Ik weet het niet meer
Ik heb nu toch echt een zooitje gemaakt van mijn relatie. Door problemen die ik vroeger had; ik ben veel gepest en dat werd thuis ontkend (in een notendop), ben ik erg onzeker in relaties met mensen. Ik ben extreem bang dat ze me een aansteller vinden, dus negeer ik al mijn eigen ongemakken. Gek genoeg kan ik over een gescheurde nagel wel uitgebreid uitweiden (bij wijze van spreken).
Maar met de problemen/pijntjes en dergelijke van anderen vind ik het ook lastig om om te gaan.
Nu heb ik al 20 jaar een fijne relatie en twee lieve kinderen; niks te klagen dus...
Maar het gaat me steeds minder goed af om leuk en lief te zijn. Ik heb al eerder een depressie gehad en heb toen ook een psychiater bezocht, maar dat vond ik echt verschrikkelijk; het klikte niet of zo.
Wel zijn er toen wat dingen naar boven gekomen, waar ik eigenlijk behoorlijk moeite mee heb. Volgens de psychiater komen veel problemen door de slechte relatie met mijn moeder en dat ik in het gezin het mint leuke kind was. Daar zit ook wel een kern van waarheid in, maar die waarheid vind ik heel moeilijk.
Ik weet niet goed hoe ik moet aangeven als ik me niet goed voel of ergens pijn heb. Zo heb ik ooit een week doorgeskied met een zware blessure (daarna wel 6 weken in het gips gezeten), heb vaak met koorts (griepjes enzo) gewoon doorgewerkt en zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal omdat ik bang ben om afgewezen te worden.
Maar dit gedrag begint nu een enorme schaduw te werpen op onze relatie. Ik heb laatst een kleine operatie ondergaan waarbij een paar dagen rust werd voorgeschreven. Niks ernstigs, maarja een gezin moet doordraaien. Mijn man wilde eigenlijk eerst geen vrij nemen hiervoor, maar ik heb daar toch op aangedrongen.
Toen kwamen de ruzies echt tot een hoogtepunt.
Waar de ruzies steeds over gaan snap ik zelf al lang niet meer. Ik kan heel boos worden om niks, ik raak in paniek als mijn man zich net lekker voelt/ziek wordt of aangeeft dat hij een week naar het buitenland moet (werk); dan voel ik me zo in de steek gelaten. Ik heb ook het gevoel dat ik in het gezin alles draaiende moet houden, terwijl mijn man gewoon meehelpt, alleen ik moet altijd aangeven wat er moet gebeuren, en mijn hoofd staat er niet naar. Ik heb nu steeds het gevoel dat mijn hoofd een soort overloopt, en dat zijn de momenten dat ik erg boos word; om niks lijkt het.
Ik heb dit geprobeerd goed uit te leggen, maar iedere keer komen dit soort gesprekken uit op verwijten en dus ruzie. En ik zie dat mijn man er ook onder lijdt, dat doet me zoveel pijn, ik voel me zo schuldig.
Ook merken de kinderen dit natuurlijk, waardoor ik me helemaal ellendig voel.
Ik weet niet of er iemand een goede tip heeft, maar in ieder geval heb ik het even van me afgeschreven....
Je hebt
waarschijnlijk door je onzekerheid, een man geaccepteerd die jou niet serieus neemt, net als je ouders vroeger deden.
Je zult aan de slag moeten met jezelf, je assertiviteit en daarbij zul je nog je man ook zo ver moeten krijgen dat hij je serieus neemt. Dat zal echt niet meevallen, want jij moet experimenteren met nieuw gedrag en als je man je daarvoor geen ruimte geeft krijg je het wel moeilijk.
Jullie beider gedrag zal moeten veranderen. Dat hij moeilijk doet over jouw broodnodige rust na een operatie is echt niet terecht. Tegelijkertijd moet je zelf inzien dat dat toch ook echt de boodschap is die jijzelf steeds uitdraagt;'Mij hoef je niet echt serieus te nemen, ik ben niet belangrijk genoeg, de minst leuke'
Jouw paniek is denk ik ook verlatingsangst. Het gevoel hem niet waard te zijn zit zo diep in jou, dat je bang bent dat hij weggaat. Het waardeloze gevoel wat je over jezelf hebt, maakt ook dat je diep in je hart denkt het leven niet alleen aan te kunnen. Dus maak je jezelf heel afhankelijk.
Volgens mij heb je hulp nodig!!
Linea
Volgens mij gaat het zo als iemand het patroon doorbreekt: je doet opeens niet meer wat je altijd wel deed. Zijn patroon is dat hij altijd van jou op aankon en jouw patroon is dat je altijd van jou op aankon. Jij cijferde je weg en maakte je onzichtbaar. Dat kost je te veel. En hij zag je niet omdat hij je niet kon zien. En dat doorbreek jij. Als reactie zie je wel vaker enorme agressie opborrelen.
En dat is niet uit te leggen, even. Dat soort veranderingsprocessen zijn erg lastig en kunnen lang duren: het patroon is namelijk erg hardnekkig (geweest). Geef niet op, laat je niet terugduwen maar zoek eventueel begeleiding voor jullie beiden of voor jou alleen. Zo te zien speelt het in veel aspecten van jullie gezamenlijke leven. Pittig maar wel mogelijk, zeker met wat begeleiding.
Ach meiske
In je eerste posting lees ik maar één zin: ik was het minst leuke kind.
Maar meisje, hoe kán dat nou? In een gezin zijn toch geen wedstrijdjes wie het leukste kind is? Ook jij had en hebt recht op onvoorwaardelijke liefde van je ouders en het raakt me dat je jezelf zo naar beneden haalt.
Ik denk dat het goed is om hulp in te schakelen. Een psychiater waar je wél een klik mee hebt.
Tirza
Ik zou
Niet alleen in therapie gaan, maar samen. Ik denk dat het beter werkt als je beiden leert uiten wat er te uiten is, dat je leert om `goed` ruzie te maken. Vaak gaan ruzies nl helemaal niet om waar het werkelijk gaat. Als je samen in therapie gaat, komt dat je relatie zeker ten goede.
Ten dele herken ik je verhaal wel, veel gpest, slechte relatie met mijn ouders, er werd weinig genegenheid getoond etc etc etc. Ik ben heel onzeker en weet me in relaties met andere mensen ook niet altijd heel goed raad met mijzelf. Ben niet zo goed in social talk.
Tigerfeet
