' over een gemakkelijke kam te scheren en met een rechtschapen trek rond de mond naar behoefte te koeioneren? Ik vind het zó gemakkelijk, daar krijg ík nou elke keer de kriebels van.
Relatieproblemen komen voor, deze rubriek bestaat niet voor niets. Ik vind het bijzonder minnetjes dat mensen die in zo'n situatie verzeild raken hier soms zo gevoelloos en moraalridderig benaderd worden.

Ik ben geen moraalridder

ik vind het alleen zo opvallend dat het pas duidelijk wordt dat je huidige relatie niet goed is als er verliefde gevoelens voor een ander ontstaan.
Ik ben zelf ook wel eens verliefd geweest op iemand anders tijdens mijn huwelijk. En ik weet ook dat als dat wederzijds blijkt te zijn het helemaal niet makkelijk is om juist aan je eigen huwelijk te werken.
Ik kom misschien wat kort door de bocht over, maar ik heb zo graag gewild dat iemand mijn ex toentertijd eens stevig had toegesproken, want er was niemand die dat toen deed.
Ik vind het dus helemaal niet fijn en word er ook niet blij van om hier mijn mening te geven.
Ik weet alleen hoeveel verdriet een scheiding om deze reden kan geven en hoe onomkeerbaar dat is. Hoe het ook tegenvalt na een (paar) jaar om te ontdekken dat een nieuwe relatie ook niet het paradijs op aarde is.
Je neemt altijd jezelf mee.
Het verdriet wat zou kunnen komen is zo groot, dat weet je nu nog niet, maar niet alleen je man, ook jij en zeker ook je kinderen zullen verdriet krijgen.
En omdat je hier post, twijfel je dus, anders zou je hier geen meningen willen horen.
Ga eens samen met je man in therapie (bij mij heeft dat dus niet geholpen) dan kan je in ieder geval jezelf recht in de spiegel aankijken als je toch wilt gaan scheiden.
Of kan je dat nu al?

Veel sterkte, want je hebt het vast niet makkelijk

Daan

Aanvulling daantje

Daantje:
"ik vind het alleen zo opvallend dat het pas duidelijk wordt dat je huidige relatie niet goed is als er verliefde gevoelens voor een ander ontstaan."
Je eigen verhaal zegt genoeg, denk ik, want ik ben het met je eens. Het probleme is vaak omgekeerd: Zodra er verliefde gevoelens zijn, ga je je huidige relatie vaak afkraken. Dan worden kleine ergernisjes plots redenen om de huidige relatie af te kappen. In die zin is verliefdheid regelmatig de oorzaak van de breuk, en een zekere relativering ervan heel nuttig.

Niet doen

Ik herken je verhaal. Wij waren 18 jaar samen, ik werd verliefd op een andere man en daarna volgde de (interne)strijd die jij ook omschrijft. Mijn man en ik zijn in therapie gegaan en ik heb die ander los gelaten. In mijn hoofd hield ik hem achter de hand, in die zin dat ik steeds dacht dat als het met mij en mijn man niet meer zou blijken te werken dat ik dan altijd nog verder kon met die ander. Deze gedachte hielp mij om te vechten voor mijn relatie. Mijn man en ik hebben doorgezet en uiteindelijk zijn we er sterker uitgekomen. Het is nu drie jaar geleden en ik kan nu zeggen dat ik ongelofelijk blij en gelukkig ben dat we het gered hebben. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn heerlijke gezin had opgeblazen. Natuurlijk denk ik nog wel eens aan die ander, maar inmiddels zonder pijn of verdriet.

Dit is mijn verhaal. Misschien heb je er wat aan.

Groet

Jamaar starry

Gelukkig ben ik geen ervaringsdeskundige, maar relatieproblemen is toch niet per definitie synoniem met 'verliefd worden op een ander, en daarom opeens gaan twijfelen aan je huidige relatie'

Ik heb zo'n duister vermoeden dat mensen die opeens hoteldebotel zijn van een nieuwe vlam wat moeite hebben hun huidige relatie nog in een objectief daglicht te zien, en in het vuur van hun oplaaiende hormonen nog wel eens besluiten willen nemen, of dingen willen doen die misschien niet altijd even verstandig zijn.

En hoewel ik niet altijd vooraan sta te roepen moet ik zeggen dat het me voor zo iemand erg verhelderend lijkt om eens in het forumarchief door te pluizen hoeveel semi-identieke berichtjes er al zijn langsgekomen. Liefst met de ook minder florissante gevolgen op middellange termijn voor degenen die aan de verleiding hebben toegegeven. Kan nog wel eens helpen de voeten weer ferm op de grond te krijgen. Maar dat hoeft niet perse op een aanmatigende toon, dat ben ik met je eens.

Ingrid

Reactie

Fijn dat ik nu toch het idee heb ‘welkom’ te zijn zonder veroordeeld te worden.

Izar; goed om te weten dat niet alle nieuwe relaties slecht verlopen ondanks de mindere start.
Daantje; mijn relatieproblemen waren er al (half jaar)voordat ik wist van de wederzijdse gevoelens van die jeugdvriend. Alleen doordat ik de confrontatie met deze jeugdvriend ben aangegaan zijn mijn relatieproblemen verergerd. Logisch natuurlijk en mijn man heeft ineens serieus ingezien dat hij me kwijt zou raken terwijl ik dit meerdere malen vantevoren had aangegeven dat dat zou gaan gebeuren. Door de komst van die jeugdvriend is het allemaal ‘versneld’ hoewel het nu natuurlijk ook stil ligt want ik ben erg in de war. Uiteraard werken we er beide aan, maar ik merk van mezelf dat ik écht een grens over ben gegaan. Mijn passie/gevoel is dusdanig veranderd tov mijn man en ik vraag mezelf dus af of ik dan bij hem moet blijven. Het gevoel moet toch goed zitten denk ik dan. Ik wil niet blijven omdat we het ‘allemaal voor elkaar’ hebben. Het hele pakket moet compleet zijn toch. En nee..dit alles heeft niet zozeer te maken met mijn gevoelens voor die ander want ik denk dat dat er los van staat. Ik ga van het slechtste uit en dat is dat hij bij zijn gezin blijft, maar dan nog weet ik niet of ik wel bij mijn man wil blijven. Daarom ook; ik weet het allemaal niet meer en waar ligt de grens om te zeggen, het is klaar? En ja..ik weet niet precies welk verdriet het allemaal met zich mee gaat brengen áls ik ga scheiden, maar moet ik mijn kinderen dan als voorbeeld geven dat ze dan maar moeten blijven als ze niet gelukkig meer zijn omdat je al zoveel met elkaar hebt opgebouwd. Ik denk het niet. Tuurlijk wil ik niemand pijn doen, maar eerlijkheid naar jezelf toe is ook heel belangrijk en daar zit ik nu mee.
Therapie hebben we jaren geleden eens gedaan..daar kwam toen uit dat we beiden erg verschillend zijn. Dat hoeft niet perse fout te gaan, maar dan moet je beiden weten hoe je ermee om kunt gaan en dat botst nog wel eens (en laatste maanden dus teveel naar mijn zin).
Dathadikook; jij hebt die ander losgelaten..dat heb ik tig jaar geleden ook gedaan omdat ik dus met mijn man was (alleen toen nog niet getrouwd en kinderen) maar toen wisten ik en die ander niet van de gevoelens voor elkaar. Nu is het uitgekomen en kunnen we onszelf wel voor de kop slaan. Hadden we maar…maar ja..dat hebben we niet en daarom ook is het nu zo vreselijk ingewikkeld. We willen niemand pijn doen en we hebben zoveel opgebouwd met een ander. Hoe dan ook blijven we vrienden voor zover dat gaat lukken, maar voor nu is het heel moeilijk om de ander en vice versa los te laten. In kan wel zeggen ik laat hem nu los, maar dan heb ik wellicht over een aantal jaren weer hetzelfde probleem en aangezien we maar één keer leven is het tekort om daar niet goed doordacht mee om te gaan. En tuurlijk hebben we niet de garantie dat het ons wel goed zou gaan, want het gras is niet groener bij de buren maar het magnetische veld tussen ons is er nog steeds.
Lara10; misschien dat therapie voor mezelf een idee zou zijn, maar dat gaat via de huisarts toch. Dat is niet handig, want de huisarts is een zeer bekend persoon van mijn baas en ik wil ‘mijn probleem’ toch graag gescheiden houden van het werk zolang dat lukt.
Ja een huisarts heeft geheimhoudingsplicht, maar ik weet zeker dat mijn baas het te horen krijgt dan en dus kan ik niet naar de huisarts.
En nee..ik heb niet de intentie om maar bij mijn man te blijven als die ander niets met mij wil. Ik wil voor mezelf verder met mijn man puur op goed gevoel en niet omdat het makkelijker is qua bestaan (financiën ed).

In ieder geval bedankt voor de reacties en ik hoop op nog meer advies/mening/ervaring.

Groet Warrig.