Jaloers op tweede leg
Ik heb hier weleens eerder geschreven, maar nu schrijf ik onder een andere naam. Ik schaam me namelijk en wil toch graag horen van anderen of ze dit herkennen, hoe dit overkomt en of jullie tips hebben.
Ik ben volwassen en heb kinderen die inmiddels ook jongvolwassenen zijn. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik klein was en ik heb een pittige jeugd gehad, samen met mijn brusjes.
Een van mijn ouders heeft een nieuw gezin, de kinderen zijn even oud als mijn kinderen. Het contact is goed.
Maar... Ik kan me zo jaloers voelen op mijn halfbrusjes. De omstandigheden waarin zij zijn opgegroeid hadden niet meer van die van ons kunnen verschillen. Stabiel, liefdevol, vol aandacht, materieel alle middelen, etc.
En dit wil ik ook voor ze, natúúrlijk!
Maar ik kan me soms zo vreselijk jaloers voelen. En dat voelt heel slecht. En het zit mijn relatie met mijn ouder en stiefouder en halfbrusjes in de weg. Zij hebben geen idee hoe ik me kan voelen en dat wil ik ook niet. Maar ik heb soms erg onaardige gedachten en dat is vast op de een of andere manier merkbaar. Voor mij is het i.i.g. niet ontspannen.
misschien
eerst bedenken of dat ligt aan jouw ouder en dat die veranderd is of omdat jouw stiefouder zo heel anders is dan je eigen (andere) ouder en dat er dus een hele andere combinatie is ontstaan tussen twee volwassenen.
Even ter voorkoming van wellicht het feit dat jij je eigen ouder verwijt dat die zich anders is gaan gedragen. Ik kan me namelijk voorstellen dat de stiefouder ook wat in de melk te brokkelen heeft en dat het wellicht dus aan jouw andere ouder ook (deels) kan liggen.
Bespreken
Ik zou toch de stoute schoenen aantrekken en het bespreken met je vader. De rest heeft er niet zoveel te maken. Dan kan hij ook zijn inzichten geven: wat is er nu zo anders? Als hij alleen maar naar je moeder verwijst kun je hem toch vragen naar zijn aandeel. Dat gaat niet over schuld, maar over verhalen. Je hebt in je eigen hoofd nu een verhaal gemaakt, dat je dwars zit. Andere verhalen geven wellicht een andere kleur.
Bedenk ondertussen wel dat er bijna een generatie verschil zit tussen jou als kind en zijn tweede leg.
Ik hoop dat je voor jouw kinderen wel dat stabiele, liefdevolle huis kunt scheppen.
Tsjor
Tijd
Tijden veranderen. Combinaties van mensen zorgen voor een andere situatie. Je ouders zijn niet voor niets uit elkaar. Het feit dat de tweede leg qua gezin intact is, is al anders tov hoe jij bent opgegroeid. Het heeft geen zin om dat te vergelijken of naar schuld te zoeken.
De wijze waarop jij je jeugd hebt ervaren is al anders dan wellicht je ouders daarop terugkijken. Zelfs een volle zus/broer kan het al anders zuen. Wat jij vindt, is niet fout en niets om voor te schamen. Maar dat het je hindert in de omgang met je familie dat is iets waar je aan kan werken.. Je zult zelf in het reine moeten komen met je jeugd. Praat er over met je ouders, je man of wie dan ook die je vertrouwt.
Ja, wat Tsjor zegt
toch een gaan praten met die ouder. Je vader schat ik zo in. En jezelf niet te hard vallen ook. Je gunt toch je halfbrusjes die warme opvoeding? Noem het dan geen jaloezie. Het is veel meer zelf iets gemist hebben.
jeloers
Mensen mogen niet jaloers zijn. Maar ik snap heel goed deze gevoelens, jij had ook zo graag eenzelfde opvoeding gehad, dan was je nu een stuk gelukkiger (denk je misschien, tegen beter weten in)
Je kan het verleden niet meer veranderen. Daarin heb je dingen gemist, die nooit meer terug komen. En daar mag je best rouwig om zijn, alleen probeer er niet in te blijven hangen, dat is zo zonde. Er is geen (hoofd-) schuldige, de dingen liepen zo. Je vader en moeder deden ook maar wat zij dachten dat goed was. Bij een tweede leg heb je meer ervaring en kan je de dingen anders doen, dat wil niet zeggen dat hij meer van zijn tweede leg kinderen houdt dan van jou.
Je kan er met je vader over praten, doe dat, maar dan nog. Misschien lost dat niks op. Dan kan je er beter met een psycholoog over praten, of over over schrijven, om eea een plaatsje te geven. En probeer het geluk te vinden in je gezin nu. Jij doet nu ook, net als je ouders, wat je hoopt/denkt dat goed is voor je kinderen. En dat lukt ook niet altijd even goed.
jaloers
typefoutje
beetje anders maar toch
Ik snap je gevoel wel. Ik heb dat naar mijn ex en zijn nieuwe vrouw. Jaren heb ik geprobeerd om de leuke man die ik had leren kennen weer terug te krijgen, maar achteraf bleek hij gewoon niet te willen. Hij is nu een aantal jaar samen met zijn nieuwe vrouw en ja, daar is hij weer die leuke man. Die samen met onze kinderen en zijn nieuwe vrouw een nieuw leuk gezin vormt. Ik kan ze wel.....
Waar ik kort geleden achterkwam is dat het ook gewoon waar kan zijn, dat je iets is aangedaan of overkomen. Ik ben nu bezig om te erkennen dat hij gewoon niet bij mij heeft willen zijn, dat hij mij met zijn gedrag wel degelijk beschadigd heeft. Én, dat ik, mét die beschadiging, nu moet zien om het toch zo leuk mogelijk te maken/krijgen. Misschien kan het jou helpen om te erkennen dat de tweede leg inderdaad een betere thuissituatie heeft, dat je ouder bij die tweede leg meer betrokken is.
Voor mij heeft alleen al het erkennen nieuwe openingen gegeven. Erkennen dat het zo is, maakt ruimte vrij. Maakt bij mij iig dat ik niet meer de hele tijd blijf hangen in schuldvraag, had ik anders moeten doen, had hij anders moeten doen... Het maakt niet meer uit wat iemand had moeten doen, het is zoals het is. En daar kan je heel veel pijn van hebben. Als je wordt aangereden en je verliest daardoor je been, dan ga je toch ook niet doen alsof het niet is gebeurd? Dan kan je ook pas verder als je erkent dat je je been niet meer hebt en dat dat komt omdat je bent aangereden.
Ik denk dat je verder komt als gewoon erkent dat het bij de tweede leg beter is gegaan en dat jij daar last van hebt. En dan, met die achterstand, het toch leuk proberen te maken met wat je wel hebt. En wie weet, wat er dan nog voor band kan ontstaan. Succes ermee!
nou
Ik zou het geen jaloezie noemen. Voor mij is jaloers zijn iets liever zelf hebben en het de ander niet gunnen. Nu heb jij misschien ook zoiets van 'waarom zij wel en ik/wij niet' maar dat zou ik ook geen misgunnen noemen. Het is gewoon zuur om iets te hebben moeten missen wanneer je achteraf ziet dat het dus wel kon. Maar dat laatste weet je niet. Die ouder is nu met iemand anders, heeft misschien een andere baan, is blijkbaar met huidige partner wél gelukkig.. Hoe hij of zij bij jullie was, was blijkbaar niet een volledig beeld. Ik zou het wel proberen aan te kaarten, het zou echt kunnen opluchten om te zeggen: ik ben blij dat mijn halfbrusjes het zo goed hebben, het doet me alleen verdriet dat ik dat niet heb kunnen ervaren bij jou.
zou ik wel jaloers noemen Jackie
Volgens mij heb jij het over afgunst, Jackie. Dat heeft Envy denk ik niet (of meestal niet) hoor: dat ze het haar half-siblings niet gunt dat zij het fijn hebben.
Maar pijn, een achteraf-jaloezie, dat wel. Afgunst en jaloezie kunnen best anders zijn. Afgunst, daar zit ook een soort wraak in (en met name de half-siblings kunnen er niets aan doen). Maar jaloezie is wat mij betreft al zeker te begrijpen.
Het is pijn om wat jij had willen hebben.
Ik herken dit wel wat, ietsje andere situatie. Veel sterkte..
beetje o.t.
Je hebt gelijk Bosbes, ik denk dat ik vaak de term jaloezie gebruik wanneer ik afgunst bedoel. Maar iemand iets 100% gunnen en toch jaloers zijn, vind ik ook zo onnodig negatief klinken, maar dat zal wel mijn associatie zijn.
Overigens is bij afgunst dan toch niet per definitie het geval dat je zelf wél datgene wilt wat je de ander misgunt?
Herken het wel
Zelf ben ik zonder vader opgegroeid, omdat hij overleed toen ik nog heel jong was. Dat mocht ik eigenlijk nooit echt een probleem vinden van mijn moeder (want zij was zielig als weduwe) of van mijn zussen (want zij hadden hun vader gekend, ik niet dus wat miste ik nou?).
Als ik zie hoe goed mijn kinderen met hun vader omgaan, dan benijd ik ze dat wel eens. Niet omdat ik het ze misgun, maar omdat ik ook wel een vader had willen hebben.
Maar het is gegaan zoals het is gegaan, en wie weet was mijn vader helemaal geen leuke vader geweest voor mij. Het is niet anders, en mijn eigen jeugd was op sommige punten weer zo leuk dat ik me soms schuldig voel dat ik dat mijn kinderen niet kan bieden. En dat is misschien ook maar een projectie.
In het geval van TS, waar beide ouders nog leven, kan ik me voorstellen dat het misschien een keer goed is het gesprek aan te gaan, gewoon bij jezelf houden, over wat je gemist hebt en hoe je dat nu ervaart.
Een beetje ouder is toch begaan met zijn kind en wil daar best naar luisteren en begrip tonen. En anders is het tenminste van je lever.
Dank jullie wel
Bedankt voor jullie reacties.
Mijn brusjes en ik zijn opgevoed door mijn vader, we waren alleen in het weekend bij mijn moeder. Mijn moeder koos ervoor geen opvoedende rol in te nemen.
Mijn vader vindt ook dat mijn brusjes en ik een pittige jeugd hebben gehad en heeft jaren geleden al erkend wat zijn aandeel hierin is geweest.
Ik heb nu het gevoel dat ik daar nu niet meer mee moet aankomen. Mijn vader heeft zijn handen vol aan zijn huidige gezin en wij zijn volwassen.
Wat ik wrang vind, is dat wij nu niet de vruchten kunnen plukken van de veranderende situatie. Ik zie in mijn omgeving ouders van kinderen van onze leeftijd veel aandacht aan hun kinderen besteden. Daar is bij ons nog steeds geen sprake van en dat doet pijn.
Ik kan hier allerlei voorbeelden noemen waarin ik me tweederangs voel. Maar dat doe ik niet, ik wil niet proberen jullie te overtuigen van hoe zielig ik ben.
En het klopt ook dat mijn brusjes en ik niet allemaal op dezelfde manier op onze jeugd terugkijken. Dat heeft met verschillende karakters te maken, maar ook met andere ervaringen. De meisjes hebben bijvoorbeeld op een andere manier last gehad van een gebrek aan bescherming dan de jongen.
Als volwassene ben je nog steeds zijn kind
Ik zou het zeker bespreekbaar maken, en kijken hoe jullie je relatie nu zo kunnen vormgeven dat je krijgt wat je nodig hebt.
erkenning
Je vader heeft erkend dat het vroeger niet zo goed liep. Dat is al heel wat, deze erkenning, dat hij dat inziet.
Maar wat moet hij nog meer doen van jou? Nu, vanaf nu, want aan het verleden kan hij niks meer doen. Meer tijd met hem doorbrengen? Jij voelt je bezwaard omdat hij het al zo druk heeft, maar wie weet valt daar een mouw aan te passen.
