Leugentje om bestwil
Naar aanleiding van de discussie hier boven of je wel of niet eerlijk aan oma vertelt dat je een cadeautje niet mooi vindt.
Hoe staan jullie tegenover 'leugentjes om bestwil' en daar bedoel ik dan mee zeggen dat je iets leuk/mooi/fijn vindt terwijl dat niet zo is?
Ik niet
En om meteen een voorzet te geven.
Ik doe er zo min mogelijk aan. Al ik iets niet leuk vind zal ik hoogstens een neutraal aantwoord geven (dank je wel), of het ontwijken, maar als mij gevraagd wordt wat ik er van vind zal ik het eerlijk zeggen als ik het niets vind.
Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Voorbeeld is dat de buurvrouw overduidelijk met een nieuwe look thuis kwam. Ik vond het niets en bleef neutraal met 'Flink stuk er af zeg' terwijl ik eigenlijk dacht (maar dus niet riep) 'je lijkt wel een poedel met dat permanent'. Achteraf hoorde ik via via dat ze dat niet waardeerde, en dat ik minstens uit beleefdheid had moeten zeggen dat ik het leuk vond.
Ik ga er ook altijd vanuit dat mensen de waarheid tegen mij zeggen, en niet zeggen 'leuk' als dat niet zo is (en ondertussen een flinke collectie niet leuke cadeautjes aanleggen)
Overschat
Wat mij betreft wordt eerlijkheid in dat soort dingen zwaar overschat. Als ik mensen een plezier doe door iets aardigs te zeggen over hun nieuwe kleding/ kapsel etc. dan doe ik dat graag. Als mensen vragen hoe het gaat zeg ik ook vaak 'prima' als ik dat liever doe, om wat voor reden dan ook, al zou het niet goed gaan. Voelt voor mij meer als beleefd dan als oneerlijk, eigenlijk.
Precies
Alleen bij hele naaste familieleden of vrienden zeg ik soms eerlijk wat ik denk, maar niet eens altijd.
Ik vind dat leugentjes om bestwil het leven een stuk aangenamer maken. Want waar gáát het nou uiteindelijk over? Als het nou levensbedreigende kwesties waren of zo...
Uit de manier waarop iemand je mening over iets vraagt kun je al opmaken wat voor soort mening je geacht wordt te geven:
1) écht je mening, want vraagsteller is zich aan het informeren en wil gewoon eerlijke input, bijvoorbeeld hoe je nieuwe boiler bevalt of zo.
2) een bevestiging, zoals bij dat nieuwe kapsel. ZIJ heeft al gekozen voor dat kapsel, ZIJ vindt het blijkbaar mooi, en het levert haar niets op als je zegt dat jij het niks vindt, want ze zit er nu toch al mee.
In geval 2 zou ik dus niet snel zeggen dat ik het niks vond, want dat is dan onnodig kwetsend. Bovendien mag je je in zo'n geval ook wel een beetje inleven, vind ik. JIJ zou het nooit kiezen, maar dat betekent niet dat het voor HAAR niet een goede keuze is geweest. Zo bekeken hoeft het allemaal niet zo zwart-wit te zijn.
Als je eerlijk bent in situatie 2 geeft je haar alleen maar een rotgevoel, en dat is dan alles. Wat koop je dan voor die eerlijkheid?
Margje
Meeste neutraal
Als ik iets niet mooi vind, dan zal ik ook nooit zeggen dat ik het mooi/leuk vind..
Ik geef net als Hanne een neutraal antwoord. Soms zeg ik ook grappig..
Schoonmoeder had een nieuwe jurk (zo'n één die wel leuk is voor iemand van 30 maar niet meer voor iemand van 60) ze vroeg wat ik ervan vond. mijn antwoord: "hij is wel grappig als je er van hou"
Mijn man strooi makkelijk met leugentjes om best wil, en ik word daar altijd pissig om.. bijv, hij gaat naar zijn moeder en ik wil niet mee, dan zegt hij dat ik niet lekker ben... ik voel me wel lekker, wil alleen niet mee daarheen.. Zeg dan gewoon ohhh die had geen zin.
Nee de waarheid staat voor mij bovenaan en als je iemand niet kwetsen wil dan hou je je eigen op de vlakte of heel neutraal.
Niet willens en wetens
Ik zal dus niet snel een leugentje om best wil vertellen..
Maar, het is niet zo dat ik ongevraagt mijn mening geef. Dus zoals Izar een collega ontliep als ze naar de kapper was geweest omdat hij/zij anders zijn/haar mening gaf. Dat doe ik dus niet.. Als ik iets niets vind, maak ik er uit mijzelf geen opmerking over. Word er zo in het algemeen om gevraagt dan ben ik vrij neutraal. Als iemand het direct aan mij vraag, wil die gene dus echt mijn mening weten en dan vertel ik wat IK ervan vind.. Ik spreek dus wel altijd vanuit mijzelf.
Ik zeg dus niet: het is niet mooi, maar: ik vind het niet zo mooi.. En meestal word het wel gerespecteerd.
Sinilind
Ten eerste heb ik geen goede relatie met schoonmoeder, maar daar heeft het nergens mee te maken..
Het heeft met de gehele band die dit gezin met schoonmoder heeft te maken.
Mijn schoonmoeder eist overal een verklaring voor, dus mijn man speld haar erg vaak dingen op haar mouw, zonder eens duidelijk te zeggen dat sommige dingen haar gewoon niet aangaan. Of dat ze zich er niet mee te bemoeien heeft..
Voorbeeld. schoonzus viert verjaardag zoon op onzE trouwdag, terwijl ze weet dat wij op die dag altijd een hele dag weg zijn. Geen probleem, wij contact gehad en andere afspraak gemaakt.. komt schoonmoeder dag na trouwdag even bakkie doen, helemaal ontzet omdat wij er niet waren.. Wat wat was er dan wel belangrijker dan haar kleinzoon???? Man gaat het uitleggen excusses maken enz. Nou mooi niet dus, we hadden het met persoon in kwestie al opgelost en haar gaat het niets aan..
En omdat we dat zat waren is man smoezen gaan vertellen ipv heel duidelijk (zoals ik dat dus liever zie) zeggen: ik ben een volwassen man die jouw geen verklaring schuldig ben..
En daarom word ik er dus pissig om!
Ligt aan situatie
als mijn kinderen maar enigszins door zouden kunen hebben dat ik niet de waarheid spreek dan doe ik het niet... Als zij er niet bij zijn dan misschien wel over zoiets kleins als eerder genoemd. Anders zou ik neutraal blijven. Mijn kinderen kunnen het verschil nog niet maken dus daar let ik dan wel op.
Liever eerlijk dan beleefd?
Nou, dan liever beleefd hoor. Je kunt kinderen best leren dat 'de waarheid en niets dan de waarheid' niet in alle gevallen het hoogste goed is.
Elk mens wil gewaardeerd worden.
tonny
Beleefd
wat heb ik er aan om een collega een slechte dag te bezorgen door haar kapsel af te kraken?
ik zal niet enthousiast liegen,door te zeggen dat ik het fántastisch vind,maar meer van; joh ,leuk,weer eens wat anders.
Cadeau van moeder
ooit kreeg ik van mijn moeder een (in haar ogen)prachtig houten zeilscheepje.
ze had er voor zichzelf 1 gekocht ( en het was beslist erg duur) en ze was er zo blij mee,dat ze mij dat ook gunde.
ik vond het afschuwelijk,maar kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn moeder eerlijk te zeggen wat ik er van vond.
ik heb haar hartelijk bedankt,en gezegd dat ik het erg lief van haar vond.
( daarmee loog ik niet,ik vond het ook echt lief van haar,het was alleen mijn smaak niet)
Lelijke trui
Ooit kwam mijn schoonvader binnen in een afschuwelijke trui..dat dacht ik meteen toen ik dat ding zag. Normaal draagt hij altijd hele leuke normale kleding maar dit was zo'n raar kleurige design-achtige trui. Vraagt hij me dus ineens (doet hij nooit) wat vind je van mijn nieuwe trui?? Oefff... ik kreeg er helemaal rode wangen van en heb hem toch maar opgebiecht dat ik hem 'niet zo leuk vond' (ik ga nou ook weer niet zeggen afschuwelijk ding ofzo)
Maar goed, meestal zeg ik gewoon niets als er niet om gevraagd word en anders een zo mild mogelijk antwoord (en bij mensen die ik amper zie of spreek kan ik beter liegen..dan maakt het me minder uit, ik kan me dan ook later niet zo snel meer verspreken, want ik spreek ze niet zo vaak)
Maxime
Mee1977
Ik herken je verhaal. Mijn schoonmoeder eist ook overal een verklaring voor en wil alles weten en ook mijn man had steeds de neiging om het zo gunstig mogelijk voor haar in te vullen; alsof ze van glas was. Duidelijk antwoorden dat bepaalde dingen haar gewoon niets aangaan, dat deed mijn man ook niet. Een soort van misplaatste loyaliteit naar moeders toe??
Ik heb toen een keer een stevig gesprek met manlief gehad en hem heel duidelijk verteld hoe ik daarover dacht. Ik moet zeggen, het is een stuk verbeterd, maar ik merk soms nog wel dat manlief er nog steeds alles aan probeert te doen om zijn mammie niet te 'kwetsen' of om haar 'rustig' te houden.
Zo'n opmerking naar zijn moeder toe van "Sassie" voelt zich niet zo lekker (terwijl ik gewoon geen zin heb) zou zo van mijn man kunnen komen....
Alsof ze bang van hun moeder zijn of zo....
Even recht zetten
Ik moet geloof ik iets recht zetten. Uit mijn eerste posting lijkt het misschien alsof ik dus te pas en te onpas overal mijn mening (ook negatief) over loop te geven.
Dat is zeker niet het geval, je kan volledig veilig bij mij langs lopen zonder dat je nieuwe kapsel, kleding of het cadeautje wat je net hebt gegeven meteen van commentaar wordt voorzien.
Maar....als je vervolgens aan mij vraagt wat ik er van vind, en ik vind het echt niet leuk, ga ik dus niet zeggen dat ik het wel leuk vind. Dan krijg je dus of een neutraal antwoord of ik zeg eerlijk dat ik het niet leuk vind. Als je alleen bevestiging wil dat je het zelf 'goed' doet, en niet wil weten wat ik echt ergens van vind moet je in mijn ogen ook niet vragen.
Dat doet overigens niets af aan het feit dat bv een cadeau met liefde uitgekozen en ontvangen wordt. Ik vind het heel fijn en lief, alleen niet leuk.
Sassie ot
Ohh heerlijk, herkenning. Ik ben niet de enige 
Hier ook al veel gesprekken erover gehad met mijn man, en soms probeert hij het wel hoor.. Eerlijk zeggen dat het haar niet aangaat.
Maar ja, ze is een kei in emotionele manipulatie.. Dat kon ze altijd al goed, maar sinds overlijden van schoonvader is het helemaal erg geworden.
En omdat ik het doorziet, trek ik het me niet aan, en mijn man heeft het soms ook wel door, maar soms ook nog niet ;-(.. Dus vaak zijn, zijn leugentjes om haar rustig te houden.
Alleen vorig jaar was ik super pissig. Ik was zwanger maar wilde nog niet dat zij het wist, en juist toen vertelde hij dat ik niet lekker was, en omdat ik 2 weken daarvoor echt ziek was geweest en dus niet bij de 80 jarige verjaardag van oma kon zijn, vroeg ze die dag aan mijn man. Is ze soms zwanger?? En man heeft er dus duidelijk geen moeite mee haar iets op de mouw te spelden, maar toen kon hij niet liegen.. Dus kreeg ze het al te horen ;-(.. Grrr
Ik sluit me er maar zoveel mogelijk voor af. Dat is beter voor de sfeer en de relatie tussen mijn man en mij.
Mee1977
Oh, vreselijk is dat he. Ik herken je verhaal en je frustraties heel erg.
Het is toch echt je man die hier de boel kan doorbreken. Mijn boosheid richtte zich in eerste instantie erg op mijn schoonmoeder (die ook een kei is in emotionele manipulatie), maar het is mijn man die zich laat verleiden tot uitspraken.
Hij is ook vaak niet duidelijk naar zijn moeder toe. Mijn schoonmoeder voelt dat feilloos aan natuurlijk en probeert dan dingen erdoor te krijgen via mijn man. Voorheen kreeg ik het als mededeling te horen dat we weer ergens op de proppen moesten komen (er werd mij helemaal niets gevraagd).
Zo zegt hij vaak: "we zien wel" of "we kijken wel" (terwijl het antwoord nee moet zijn). Mijn schoonmoeder voelt dat feilloos aan dus zijn beschouwt het gewoon als een "Ja" en dan is het voor mijn man blijkbaar zeer moeilijk om er dan alsnog "nee" te zeggen.
Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet waarom een "nee" zo ontzettend moeilijk voor hem is. ze zal niet blij zijn, maar ze heeft dan tenminste wel een duidelijk antwoord.
Sassie
Het is dat mijn man geen broer heeft, anders was ik gaan denken dat je me schoonzus was
Mijn man zegt ook vaak, ohh we zien wel, we kijken wel.. terwijl hij ook gelijk nee kan zeggen. Want hij weet dat we niet gaan/komen. Vaak is het ook zo als hij dan direct nee zeg, dat ze gaat zeuren en zemelen (lijkt dan net een kind van). Dus om er vanaf te zijn Houd hij het in het midden. Om zo moe van te worden.
Laatst had man een keer gezegt, ik zal morgen even met mee1977 overleggen. Komt schoonmoeder naar mij toen, en zegt dat man gezegt heeft dat we komen.. Dus ja ik reageer van, nou dan heeft u het antwoord al gehad.. En boos dat ik op mijn man was.. Bleek het dus heel anders te liggen.. Nou toen waren de appels hier zuur hoor.. Sinds dien ben ik buiten haar verjaardag om er ook niet meer geweest. Hij gaat maar lekker alleen als hij haar zien wil.
Ik ben in zulke kwesties boos op zowel man als op schoonmoeder. Zij manipuleerd erg goed, en ze weet zelf ook wel heel goed wat ze doet.. En dan altijd haar handen in onschuld wassen. grrrr
En boos op mijn man omdat hij niet voldoende (in mijn ogen dan) voor zijn eigen gezin opkomt..
Ach we leven er al lange tijd mee, zal nog wel heel lang zo door pruttelen.. Zolang ze mijn kinderen met rust laat, is het te doen. En de oudste twee 10 en 8 jaar hebben niet veel met oma, en willen al vaak niet meer mee. En zo raak ze steeds meer kwijt.
Ooooh....
We zijn toch geen bloedverwanten....??? ha,ha,ha. Jij zit precies met hetzelfde. Ik ga nu wel heel erg off-topic hoor....
)))
Maarre, ook mijn schoonmoeder kan ontzettend doorzeuren en klagen als ze het gevoel krijgt dat ze mogelijk een "nee" te horen krijgt. Als ze een "we kijken wel" te horen heeft gekregen is dat voor ahar een keiharde toezegging. En inderdaad...als de borm barst...weet zij natuurlijk van niets of ze gaat de geslagen hond uit lopen hangen....
Laatst ook nog zo'n staaltje. Mijn schoonouders komen eigenlijk nooit. Ze hebben zeeen van tijd en hebben de beschikking over een auto, terwijl wij het druk hebben met onze dagelijkse dingen en al blij zijn als we in de weekenden samen iets kunnen doen. Dan belt ze dus op met: "Ik heb ze (onze kinderen) al weken niet gezien....en dan op zo'n zeurderige toon
dat ik me haast schuldig ga voelen. Ik ga dan op mijn strepen staan omdat ik vind dat ze best door de weeks langs kunnen komen. Nee, dan moeten wij nog eens in het weekend naar hun toe en Dat belooft mijn man dan weer naar zijn moeder toe.... Het moet altijd van onze kant afkomen zegmaar. Ze roept en belooft van alles, maar maakt het nooit waar. Onze kids zijn nog vrij jong, maar ze hebben eigenlijk geen band met haar. Ze voelt dingen niet aan en weet niet eens wat ze bezig houdt. Ze is eigenlijk altijd met zichzelf en haar eigen "probleempjes" bezig.
Mijn man roept dan steeds dat hij dan liever 1x in de maand naar zijn ouders toe gaat en dan zelf kan bepalen wanneer hij weer weggaat dan dat ze bij ons thuis komen..ze zijn niet erg communicatief en voor een goed gesprek kun je hun al helemaal niet benaderen.
Zo sukkelt het bij ons ook door en mijn schoobmoeder ziet niet eens dat ze haar kleinkinderen op deze manier steeds meer kwijtraakt. Het gaat niet om de cadeautjes, maar om de band die je met ze opbouwt zoals mijn moeder doet, maar daar heeft mijn schoonmoeder nog nooit kaas van gegeten....niet eens bij haar eigen kinderen.....
Het is triest, maar waar.
Mee, sassie
Heb net een boek over assertiviteit gelezen en oa. werd de Broken Record techniek daar omschreven. Lijkt me geschikt voor jullie schoonmoeders... ik vond een link met google:
http://changingminds.org/techniques/resisting/broken_record.htm
Asa torell
Heb de link bekeken en het is inderdaad een goede tip. Alleen zullen we dan wel moeten volharden. Schoonmoeder is van het type dat echt erg lang kan volhouden want als zij iets in haar hoofd heeft dan kan ze erg moeilijk begrijpen dat anderen misschien iets heel anders willen of datgene helemaal niet willen wat mijn schoonmoeder wil.
Mijn man maakt dit natuurlijk al van kind af aan mee en is vaak niet bestand tegen haar. Om maar van het "gezeur" af te zijn en vaker nog om letterlijk de goede vrede te bewaren, stemt hij maar in. Het is een soort van gewoonte voor hem geworden.
Nu hij met mij is getrouwd heeft hij andere belangen en prioriteiten en sta ik en de kinderen op de eerste plaats en niet zijn moeder. Dat kan mijn schoonmoeder moeilijk begrijpen.
Ik begrijp wel dat het mijn man is die "Nee" moet leren zeggen tegen zijn moeder en dat inderdaad moet repeteren....als een kapote grammafoonplaat.
