Man met suicidegedachtes

Ook meegemaakt

Mijn man heeft in het verleden ook regelmatig gedreigd met zelfmoord. Ik heb erover met de huisarts gerpaat. Die zei dat ik in een noodgeval 112 mocht bellen. Verder heb ik tegen mijn man gezegd dat ik er niet meer tegen kon. En ik voegde daaraan toe dat ik hem zou laten opnemen als hij er nog eens mee dreigde. Daarna zijn de dregingen opgehouden. Maar mijn man kampt waarschijnlijk met een borderline-achtige problematiek, en dan helpt zergelijke duidelijkheid. Misschien speelt er bij jouw van wel iets heel anders. In ieder geval moet er iets gebeuren want jullie gezin gaat hieraan onderdoor. Je beginpunt is de huisarts. Ga zo snel mogelijk, want zo kun je niet verder.
Veel sterkte,
Maria

Ook zoiets

Lang geleden had ik een relatie met iemand die dreigde zelfmoord te plegen als ik het zou uitmaken. Het was heel griezelig. Ik heb er na een hele tijd ook over gepraat met hulpverlening. Maar ik heb tenslotte besloten een eind aan de relatie te maken. Dat was niet omdat ik dacht dat hij het toch niet zou doen, maar omdat ik dacht, laat het hem maar doen, dan loopt er een klootzak minder op de wereld. Het is heel erg als het zo ver moet komen in je relatie, dat je het zo voelt. Laat het zo ver niet komen, maar praat nu met je huisarts!!
Ik vond ook herkenning bij iemand van onze familie die al twintig jaar getrouwd was. Ongeveer in dezelfde tijd bleek dat ook haar man dreigde met zelfmoord als ze wilde scheiden. Na veel vijven en zessen, toen ze hem al een scheermes uit zijn handen hadden gehaald en een keer terug op een brug hadden getrokken is ze toch van hem gaan scheiden. Maar hij leeft nog. Net als als mijn ex. In hun geval was het enkel bedoeld om te chanteren. Het is moeilijk in te schatten wat jouw man bedoelt en wil. Doet hij hetzelfde als deze twee, namelijk jou chanteren, of vergaat het hem zoals de man van MariaV? Het is hoog tijd dat je hulp krijgt. Naar de huisarts!!

Hulp zoeken

Of het nu een vorm van emotionele chantage is of niet, het lijkt me erg verstandig om hulp te zoeken. De spanning en de onveiligheid, ook voor je kinderen, is niet goed, denk ik.
Zoek hulp!

Sterkte.

Misschien niet helemaal duidelijk geweest.

Mijn man heeft ook hulp gezocht (en gevonden, loopt bij psych). Hij heeft (wrsch) geen borderline, maar een heel slechte jeugd gehad, waarin hij zich altijd ondergeschikt heeft gevoeld. Ik "wist" dat er "iets" was, al sinds ons trouwen, 8 jaar geleden. Ben al blij dat het er eindelijk uit is en dat hij hulp heeft gezocht. Hij heeft enorm zijn best gedaan om mijn liefde kwijt te raken (zodat als ik zou weglopen hij zou denken: zie je wel, niemand houd van mij...Mijn vrouw loopt ook al bij me weg), maar ik ben een plakker, ik ga niet weg bij "zomaar" wat problemen. Dit is een probleem waar ik niets mee kan en dat ook niet zomaar een probleem is. Ik ben me daar terdege van bewust. Ik ben alleen zo bang voor alle reacties van anderen (weet dat het misschien nergens op slaat), ik wil niet zielig gevonden worden. Ik wil het zelf aankunnen! Merk wel dat man op goede weg is.
Ik heb hem zelf getriggerd gister... We hadden ruzie en ik gooi er (echt heel erg fout) uit: nou, dan doe je dat toch!!! Hier heb ik meteen mijn excuses voor aangeboden, maar het leed was al geschied. Dan kan ik praten als brugman maar niets komt binnen... En gaat hij zo weg.
En vandaag is het weer alsof er niets gebeurd is. En dat voelt voor mij niet zo, steeds gaat er een stukje kapot van onze liefde... En dat wil ik niet!
Ik zoek iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, maar weet ook dat iedere situatie anders is... Sorry dat ik zo vaag ben, maar dit is mijn gevoel (en hier kan ik het zonder oordeel uiten...)
ffzo

Heb ook niets met die behoefte

Ik begrijp niets van zelfmoord-gedachten. Ik vind het leven, ondanks de mindere kanten, teveel de moeite waard. Daarnaast ben ik veel te laf om er een eind aan te maken. Want hoe je ook over zelfdoding denkt, het vergt een enorm lef. Erg triest dat dat lef in de zelfmoord wordt gestoken en niet in het leven zelf.
Doordat mijn vriendin een half jaar geleden een poging heeft gedaan en hiervoor is opgenomen, ben ik meer dan normaal in aanraking gekomen met mensen die zelfmoord hebben willen plegen en/of dat nog steeds willen doen. Daardoor heb ik ook wel geleerd dat het voor sommigen geen kwestie van kiezen is, maar eigenlijk een voldongen feit dat ze niet verder willen leven. Die behoefte zit er zo diep in, dat het niet de vraag is of zo iemand het gaat doen, maar meer wanneer diegene het gaat doen. Door wat je over je man vertelt heb ik het nare gevoel dat hij tot deze categorie behoort. Dat voel jij waarschijnlijk ook zo. Dat zwaard van Damocles hangt al 8 jaar boven je hoofd en zal ongetwijfeld regelmatig leiden tot grote ongerustheid van jouw kant. Mijn vraag is: hoe lang wil je met die angst blijven leven? Hij heeft nu dan wel therapie, maar lost dat het probleem echt op? En de kinderen. Je zegt dat die er ook onder te lijden hebben. Hoe komt dat? Dreigt hij naar hen toe, of in hun bijzijn dat hij er uit zal stappen? Als dat zo is moet je echt voor je kinderen opkomen en je om hun welzijn bekommeren, zelfs als dat betekent dat je apart van je man moet gaan wonen. Hij mag ze daar niet aan blootstellen. Dat is gemeen. De vraag is dus of jij jezelf en je kinderen hier blijvend aan bloot moet stellen. Laat je vooral niet weerhouden om weg te gaan uit angst dat jouw vertrek voor hem reden kan zijn er een eind aan te maken. Dat is dan niet jouw schuld, maar van zijn zieke geest.
Ik kan me aan een kant voorstellen dat je liefde voor je man zo groot is dat je álle tijd die je met hem gegeven is met beide handen aanpakt. Hoe het moet als hij er mogelijk wel op een dag uitstapt is dan een zorg voor later. Dat is mooi, dat is heel romantisch. Bedenk in zo'n geval dan wel dat het voor de kinderen niet romantisch is, maar een loden last, als hun vader merkbaar streken uithaalt die moeten suggereren dat hij er tussenuit gaat knijpen. Daar zullen zíj voor bij een therapeut belanden! Sterkte ermee.

Nog iets

In jouw eerste bericht schrijf je eerst hoe moeilijk het is en dat school en het cb niets weten en dat je ook geen hulp wil of kan accepteren. En dan eindig je met "Hoop dat ergens hier op t forum mensen zijn die dit (een beetje) herkennen. Dan voel ik me niet meer zo eenzaam..."
Er zijn dus wel mensen die het herkennen, maar ik krijg het gevoel dat jij dat niet zo wil zien. Jij wil het hele kruis in je eentje torsen en niet falen naar je man toe. En zo hou je zonder het te willen het geheel in stand. Zoek hulp voor jezelf en accepteer die. Je hebt een baby van vijf weken en nog twee kinderen die zich duidelijk niet gelukkig voelen!

Helaas

Jaren en jaren heb ik daar in gezeten. Ik ben in totaal 21 jaar getrouwd geweest met een man die al 'niet goed' was toen we 3 maanden verkering hadden.. maar ik was 17 en dacht erg naief dat ik hem wel gelukkig zou kunnen maken...
Natuurlijk kon ik dat niet en zijn slechte, zwarte periodes werden met de loop van de jaren steeds slechter. Hij bereikte dalen zo diep dat ik hem echt niet meer kon bereiken en geloof me, ik heb het geprobeerd. Oh zo geprobeerd. Zo veel dat ik er zelf bijna aan onderdoor ging. En dan maar 'goed!' roepen als iemand je vraagt hoe het met jou of bij jouw thuis gaat.. en vrolijk doen tegenover de kinderen.. excuses zoeken voor pap's gedrag.. naar hen en naar de familie.. de ruzie's, zoals in de draad hierboven omschreven.. Want als iemand zo chronisch ongelukkig is met zichzelf en het leven, dan moet er iemand anders de schuld krijgen.. (de volgende werkgever, zijn moeder, en tenslotte ik)
Ik heb volgehouden. Zelfs toen hij zo ver weg zakte dat de crisisdienst aan huis kwam en hij acuut opgenomen moest worden, omdat hij echt dood wou. Heb hem geprobeerd weer overeind te helpen. Dacht dat het nu over zou gaan, met pillen en therapie. Maar nee.. Mijn laatste 'A' (uit het draadje hierboven) kwam toen de politie ons huis moest openbreken en hem bewusteloos op ons bed vond. Toen wist ik dat als ik nu niets deed, ik er ook aan onderdoor zou gaan en de kinderen helemaal niets meer zouden hebben. Ik heb tegen zijn behandelaars gezegd dat ik hem niet meer in huis kon hebben.
Daar is het mee begonnen... Ik kon toen doodgewoon niet meer verbloemen naar de omgeving hoe de situatie was en ik moest 'met de billen bloot'.. Gigantisch hoeveel hulp en begrip je dan krijgt, zelfs uit zeer onverwachte hoek, ik ben daar nog steeds zo dankbaar voor! Maar je moet ook door een vreselijk diep dal, want als je de schellen eindelijk van de ogen vallen moet je door een afschuwelijk rouwproces heen. Het heeft mij uiteindelijk sterker gemaakt en na een paar maanden heb ik toch de moeilijke beslissing genomen de echtscheiding in gang te zetten.
We zijn nu 2 jaar verder en ik moet zeggen dat mijn leven er alleen maar leuker op is geworden. De rust, veiligheid en stabiliteit is terug in mijn leven en dat van mijn kinderen. Ze zien hun pap nog regelmatig, maar ze weten dat ik er altijd ben als hun stabiele factor om op terug te vallen, dus kunnen ze zijn gedrag hebben. Want uiteraard is er nog weinig veranderd, hoewel hij nu gelukkig wel wat stabieler is op zijn medicijnen (die hij nu wel slikt..) zodat ik de kinderen inmiddels zonder angst voor nieuwe 'gekke dingen' naar hem toe durf te laten gaan. Ze zijn pubers, trouwens.
Dus ja, er zijn zeker mensen die jouw verhaal herkennen. Zo ver zelfs, dat ik jouw 'handen voor de ogen houden en niet willen zien' reactie donders goed begrijp. Je bent bang voor waar je in valt wanneer je je ogen open doet. Maar geloof me, het leven is eigenlijk gewoon 75% van de tijd leuk, en dat ben je nu volledig vergeten!

Sterkte
Tutje

Zie het toch anders

Hallo allemaal,

bedankt voor de reacties. Even ter aanvulling: man heeft al therapie, sinds eind 2010. Hij had een terugval toen ik mijn gevoelens op het forum zette. Ik voelde me erg alleen in onze relatie, vandaar dat ik wat steun zocht (en een beetje heb gevonden). Ik hoefde geen mening, of oplossing. Ik weet nu in ieder geval dat ik niet alleen sta. Het komt goed, hoe dan ook. Ik red me wel, met of zonder hem. Maar met mijn kinders. In ieder geval, allemaal bedankt! Ik zal nu ook niet meer reageren.
Groetjes ffzo