Ik weet het niet meer met mijn aspergers[vooral man]

Ach

wat een verdriet.. Hier geen ervaring maar bij relaties is in het verleden deze vraag best al wel aan bod gekomen.. Misschien heb jij er iets aan....

Mijk

Hier

Zelfde schuitje gehad. Na de zoveelste schreeuwpartij (waarbij mijn jongste voor de zoveelste keer naar zijn kamer vluchtte) koos ik het hazenpad.
Het is niet makkelijk, maar heel bot gezegd: ik ben wel een blok aan mijn been kwijt en hoef in mijn eigen huis nooit meer op mijn tenen te lopen. Dat is heel veel waard.

Oef oef

Beste Gonzo,

tsja, ik kan me dit zeker voorstellen. Er zijn momenten dat ik dit ook zo zou kunnen schrijven. Wel triest om te lezen. Je vorige berichtje was zo positief, over je dochter op school.

Toch is er misschien inderdaad verbetering mogelijk. Wij hebben in een gespreksgroep gezeten met meerdere stellen met asperger (vanuit voormalig RIAGG) en dat heeft zeker geholpen. Ook bij de andere stellen.

Moeten jij en je man zich daar wel voor in willen zetten natuurlijk.

Het verlangen snap ik wel. Ik fantaseer ook wel eens over een partner die echt belangstelling voor me heeft, of me troost als ik me rot voel enz. Dat soort dingen zit er echt niet in.

Als iets mislukt bij mijn partner, dan baalt hij daar zo van, dat hij alleen maar een ander (dus mij) de schuld kan geven. Hij is dan zo gekrenkt. Enerzijds denkt hij dat hij alles beter kan dan iedereen, maar als hij een fout maakt, dan schiet hij helemaal de put in. En het enige wat hij dan blijkbaar kan doen om nog een beetje gevoel van eigenwaarde te hebben, is een ander de schuld geven en schelden en schreeuwen enzo.

Maar ik kan het nog steeds naast me neerleggen. Voel me soms wel de Heilige in Huis. Maar denk dan: overal is wel eens wat...

Als ik het niet naast me neer kon leggen, dan zou ik het ook niet volhouden, dat weet ik zeker.

En er zijn bij ons ook leuke momenten. Mijn partner kan zich ook erg inzetten om het gezellig te maken, en over het algemeen is de sfeer goed.

Hoe is dat bij jullie? Zijn er ook nog goede momenten? Is hij ervoor in om met hulp toch te proberen iets te veranderen?

En heb jij daar nog energie voor?

Ik leef me je mee!

Dihanne

Herkenbaar dihanne

Inderdaad, met mijn dochtertje gaat het nu goed. Nog wel slechte dagen maar ik ben heel tevreden en zij ook. Maar het gemis van de steun van een partner is nu naar boven gekomen denk ik. Zo beziggeweest met haar en nu dat goed loopt begint het stof neer te dalen. En dat is het besef dat als er lastige dingen zijn ik er alleen voor sta. En zoals ik al schreef, dat gesnauw van hem kon ik wel aan maar nu ik zoveel geduld nodig heb voor dochter is mijn geduld voor hem op. Al dat mopperen op mij als iets verkeerd gaat... Of me uitlachen als ik iets laat vallen (ben niet zo handig, haha)... Dat schiet me zo verkeerd de laatste maanden. Alles wat ik even minder handig die grijpt hij aan. Hij is zoveel boos ook. Dat komt omdat de druk op zijn werk momenteel hoog is. Ik begrijp het wel maar ik kan het begrip niet meer opbrengen. Ik wil ook wel eens steun, een spontane arm, even aandacht... Voel me een beetje alsof ik er niet mag zijn. Dat ik er wel mag zijn met alles wat ik doe en regel maar niet ik om mijn persoon.
Jij schrijft dat je dat ook wel eens hebt. Hoe sleur jij je uit die dip? Of beter gezegd, hoe ga jij toch steeds weer door?
En het klopt, overal is wat, maar het gemis wordt steeds groter bij me. Ook voel ik me zo eenzaam, en dat gevoel wordt ook steeds sterker...
Nou ja, ergens komt er wel een antwoord toch?
Groetjes Gonzo

Compenseren maar!

Hoi Gonzo en de anderen,

Eerst wilde ik als titel neerzetten: hoe hou je het vol? maar dat klinkt wel erg negatief.

Gonzo: misschien moet je kijken of je je man kunt helpen met de problemen op zijn werk. Is daar bekend dat hij ASS heeft? Krijgt hij steun? Arbo-arts? Ik heb diverse ASS'ers hun privéleven zien verknallen, omdat ze zoveel stress op hun werk hadden, en hiermee niet om konden gaan.

Maar verder is het denk ik een zaak van compenseren, wat hier al eerder gezegd werd.

Gelukkig is mijn man heel hecht met onze dochter, en hebben ze het samen fijn. Dus dat geeft mij ruimte.

Wat doe ik zoal?

Ik ga ik er geregeld op uit, met vriendinnen maar ook wel alleen. Zit ook in een leesklup, en nog andere klupjes.

Yoga is heel belangrijk voor me.

Ik heb leuk werk, en haal daar voldoening uit.

We zijn in een wijk gaan wonen waar veel sociale verbondenheid is, dus als ik eens een ontspannen praatje wil maken, is dat makkelijk om de deur te realiseren.

Ik blijf geloven in de goede bedoelingen van mijn man, ook al is hij soms totaal onredelijk.

Met de vrouwen van de praatgroep bij het Riagg heb ik goede contacten opgebouwd, en we komen geregeld bij elkaar: een grote steun.

We hebben een hondje, eigenlijk voor onze dochter, maar ik merk trouwens dat mijn man er ook rustiger van wordt. Wandelingetjes met de hond zijn voor mij ook prettig, soms ook om even thuis weg te zijn (zonder dat je daarvoor een excuus moet geven)

Ik eet te veel, en snoep soms nare gevoelens weg. Heb ook overgewicht, maar laat dat maar zo.

Ik heb goed contact met mijn zus, die e.e.a ook redelijk goed begrijpt. Zij doorziet ook dat ik er vaak alleen voor sta. Buitenstaanders denken altijd: Oh, Dihanne heeft ... Maar in wezen ben ik op veel terreinen een alleenstaande. Mijn zus ziet dat en geeft me wat extra aandacht.

Nou, tot zover mijn lijstje met gezonde en ongezonde strategieën!
Er zijn vast nog aanvullingen.

Maar echt Gonzo, ik zou eerst kijken of je iets voor je man kunt betekenen op werkgebied

groetjes,
Dihanne

Gonzo

Welk deel van Nederland woon je?

Er is namelijk speciale relatietherapie voor relaties waarin ASS een rol speelt. De expertise is groot en er bestaan verscheidene groepen. Zo bestaat er in Beilen een speciale mannengroep voor de mannen met ASS.

Het feit dat je man explodeert heeft te maken dat de stresslevel per definitie hoger ligt. En ja, ik herken veel. Hoe hou je het vol. Door ook naar jezelf te kijken. Door je verwachtingen bij te stellen. Door oog te hebben voor de goede dingen. En zeker door veel humor

Gepraat en verrast

We hebben gisteren gepraat. En meestal schiet hij in de ontkenning maar gisteren niet. Hij zei dat ik gelijk had en dat hij veel op mij moppert en snauwt. Dat hij de stress op zijn werk op mij botviert. En dat hij niet goed kan omgaan met de stress op zijn werk. Hij is voor het eerst directeur terwijl hij hiervoor altijd tweede man was. En dat hij denkt dat hij niet geschikt is voor directeur. Dat het te veel van zijn social skills vereist waardoor het thuis op is en ik de ellende krijg. Hij gaat nadenken of hij een andere baan zal gaan zoeken want het kan ook niet de bedoeling zijn dat het thuis kapotgaat.
Hij verraste me echt. En ik voel ook weer begrip opkomen. Dat heb ik ook gezegd, maar ik heb ook gezegd dat dat snauwen en mopperen op moet houden. Hij gaat zijn best doen.
En ik ga ook weer mijn best doen. En kijken of ik mijn gevoel weer voor hem terug krijg. Want daar maak ik me wel wat zorgen over... Laat ik het maar tijd geven.
En het is wat Dihanne schrijft, compenseren. Daar ben ik best goed in hoor Ga vaak met een vriendin eten, of met dochterlief en vriendin met kinderen een dagje weg. Daar zit het probleem ook niet, daar krijg ik alle ruimte in. Maar het is wel de eenzaamheid die ik soms zo heftig kan voelen waar ik moeite mee heb. Dat ik niet alles kan delen met hem omdat hij niet alles begrijpt. Maar ja, of dat Asperger is of dat dat bij veel mannen aan de orde is Waarschijnlijk is het bij hem wat extremer.
Heb ook gedacht aan een praatgroep maar daar krijg ik hem echt niet mee naar toe. Begreep dat er bij de MEE ook een cursus is voor de vrouwen maar die werd dit najaar niet gegeven. In elk geval krijg ik een seintje als er weer een komt en die ga ik dan zeker doen.
In elk geval wil ik iedereen danken voor de reacties, vooral jou Dihanne. Het beurde me toch wat op en het geeft me echt steun te weten dat ik niet de enige ben die worstelt. En het was ook goed voor me te lezen dat er overal wel iets is, want dat is ook zo. Je ziet bij anderen soms het mooie plaatje maar je weet nooit hoe het er achter de voordeur aan toe gaat. Zo kan ik vaak denken, maar als ik in slechtere doen ben, vergeet ik het altijd weer. Dus dank je wel!
Gonzo

Ja tsja

Hier schiet het ook alle kanten op. En voel ik me vooral heel erg alleen met zorgenkind. Van de andere kant heb ik wat contacten met andere ouders van zorgenkinderen, en dan blijkt toch wel dat zorgen toch vooral een vrouwenzaak is. (en die mannen hebben geen ass) Blijft lastig beoordelen denk ik. Wat vermoeiend blijft, is dat ik me niet geheel op zorgenkind kan richten (en andere kind) maar zoveel moet bijsturen ook voor hem. Dat is regelmatig teveel, en niet goed gewoon voor onze relatie. Ik kan me maar moeilijk schikken in m´n rol, die toch voor een groot gedeelte in begeleidster spelen ligt.

Hee, zijn we verhuisd?

Ik zie dat we naar een andere rubriek zijn verhuisd, met onze zorgenmannen!

Fijn te lezen dat je in gesprek bent met je man, Gonzo!

Man & ik plannen iedere week een moment om met elkaar te praten, en dat werkt goed. We maken ieder een lijstje met onderwerpen en bespreken die rustig. Bij mijn man is timing alles. Als ik op het verkeerde moment (in zijn ogen dan, he!) met iets kom, dan is het al helemaal fout. Op ons geplande moment is alles in ieder geval rustig bespreekbaar.

Ik hoop echt dat jullie er samen uitkomen, Gonzo

Allemaal veel succes gewenst met onze partners. Ik hoorde trouwens van iemand dat er boek gepubliceerd is, geschreven door een stel waarvan de man Asperger heeft, Martha en Jan Kleingeld. Ze hebben ieder de helft van het boek geschreven. Ik heb het nog niet gezien, maar ga het zeker lezen

groet
Dihanne

Hier ook...

Ik herken het helemaal. Ik loop al heel lang te dubben om ook een eind aan onze relatie te maken, kan het ook bijna niet meer opbrengen. Ben twee jaar geleden met hem naar relatietherapeut geweest. Soort laatste strohalm omdat ik niet meer met hem kon praten.
Na een paar gesprekken wou hij niet meer mee. Het was te confronterend. Ik ga nog wel.
Ik voel me heel alleen in de relatie, ik voed alleen onze kinderen op en we hebben ook al drie jaar geen intimiteit meer. We raken elkaar niet meer aan. ik kan het niet meer. Heb vanalles geprobeerd, maar heb geen energie meer. We zijn nog wel bij elkaar, ik kan niet weg, de kinderen hebben mij nog nodig en bovendien woon ik in een fijn huis en een leuke buurt en ik wil hier ook niet weg.
Scheiden is waarschijnlijk nog veel erger en dus blijf ik maar voorlopig. Ik heb mijn eigen leven, mijn eigen vrienden en ik zie hem gewoon als iemand die hier ook in huis woont en de vader is van de kinderen.
Ik heb geen verwachtingen meer en ben gestopt met energie stoppen in onze relatie. Dat klinkt makkelijk, maar ik heb natuurlijk veel verdriet daarover, want dat stel je je natuurlijk niet voor als je al zo lang met iemand samen woont. Het is voor mij een manier om te overleven. Ik doe heel veel met vrienden en vriendinnen, ga uit eten, naar de film, korte vakanties. Hij wil dat allemaal niet (meer).
Misschien heb je iets aan mijn verhaal.

Dank je wel ik

Ik word een beetje verdrietig van jouw verhaal. Want het is een keuze die ik niet wil. Ik wil vol leven. Ik wil best verwachtingen terugschroeven, bijstellen maar ik moet wel het gevoel hebben dat er een lijntje is tussen ons. Af en toe voel ik dat nog maar te vaak niet. En te vaak voel ik me eenzaam. Maar ik blijf er voor knokken om te kijken of we een weg vinden. En als dat niet lukt, dan zal ik de consequenties accepteren en weggaan. Op een andere manier kan ik het niet.
Ik veroordeel je keuze niet hoor, hoop niet dat je me verkeerd begrijpt, maar ik wil en kan niet die keuze maken. Dank je wel dat je je verhaal wilde delen. En ik wens je sterkte.
Groetjes
Gonzo