Kind sloopt iets, mijn schuld?
Even onder een andere nick.
Toen ik heel even de kamer uit was heeft peuter de DVD-speler gesloopt. Er zit nu een half afgebroken schijfje in dat er niet meer uit is te krijgen.
Nu is man erg boos op mij. Ik ben helemaal van slag. Is dit nu echt mijn schuld, ik voel me in ieder geval wel heel schuldig, en hoe ga ik hier goed mee om?
Grijns drommels
dat roepen man en ik ook wel eens naar elkaar: 'jij wou kinderen!'
Drommels
Zolang je er zo tegenaan blijft kijken, heb je gewoon een leuk leven 
Ik heb het al vaker gezegd: bij de oudste dachten we dat we het konden, opvoeden. Gaf een soort van superioriteitsgevoel, heel lekker. Dat déden wij toch maar eens eventjes goed, zo'n makkelijk en gezeglijk kind heb je toch echt zelf in de hand. Gelukkig kregen we er nog eentje. Om ons nederig te houden. Wat de oudste niet eens verzón, had hij al uitgevoerd voor je met je ogen kon knipperen. Ach ja.
Tirza
Dames
"Ze hoeven maar één keer een gevaarlijke ingeving te krijgen". Maar zoals ik al schreef, hebben ze dat tot op de dag van vandaag nog niet gedaan. De jongste is bijna 8. Zou het nog komen dan? Hmm, ik verwijs maar even naar het draadje over moederinstinct. Mijn instinct (lees: cold reading) zei mij dat ze niks geks uit gingen halen in dat kwartier. Tot nu toe klopte dat instinct.
Anna
Instinct
Anna, de vraag is, volgens mij dan, of het wel verstandig is om bij zo iets belangrijks ook alleen op je instinct af te gaan. Wat nou als je instinct je in de steek gelaten had, dan had je toch maar mooi met de gebakken peren gezeten.
Achteraf heb je natuurlijk altijd gelijk, maar dat kon je vooraf niet weten. En dan vind ik het toch best wel een gok die je genomen hebt.
