Last van moeder met eetprobleem
Ik heb een moeizame relatie met m'n moeder. Heb geen broers en zussen. Mijn moeder heeft altijd moeite gehad met mij los te laten. Mijn moeder is graatmager, ik ben ervan overtuigd dat ze een eetprobleem heeft. Ze eet heel weinig en ziet er echt ongezond uit(hoor ik ook van mensen om haar heen die zich zorgen maken). Ik lijn al vanaf m'n 13de en jojo wat af. Helaas momenteel ruim 20 kilo te zwaar. Afgelopen jaar wel 10-12 kilo aangekomen nadat ik er 10 kwijt was. Daar baal ik natuurlijk enorm van en als ik hier de afgelopen tijd afvaldraadjes lees zet mij dat wel weer aan het denken. Maar dit terzijde.
Ik baal ervan dat mijn moeder het altijd over mensen heeft m.b.t hun gewicht, ook tegen mijn kinderen. Zo van; kijk eens wat een dikke billen!, hoe heet dat dikkertje uit jouw klas?,wat is je vriendinnetje slank geworden-ze is flink gegroeid enz, enz. Ze stopt mijn kinderen ook vol met eten en lekkers. Echt overdreven. Als we er 1 1/2 uur zijn en ik let niet op hebben ze zo 2 stukken taart, 2 pakjes drinken,chocola of snoepjes erbij. Als ik er wat van zeg probeert ze het stiekem nog wat toe te stoppen. Dochter drinkt thuis thee zonder suiker en oma zegt; neem maar lekker 2 schepjes suiker erin. Nee ma, ze hoeft er geen suiker in. Dan toch nog met een knipoog een schep suiker erin doen. Ik ben er echt zat van. Heb het lang geaccepteerd maar grijp nu meer in. Vandaag was er weer wat vervelends. We liepen op het schoolplein en ze ziet een andere moeder staan. Aardige vrouw; heel dik. Tegen mij zegt ze direct; kijk dan toch, veel te strakke broek"Ik reageer al stekelig met "wat maakt dat nou uit". Fluistert ze 2 tellen weer"verschrikkelijk". Uit de grond van haar hart. Vervolgens staan we even met wat vrouwen te praten. Waarvan er nog 2 mijn postuur hebben(maat 48 ofzo) en nog wat slankere vrouwen. Er moet iemand langs maar mijn moeder kan niet echt aan de kant want wij stonden in de weg. Ze zegt "even m'n buik inhouden met al die dikke dames hier"met een knipoog naar de fietser die erdoor moest. Net hard genoeg dat iedereen het horen kan maar omdat er druk gepraat werd denk ik dat ze het niet hoorden. De fietser ken ik ook; ik denk gezien haar reaktie dat ze zich opgelaten voelde en niet goed wist hoe te reageren. Ik had 2 jengelende kinderen om mij heen en durf ook niet veel te zeggen. Maar ben vervolgens wel verdrietig ervan en heel kortaf. Ze bleef eten maar dat is dan niet meer gezellig.
Mijn man is er helemaal klaar mee , wil er wat van gaan zeggen maar ik weet dan zeker dat we ruzie krijgen. Ik wil er eigenlijk ook niets over zeggen maar voel me er wel rot onder. Omdat ik het de zoveelste genante vertoning vindt, maar ook omdat ik merk dat ze een hekel heeft aan dikke mensen. En nu is haar dochter dik. Ze komt ook niet veel meer hier. wat ik vervolgens ook weer moeilijk vind. Ik krijg er ruzie over met m'n man. Hij vindt zelfs dat ze de kinderen een complex aanpraat. En vindt dat wij dat moeten voorkomen. Ik heb een eetprobleem en dat zal daar wel mee te maken hebben. ach, natuurlijk speelt er veel meer.( heb in haar ogen de verkeerde man, verkeerde schoonfamilie, verkeerde vrienden, ga te vaak en te ver met vakantie). Dit alles wordt mij nog wel eens snerend gezegd. Vaak verpakt in grapjes. Nou ben ik prima assertief t.ov. de rest van de wereld. Maar in deze situatie blijf ik zo steken. Ik weet niet wat ik moet doen. Net doen of ik niets hoor/zie(heb ik lang gedaan), een grapje erover heen; ook snerend; een gesprek aangaan(oh nee!!!).
Bijkomende lastige faktor is dat ik per november een nieuw baan krijg waarbij ik 1 middag per week oppas nodig heb. Mijn moeder heeft zich tussen neus en lippen door aangeboden. Het zou de meest praktische oplossing zijn voor ons. Ik neem daarin mee dat ze dan 1 middag per week haar kleinkinderen zieten dat ik verder niet meer al te veel moeite doe(kwam vooheen wel 4-5 keer per week bij m'n moeder). Maar het voelt niet goed. Het is een heel geregel om alle kinderen ergens onder te brengen en ik stoot haar openlijk voor haar neus. een enorme afwijzing. Ik hink van de ene gedachte naar de andere en kom er niet goed uit. Een warrig verhaal maar misschien kan iemand mij hier helpen het wat helder te krijgen?
Of zie ik moeilijkheden die er niet zijn?
Welnee
Je ziet de moeilijkheden die er inderdaad zijn. Maar het grootste probleem zit in het niet kunnen accepteren dat jouw moeder is wie ze is. En ook zo zal blijven.
Jouw kinderen gaan echt niet richting afgrond als ze 1 middag per week minder verstandig worden opgevoed. Daar draait het niet om. Als zij jouw oppas wordt zit je op dat punt in een afhankelijkheidsrelatie met haar. En daar zie jij enorm tegenop. Je zult zelf moeten kiezen wat vervelender is: de ruzie als je haar passeert in het oppassen of het wekelijkse knarsentanden bij de verhalen over oma van je kinderen...
Sterkte met de keuze!
Onyx
Andere oppas
Ik denk dat je jouw leven en dat van je moeder moet scheiden. Dat betekent niet dat je haar niet meer ziet, maar wel dat ze niet meer op het schoolplein van jouw kinderen komt, of dat zij op permanente basis gaat 'oppassen'. Als ze oppast, zal ze ook de kinderen voeden (en misschien wel koken). Ze gaat misschien je keukenkastjes opnieuw inrichten, je was wegwerken, etc Wil ji dat wel? Wil je wel dat je zich zo in jouw leven mengt?
Ik zou even heel veel afstand nemen. Je moet a.h.w. de puberteit overdoen, alleen zonder de scenes.
Wat ik niet begrijp
Je moeder heeft een hekel aan dikke mensen en probeert jouw kinderen vol snoep en zoetigheid te proppen? Dat kan ik niet met elkaar rijmen.
Deed ze dat vroeger ook met jou?
Jaymza
Misschien
Kun je het over de boeg gooien dat je haar liever als oma blijft zien en niet als oppas. Op het moment dat ze structureel op jouw kinderen past, zal ze (ze klinkt nogal eigenwijs) structureel haar idee van opvoeden (met eetgedrag en lichaamsbeeld) op je kinderen toepassen. Je bent er niet om bij te sturen (want op je werk). Risico is dat het je na verloop van tijd tegen gaat vallen. Je spreekt haar aan, er komt misschien ruzie van en je begint weer bij nul.
Het hoeft niet zo te lopen, maar ik heb het wel zien gebeuren in mijn omgeving. Het hebben van een structurele oppas is een zakelijk iets, jij neemt een dienst af. Als je met iemand ook een emotionele band hebt dan kan dat (hoeft niet natuurlijk) erg met elkaar in botsing komen. Het kernwoord is hier wel structureel natuurlijk, een oma kan altijd zomaar een keertje oppassen dat is heel iets anders. Zou ik in dit geval overigens ook wel even duidelijk maken dat je er niet van gediend bent dat ze bepaalde denkbeelden op je kinderen lijkt over te willen brengen.
Jaymza en aslan
Geloof me Jaymza, dat doen de meeste mensen met een eetstoornis.
Ik spreek helaas uit ervaring.
Volgens mij heeft het iets te maken met compensatie. Alles wat je jezelf niet gunt, dan gun je een ander wel. Of ze dat nu op prijs stellen of niet...
Het is voor mensen met een eetstoornis heel bevredigend om andere mensen te voeden.
En, en dit gaat wat dieper, de "voeder" wil diegene zijn die sterk is en niet of nauwelijks en/of supergezond eet. Anderen moeten gewoon flink eten en drinken en zich niet op haar territorium begeven.
Het is gecompliceerd hoor 
Ik denk Aslan, dat je gewoon je hart moet volgen. Als je het vervelend vindt dat je moeder komt oppassen, probeer dan toch iets anders te regelen. Je hebt het recht om nee tegen haar te zeggen, ga maar niet voor haar denken, dat doet ze al ruim voor jou lijkt me...
Sterkte ermee.
Mijn puntjes
punt 1: dat zij een probleem heeft met dik en niet dik is haar probleem. Laat het haar niet de jouwe meer maken, en ga je niet plaatsvervangend schamen. Gewoon negeren. (ik heb ook verleden met eetproblemen, dus ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan). En praat met je kinderen op een goede manier over hun lichaam, en maak duidelijk dat je moeder er problemen mee heeft, dus dat ze haar op dat gebied niet te serieus moeten nemen.
punt 2: stop met lijnen en jojoen. Zolang je zelf nog vast zit aan eetproblemen is het moeilijk je kinderen het goede voorbeeld te geven. En je ziet dat het niet werkt... Een gezonde levensstijl, zonder dieten, werkt uiteindelijk veel beter om je goed te voelen. Je kunt beter 10 kilo te zwaar zijn, maar genieten van je leven, dan altijd tegen jezelf blijven vechten en je leven verspillen.
Punt 3, ook al zou ik het nog zo goed met mijn moeder of schoonmoeder kunnen vinden, ik zou ze nooit willen hebben als vaste oppas. Dat geeft veel te veel verplichtingen en allerlei onuitgesproken verwachtingen enzo. Dus zeker als je al problemen hebt met je moeder zou ik er echt niet aan beginnen. Het is altijd een hoop geregel om je kinderen ergens onder te brengen als je werkt, dat hoort er gewoon bij.
Oja, herkenning alom
Mijn moeder is al zolang ik me kan herinneren aan het lijnen. Elk blokje kaas of glaasje wijn heet 'zondigen' en taart raakt ze al helemaal niet aan, het idee. Ik heb een slanke zus maar ben zelf nogal mollig. Mijn moeder schaamt zich daar echt voor. Als ik iemand ben tegengekomen van vroeger en haar dat vertel, vraag ze altijd of diegene niet heeft gezegd "Wat ben je dik geworden". Daar heb ik dan zelf nog niet eens aan gedacht! Aan de andere kant moest ik altijd mijn bord leegeten, dus ik heb nooit geleerd naar mijn maag te luisteren.
Mijn dochter is een balletmeisje, maar wordt elk jaar aan het eind van het schooljaar wat molliger. In de zomervakantie schiet ze dan tien centimeter de lucht in en is ze weer rank. Op dit moment is ze dus molliger dan normaal, maar heeft nog steeds geen overgewicht. Mijn moeder belde me na de musical van dochters groep 8 speciaal op om te zeggen dat ik haar op dieet moet zetten. Het idee! Ik heb mijn dochter heel bewust geleerd dat ze moet luisteren naar haar maag, dat groenten heel gezond zijn en dat die dus liever moeten worden opgegeten dan aardappels, als je niet alles wilt opeten. Ze danst zeven uur in de week en snoept nauwelijks (ze eet liever fruit). Wat wil ze dat ik weglaat? Ik heb gezegd dat ze zich er niet mee moet bemoeien. Dochter begon er later zelf over, dat oma dat tegen haar ook had gezegd. Ik heb haar uitgelegd dat zij nu eenmaal met sprongen groeit en dat ze ieder jaar blijkbaar reserves opbouwt om die sprong te kunnen maken. Verder hebben we foto's bekeken en haar vergeleken met de rest van de klas. Die is lang en dun, die klein en mollig, die klein en mager, jij bent eigenlijk heel gemiddeld en iedereen is zoals ie is. Vorig jaar bij de GGD ook een compliment gehad dat ze zo prima op gewicht was, de arts had veel te dikke en vooral ook veel te magere meisjes gezien. En dan zal mijn moeder het kind een complex gaan aanpraten.
Ik heb mijn moeder trouwens ook nooit laten oppassen, alleen in noodgevallen. Creche en BSO waren hier altijd prima.
Ook herkenning
Ook mijn moeder is graatmager en heeft een obsessie met eten, vooral "gezond" eten in het extreme; orthorexia schijnt het te heten. Ze voelt zich overigens niet erg gezond en altijd druk met kwaaltjes en (alternatieve) dokters.
Wat mij vooral stoort is dat zij iedereen met de bril te dik/te dun beoordeelt en dat mensen blijkbaar voor haar niet meer zijn dan het vetpercentage van hun lichaam. Zij heeft ook de neiging om mensen met overgewicht respectloos en onbeschoft te behandelen. Dit laatste vind ik het ergste omdat ik mijn kinderen juist een open blik en respect voor anderen wil bijbrengen.
Ik zou oma nooit vast als oppas inzetten. Dat is niet vanwege een extra schepje suiker, maar omdat ik mijn kinderen niet wekelijks wil blootstellen aan de wrijving tussen mijn moeder en mij.
Oppas al opgelost
Het oppasprobleem heeft zich eigenlijk al opgelost. Mijn man heeft het zo gehad met m'n moeder dat hij echt niet wil dat ze hier structureel oppast. Zijn argumenten zijn heel reeel dus moet er een andere oplossing komen. Ik ben er vandaag achteraan gegaan en dat gaat wel lukken. Gisteravond was ik echt overstuur van; het voelde als verraad naar mijn moeder; een steek in haar rug ofzo. Maar toen ik vanochtend wakker werd en de eerste stappen ondernomen had was ik echt opgelucht. Ik hikte er al weken tegenaan om haar te vragen. Dat was toch wel een last denk ik. Nu is het nog lastig om het te zeggen maar het voelt zo goed dat ik daar niet meer over twijfel. Ik twijfel alleen nog over hoe eerlijk ik moet zijn. Zeggen dat het door haar gedrag is of het algemeen houden dat ik 4 kinderen voor haar te druk vind en we het zo goed opgelost hebben. Omdat ik m.b.t. mijn moeder vaak de makkelijkste weg kies denk ik het laatste. Als ik het over haar gedrag naar mij toe ga hebben worden het hele lastige gesprekken. Ze zal ontkennen en direkt in een slachtofferrol duiken(en nog meer afvallen). Dit hebben we al eens eerder gehad.
Ik heb er enorm veel verdriet van. Voel mij afgewezen omdat ik dik ben en dat doet zeer. En ik begrijp het ook niet-ik ben haar kind. Er is spanning tussen ons. Ik probeer het te doorbreken door haar gezelschap te zoeken maar binnen korte tijd word ik weer gekwetst, krijgt m'n man een sneer en nooit eens gewoon belangstelling hoe het mij is. Wel een mening over hoe wij dingen doen. Ik heb de laatste tijd al veel afstand genomen. Alleen maar over koetjes en kalfjes gepraat. Als ze niet naar mij luisterde gewoon stoppen in de zin en wachten tot zij het gesprek weer op gang bracht, lastige onderwerpen gemeden, interesse getoond in haar bezigheden. Maar er broeit iets. Soms denk ik erover om ons contact te verbreken maar het is wel m'n moeder. Het doet mij verdriet dat ze zich zo voor mij afsluit. Ze ontneemt mij m'n moeder, ontneemt mij ook een goede dochter te kunnen zijn. Ik merk dat ik dat zo graag wil maar krijg steeds minder de kans. Mijn vader is overleden, ik heb hem verzorgd tot zijn dood en vond dat heel fijn. Ik ben echt jaloers als ik minder gecompliceerde moeder/dochter verhoudingen zie.
Ik vind dit oppervlakkige gedoe niets maar als dat het enige is wat erin zit is het goed. Maar nu is er zoveel spanning. En boosheid denk ik van mijn kant.
Vanochtend vroeg iemand mij of mijn moeder drinkt. Ze rook vaak een alcohollucht. Ik herken het wel maar geloof niet dat ze drinkt. Met ondergewicht kun je toch naar aceton gaan ruiken? (suikerziekte ook, misschien moet ik het dan eens tegen haar zeggen)Ik denk dat dat(mager) het is.
Ik heb al veel gehad aan jullie postings-dank jullie wel. Accepteren dat ze is zoals ze is vind ik moeilijk. Ik kom steeds vaker tot de conclusie dat ik haar geen leuke vrouw vind.
Jamyza; veel mensen met eetproblemen(anorexia) stoppen mensen om zich heen vol. Maken heerlijke gerechten, bakken lekkere taarten en nemen zelf niets. Ik denk dat het een soort machtsvertoon is. Sterker dan..Ik kan mij niet herinneren dat ze dat ooit bij mij gedaan heeft. Ik was wel een mollig kind maar toen ik 13 jaar was plakte mijn moeder foto's van naakte dikke vrouwen op koektrommels zodat ik eraf bleef. Als iedereen nu taart krijgt slaat ze mij per ongeluk over of vraagt ze of ik een bicuitje wil. Heel bijzonder. Maar ook zo pijnlijk vind ik.
Dc; ik realiseerde mij vandaag dat ik al bijna 30 jaar met eten en niet eten bezig ben. Qua gewicht nu echt een diepte punt(of hoogtepunt
. Ik voel mij er rot bij en moet er echt wat aan gaan doen. Maar net weer een zak chocolade achter de kiezen. Gewoon weggekauwd. Niet lekker maar beetje dwangmatig. Als de knop om is en ik een paar weken op weg ben met normaal eten dan gaat het weer, maar nu lijkt de regie weg.En dat is stom want ik heb zelf de touwtjes in handen.Destructief gedrag. Als je bekend bent met een eetstoornis weet je vast wat ik bedoel. Het voelt alsof ik in een dal zit. Net zo slachtofferig als m'n moeder kan doen maar het wordt tijd dat ik mijzelf weer een schop onder m'n kont geef. Maar er moet zoveel af en de moeite is zo groot. Zo'n constant gevecht.
Bah.
Fijn aslan
Fijn dat het oppasprobleem is opgelost. Het probleem met jouw moeder lijkt me trouwens niet dat ze een eetprobleem heef, maar dat ze anderen niet respecteert. Ze respecteert jouw gewicht niet, maar ook jouw rol als moeder niet.
Wat ik in jouw verhaal herken is dat ik zelf die moederlijke aandacht wilde hebben die er gewoon niet is. Ik denk dat je dat moet accepteren. Jouw moeder kan de moederrol niet vervullen en zal dat ook niet gaan doen, ook niet wanneer jij haar elke dag belt. Do not take it personnaly en wring je niet in allerlei bochten om de aandacht en liefde te krijgen die je idealiter van een moeder mag verwachten.
Mijn moeder had weer andere obsessies dan gewicht en verwacht(te) van mij dat ik al haar commentaar op anderen (en de wereld) aanhoor en bevestig. Dat deed ik lange tijd, deels omdat ik het met haar eens was (duh, ik had die mening in mijn opvoeding meegekregen), deels omdat ik een fijne band harmonieuze band met mijn moeder wilde en als we het eens waren was er een band. We zien elkaar wel, er is geen ruzie (hoewel zij natuurlijk wel merkt dat er iets is verandert), ik heb het beste met haar voort en zal -voor zover het niet over mijn eigen grenzen gaat- ook zorgen dat zij het naar haar zin heeft, maar het gevoel erbij is anders.
Doe er wat aan!
beste Aslan. Wat een naar en complex probleem. Ik ken de ervaring dat je moeder in je hele wezen verweven zit en zich zo gauw je je probeert los te maken op een slinkse wijze chanteert. Het is zielig dat zij zo ongelukkig met zichzelf is dat ze jou op deze manier 'gebruikt'. Volgens mij is het enige dat helpt, uitzoeken wat je zelf wilt en daar voor strijden, waarschijnlijk heb je daar de hulp van een goede psycholoog voor nodig. Eens komt het toch zo ver dat jij je los moet maken omdat je moeder (als alles normaal verloopt)eerder oud en ziek wordt of dood gaat dan jij. Haar problemen kan jij net oplossen, maar je ziet nu dat je dat dit voor jou EN je kinderen niet goed is. Vraag of je man je wil ondersteunen en DOE er wat aan. Het is pijnlijk, maar dat is het over een aantal jaar ook. En vanaf nu kan je nog jaren met je moeder leven in een gezonde relatie. Succes!!! en leef je eigen leven
Marjanne
Juist geen schop!
Ik weet precies wat je bedoelt. Je eetstoornis komt waarschijnlijk ook door de verstoorde relatie met je moeder. Ben ik ook doorheen gegaan, en ik ben in feite het land uitgevlucht om afstand te kunnen nemen. Ze praatte me niet aan dat ik dik was, dat deed ik helemaal zelf, maar ze was extreem manipulatief en psychisch niet ok (vol met complottheorieen enzo). Ik denk dat ik mijn hele jeugd min of meer in mezelf gevlucht ben. Eerst door extreem veel te lezen, later door controle over mijn leven proberen te houden met eten/niet eten. Ben ook door een suicidale periode heengegaan, en extreem zelf-destructieve. Heb toen zo'n beetje alles op drugsgebied uitgeprobeerd.
Het is niet een situatie waar je zo uit kunt komen, zeker niet met "een schop onder je kont". Dat klinkt alsof je vindt dat je het nu "fout" doet, en dat is precies dezelfde gedachtegang als je moeder heeft! Er is niets mis met een doos vol chocola eten omdat je je rot voelt. Bijna iedere vrouw doet dat wel eens (ik zo 1 keer per maand ). Ik denk juist dat je veel liever en begripvoller voor jezelf moet zijn, en stoppen met eten als een zonde te zien. Ik denk dat therapie een goede zet zou zijn.
Geloof me, het kost een paar jaar om jezelf opnieuw te programmeren, maar het is zo ontzettend fijn te leven zonder de hele tijd met eten bezig te zijn! Ik eet nu wanneer ik honger heb. Snoep als ik er zin in heb (is af en toe), en heb nergens problemen mee. Sinds mijn 2 kinderen heb ik nu een buik, maar so what?! Waarom zouden mensen niet mogen zien dat ik moeder ben en geen tiener meer? Ik voel me verder fit, mijn man vindt me mooi en dat is alles wat belangrijk is.
Wat ik dus wil zeggen, uit eigen ervaring, stop met tegen jezelf te vechten! Je hebt met 30 jaar ervaring al gezien dat deze methode NIET werkt. Stop met proberen af te vallen, maar ga juist leren te luisteren naar jezelf. Je leven hoeft geen constant gevecht te zijn!
Accepteren
Fijn dat jullie reageren. Ik zit er echt helemaal doorheen. Voel mij bevestigd door wat jullie schrijven. Mijn moeder accepteren zoals ze is en geen verwachtingen hebben vind ik zo moeilijk. Ik loop bij tijd en wijle letterlijk achter haar aan. Bijna bedelend om aandacht, gezelligheid, gevoel een moeder te hebben. Als ik dit bij een vriendin zou zien gebeuren zou ik echt vragen of ze wel goed wijs is. Dit is denk ik ook wat m'n man zo boos maakt. Dat ik telkens weer gekwetst word. Ik moet de laatste tijd vaak aan een vriendin denken die getrouwd was met een alcoholist; vaak zo vreselijk agressief dat ze echt weg wilde maar soms ook zo lief dat dat alles weer goed maakte. Zo voelt het vaak; ik ben dan boos/verdrietig om wat ze zegt of hoe ze mij afwijst. Maar een andere keer kan het soms ook zomaar vertrouwd of gezellig zijn. Zo verwarrend. Ik heb al 2 keer in die 30 jaar psychologische hulp gehad. Het hielp wel wat maar ik haakte telkens af als het erop aan kwam. Deed mij anders voor en wentelde daarmee af dat ik rigoreuze stappen moest nemen. Inmiddels verandert er wel wat. Mijn houding en gevoel veranderen voor mijn moeder. Ik hou haar minder haar hand boven het hoofd. De stap van kinderopvang regelen had ik eerder nooit gedaan. Maar weer in therapie? Ik weet niet of ik het durf. Dc, ik kan mij ook werkelijk niet voorstellen dat jij een normaal eetpatroon/denkpatroon hebt nadat je een eetstoornis gehad hebt. Vandaag realiseerde ik mij dat ik al 30 jaar een hekel aan mijzelf heb. Wisselend, maar altijd op de achtergrond aanwezig. Ik wil het graag anders maar de stap nemen is zo groot. (heb van de week gekeken op een site van een obesitaskliniek. Ik ben geen groepsmens en moet er niet aan denken) Ik verschuil mij ook achter het feit dat ik per november een andere baan krijg(met studie) wat echt veel tijd gaat kosten. Dit kan ik echt niet combineren met een therapie. Klinkt als smoesje, is het misschien ook, maar ik weet niet hoe dat moet.
Wat Irina schrijft;wel contact,geen ruzie maar ieder z'n eigen leven. Wel het goed met haar voor hebben en m'n best doen voor haar. Beter mijn grenzen aangeven. Dat is wat ik zou willen.Want ik hou wel veel van haar En ik denk serieus dat ik al wat op de goede weg was. Maar dan ineens ben ik weer zo uit het lood geslagen. Ik voel mij ook snel schuldig. Het gevoel haar in de steek te laten, geen goede dochter te zijn. En ook dat andere mensen zien dat ik haar laat zitten. Ik weet wel dat dat niet van belang is maar het weegt zwaar voor mij. Aan de andere kant zien mensen soms wel een klein beetje hoe ze is naar mij toe. Naar haar omgeving is ze totaal anders; een opgewekte, sterke vrouw die soms trots over mij praat. Maar dit nooit naar mij toe wel zegt. Dat maakt ook dat ik aan mijzelf twijfel; wat maakt dat ze zo tegen mij doet, wat roep ik in haar op? Waarom wijst ze mij zo af? Terwijl ik eigenlijk denk te weten dat ze veel van mij houdt en ook een goede band zou willen. Ze vertelt bijvoorbeeld vaak over vriendinnen die een dagje of een weekendje met hun moeder weggaan. Dat dat zo leuk is. Ze zal het mij niet vragen omdat ze zich niet op wil dringen. Maar ik zie het echt niet zitten. Als we een uur of een ochtendje bij elkaar zijn heb ik al kromme tenen, voel ik mij rot.Maar vervolgens voel ik mij falen.
Ik zeur er overdoor hè? Ik overzie het allemaal niet. M'n kinderen zijn heel gek met haar; een oma waar alles mag. dat vind ik soms ook moeilijk. Ik gun het ze van harte maar heb zo vaak het gevoel dat we een strijd uitvechten over hun hoofden. En dat wil ik niet. Ik hoop dat ze later inzien dat oma twee gezichten heeft. Ook alweer stom want wat schiet ik ermee op?
Ik zit huilend achter de computer en moet het even laten bezinken.
Zet door!
iemand anders kan jouw moeder ook niet zo zien als jij dat doet. Ik kwam er vorig jaar achter dat zelfs de oudste en beste vrienden van mijn moeder haar niet kende zoals ik. Maar je kan haar niet veranderen , alleen jouw relatie met haar. Mijn kinderen hadden ook een heerlijke oma en ik was blij dat ik mijn moeder als oma leerde kennen.
Vorig jaar (toen ik er helemaal doorheen zat)heb ik een, voor mij, heel verhelderend boek gelezen: je eigen-wijze weg geschreven door Omkar Dingjan en Divyam Kranenburg. Dat heeft me veel inzicht gegeven in mijn rol als kind. Daarna heb ik mijn moeder een brief geschreven(om nooit aan haar te laten lezen)en een heleboel van me afgehuild. Ik moest er wel 51 voor worden maar het is gelukt !!!
Trouwens je faalt niet als het bij een psych niet lukt, een goeie moet door jouw weerstand heen prikken. Voor jou is je slechte relatie met je moeder wel 'veilig' en het is best eng om te veranderen. Jij bent het waard om gelukkig te zijn, en dan is je gezin het ook.Ik wens je veel succes. Marjanne
Aslan
Aslan,
Ik heb meer een probleem met mijn vader. Eeuwig zoeken naar waardering en aandacht. Sinds ik dat- na een tip van een kennis- heb opgegeven en me realiseer dat het niet aan mij ligt merk ik dat ik meer ruimte heb gekregen, positiever ben.Mijn werk gaat me sindsdien ook veel beter af, ik kom beter uit de verf : het ligt namelijk NIET aan mij maar aan mijn vader die onhandig is in ons contact.Sinds ik me dat realiseer kan ik zelfverzekerder zijn en naar hem toe wat vergevingsgezinder zijn.Maar ik stel wel grenzen, het moet niet te dol worden. Anders zeg ik tegen hem wat ik vervelend vind, op rustige toon. En ik laat me niet verleiden tot ruzies of wat dan ook.Ik wil mijn eigen leven leiden en niet onder zijn voortdurende invloed staan.
Hier is nog een mooi filmpje:Kijk maar 
groetjes Roderoos
Aslan,
Jij hebt een eetprobleem en je hebt een moeder die je niet goed behandelt.
Alles wat je moeder zegt over gewicht en eten raakt jou extra diep, omdat je zelf zo worstelt met eten. Ik ben het met een paar voorgangers eens: stop met vechten tegen jezelf. En help jezelf. Dat hoeft echt niet met therapie of een obesitaskliniek. Het is een lange weg. En tijdens die weg word je niet misschien niet dunner. Maar voor een tijdje misschien wel dikker. Geeft niet. Het verandert wel. Een fijn boek om mee te werken is: een leven lang zonder dieet, van Sonja Kimpen. Laat je niet afleiden door het feit dat ze zelf zo perfect op de cover staat. Ze zegt echt zinvolle dingen.
En je moeder: dat is ook een lange weg. Stop met hunkeren naar aandacht. Je moeder verandert niet meer. Geef jezelf die aandacht. Je zou je voor kunnen stellen dat er in jou een klein verdrietig meisje zit, die geknuffeld wil worden en waardering wil. En geef ze jezelf. Je bent volwassen, en je kunt voor jezelf zorgen. Je hebt je moeder fysiek niet meer nodig. Je kunt je ook geestelijk los maken. Je hoeft het contact met je moeder niet te verbreken, maar je wapent jezelf tegen de rotopmerkingen. Wat overblijft is een luchtig, oppervlakkig contact. En dat is misschien wel waardevoller dan alle nare opmerkingen van nu.
Been there, done it. Bonna.
Bezinken
Dank jullie voor jullie reakties. Ik moet het even laten bezinken, het maakt veel in mij los.
En roderoos; mooie link naar Yoy Tube- in mijn moedertaal! Raak.
Ik kom er later nog op terug.
