Ik weet het niet meer [spanningen in huwelijk]
Ik weet het echt niet meer, ik denk dat de enige optie is om met mijn man te stoppen en zo de kinderen meer rust te geven.
Ik ben een werkende moeder en mijn man is afgekeurd. Hij kan momenteel niks meer hebben scheld alleen maar op mij en de kinderen en als ik dan weer woord geef dat ik het er niet mee eens ben dan zegt hij als je me zat bent dan ga ik wel. De kinderen zijn ontzettend druk maar dat ligt natuurlijk aan de spanningen in ons huwelijk. We doen ook niks goed zijn de kinderen leuk aan het spelen dan is hij al aan het knoteren dat ze stil moeten zijn. Positief comentaar van de buren valt ook al verkeert. We hebben een hele moeilijke tijd achter de rug met een recht zaak en een schuld die meer is als 20.000 euro. Ik houd wel nog van mijn man en ik heb gelukkig na volkgende week vakantie misschien dat er dan meer rust komt bij ons. Ik ben bij de kinderen altijd rust negeer mijn man dan als hij begint ruzie te zoeken, want zoiets doe je niet met de kinderen er bij. Maar ze zullen altijd wel iets mee krijgen er van en ik denk dat dit nu het probleem is. mijn oudste is nu bijna 5 die verzet zich echt heel erg tegen mijn man en soma tegen mij. Dan zegt hij me papa is stom mama en dat doet mij pijn. En de jongst is 1,5 en die begint ook al te schreeuwen als de oudste opstandig is. Ik weet het niet meer ik houd wel nog van mijn man maar als uitelkaar gaan de enige optie is dan moet het maar. Maar dit is geen leven niet voor mij en al helemaal niet voor de kinderen.
Poeh
wat een moeilijke situatie!
Het lijkt me verstandig eens met z'n tweeen om tafel te gaan dat dit zo niet langer kan. Het is begrijpelijk dat hij frustraties heeft om zijn afkeuring en de schuld, maar dit is niet de oplossing.
Jij hoeft niet de hele dag op je tenen te lopen om alles in redelijke banen te laten lopen...En voor je kind is dit ook niet goed, echt een goed gesprek en is hij niet voor rede vatbaar, een time out?
groetjes
Inderdaad timeout
Is je man vrij kort geleden afgekeurd en helemaal thuis komen te zitten? Het lijkt of je man behoorlijk met zichzelf in de knoop zit en dat af reageert op iedereen binnen zijn blikveld. Het is ook heftig om als (begrijp ik) relatief jonge vent buiten het arbeidsproces gezet te worden en daar geen toekomst meer te hebben. Mannen zijn nog meer als vrouwen opgevoed met het idee dat ze in de maatschappij moeten presteren. Als dit perspectief wegvalt zal dit een flink rouwproces met zich meebrengen. Maar het is voor jou een onhoudbare situatie en niet goed voor de kinderen.
Is er een mogelijkheid om een tijdje uit elkaar te gaan? Kan hij een periode elders wonen? Kun jij een tijdje elders terecht met de kinderen? Je kunt hem voor de keus stellen dat hij of zichzelf weer bij elkaar pakt of dat het afgelopen is. Maar hij zal hier een weg uit moeten vinden. Op dit moment lijkt het erop dat jij hem niet kan helpen en hij eerst zelf een keus moet gaan maken. Wil hij de rest van zijn leven een nare brompot zijn, of gaat hij zoeken naar een nieuwe invulling van zijn leven.
Veel sterkte, want het lijkt mij niet makkelijk.
Een begin
is er! Dat is al iets toch? Weg gaan kan ook over een week nog bij wijze van spreke, als het niet beter gaat.
Ik dacht nog wel: is het niet verstandig dat je man met iemand gaat praten om zijn afkeuring een plek te geven? (ervan uitgaande dat dit kort geleden gebeurd is)
Als hij zijn frustraties wat kwijt is krijgt hij zelf misschien ook wat meer rust.
sterkte
Depressie?
Als dit niet is zoals je je man kent, kan het zijn dat hij een (geagiteerde) depressie heeft. Jullie problemen zijn dan een gevolg van zijn probleem. ik denk echt dat hij naar de huisarts moet gaan en hierover vertellen.
Het lijkt me zonde om om die reden uit elkaar te gaan. Hij moet er natuurlijk wel toe bereid zijn om (als de huisarts dat nodig vindt) medicijnen en/of therapie te nemen.
Niet dat ik weet of het zo is, maar hij zal de eerste niet zijn.
sterkte.
Machteld
Wat heeft ie dan?
Hoi,
Je man wil zelf graag goed gekeurd worden maar krijgt daar geen toestemming voor? Hij voelt zichzelf dus wel in staat om iets te doen? Doet me denken aan de buurman van mijn ouders. Hij was volledig afgekeurd ivm rugklachten en had daar ook een ruime uitkering voor. Toch wilde hij werken en is een eigen zaakje begonnen als klusjes man. Hij nam alle klussen aan, als ze maar niet te rugbelastend waren (dus geen vloeren leggen o.i.d.) Hij heeft zijn uitkering opgezegd en doet dit nu al zeker 10 jaar, met succes ook nog. Mag je man echt niets anders maar wil hij wel, of kan hij echt niet meer? (hij kan ook nog naar een reintegratiebedrijf stappen voor hulp)
Maxime
Oef dat is erg
Ja dat is natuurlijk heel erg, hij wil wel, maar kan niet. En hij kan zich hier begrijpelijk niet in berusten. Volgt hij wel iets van therapie? Met de therapeut kan hij dan proberen te bespreken hoe hij jullie juist als zijn teamgenoten moet zien, niet als zijn tegenstanders. Juist bij jullie als zijn gezin uit hij nu zijn fustraties, waardoor je juist meer afstand en onbegrip gaat creeeren, want jij bent ook maar een mens en hebt ook juist steun van hem nodig. Hopelijk gaat hij dat zien, dat jullie samen sterk kunnen staan en hij op een andere manier zijn steentje bij kan dragen.
Sterkte
Maxime
