Ik wil zo graag een open houding hebben
Mijn moeder heeft veel (groot) verdriet en leed gehad in haar leven. Ze heeft heel weinig mensen in haar leven (haar man en mij en mijn gezin).
Ze komt, samen met mijn vader, regelmatig naar ons. En ze zijn heel welkom, en ik wil heel graag lief en hartelijk naar haar zijn. En dat lukt me vaak niet. Binnen een uur voel ik alle energie uit me weglopen....
Ze maakt vaak opmerkingen over anderen die ik vervelend vind, is claimend naar iedereen en erg aanwezig. Maar, ze bedoelt het nooit niet vervelend en de anderen in mijn gezin vinden haar opmerkingen ook 'fout', maar hebben er geen enkele last van, ook mijn man niet. Ze vinden mijn moeder lief en weten ook dat ze niet meer gaat veranderen. Ze is mogelijk een tikje dementerend, maar daar komt haar gedrag niet van, ze had dat ook al toen ik kind was. Maar vroeger had ik er toch veel minder last van. Nu is het toch wel erger geworden.
Maar goed, mijn punt is: ik wil dat mijn ouders naar ons kunnen komen wanneer ze willen (we hebben een soort studio aan huis). En ik wil bij voorkeur lief en aardig zijn voor mijn moeder, maar in elk geval me niet na een uur al 'uitgeput' voelen.
Ik heb al gesproken met een psycholoog, met als uitkomst: 'mogen' vinden dat haar gedrag vaak vervelend/claimend is, inzien dat mijn moeder niet meer gaat veranderen, en er tóch voor haar zijn, omdat ik dat wil (omdat ze wel lief is, altijd voor mij en mijn gezin klaar staat en ik heel belangrijk voor haar ben).
Met als doen: een open vriendelijke houding naar mijn moeder. Maar ik voel de energie weglopen en voel mezelf, na 1 of 2 typerende opmerkingen, dicht slaan Het stoort me wel echt al minder dan eerst. Maar mijn energie blijft wegvloeien, terwijl ik dat niet wil.
Ik hoop op advies, tips, en ervaringen van anderen.
tijd, training
Dit kost tijd en training.
Je hoopt / verwacht dat het na het gesprek met de psycholoog als ware het een pilletje wondermiddel in 1x over is.
Maar het 'doen' moet je oefenen, je zegt zelf al dat het je minder stoort, en door dit te blijven oefenen en steeds bewust naar terug te gaan gaat het steeds beter.
je bent nu bezig met de transitie van 'bewust onbekwaam', naar 'bewust bekwaam' volgens de leerfasentheorie van Maslow.
Anderen
Het is niet zo gek dat anderen er geen last van hebben. Jij schiet in een soort Pavlov reactie nav vroeger. Ook al zegt je verstand "ik wil aardig zijn", doet je gevoel "daar gáán we weer!".
Misschien is het inderdaad goed om bij voorbaat toch uit te gaan van het gegeven dat je hier moeite mee hebt. Hopen op een wonder zorgt voor teleurstelling. Maar dan verder...
Een vraag: wat zijn de "triggers" voor haar gedrag?
Een bezoek is negatief gezegd de tijd uitzitten, maar tegelijk ook een sociale warme daad. Je moeder geniet van het contact, dat is jouw cadeau aan haar.
Het zou fijn zijn als je echt kon ontspannen tijdens haar bezoek, maar dat gaat nog niet gebeuren. Je zou je op kunnen stellen als gastvrouw in plaats van dochter. Dat is afstandelijker, maar kan je helpen om professioneel vriendelijk te blijven en jezelf te beschermen.. Hoe zou je omgaan met collega's, patiënten, of klanten? In zekere zin doen anderen dat ook. Ze hebben niet de band met haar die jij wel hebt. Wie weet merk je in de toekomst dat je er meer ontspannen in bent gaan staan en de professionele houding persoonlijker is geworden, maar dat hoeft niet, dat mag je ook goed vinden.
Haar bezoek gaat voorbij, daarna moet je even tijd vrijhouden voor jullie zelf. Even bijkomen en het gezellig maken in jullie stijl. En de volgende keer weer vers in gaan. Neem teleurstellingen niet mee naar de volgende keer.
Kerstin
Lieve Kerstin, wat herken ik veel van jou in mijzelf: ik wilde zo graag de lieve dochter zijn, het leed van mijn moeder verzachten, haar laten voelen dat ze wel geliefd was en dat het niet nodig was te claimen en te manipuleren.
Alleen: dat lukte nooit. Ze kon het namelijk niet ontvangen, ergens was er iets mis gegaan met haar zelfliefde dus kon niet begrijpen of waarderen dat de ander van haar hield. Het bleef bij manipulatie, slachtoffergedrag en non-interesse voor de ander. En na een uur bij haar zijn voelde ik me helemaal verknoedeld, bozig en verdrietig.
En ik was er zo welwillend en met alle goede voornemens in gegaan. Maar ze schopte me helemaal onderuit. De anderen namen haar inderdaad veel meer als een wat lastig oud oma'tje maar vonden haar best wel lief. En ze kon ook lief doen maar er wel altijd rare dingen. Ik heb mijn kinderen erg beschermd tegen haar gedrag.
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar bij mij was er een enorme tweespalt: ik hield van haar en wilde het beste voor haar en er ook voor haar zijn versus een verdriet en boosheid in me die telkens weer opgerakeld werd als ik weer in haar nabijheid was. Ik heb veel therapie gehad en ben in gaan zien dat ik ook zo lief voor haar was (of wilde zijn) uit een valse hoop dat ze me ooit wel zou gaan zien, of dat ze wel zou in zien dat ze liefde waard was.
Toen ik besefte dat ze inderdaad manipulatief, claimend en emotioneel onvolwassen was, kon ik ook gaan voelen dat de boosheid en het verdriet dat ik in me had de pijn van een erg overruled innerlijk kind was.
je schrijft " ik wil dat mijn ouders naar ons kunnen komen wanneer ze willen " Waarom?
Bedankt voor het reageren
Ik heb iets aan alle drie de reacties.
En op de vraag waarom ik wil dat mijn ouders altijd kunnen komen: omdat dat fijn voor zijn hen is, het ontlast mijn vader en geeft hen afleiding.
