Kan het vertrouwen terugkomen?

Ja, het kan

terugkomen maar dit kan jaren duren, bij mij een jaar of 8.
Pas toen kon ik accepteren en loslaten.
Als ik een cijfer voor mijn huwelijk moet geven is het nu toch een 8, terwijl het ook wel eens een 2 is geweest.

Anna

De andere kant

Hoi Simone,
Ik kan je alleen de andere kant van het verhaal vertellen. Ik ben zelf in mijn vorige relatie vreemd gegaan en mijn toenmalige man is daar achter gekomen. Nadat het uitgekomen was kwamen we beiden na een paar dagen tot de conclusie dat we toch samen verder wilden, niet op wilden geven wat we hadden. We hebben veel gesproken. Ik vooral over de reden waarom.... Het bleek dat we beiden niet gelukkig waren en de tijd daarna ging het echt super tussen ons. Ik heb ook bewust veel energie gestoken in het vertrouwen, wat hij natuurlijk niet meer had in mij. Ik belde altijd als ik ergens was, ging na heel veel dingen niet meer toe en was veel thuis. En had altijd mijn telefoon bij me zodat hij me kon bellen. Ik had erg veel begrip voor zijn wantrouwen. Dit heeft hem volgens mij wel goed gedaan. Andersom probeerde hij echt iets met de dingen te doen die ik aangegeven had die mij niet gelukkig maakte.
Dat we hier goede gesprekken over hebben gehad vond ik erg belangrijk. Want vreemdgaan doe je niet maar zo, daar ben ik inmiddels van overtuigd. Ik ben in al die jaren regelmatig vreemd gegaan en dacht altijd dat ik het deed voor de spanning of de kick. Maar ik was echt verliefd op die mannen. Na een hele goede relatie nadat het uitgekomen was kwamen we toch al snel weer in het oude patroon terecht en werkte het uiteindelijk niet tussen ons en zijn we alsnog uit elkaar gegaan. Voor mezelf weet ik heel duidelijk dat het vreemdgaan een gevolg was van het niet gelukkig zijn in deze relatie. Nu in mijn huidige relatie heb ik die behoefte absoluut niet.
Wat ik bij jullie mis is wat was voor hem de oorzaak om vreemd te gaan. Dat hij niet gelukkig was, maar waarom dan niet. Is dat veranderd? Heb jij het gevoel dat hij er echt werk van wil maken? Doet hij er extra moeite voor om jou vertrouwen terug te winnen?
Ik wens je veel sterkte.

Gelukt

Mijn man is een keer vreemdgegaan,slechts eenmalig,dus er was geen affaire.Hij heeft er heel hard aan gewerkt om mij het vertrouwen terug te geven,me steeds maar opnieuw bevestigd dat ik de enige voor hem ben.Dat heeft zeker twee jaar geduurt,ik had constant die bevestiging nodig.Uiteindelijk vertrouwde ik hem weer ,dat ging stap voor stap,al met al heeft dat een jaar of vier geduurt.Onze relatie is daarna beter geworden dan hij ooit geweest is.Ik wil je sterkte wensen.

2 jaar geleden

Tot 2j geleden zou ik mijn hand voor hem in't vuur gestoken hebben ! achteraf gezien waren er wel dingen waar ik had aan mogen twijfelen of wat ik in vraag had kunnen stellen...
maar 2j geleden kwam ik er dus achter dat hij verliefd was op een collega (waarmee hij nu nog steeds werkt)
Hij wou mij niet kwijt, heeft er wel alles aan gedaan om mij dat te laten zien. We zijn er veel sterker uit gekomen, toch heeft het 2j geduurd voor ik het kon loslaten, Het is wel zo dat ik niet meer mijn hand voor hem in't vuur zal steken, hij zegt zelf dat hij heel gemakkelijk verliefd wordt, hij zegt dat hij daar zelf niets aan kan doen, dat hij ertegen vecht, er niet (meer) in mee gaat. Het is duidelijk dat hij mij wil,
Ik had mij nooit kunnen inbeelden wat een pijn zoiets meebrengt, hoe moeilijk het is zoiets achter je te laten.Maar hier is het dus na 2 jaar weer in orde gekomen, zelfs beter en sterker dan ervoor

Heel moeilijk en waar ligt de grens

Mijn (nu ex) man was een aantal jaar geleden verliefd geworden tijdens een weekendje weg met collega's.
Hij had geen spijt, loog erom en was behoorlijk in de war.
Ik dacht eerst dat er iets mis was met hem en heb hem getroost. Na een paar dagen biechtte hij op dat hij verliefd was en dat hij gezoend had en hand in hand gelopen.
Wat een klap was dat!! Ik vertrouwde hem blind.
Het heeft zeker een half jaar geduurd voor ik niet meer elke keer als wij hand in hand liepen aan 'die ander' hoefde te denken.
Ik realiseerde me toen dat als hij verder was gegaan en ook sex met haar had gehad ik het niet had kunnen verdragen.
We zijn in relatietherapie gegaan en hebben die positief afgesloten. Een paar maanden daarna kwam ik er achter dat hij al weken vreemd ging met een medewerkster. Toen wist ik dat ik hier nooit overheen zou komen.
De scheiding is in gang gezet en ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad.
Mijn vertrouwen in hem zou nooit teruggekomen zijn en ik zie nu met zijn huidige vriendin dat hij nog niet te vertrouwen is.
Gelukkig ben ik niet het vertrouwen in mannen in het algemeen kwijt geraakt, want ik ben nu weer heerlijk getrouwd. Maar die wond zal nooit helemaal genezen.

Misschien scheelt het als je man oprecht berouw toont, dat zal een heel verschil maken denk ik!

Daan

Klinkt alsof

beste Simone,
Sterkte ermee, ik heb geen ervaring hiermee. Je verhaal klinkt mij toch alsof de therapie niet echt geslaagd was. Alsof hij daarin niet echt helemaal participeerde, maar jou maar een beetje liet praten.

Reactie op jullie reacties

Beste allen,
Bedankt voor jullie reacties, voelt goed als mensen de moeite nemen even te reageren.
De oorzaak van zijn affaire heeft hij als volgt uitgelegd. Hij voelde zich niet gewaardeerd door mij, had het idee nooit iets goed te kunnen doen, voelde zich niet gehoord etc. Volgens hem heeft hij wel aangegeven dat dat zo was, ik heb het echter (echt niet!) nooit gehoord. Hij realiseerde zich achteraf ook wel, dat hij daarin actiever had moeten zijn. Nu zijn wij wel heel verschillend, ik ben heel open en hij is echt het andere uiterste. Als mij iets dwars zit en ik probeer dat duidelijk te maken aan bijv mijn partner, check ik soms even of het wel begrepen is zoals ik het bedoelde. Hij vreet alles op en zal liever dood neervallen dan het aan mij te vertellen, uit angst om zich kwetsbaar op te stellen. Ik ben verbaal sterker en hij heeft al snel het gevoel dat we ruzie hebben, terwijl het voor mij meer voelt als het wisselen van meningen en gedachten. We maken nooit ruzie, niet dankzij mij maar er valt in je eentje gewoon niet ruzie te maken.
Het is ook niet zo dat ik me een slachtoffer voel ofzo, ik vind het wel een hele domme actie. De affaire is voor 100% zijn verantwoording, dat er problemen waren dat geloof ik wel, en ik begrijp achteraf ook wel wat mijn onbedoelde aandeel daarin was maar daar hadden we samen wat aan kunnen doen. Nu hij deze enorme bom onder onze relatie heeft gelegd, lijkt het allemaal wel anders.
Wat ons vooral bond was denk ik het gevoel van kameraadschap, Nu juist dat deel van die relatie zo aangetast is, ga ik geloof ik met een vergrootglas kijken naar wat er nog wel is..en is dat dan genoeg?
en eerlijk gezegd weet ik dat nu even niet.
Ik hou wel van hem maar het lijkt wel alsof er door die affaire een heel ander proces in gang is gezet.
Hij doet echt zijn best om op zijn manier te laten zien dat hij van me houdt, maar op 1 of andere manier ben ik wat bekoeld en dat vind ik heel erg. Het beangstigt me ook wel. Hij geeft ook (voor zover ik weet volledig openheid van zaken. Als ik bel, neemt ie de telefoon op of belt terug. Laat zijn telefoon open en bloot liggen en wordt niet boos als ik er in kijk ofzo. (kan het toch niet laten soms maar doe het dan maar openlijk)
Eigenlijk doet hij nu niets verkeerds meer maar toch..het voelt alsof er bij mij wat veranderd is.Ik ben ook niet boos op 'm en gooi het 'm ook niet voor de voeten.
Ik ga binnenkort weer naar mijn haptotherapeut, zal hem eens voorleggen wat ik voel, of juist niet voel.
Ik ben gewoon een beetje bang voor mijn eigen gevoelens..raar is dat. Soms denk ik wel eens dat het misschien niet eens met de affaire te maken heeft. Het is nog allemaal zo onduidelijk en zo veel.
Als jullie iets herkennen hoor ik het graag.. het is misschien toch net die ene vraag of opmerking waardoor ik misschien toch wat inzicht krijgt in wat er aan de hand zou kunnen zijn. Tijd en geduld zijn waarschijnlijk ook goeie factoren in deze.

Groeten Simone

Ja het kan goedkomen

Ik heb drie jaar geleden een affaire gehad. Ik heb dat opgebiecht en we zijn in therapie gegaan. Bij ons is het helemaal goedgekomen en zelfs beter dan ooit. Volgens mij zijn een paar dingen belangrijk voor succes:
-sta open voor elkaars verhaal
-durf allebei je eigen aandeel in de relatie onder ogen te komen. Voor de bedrogenen is dit lastig, maar noodzakelijk om verder te komen
-de bedrogene moet zich niet (te lang) als slachtoffer opstellen
-de bedrieger moet zich tot het uiterste inspannen om te laten zien dat hij/zij wil vechten voor de relatie
Wij zijn inmiddels zover dat we mijn affaire niet meer zien als een bom onder onze relatie maar als een kans om een tweede huwelijk met elkaar aan te gan, op betere voorwaarden. Wat bij ons wel helpt, denk ik, is dat we het uitgangspunt van "eeuwige trouw" allebei een onwerkbaar en hypocriet uitgangspunt vinden, in die zin dat de praktijk nou eenmaal uitwijst dat de meeste mensen wel eens zwichten. Met andere woorden: vreemdgaan is menselijk.

Une Femme

Ponpon en anderen

beste allen.
Ponpon, ik herken best veel in jouw verhaal. Idd het is niet het vreemdgaan zelf maar meer het liegen en bedriegen wat het zo moeilijk maakt. Dat iemand dat blijkbaar ' gewoon' kan doen is heel schokkend. Dat is ook wat ik niet kan vergeten en heel erg teleurgesteld door ben.
Wat het zo moeilijk maakt is het feit dat er kinderen in het spel zijn.
Ik word gewoon misselijk bij de gedachte dat ik hen zou moeten vertellen dat we uit mekaar zouden gaan. Dat voelt dan zo als mijn beslissing, terwijl het voor mij niet allemaal zo had gehoeven! Maarja, dat heeft meer met de schuldvraag te maken denk ik. (En wat heb je daar aan? )
Er speelt zoveel mee, het opgeven van het beeld dat ik had toen we kinderen kregen, heeft elke relatie niet wat en ben ik niet gewoon te veeleisend, etc.Daarbij komt dat hij praktisch gezien wel een prima man is, helpt met de kinderen en doet zijn aandeel hier in huis. Maar ik wil geen klusjesman, ik wil gewoon een gelijkwaardige partner. Het zal wel tijd nodig hebben om zo'n ingrijpende beslissing te maken. Ik denk ook wel dat we tot een goede regeling zouden kunnen komen met elkaar, zonder haat en nijd. Ik heb het al eens aangegeven en hij dacht nu al mee over een oplossing. Op mijn vraag of hij dat dan ook wilde antwoordde hij. Nou, liever blijf ik bij elkaar maar als jij dat niet wilt, dan kom ik daar ook wel weer overheen. Hij zegt dat hij zijn best doet en als dat niet genoeg is voor mij, dan weet hij het ook niet meer. Fijn zo'n man die meewerkt maar daar werd ik alleen maar meer verdrietig van.
De tijd zal het leren denk ik maar momenteel heb ik niet veel hoop op een afloop waarbij we dit als gezin overleven.
Groeten Simone

Ponpon

Ben blij dat je zo'n lang verhaal getypt hebt, heb juist heel erg behoefte aan herkenning. Zoals jij het schrijft is het hier in grote lijnen ook.
Grappig hoe je schrijft dat hij die klusjes voor jou doet..zo noemt man dat ook altijd. Alsof het alleen mijn kinderen en huishouden zijn..
Mijn man gaat ook niet mee naar feestjes, en daar hoeft inmiddels ook niet meer wat mij betreft. Hij heeft ook bijna geen vrienden en mist dat ook totaal niet. Hij richt zich heel erg op zijn eigen dingen, lekker klussen bijvoorbeeld. (misschien kan hij het in het schuurtje gaan wonen, dan blijf ik lekker hier met de kinderen . Ik maak er maar een grapje over maar het is natuurlijk allerminst grappig. Verder praten we alleen over praktische dingen. Ik zo vaak geprobeerd om uit te leggen wat ik dan bedoel mbt praten over gevoelens etc maar hij snapt het echt niet. Het is geen onwil maar hij heeft echt geen idee. Heel frustrerend, dus daar begin ik niet meer aan.
Voor de affaire was onze relatie ook al zo, denk ik. Toen was ik me er niet erg bewust van. Hij was toen vooral heel erg stabiel en betrouwbaar en dat vond ik toen erg fijn. Toen hij na de affaire helemaal niet zo stabiel en betrouwbaar bleek te zijn, ben ik met andere ogen naar hem gaan kijken. Er is bij mij wat veranderd denk ik. Ik geef mezelf nu die stabiliteit, wat ik noodgedwongen moest toen het bedrog uitkwam. Dat is natuurlijk een positief punt wat ik hiervan overgehouden heb. Maar wat blijft er nu nog over dan? Er is gewoon veel veranderd, en wie weet hoe het gegaan was als de affaire niet was gebeurd. Het is als een grote golf die nog heel lang nagolft en allerlei andere gebieden ook in beroering brengt. (beetje onduidelijke zin maar ik hoop dat je het snapt)
Ik heb ook wel eens gedacht dat mijn man totaal geen inlevingsvermogen heeft. Dat werkt natuurlijk overal in door, opvoeding, relatie en begrip voor alledaagse gebeurtenissen. Heel erg vermoeiend.
Het is geen kwaaie vent maarja...om daarom nu bij elkaar te blijven? Ik laat het voorlopig nog maar even voor wat het is, ik ga het eerst voor mezelf nog wel eens rustig op een rijtje zetten. Het zal wel een keer duidelijk worden denk ik. Tot die tijd maar rustig blijven en voor de kinderen aanwezig zijn. Zo'n moeder die er wel lijfelijk is maar in altijd in gedachten zit, is ook niet echt aanwezig. En het kost wel heel veel energie.
Hoe vindt jou man het nu dat jullie uit elkaar gaan Ponpon? Daar ben ik heel erg benieuwd naar.

Groeten Simone

Simone,

het lijkt wel of ik het verhaal van mijn ventje lees. voor de kinderen is het vaak een leuke papa. Hij is vrijwel altijd thuis en in de vakanties is het ook zo'n pa die met hen zwemt en krabbetjes zoekt enz. Maar ik bedenkt me dan maar dat dat voor hen ook niet over is. Alleen dat ze niet meer met het gezin op vakantie zijn maar of met pa of met mama. Dat went hopenlijk wel.
tja en dat schuurtje..hij had er zojuist eentje gebouwd en ik grapte daar ook over.

Wat hij er van vindt dat we uit elkaar gaan, weet ik niet. Het doet er eigenlijk ook niet toe. Volgens mij vindt hij het niet zo leuk want hij zegt wel telkens dat ik het toch niet red zonder hem. tja, zeg ik dan, dat zien we dan wel weer. natuurlijk red ik het wel zonder hem,. Ik heb wel voor hetere vuren gestaan. Verder is hij nog niet echt serieus aan het zoeken naar woonruimte. Dat komt ook omdat hij dus is geschorst op het werk en niet weet wat de toekomst hem brengt.

Maar daar bemoei ik me niet mee. Het is zijn eigen schuld dat hij is geschorst. Wederom een gevalletje van niet nadenken over wat de gevolgen van zijn daden zijn. En dat zijn nu ook de dingen waar ik niet meer mee wil leven. Hij heeft voor de zoveelste keer zijn toekomst op het spel gezet en daarmee ons gezinsleven in gevaar gebracht. Ook de vastigheid en zekerheid die we nodig hebben omdat je kinderen hebt is weg door zijn domme actie. Hij is het type man die denkt dat alles altijd wel goed komt. In dit geval hoop ik dat voor hem dan ook want hij is anders alles kwijt . En zijn gezinsleven, en zijn werk. En ik wil niet meer door gaan met zo iemand.
Ik denk dus dat hij het niet zo leuk vind dat we nu uit elkaar gaan, maar hij toont er weinig emotie erover.
Net als over de schorsing. Ik zou me geen raad weten. Want wat moet je dan? Heel je toekomst staat toch op losse schroeven!

Deze man is dus ook vrij emotieloos. En omdat mijn zoontje een vorm van autisme heeft vermoed ik dat het bij hem ook aan de hand is.
Ik heb hem meerdere malen gevraagd om zich evt te laten testen .Dan zou ik veel meer begrip voor hem kunnen opbrengen. Maar hij wijst het af. Hem mankeert niets.
Hij wilde helemaal niets, ook geen relatie therapie.
Ja nu wel, nu ik echt de scheiding door zet.

Deze relatie kost mij inderdaad enorm veel energie ! Hij is afgelopen weekend een weekendje weg geweest met de enige vrienden die hij heeft en hooguit 3 keer per jaar ziet.
Wat een rust in huis ! harmonie, gezelligheid, geen gezeur, niemand die op me let, niet op mijn tenen hoeven te lopen, geen geschreeuw tussen hem en de kinderen, enz.
Ben gewoon helemaal opgeladen ondanks dat ik mijn kinderen ziek thuis had.
Ik zie er gewoon tegen op dat hij straks weer thuis komt. Dat betekent voor mij ook dat het goed is waar we mee bezig zijn en dat het zo snel mogelijk moet gebeuren ook!

Wat betreft die stabiliteit die jij bedoelt, dat heb ik nu ook. die komt van mij en die krijgen we niet van hem.
Hij is niet betrouwbaar, thuis niet ( vreemdgaan) en op het werk niet (geschorst.)

Ik zou bijna zeggen : bespaar je de moeite en ga er voor. Maar dat zou wel heel kort door de bocht zijn denk ik. Jij hebt misschien nog wel iets om voor te vechten? Toch ?

gr. ponpon

Therapeut geweest

Vandaag dus bij ' mijn' therapeut geweest. Daar kwam ik na de affaire al eens in de 2 maanden om een beetje recht te maken wat allemaal krom was in mijn hoofd.
Deze keer dus dit thema besproken. Hij vond het een helder verhaal en dat vind ik zelf ook wel. In het kort komt het er op neer dat voor de affaire mijn man mijn maatje was, betrouwbaar en stabiel. Nu vind ik die stabiliteit en veiligheid niet meer bij hem maar bij mezelf. Wat wel mooi is natuurlijk. Nu kijk ik alleen best kritisch naar wat er dan voor mij nog over is. En of dat voldoet aan mijn behoeften binnen een relatie. Door de affaire ben ik gewoon veranderd, dus onlogisch is het allemaal niet.
Ik laat het de komende tijd maar even op me in werken, het is wel heftig, al voel ik me er wel rustig onder momenteel. Het zal hoe dan ook wel goedkomen, is het niet linksom dan wel rechtsom.
Groeten,
Simone

Simone

lees deze draad nu pas, maar wat je op de 25e schreef, had zo van mijn hand kunnen zijn.
Mijn vriend was ook verre van open en duidelijk. Hij had het er moeilijk mee, maar vertrok wel naar zijn vriendin. Ik denk nu wel eens: was hij maar 'gewoon' een keer vreemd gegaan en daarna verder met ons leven.
Wat ik wil zeggen: vergeef de vent en hou hem. Wat natuurlijk niet zo makkelijk is als het er staat, ik weet het. Communiceren is het sleutelwoord, trek het er uit! sterkte hoor.