Kan iemand met borderline-problematiek veranderen?
Tja... ik stel deze vraag terwijl ik voor mezelf eigenlijk al een conclusie heb getrokken. Ik ben alleen zo verdrietig! En als er ook maar enigszins een positief geluid komt, ben ik bereid me er ten volle in te storten. Of nou ja... ik denk dat hij dat zal moeten doen. Of niet... kan ik er ook iets mee? Of samen?
Ik heb een jaar een relatie gehad met iemand die Borderline-trekken heeft. (Heb ik dat zo netjes geformuleerd?) Boos worden om kleine dingetjes, verwijten maken die echt onredelijk zijn, meten met twee maten, stemmingswisselingen, diepe dalen, grote hoogtes, veel roken en drinken als we ruzie hebben, aantrekken en afstoten. Waar het door komt... ik weet het niet. Maar depressiviteit zit wel in de familie en hij heeft geen stabiele thuissituatie gekend als kind. Het vervelende is dat ik dat jaar ook heb ervaren dat hij de liefde van mijn leven is. Dat klinkt raar, als je net zo'n lijst hebt opgesomd... maar hij heeft ook zo ontzettend veel leuke dingen. We zitten op één lijn, ik voel me prettig bij hem, hij heeft humor, hij draagt me op handen, hij vindt het fijn om me te verwennen en op sommige dagen bruist hij van energie en die 'mag ik dan allemaal opmaken' zeg maar. Ik sta overduidelijk op een torenhoog voetstuk voor hem en enerzijds is dat fijn, anderzijds is het beklemmend want hij weet wel dat hij me niet moet claimen maar hij vindt het wel erg moeilijk als ik eens een afspraak met een ander maak (oftewel: geen rekening hou met hem!).
Een paar weken terug is het me te veel geworden en heb ik het uit gemaakt. Na een hoop drama heeft hij zich daar bij neergelegd. Maar ik mis hem ontzettend. Ik weet dat het nu echt niet aan de orde is dat ik me zou gaan inschrijven op een datingsite, maar ik heb wel gekeken wat voor profielen daar rondhangen. En het erge was... ik was eigenlijk op zoek naar een tweede zoals hij! Misschien wel logisch in dit stadium van nog onverwerkte liefde... maar ik realiseerde me daardoor wel hoe ontzettend gek ik ben op die man. Stel nou... hij is ontzettend gemotiveerd en ik ook... is er dan nog een kans voor ons, misschien met behulp van therapie? Hij slikt geen medicijnen, wel gedaan... maar zegt dat het niet werkte (ik moet ook zeggen dat ik geen verschil merkte).
Oei.........
Juist dat gevoel dat hij jou op een voetstuk zet; daar ben je blijkbaar gevoelig voor. Maar je beseft misschien nog niet hoe wankel dat voetstuk is.
De dingen die je opnoemt zijn echter heel tekenend voor borderline en het staat erom bekend dat het nooit zomaar overgaat. Er zijn periodes van betrekkelijke rust als alles goed gaat, maar veel meer mag je niet verwachten. En het is toch niet iets waarmee je eventuele kinderen wilt laten opgroeien, mocht je daaraan denken.
Nee, ik denk dat je er goed aan doet hem terzijde te laten. Zeker als je nu een enorm drama hebt gehad, ga je geweldig de mist in als je hem nu op een dwaalspoor zet door aan te geven dat je hem mist. En misschien later toch weer moet teleurstellen. Probeer sterk te zijn en je eroverheen te zetten. Dit gaat niet werken.
Ennuh, laat die datingsite even met rust. Als je echt een leuke nieuwe liefde wilt geef je jezelf de kans dit even te verwerken zonder jezelf in de armen van een ander te storten. Is toch ook niet eerlijk t.o. die persoon toch...?
Veranderen niet maar beter wel
Borderline is een hele vervelende aandoening. Het ontstaat inderdaad door traumatische ervaringen,een slechte jeugd etc. De punten die je opnoemt in je schrijven herken ik allemaal.
Ik heb zelf jaren geworsteld met Borderline en weet uit eigen ervaring dat het niet alleen voor jezelf, maar ook zeker voor de omgeving heel erg moeilijk is.
Je verteld dat je (ex)vriend medicijnen gebruikte, maar er mee is gestopt omdat hij vond dat ze niet werkten. Laat ik hierbij zeggen dat Borderline niet met medicijnen te genezen is, de medicijnen zijn bedoeld om de uitingen van Borderline onder controle te houden. De een heeft hier meer baat bij dan de ander, veel Borderliners stoppen ook met de medicijnen omdat ze zich emotioneel afgestompt voelen.
Borderline is in principe niet te genezen, maar er is wel hoop. Borderline is middels therapie (zowel voor de borderliner als de partner van de borderliner) goed te dragen.
Voor je vriend zou ik aanraden om bij een instantie voor geestelijke gezondheidszorg (ggz - hier is dat het Mentrum, vroeger Riagg)te vragen of hij in aanmerking kan komen voor een VERS-training. In het kort gezegd leren borderliners tijdens deze training de uitingen van Borderline onder controle te houden en te leven met de aandoening. Meer info kun je vinden op http://www.borderline-hulpgroep.com. De instelling voor ggz in jouw omgeving kan hier ook informatie over verstrekken.
Voor jezelf is het wellicht raadzaam, wanneer je toch met hem doorgaat, een ondersteuningscursus te volgen voor partners en kinderen van borderliners. Die kun je ook aanvragen via het ggz.
Nog even een klein lichtpuntje: de effecten en uitingen van Borderline worden bij veel mensen na hun 40e (door hormonale veranderingen, overgang en zo) minder 
Ik kan voor mijzelf zeggen dat de VERS-training ontzettend veel baat heeft gehad en dat ik nu, na 14 jaar, alles weer op een rijtje heb in mijn hoofd. Ik zie het leven nu ook als iets moois
Zo, dat was even een heel verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Mocht je nog vragen hebben, of je wilt verder praten, gooi dan een berichtje in het forum of stuur me een mailtje. Ik help je graag.
Mocht je nog twijfelen om met hem verder te gaan, kijk dan eens goed in je hart. Heb je genoeg wilskracht en liefde in je hart om er voor 100% voor te gaan? Als dat zo is, dan zou ik zeggen.... go for it! Als jullie hier samen doorheen komen kan niets jullie meer breken.
Stel nou ....
Als ik lees 'stel nou ..' dan denk ik meteen: dat is dus in werkelijkheid niet zo.
Persoonlijk denk ik dat je met borderline problematiek een heel eind kan komen met ziekte-inzicht en motivatie. Maar dat is niet niks. Mijn ervaring is dat juist het probleem is dat emoties bloedserieus worden genomen en uitgeleefd, met alle heftige toestanden van dien, terwijl er juist bewustzijn moet komen dat emoties niet 'betrouwbaar' zijn en in evenwicht moeten komen alvorens tot actie over te gaan. (Mamaveen, zeg ik dat een beetje goed?) Maar omdat de emoties heel sterk zijn, is dat heel moeilijk. Je ex moet echt heel erg zelf beseffen dat er iets met hem is en dat hij daar energie in moet steken. Als hij het alleen doet omdat hij jou terug wil (adoreert, wat zoals al gezegd onderdeel is van de problematiek), kun je er donder op zeggen dat je het op enig moment in de toekomst weer stevig voor je kiezen krijg.
Ik heb ook een ex met borderline-problematiek en ik zou er never nooit meer aan beginnen. Maar die deed dan ook niet aan zelfinzicht.
Groet, Jo Hanna
Reactie
Koentje, je hebt helemaal gelijk wat betreft die dating-site. Ik ben helemaal nog niet zo ver, juist niet, omdat ik zo overduidelijk zou zoeken naar een look-a-like van hem! En inderdaad, dat is niet eerlijk t.o.v. die ander.
Mama-aveen, dankjewel voor je uitgebreide reactie. Daar heb ik wel wat aan. Ik zou zo'n training misschien als 'eis' stellen om verder te kunnen gaan... maar daar heb ik tijd voor nodig. Ik denk dat hij boos wordt als ik hem de VERS-tip doorgeef zonder verder contact te willen. Hij vindt zelf dat er niet zoveel aan de hand is. Ja, depressief af en toe... daar slikte hij inderdaad anti-depressiva voor, die sloeg niet echt aan.
Jo hanna
Mijn reactie kruiste jouw reactie.
En hiervoor schrijf ik juist dat er wat hem betreft niet zoveel aan de hand is, behalve wat depressief. Ja, ik denk wel dat je gelijk hebt, dat hij moet inzien dat er wel iets ergers aan de hand is en gemotiveerd moet zijn om er iets aan te doen. Anders heeft verder gaan sowieso geen zin. Die emoties ja, die herken ik echt. In combinatie met secundair reageren, dat maakt het heel verwarrend voor mij en ook heel moeilijk om goed (en begripvol) te reageren. Wat dat betreft zou het voor mij wel goed zijn om zo'n partner-cursus te volgen. Ik reageer namelijk steeds heftiger terug en dan escaleert de situatie natuurlijk helemaal!
Lastig
Er is goede therapie (Linehan), maar de patiënt moet zich voor 100% inzetten en blijven inzetten, en dan wordt de borderline misschien hanteerbaar. Het is niet te genezen. Mijn advies: doe het niet, en als er kinderen bij betrokken zijn: overweeg het niet eens. Laat je wonden helen en ga verder zonder hem.
Ik heb (nog steeds) een lange relatie met een borderliner, en dat is bepaald geen pretje. Ik kan je uit ervaring zeggen: liefde en inzet van twee kanten is niet altijd genoeg. Ik ben er al een paar keer bijna aan onderdoor gegaan, en daar is niets leuks of heroïsch aan.
Borderline - zeker weten? check!
Op de website die ik in mijn eerdere reactie noemde (van de hulpgroep) staat een DSM-IV lijst met kenmerken van borderline.
Als je twijfelt of het borderline is of niet, zou je dat lijstje eens na kunnen gaan. Hier geldt: de meer punten van toepassing, de groter de kans is dat je het hebt over borderline.
Zegt iets, maar niet alles
Even een kleine disclaimer bij de kenmerken die mama-aveen geeft: zelfs als iemand (veel) kenmerken vertoont, betekent dat nog niet dat hij/zij ook borderline heeft. Er is dan een kans dat dit het is, zoals ze terecht schrijft.
Dsm iv
Mama-aveen, de DSM IV is iets anders dan een testje in een populair tijdschrift. Het is een handleiding voor psychiaters om hun patiënten in te delen en als je de hele DSM doorleest zul je merken hoe verdomd moeilijk het is om onderscheid te maken tussen alle diagnoses.
Psychiatrie is een vak waarvoor en minstens 12 jaar studeert en niet iets dat iedere amateur zo onder de knie heeft.
Daarbij is een diagnose helaas vaak meteen een zwaar stigma; het werd hier al geschreven "met dergelijke mensen valt niet te leven" kijk maar op de site van de Trimbos Instituut. Voor je zoiets beweert zou je eerst eens moeten bedenken hoe jij je zou voelen als anderen dergelijke etiketjes op jou plakken.
Marieke
Inmiddels...
... ben ik toch weer overstag gegaan. Of het gaat slagen weet ik niet, want ik sta er heel voorzichtig in. Mijn omgeving durf ik het al nauwelijks te vertellen want ik heb al heel wat keren m'n hart uitgestort en zij hebben gezegd dat het toch echt beter is, zo! Ik heb afgelopen weekend sinterklaas gevierd bij m'n ouders en niet gezegd dat ik het weer ging proberen. Dat weet hij... en daar heeft hij last van omdat hij denkt dat ik er dus half in sta. Dat is niet zo... ik ben alleen maar bang dat het binnen een week of wat weer mis gaat!
Om even terug te komen op de site van mamma-aveen: ik herken alle punten die worden beschreven, behalve het stuk van zelfbeschadiging en dreigen met zelfmoord. Ik heb in mijn posting expres gezet dat hij "Borderline-trekken" heeft, in plaats van zelf die diagnose te stellen! Het maakt ook niet uit of hij het daadwerkelijk heeft of niet, je kunt je er iets bij voorstellen hoe dergelijke symptomen een impact hebben op zijn leven en op dat van zijn omgeving. En het is ook niet zo dat hij ontkent dat hij dat soort problemen heeft. Op een rustig moment ziet hij dat ook wel in, maar uiteraard niet als hij denkt vol-ko-men in z'n recht te staan tijdens ruzies of sombere stemmingen of onredelijk gedrag. Soms is hij zo onduidelijk, bijvoorbeeld dat hij me met ruzie weg laat gaan omdat het afscheid dan voor hem makkelijker is (liever boos dan het gevoel me te moeten missen). Hij wil ook liever niet afspreken voor slechts een paar uurtjes, want dan wegen die uurtjes niet op tegen het afscheid wat daarop volgt. Als ik niet zo enthousiast binnenkom (omdat ik moe ben) is dat voor hem een teken dat ik niet van hem houd. Dan somt hij allerlei aannames op die dat gevoel versterken en dan krijg ik heel veel negativiteit over me uit gestort. Soms ook echt pijnlijk, met de bedoeling me hard te kwetsen. Het gevolg is dat ik dan maar vertrek... en dat ik later te horen krijg: jij bent weer weggelopen tijdens een ruzie terwijl je weet dat ik daar zo'n moeite mee heb. Ik heb inmiddels geleerd dat niet alles is wat het lijkt. Dat zijn heftige ruziezoekerij getriggerd wordt door onzekerheid. Ja, dat is heel moeilijk om mee om te gaan. 
Tja
((virtuele knuffel))
Oh zo herkenbaar. Helaas is dit precies de werkelijkheid van een relatie met een persoon met borderline. Is dat wat je wilt, is de grote vraag. En zo ja, hoe blijf je zelf overeind in zo'n relatie? Er zijn speciale cursussen voor "partners van", als je wilt doorgaan met deze relatie raad ik je dringend aan zo'n cursus te volgen.
Als je wilt, kan ik je een interessant Engels artikel over deze problematiek sturen. Geef in dat geval maar even je (een) e-mailadres.
Tjonge
Het klinkt wel alsof je een grotendeels heel verdrietig leven tegemoet gaat zo. Ik hoop dat de goede momenten extra mooi zijn.. En dat hij goede hulp heeft/vindt/zoekt.
Sterkte!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Dinges
Er is hartstikke veel over geschreven... internet staat er vol mee. Maar als je iets interessants hebt wil ik het graag lezen, Dinges!
Mijn mailadres: chrizp at hotmail.nl
Dankjewel alvast...
Als dit niet half is ...
weet ik het niet meer!
"... ben ik toch weer overstag gegaan."
"Of het gaat slagen weet ik niet, want ik sta er heel voorzichtig in."
"Mijn omgeving durf ik het al nauwelijks te vertellen"
"...dat ik het weer ging proberen."
"... ik ben alleen maar bang dat het binnen een week of wat weer mis gaat!"
Euh, wat heeft hij nou precies verkeerd begrepen? Eerlijk gezegd denk ik, je verhaal lezend, dat je jezelf voor de gek houdt. Het overkomt de besten overigens 
Sterkte! Groet, Jo Hanna
Waarom
Het klinkt allemaal vrij uitzichtsloos. De vraag die ik voor mezelf zou willen beantwoorden is waarom je dit jezelf aandoet. Het zegt denk ik ook heel veel over jou. ik zou daarvoor naar een hulpverlener gaan. Met die zelfkennis kun je je vervolgens opnieuw openstellen voor een relatie.
Je hebt mail
Ik heb je het artikel verzonden.
Dank je!
Bedankt voor het toesturen, Dinges!
