klem na huiselijk geweld

Hallo lieve forummers,

Ik ben onder een andere naam jaren actief geweest en nu een jaar lang niet meer. Door huiselijk geweld een dik jaar geleden, waarbij mn nu ex me heeft proberen te wurgen, ben ik vooral in de overlevingsstand geraakt. Omdat ik merk dat ik steeds meer vastloop in mijn leven vraag ik raad aan jullie.
Het is een lang verhaal, maar in het kort komt het er op neer dat mijn schoonmoeder mijn hele leven heeft proberen te regelen en alles bepaalde bij ons in huis. Toen mijn ex daar niets aan wilde doen en zijn moeder niet wilde afvallen of teleurstellen heb ik aangegeven dat zij mn huis, mn zaak en mn leven mocht hebben. Ik begin wel een nieuw leven. Toen sloeg hij toe.....

Ik woon nu een jaar alleen, en heb een co-ouderschap met mn dochters. Dat lijkt goed te gaan, maar ik ben in hun ogen de boosdoener want oma (de schoonmoeder) heeft gezegd tegen de kinderen dat ik het huiselijk geweld verzonnen heb.

Het afgelopen jaar heb ik een aantal dates gehad met mannen omdat ik er nog steeds heilig in geloof dat er lieve mannen zijn die het wel goed voor hebben met een vrouw. Helaas levert het me vooral heel veel verdriet op. Ik snap niets meer van de relatie tussen mannen en vrouwen. En hoe langer ik er over nadenk hoe moeilijker ik het vind iets te doen.

Ook vrienden die ik om hulp vraag kunnen me niet helpen. En dan levert dat weer verwijdering op, want zij zijn weer teleurgesteld dat ze me niet hebben kunnen helpen, of hebben moeite met dit toch wel heftige verhaal. Ik weet zelf niet wat ik nodig heb om dit te verwerken, laat staan dat zij dit weten.

Of eigenlijk, ik krijg niet te horen waarom er zo op me gereageert wordt, ook niet als ik het vraag.

Ik ben al een week bezig om professionele hulp te krijgen bij het verwerken van dit trauma, want er komt niets meer uit mn handen. En je gelooft het of niet, maar omdat dit trauma en de bijbehorende problemen te heftig zijn, kom ik niet in aanmerking voor basis zorg. En de gespecialiseerde zorg heeft een wachttijd van zeker een maand of 4..... In de tussentijd kan ik ook geen basiszorg krijgen, of begeleiding om de maanden door te komen.

Er is nog veel meer gebeurd, maar ik ben er nu achter dat mijn basisgevoel van 'afgewezen worden' heel heftig is. Er is namelijk geen grotere afwijzing dan iemand die je probeert te vermoorden.....

Ik hoop op serieuze reacties met tips waar ik wat aan heb. Klein, groot.....

Alvast bedankt.

Doorgaan