Maak moeilijk contact met anderen....
Ik vind het moeilijk om mijn probleem uit te leggen. Maar het komt erop neer dat ik heel moeilijk contact maak met anderen. Voel me heel onzeker en alleen. Het is ook net of ik op een andere golflengte zit. Ik heb vaak kleine nuances in de communicatie met anderen niet door. Sociaal niet intelligent, contact gestoord, zou kunnen ik weet het niet. Ook heb ik periodes dat ik de neiging heb om heel erg op mezelf te zijn.Zoek weinig tot geen contact met familie en vriendin (heb er een). Dit kan weken/maanden duren. Daarna voel ik me weer minder gesloten en lukt het ineens allemaal beter. Ook met oppervlakkige contacten op straat gaat het dan ietsje spontaner. De goeie periodes zijn maar van korte duur. Voel me vaak onzichtbaar, een toeschouwer. Dit gevoel herken ik al sinds ik ongeveer 9 was. Wie heeft tips?
Goh
wat naar voor jou lijkt me dit probleem. Is er soms iets heel naars/belangrijks/ingrijpends gebeurd toen je 9 jaar was? Soms kan de reaktie die jij hebt, namelijk met ingrijpende zaken te maken hebben die niet goed verwerkt zijn.
Je kunt je aan de andere kant ook een keer laten onderzoeken/testen door een professionele hulpverlener als je het gevoel hebt dat er iets anders aan de hand is. Dan kan je daarna bekijken wat je eraan zou willen doen om van dat gevoel af te komen.
je kunt hierover bijvoorbeeld eens overleggen met je huisarts bij wie/waar je daarvoor in je regio het best terecht kunt.
sterkte hoor,amar
Depri
Ik zou me door de huisarts i.i.g. laten doorverwijzen naar een psycholoog. Leestip: Kikker gaat fietsen van Maarten van Buuren.
google eens op 'asperger' naar autisme trekjes !
Vind je het erg?
Hoi even anoniem. Ik herken je verhaal wel een beetje.
Maar vind je het erg? Je schrijft dat de 'goeie periodes' maar van korte duur zijn.
Vind jij dat goeie periodes, of denk je dat het zo hoort?
Ik heb eigenlijk hetzelfde als jij. Er komen hier wel eens mensen eten of op de koffie en dat is best heel gezellig. Ik heb een lieve man en twee (meestal 
lekkere kinderen. En eigenlijk vind ik dat genoeg.
Als de kinderen een vriendje meenemen dan vind ik het eerlijk gezegd al een beetje te druk.
Zelf hou ik niet van groepen mensen. Als ik naar een feestje 'moet' verschuil ik me het liefst achter mijn camera.
Ik kan best goed met mensen praten en luisteren en me ook inleven in andere mensen (jij ook?) maar heb zelf niet de behoefte mijn eigen gevoelens te delen behalve met mijn man.
Als kind had ik ook weinig vrienden, geen vriendin die ik nu nog zie, maar wel een leuke schooltijd gehad.
Ach, als je er niet mee zit, dan niet toch?
Mijn ouders probeerde me altijd te stimuleren op een club of sport te gaan en mijn moeder probeert het nu nog steeds. Ik zie het bij mijn kinderen ook terug. Althans bij 1, die is het liefste thuis, op zichzelf. De ander is veel socialer. De oudste, die dus niet zo 'sociaal' is neemt wel eens een vriendje mee omdat hij denkt dat dat hoort ofzo. Maar eigenlijk hoeft hij het niet. Ik probeer hem uit te leggen dat het echt niet moet ofzo.
Misschien geldt dat ook voor jou?
Sterkte ermee. Als je er zelf niet mee zit, leer dan jezelf beter te accepteren.
Zit je er wel mee, dan kan ik je eigenlijk niet helpen. Ik probeer hier uit te leggen dat de ene mens nou een maal meer behoeft heeft aan contact dan een ander.
Doei! Daan
PS ik heb een aantal jaar geleden een rottige tijd doorgemaakt met een scheiding, toen bleken er toch mensen te zijn die me wilden steunen, blijkbaar vonden ze me toch aardig....en nu heb ik zelfs weer een hele lieve man gevonden (via internet) die me accepteert zoals ik ben!
