Man verliefd op collega, midlifecrissis?
beste allemaal,
Ik ben helemaal radeloos en hoop hier steun en advies te krijgen. Ben inmiddels al 12 kilo afgevallen en sta op de rand van instorten.
Hier mijn verhaal
Mijn man en ik zijn getrouwd en al 9 jaar bij elkaar. We hebben samen 2 kinderen (4 en 7 Jaar).
Onze relatie heeft in de loop der jaren veel deuken opgelopen door allerei life events (ontslag, huilbaby, ziekte etc) Mijn man is geen prater.Ook heeft hij veel moeite om mij en de kinderen emotione steun te geven als er moeilijke situaties voordeden. Onze sexuele relatie is al jaren op een laag pitje. Volgens mijn man lag dat nooit aan mij. In maart begon mijn man zich vreemd tegen mij te gedragen (nog afstandelijker). Toen ik op een gegeven moment aan hem vroeg of hij nog wel van me hield, antwoorde hij dat hij daarover twijfelde. Ik vroeg hem hierover na te denken en hij vertrok voor een week naar zijn ouders. Na een week kwam hij terug met de mededeling dat hij wilde scheiden. Ik was helemaal verslagen en kon niet begrijpen dat hij zomaar in eens een einde wilde maken aan onze relatie.Normaal was ik diegene die wel eens twijfelde en raakte hij dan in paniek. Ik vroeg of er een ander was maar dat ontkende hij. Ik was helemaal emotioneel en in paniek en uiteindelijk vroeg ik om nog 2 weken alles uit te stellen. die 2 weken werden inmiddels meerdere weken waarin ik mij van mijn beste kant heb laten zien. Tot op een dag dat hij zijn telefoon was vergeten en ik in zijn berichten ging kijken. Daar vond ik verschillende smsjes die erop duiden dat hij een relatie met iemand had. Toen ik hem hiermee confronteerde bevstigde hij dat hij al een aantal weken met een 26 jarige collega een verhouding had (hij is 39 jaar!)maar dat haar man er sinds een aantal dagen ook achter was gekomen. Uiteindelijk heeft zij tegen mijn man gezegd dat ze voor haar gezin zou gaan. Mijn man twijfelde nog steeds over onze relatie maar vond dat we een 2e kans verdiende. Nu enkele weken weer later blijkt dat beide nog steeds hartstikke verliefd op elkaar zijn maar dat ze beide de stap niet durven zetten (aldus mijnman). Mijn man doet wel lief naar me maar blijft erg afstandelijk naar me. Hij zegt het echt niet te weten wat hij moet doen. Hij kan geen keuze maken. Praten over dit alles wil hij al helemaal niet. Als ik maar iets in die richting vraag of zeg kapt hij het direct af en wordt boos.Hij houdt totaal geen rekening met mijn gevoelens of die van anderen zoals zijn ouders die er helemaal kapot van zijn.
Mijn man is 39 jaar (dus die meid is 13 jaar jonger). Ik vraag me af of hij in een midlife crises zit. Ik wil zo graag mijn relatie redden en wil hem alle tijd geven om goed na te denken wat hij wil maar ik ga er volledig aan onder door. Bij hem laat ik me de sterke vrouw zien maar ondertussen ben ik nauwelijks in staat om te functioneren (werk, kids en huishouden lijden er enorm onder). Ik weet dat ik voor mezelf duidelijke grenzen moet stellen maar ik ben zo ontzettend bang hem te verliezen en er alleen voor te komen staat met 2 kids. Misschien is dat laatste wel waar ik het meest bang voor ben, ik weet het niet. Ik durf niet meer vooruit te kijken. over 8 weken zouden we op vakantie gaan met de kids naar Frankrijk. Hij zegt dat hij niet weet of we nog gaan, sterker nog en zegt: ik denk van niet. Hoelang moet ik hem nog de tijd geven met dit twijfelen? Ik weet dat vele zullen zeggen: wat een ander, gooi hem eruit. Vroeger zou ik ook zo denken. Nu weet ik dat die ander een vlucht is omdat het in onze relatie niet goed meer ging. Ik wil zo graag werken aan onze relatie. Wie herkent dit en wil mij advies en steun geven. Ik ben echt helemaal radeloos !!!!
Weethetnietmeer
Lieve Weethetnietmeer,
Als je het forum op een week zet, kan je hierboven ergens mijn verhaal lezen. Ik zit in een ongeveer vergelijkbare situatie en heb in dat draadje veel harten onder de riem gevonden.
Ik denk dat je nu eerst voor jezelf moet gaan zorgen en dat is hartstikke eng. Heb je je verhaal al met vrienden, ouders, zussen of andere mensen waar je steun aan kunt hebben gedeeld of hou je jezelf groot naar de buitenwereld?
Ik heb ervaren dat steun, een lief SMS je, iemand die even op de koffie komt of waar je kan vloeken en huilen enorm kan opluchten.
Ik ben inmiddels ook een kilo of 10 kwijt: geen eetlust en als ik eet moet ik achteraf vaak braken. Het helpt mij om in gezelschap te eten, regelmatig kleine beetjes in plaats van een heel bord vol.
Probeer de energie die je nu nog hebt in jezelf en je kinderen te stoppen. Je man, werk en huishouden zijn nu van ondergeschikt belang. Meld je ziek op je werk (of bijvoorbeeld 50%: even iets omhanden kan ook wel prettig zijn, zeker als ze op je werk weten hoe je ervoor staat), ga naar de huisarts om je hart te luchten en evt. voor wat medicatie (kortdurend) om een paar nachten te kunnen slapen. Geef aan je man aan dat ook jij moet nadenken en dat hij je even met rust moet laten. Je kan bijvoorbeeld een afspraak met hem maken voor over een paar dagen om bij te praten.
Afgelopen periode hadden wij ook een vakantie voor de boeg en ik heb mijn moed bij elkaar geraapt en ben alleen gegaan met de kinderen (wel samen met vrienden. Je krijgt er een enorme kick van als dat lukt!
Ik wens je heel veel sterkte!
Manloos
Lieve manloos
Lieve manloos.
bednakt voor je berichtje,
Inmiddels weten 3 vriendinnen van de situatie af. Ik bel en praat met hun erg veel. Ik heb hier ook echt behoefte aan. De verder omgeving weet het niet en dat vind ik juist zo moeilijk. Enerzijds wil ik dat ze het weten want dan hoef ik geen masker meer op te zetten, anderzijds ben ik enorm bang dat zal iedereen het weet mijn man dan tot een keuze wordt gedwongen en dan uiteindelijk de knoop doorhakt. Ik vind dit erg moeilijk.
De energie die ik nog heb is bar weinig. Ik heb het gevoel dat ik steeds moet huilen. Heb jij tips hoe jij je emoties onder controle kunt houden?
Reactie (lang)
Je kan ook je omgeving (of in ieder geval diegenen van wie jij belangrijk vindt dat ze weten hoe het met je gaat) vertellen dat jullie flinke relatieproblemen hebben en dat je man tijdelijk bij zijn ouders woont. Het hoe en waarom kan je voor jezelf houden.
Ik merk dat er veel begrip is voor dit soort situaties, dat de meeste mensen (in mijn omgeving in ieder geval) ook wel het nodige hebben meegemaakt op relatiegebied en dat openheid het een stuk makkelijker maakt (voor mij althans).
Natuurlijk moet je steeds huilen, het is ook om te huilen! Ik sta dat mezelf gewoon toe, behalve in de buurt van de kinderen. Bij hen lukt het me gelukkig om "sterk" te zijn. Mijn werk leidt me ook af, maar ik werk nu wel 50% (normaal full time).
Vandaag had ik een slechte dag, ben met de kinderen naar mijn ouders gegaan. Heb het me allemaal een beetje laten aanleunen vandaag: heerlijk als je even kunt uithuilen, als er voor je gekookt wordt en als mensen een beetje met je kunnen meedenken. Mijn moeder heeft me ook weer wat moed ingesproken: je bent niet verantwoordelijk voor andermans daden, maar wel voor je eigen daden. Maak je sterk, je kunt eruit komen, samen en anders alleen.
Zou het je kunnen helpen om aan een soort wordt case scenario te werken? Informatie over woningen, je inkomen, evt. alimentatie en noem maar op, zodat je een beetje weet waar je staat en wat je moet doen als het onverhoopt niet goed zou komen en het dan allemaal niet zo eng meer is?
Wat mij ook helpt zijn de (lichte) slaappillen die ik van mijn huisarts heb gekregen. Je noemt niet dat je slecht slaapt volgens mij, maar mocht dat het geval zijn dan kan een kortdurend recept (lichte) slaappillen je wellicht helpen: even een paar nachten wat uurtjes slaap pakken maakt dat je het allemaal wat beter kan hebben.
Lieve weethetnietmeer, je moet het nu van jezelf hebben!
Wees niet te trots om hulp in te schakelen, de kinderen even uit te besteden (weekendje bij papa?) en huil uit als dat even nodig is. Daarna de schouders weer recht en er tegen aan!
Liefs,
Manloos
Oh ja, die kilo's
Voor mij ligt het gelukkig alweer enige tijd achter me en eenderde van de kilo's is er inmiddels weer bijgekomen. In mijn situatie kwam de verliefdheid als klap op de vuurpijl. Het was wel duidelijk dat de relatie al zware averij had opgelopen en toen verklaarde man ook nog verliefd te zijn. Eerst was ik helemaal geagiteerd en boos. En op een dag kwam er een wonderbaarlijke ommekeer. Ik realiseerde me dat het zijn probleem was en dat ik daar niet in kon treden. Hij twijfelde. Hij wist het niet meer. Hij was verliefd op een ander en wist niet wat hij daarmee wilde. Ik zag dat ik niets kon doen om in zijn leven duidelijkheid te scheppen. Er viel gek genoeg een zware last van me af en ik zag het verloop van de gebeurtenissen met verbazing aan. Dit verhaal is overigens niet goed afgelopen, met nog veel meer chaos dan buitenechtelijke aspiraties en toen de zaken escaleerden en uiteindelijk klapten, raakte ik er natuurlijk ook wel degelijk weer bij betrokken en tamelijk overstuur. Maar het besef dat zijn onrust mijn probleem niet was, was zo ontzettend revolutionair! Dat moet je ook eens proberen 
Succes, Jo Hanna
Man nog niet uit huis
Lieve allemaal,bedankt voor jullie steun!!
Het is echter zo dat mijn man gewoon nog bij ons woont. Hij zegt zelf dat hij nog geen sex met haar gehad heeft. Zegt wel gezoend te hebben. Hij is hartstikke verliefd op haar en zij ook op hem. Ze zien elkaar een paar keer per week op het werk (werken op dezelfde afdeling)Volgens mij zien ze elkaar ook nog na het werk maar dat kan ik niet hard maken. Hij zil er niet over praten. Het enige wat hij zegt is dat hij ernorm twijfelt en geen "keuze"kan maken. Ik zelf heb het gevoel dat hij wacht tot dat zij verdere stappen onderneemt door bj haar vriend weg te gaan.
Ik ben echt radeloos en voel me 24 uur helemaal opgefokt. Ik durf niet meer vooruit te kijken want ik weet niet welke weg we gaan inslaan. Ik ben zo bang om er alleen voor te komen staan.
Het slapen gaat redelijk, eten is een ramp. Ik heb sinds enkele weken psychologische hulp. Een hele fijne therapeut, maar dat is maar 1x per week. Als ik met mensen er over praat voel ik me meestal wel iets opgelucht maar dat is maar voor even.
Ik wordt hier helemaal knettergek van. Ik zie het helemaal niet meer zitten. Ik voel me gevangen!
Och
Ik kan me voorstellen dat deze situatie niet te verteren is!
Het vervelende is dat jij de keuze van je man nu niet echt kan beinvloeden, alleen maar wanhopig om hem heen hangt (denk ik, zou ik denk ik doen).
Volgens mij moet jij nu je eigen plan trekken: als hij (nog) niet kan kiezen dan kies jij: vent eruit, laat hem maar uit gaan zoeken wat hij uit moet zoeken en daarna zie je wel of je hem nog terug wil! Stacaravans genoeg in het land (voor hem), jij thuis, zorg voor de kinderen goed verdelen zodat jij ook alleen of met vriendinnen dingen kunt gaan doen.
Ik ondersteun wat Jo Hanna hierboven zegt: als het je lukt om echt te voelen dat dit zijn probleem is, scheelt dat een boel. Dit gaat mij steeds beter af en het is heerlijk om weer gewoon adem te kunnen halen!
Hele dikke knuffel en veel moed gewenst!
Manloos
Lieve weethetnietmeer
In je postings lees ik één angst: de angst dat hij écht weg gaat en je alleen achter blijft met je kindjes. Een gruwel, inderdaad. Maar er is iets wat misschien nog wel erger: hij gaat níet weg, hij kiest voor jou - za'k maar zeggen.
En dan? Het wordt nooooooooit meer zoals het was, echt niet. Dit kun je niet ongedaan maken. Je angst van nu is heel logisch en begrijpelijk, maar het is een kwestie van wachten voordat die angst omslaat in woede en wantrouwen.
Tirza
Maar hoe?
Beste Tirza,
Diep in mijn hart denk ik inderdaad dat je gelijk hebt. Nu is er nog met name angst. Wat als hij inderdaad kiest voor mij en de achterdocht blijft??
Ik wil zo'n leven niet maar ik ben ontzettend bang om er alleen voor te staan met de kids.
Nu heb ik een eigen huis, leuke (gezamelijke!!) vriendenkring, samen een goed inkomen etc. Ik ben zo bang dat ik het alleen niet zal redden. De eenzaamheid overvalt me nu al!! Ik ben zo bang dat ik geen enkele man meer zal vertrouwen. Ik ben 37 jaar en heb geen zin meer om eindeloos op stap te gaan. Het gevoel dat mijn toekomst in stukken is gevallen maakt mij heel erg verdrietig en met name angstig.
Ik zou graag willen dat ik heel boos op hem zou kunnen worden want ik weet dat boosheid je sterker kan maken bij het verwerken van verdriet. Ik zeg het ieder moment tegen mezelf: komop: je bent het waard, hij is jouw niet waard etc etc. Verstandelijk weet ik dat allemaal wel maar het voelt niet zo!!
Wie heeft er tips dat ik me sterker kan maken en niet meer (emotioneel) afhankelijk ben van mijn man.
Ik weet dat er voor 99% vast staat dat mijn man met haar verder wil. Ik denk dat het met name de reacties van de omgeving, de kids en de financieen zijn die hem doen twijfelen.
Ik durf bijna geen hoop meer te koesteren en ben in mijn hoofd de hele dag bezig te visualiseren hoe het straks zonder hem zal zijn. Anderzijds woon ik wel nog met hem in 1 huis en weet de verdere omgeving nog van niets.
Ik weet dat het moment gaat komen maar onbewust blijf ik toch wachten in de voorzichtige hoop dat hij toch voor ons gaat kiezen. Het is allemaal zo dubbel !!
Ik wou dat ik de kracht had om er boven te staan. Net zoals jullie zeggen: het is zijn probleem !! Dat klopt ook maar toch voelt het steeds weer anders. Ook ik heb mijn aandeel in het mislukken van de relatie. Ik weet drommels goed waar mijn leerpunten hebben gezeten. Ik merk dat ik me nu juist de schuld helemaal op me neem terwijl ik weet dat dat niet waar is.
Vanaf het momemt dat hij heeft gezegd te willen scheiden heb ik ondanks mijn verdriet aan bijna alle punten gewerkt. Maar liefde maakt blind!! De verliefdheid op zijn collega is vele malen sterker!! Hij heeft nu een waas voor ogen en ziet mij (bijna)niet meer staan. Terwijl ik heel goed weet als zij er niet was geweest dat hij echt wel voor ons ging. Dat is waarschijnlijk ook waarom ik naast de angst om alleen te zijn die verliefdheid wil afwachten.
Ik wil hem echter geen tijd en ruimte geven om vreemd te gaan (hoewel hij zegt dat ze geen sex met elkaar hebben)Zoals ik in mijn vorige posting als zei: ik denk dat hij wacht totdat zij de eerste stap zet om weg te gaan.
Hoe kan ik zelfverzekerder worden om inderdaad dat gevoel te krijgen er boven te staan ??
Ik heb jullie steun echt heel hard nodig!!
Liefs, weet het niet meer
Hoe?
Mijn ervaring is dat er echt maar 1 manier is om je minder afhankelijk te gaan voelen; afstand. Dus, hoe moeilijk ook, wacht niet af, neem het heft in eigen handen, zorg dat jullie uit elkaar komen! In ieder geval niet meer samen wonen....
heel veel sterkte
Angst
Natuurlijk ben je bang. Dat is hartstikke logisch. Zoals ik heb heb ervaren is het een soort principe-besluit om daar niet meer voor weg te lopen.
Je zegt tegen jezelf: ik wil dit niet missen, ik kan dat niet aan, zus zal me vast niet lukken, zo is te zwaar voor me, ik ben voor x te oud en voor y te zwak etcetera, etcetera. Dit zijn allemaal hele reële, afschuwelijke dingen, waar je bang voor bent, tegenop ziet en geen zin in hebt. Maar als de realiteit ze voor je in petto heeft: ga je er dan aanstaan? Natuurlijk! Je hoeft niet van je angst af om je kracht te voelen. Dat heet moed. Je kunt de moed vinden om door te gaan, echt waar. Je kunt het. Je redt het heus wel. Als het puntje bij paaltje komt, doe je het gewoon! Als je dat vertrouwen in jezelf voelt, kun je het eindresultaat loslaten, wel rouwen om wat je hoe dan ook verloren hebt (relatie danwel blind vertrouwen), en verder je praktisch en emotioneel voorbereiden voor het geval hij inderdaad de stekker eruit trekt. Overigens suggereer ik niet dat het gemakkelijk zou moeten zijn!
Sterkte en groet, Jo Hanna
Afstand
Mijn mening: schep een fysieke afstand. Man moet maar een tijdje bij vrienden/ouders gaan logeren. Dat geeft jou meer rust en hem misschien wat realiteitszin over hoe het nou werkelijk is om uit zijn gezin weg te zijn. Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt een aantal jaren geleden. Man en ik zijn uiteindelijk bij elkaar gebleven, hebben uitgebreid relatietherapie gevolgd en zijn nu nog steeds bij elkaar. Het wordt idd nooit meer zoals het was, maar dat is ook niet de bedoeling. Wel merk ik dat ik hem niet meer 100% vertrouw zoals daarvoor. Dat weet hij en begrijpt hij. Maar ik vind het ook realistischer, eerlijk gezegd.
Ik heb man destijds de deur gewezen. Hij heeft bijna 2 maanden bij vrienden gelogeerd en kwam toen tot de conclusie dat hij het toch nog wilde proberen. Dat wilde ik ook wel, maar ik wist niet hoe het af zou lopen. Tijdens de relatietherapie merkten we dat er nog heel veel was waarvoor we samen door wilden gaan (en dan laat ik de kinderen even buiten beschouwing).
Mijn advies: Man huis uit, vaak langs laten komen voor de kinderen en een ultimatum stellen voor een beslissing. Je kunt hier niet eeuwig op wachten. 2 Maanden is lang zat. En in die tussentijd goed nadenken over wat jij zelf wilt.
Succes.
Yara
Nog iets
Ik vond destijds dat zolang man het niet wist (en nog bij mij was) hij geen contact moest hebben met vlam buiten het zakelijke (kenden elkaar ook via werk). Onze relatietherapeut eiste dat ook min of meer van man, zonder dat ik het eerst had gezegd trouwens. Die (meneer) vond ook dat man een keuze moest maken omdat hij anders geen energie kon besteden aan onze relatie. Die lekte dan weg naar die ander.
Ik wou even rechtzetten dat het misschien net lijkt alsof jij eindeloos moet gaan zitten afwachten tot hij eruit is. Dat is beslist niet het geval!
Groet, Hester
Wilde hij maar naar een relatietherapeut
Beste Yara en Hanna
Alvast heel erg bedankt voor jullie reacties, Fijn opm te horen dat ik niet alleen ben die met zo'n moeilijk situatie zit of heeft gezeten.
Ik vind ook dat mijn man met haar geen contact meet moet hebben om dan pas goed te kunnen nadenken wat hij nu wil. Pas dan krijg je een objectieg beel van onze relatie. Maar dat is nu juist wat meneer niet wil. hij blijft met haar contact houden zij het niet door het werk!!
Wat ik nu zo moeilijk vind is dat hij in zijn gedrag wel iets lijkt te ontdooien: pakt me in bed weer vast, krijg een kus als hij weg gaat maar daar blijft het bij. Wanneer ik maar iets vraag in de richting wat hij wil wordt hij boos en dreigt weg te gaan. Een paar dagen geleden toen we het rest geld van onze vakantie wilde overboeken (wat hij wel nog wil doen??)vroeg ik hem of we wel of niet op vakantie gingen. Maar daar antwoord hij dan weer op dat hij van niet denkt.
Ik blijf het lastig vinden met deze situatie om te gaan. Enerzijds wil ik me sterker maken en me voorbereiden op een alleenstaand leven (wat ik eigenlijk helemaal niet wil!) anderzijds wil ik er alles aan doen om om hem over de streep te krijgen om nog 1 keer voor ons gezin te gaan.
Over 8 weken staat de vakantie gepland. Wat vinden jullie moet ik gewoon stilzwijgend wachten tot menieer er over begint, wat als hij een week vantevoren zegt niet te willen gaan? Is het wijs om hem dan alsnog tijd te geven na te denken of moet ik hem voor het blok zetten? Ik vind het erg lastig mijn eiegn grenzen hierin aan te geven. Mijn gevoel zegt vechten maar mijn verstand zegt stoppen hiermee.
Ik blijf in het dilemma inhoeverre midlifecrisis een rol hiwerin speelt
Meneer wilde zelfs zijn leedtijd op hyves veranderen in 32 jaar hahahaa zegt toch genoeg he ?
Daarnaast is hij nu alleen maar bezig met tmf luisteren, voert geen steek uity in het huishouden en de kinderen heeft hij ook nog maar weing aandacht voor.
Wat vinden jullie, help !!
Hup ergens afkoelen die man
Weethetnietmeer,
Hij kan het niet maken om in huis te blijven en niets te zeggen en geen uitsluitsel te geven. Ik zou hem echt met dwingende doch min of meer vriendelijke hand het huis uit zetten voor minimaal de komende week tot laten we zeggen zondagmiddag volgende week. Laat 'm maar logeren bij z'n ouders of in een pensioen oid. Ik vind ten eerste dat hij jullie lastig valt met zijn probleem (terwijl het werkelijk ontzettend belachelijk is wat hij doet!) en ten tweede dwing jij hem niet tot nadenken op deze manier dus blijft het jouw probleem. Hup moven die man! Het heeft nl geen zin op dit moment over langere termijn na te denken, dus richt je op de korte termijn en laat je niet in de luren leggen! Zonder hem om je heen kun je minstens nog af en toe doen alsof het even 'weg' is en daardoor even broodnodige afstand creeeren. Hoe het dan verder gaat, ja da's toch koffie dik kijken op dit moment.
Sterkte!
Angela
Angela
Pfffff ik weet het ergens wel
2 maande geleden voordat manlief zei te willen scheiden gedroeg hij zich al afstandelijk en wist hij het voor de eerste keer niet meer. Ik heb hem toen al voor een week naar zijn ouders gestuurd om na te denken.
Dat is het nu juist!! Ik dacht, hij gaat mij en zijn gezin missen en dan gaat hij er wel voor, dus niet!! Ik kreeg toen de boodschap dat hij wilde scheiden.
Nu weet ik dat hij in die week met die meid verder heeft aangelegd, onder het motto ik ben toch alles kwijt.
Ik ben bang dat als ik hem wegstuur hij verder verwijderd wordt van zijn gezin en de realiteit en dan een beslissing maakt: lang leve de lol.
Wat vinden jullie: ben ik te naief ?????
Niet naief
maar ik denk wel dat het werkelijk geen bal uitmaakt voor zijn wens om bij haar te zijn of hij nou bij jou in huis zit of elders. En als ze willen vozen dan hebben ze daar toch wel mogelijkheden voor. En als hij die ruimte niet heeft maakt dat niet dat hij dus weer wel voor jou gaat. Voor jou daar en tegen zou het heel fijn zijn om even 'rust' te hebben. En stel dat hij inderdaad haar minder zou kunnen zien omdat hij thuis is, denk je nu echt dat 'controle' op die manier door jou helpt? Hij zou uit zichzelf met haar moeten stoppen (maar dat doet hij niet)als hij je nog enigszins het gevoel wil geven dat hij jou en je verdriet serieus neemt.
Het is een ** situatie, maar laat je niet door hem inpakken en stuur 'm gewoon weer weg, totdat hij zich geciviliseerd kan gedragen naar jou en het gezin toe.
Angela
Zorg voor jezelf!
Beste weetnietmeer,
Nee, je bent niet naief. Je zit 'gewoon' in een emotionele achtbaan. Je man ook, maar dan in een andere.
Echte veliefdheid is een verstandsverbijstering die echt een keer over gaat. Soms na een paar weken, soms na een paar maanden. Daar valt nu niks mee te beginnen.
Jij moet ondertussen zorgen dat je rust krijgt in je hoofd, desnoods met een hulpmiddeltje zoals valdispert of iets van de huisarts. En ga lekker met de kinderen op vakantie, zonder je man. Vraag desnoods een vriendin of familielid mee in plaats van je man.
Verder aan jezelf werken: sporten kan een goede afleiding zijn, met vriendinnen naar de sauna, lekker winkelen. Allemaal goed voor afleiding en een beter zelfbeeld.
heel veel sterkte,
Clarice
Snap het wel
Ik snap je heel goed. Het lijkt of je over mijn ex praat, die deed ruim anderhalf jaar precies hetzelfde. Hij twijfelde en twijfelde en twijfelde. Hij was al jaren met mij getrouwd, kinderen enz. en toen kwam daar een andere vrouw voorbij. Hij kon niet kiezen, hij wou mij niet kwijt maar kon ook niet zonder haar. Hij had tijd nodig om na te denken maar hij bleef haar ondertussen ook zien, hij woonde nog gewoon thuis dus ik had alles in de gaten wat hij deed. Toen ik er niet meer tegen kon om daar telkens mee geconfronteerd te worden (wat eigenlijk wel heel dubbel was want ik zocht er ook gewoon naar) heb ik hem weggestuurd. Wat bleek, zij had ook net haar huidige relatie verbroken en ze kon gelijk in een klein flatje trekken dus meneer is zo bij haar ingetrokken. Dat voelde wel heel vreselijk. Ik had geen invloed meer, hij twijfelde maar hij was bij haar aan het verder twijfelen omdat ik hem weggestuurd had. Wij zijn daarna vrij snel gescheiden en hij is nog steeds bij haar. Toch weet ik dat hij nog steeds twijfelt. Omdat we een co-ouderschap hebben, hebben we nog veel contact met elkaar en praten we ook nog wel eens over onze gevoelens voor elkaar. Dus ik snap heel goed dat je hem niet weg wilt sturen. Ik denk ook wel eens als ik dat niet gedaan had waren we nu misschien niet gescheiden. Maar mijn ex twijfelt nu na ruim anderhalf jaar nog steeds. Ik denk zeker aan een midlifecrisis. Ik heb er eens op gegoogled en die kan wel een paar jaar duren!
Dus ik weet het niet. Als ik naar mijn eigen situatie kijk zou ik hem toch niet weer weggestuurd hebben denk ik. Maar ik weet nog steeds heel goed het voelt om dingen in zijn telefoon te lezen, die je zelf opzoekt, maar eigenlijk helemaal niet wilt lezen, of op z’n hyves of op z’n msn, ik had overal toegang tot dus ik kon werkelijk alles lezen. Ook kwam ie gewoon een uur later thuis, dan wist ik dat hele uur waar hij was en zag ik voor me wat hij aan het doen was, echt vreselijk vond ik dat. Maar toch wou ik het wel allemaal weten, ik zocht het allemaal op, ik had ook mijn oogkleppen op kunnen doen en net doen alsof het er niet was, maar dat kon ik ook niet. Daarom moest ik hem uiteindelijk ook gewoon wegsturen, het deed me zo vreselijk veel pijn om dat allemaal te moeten meemaken. Dus nu kan ik wel zeggen ik zou hem niet weer wegsturen maar ik weet niet of ik dat ook zou zeggen als ik er weer middenin zou zitten.
Geen tip dus van mij. Wel heel veel sterkte, wat een vreselijk k.t tijd moet dit zijn voor je.
Moet toch lachen
Ik voel met je mee en sluit me aan bij de andere berichten. Maar ik moet toch wel lachen om je opmerking over het veranderen van zijn leeftijd op Hyves. Dat is treurigheid ten top! Beetje dom ook, aangezien iedereen weet hoe oud hij is 
Prulletje
Op en af!
het moeilijke vind ik dat hij in zijn gedrag van het ene moment in het andere moment qua emotie verandert.
Gisteravond vond hij het nog fijn dat ik zijn rug masseerde en toen we naar bed gingen pakt hij mijn hand vast en bleef hem lange tijd vasthouden. Hoewel ik niet zou willen dat hij bitter en koel naar me reageerde, was het dan wel een stuk duidelijker voor me geweest. Ik vraag me trouwens af of iemand ervaring heeft in neuro toxische kenmerken van medicatie. Mijn man heeft preventief een half jaar anti biotica moeten slikken tegen TBC. Volgens de tbc verpleegkundige zijn gedragsveranderingen zoals euforie, inprentingsproblemen, depressie etc bijwerkingen. Het zou 2 weken nodig hebben om uit het bloed te zijn. Inmiddels zijn we bijna 3 weken verder dat hij hiermee gestopt is. Ergens hoop ik dat dit ook van invloed is en dat ik langzaam mijn man weer terug krijg. Ik hoop niet dat ik mezelf met dit voor gek houdt en dat ik naief ben.
Wie heeft ervaringen ?
Rugmassage
Gedragsveranderingen door antibiotica komen volgens mij niet voor tenzij er door de bijwerkingen een heel ernstig ziektebeeld ontstaat maar dan hebben we het wel over zo'n toestand dat je op de intensive care ligt.
Je man vindt zo'n rugmassage natuurlijk best lekker, wie niet maar ik denk dat je hem er niet mee terug krijgt. Stel dat je zelf vreemd bent gegaan en wilt scheiden en je man masseert je rug, wat zou je dan van je man denken?Je zou hem een slapjanus vinden. Wordt wakker!!!!!!!
Antibiotica
Beste Sientje,
Klopt wat je zegt bij de antibiotica. Maar volgens de tbc verpleegkundige van de GGD bij dit medicijn wel. Zij hadden al verschillende meldingen gekregen van mensen die deze gedragsveranderingen zijn ondergaan. Neemt natuurlijk niet weg dat ik mijn ogen niet moet sluiten. Overigens zal de komende tijd wel uitwijzen om dat medicijn zo'n bijwerkingen had. Meneer is inmiddels bijna 3 weken gestopt. Medicijn moet dus nu langzaam uit zijn lijf zijn!!
Maar snap je reactie wel
Zelf ben je
nog steeds het belangrijkste in je leven. Niet je man!
Het is verdomd moeilijk als je partner opeens verliefd wordt op iemand anders. Ik ben van mening dat je zelf er voor kan kiezen of je de verliefdheid toe laat of dat je ervoor wegloopt. Hoe moeilijk dat ook is. (het gras is altijd groener bij de buren)
Op dit moment heeft je man gekozen voor zijn verliefdheid en loopt hij er niet voor weg. Hij zoekt nog steeds contact met deze vrouw. Waar is het stuk respect wat hij voor jou heeft?!
Waar is het respect voor jezelf? Natuurlijk hou je heel veel van je man en had je dingen graag anders gezien. Op dit moment is hij blind, zo werkt verliefdheid nu eenmaal, helaas!
Jij bent ook blind en je pikt alles van hem (als kadootje ga je hem ook nog een rugmassage geven?!), je laat hem op zijn manier en op zijn eigen tijd een keuze maken, maar ondertussen zorgt hij er wel voor dat jij niet tot amper functioneert! Je kinderen hebben toch ook recht op een moeder die er voor hun kan zijn.
Pak jezelf bij elkaar, kom voor jezelf op. Stuur hem, zoals zovelen al geschreven hebben, ergens anders naar toe, waar hij op zijn gemak (want dat doet hij nu ook al) de keuze kan maken. Stel inderdaad een ultimatum. Maximaal 2 maanden, benoem ook jouw gevoelens naar hem toe. Dat je je gekwetst voelt (zacht uitgedrukt), dat je jezelf afvraagt of hij jouw liefde wel waard is. Dat hij maar eens goed moet nadenken of hij jou terug kan winnen zodat jouw liefde hem wel waard is!
Hoe hard ook om te lezen, stel als hij inderdaad kiest voor zijn collega, en zij ook voor hem, realiseer je je dan zelf, dat hij blijkbaar jouw liefde niet waard is!
Nogmaals jij bent het belangrijkste, dan de kinderen en dan pas hij.
Verstandelijk weet ik dat
Hallo Begripvol,
Ik snap je reactie heel goed. Verstandelijk weet ik drommels goed dat ik dat ook moet doen. Ik ben veel meer waard dan op hem te moeten wachten.
Alleen...... het voelt zo anders. Ik ben ontzettend bang. Bang voor wat er allemaal gaat komen. Ik mis hem nu al heel erg want in mijn hoofd ben ik al afscheid aan het nemen en me aan het voorbereiden op zijn vertrek. Ik voel me op dit moment heel erg labiel en ben bang dat ik na zijn vertrek helemaal instort.
Ik ben inmiddels bij een psychologe waar ik wekelijks een gesprek krijg. Ook vriendinnen steunen mij enorm. De eenzaamheid overvalt benauwd me nu al. Waarom durf ik toch niet voor mezelf te kiezen terwijl ik diep in min hart weet dat het lijden van het vrezen erger is dan het lijden van. Misschien speelt mijn verlatingangst wel hierin een grote rol. Dit nog liever dan alleen willen zijn. Ik gruwel van deze gedachten en wil deze ook graag ombuigen naar positief rationeel denken maar..... hoe doe ik dat toch ?????
Knoert van een midlife-crisis (lang)
Hier een bericht van een „collega/andere vrouw/snollie“. Met het risico dat ik alle deelnemers aan dit draadje over me heen krijg. Ik, net gescheiden, (maar lang geen 23 meer hoor) ben ingegaan op de avances van een getrouwde, van middelbare leeftijd aantrekkelijke collega (heeft geen kinderen). Ik was De Vrouw van zijn Dromen, alles wat zijn vrouw niet was enzomeerenzovoort. Huwelijk was sleur, vrouw begreep hem niet en ik wel. Alles wat een vers gescheiden vrouw graag hoort. Een korte maar heftige affaire volgde. Hoe meer hij over zijn vrouw en zijn ongelukkige huwelijk vertelde, hoe meer mijn ogen opengingen. Ik ben tenslotte ook een vrouw en ik ging steeds meer parallellen zien tussen zijn vrouw en mij. Heb de affaire beeindigd. Zag hem voor wat hij was. Een man lijdend aan een ernstige vorm van midlifecrisis. Maar nu komt het, hij blijft stug volhouden dat we samenhoren, ik ben wat hij zijn leven lang heeft gezocht. Niet aflatende telefoontjes, smsjes, brieven en meer. Hij heeft zijn vrouw alles verteld, zoekt een woning, en wil scheiden.
Ondertussen hebben zijn vrouw en ik contact met elkaar gezocht. Heb me verontschuldigd en duidelijk gemaakt dat ik echt geen interesse heb. Nog steeds loopt hij thuis als een geslagen hond rond, weet het allemaal niet meer, wil emigreren en meer van die trieste uitspraken. Dit loopt nu al een maand of 3, onze verhouding duurde niet meer dan 4 weken. Zijn vrouw heeft enerzijds nog hoop dat hij tot rust komt, anderzijds begint ze ook haar geduld te verliezen. Hem verlaten kan ze nog niet. Ze heeft me verteld dat ik niet het eerste uitstapje ben maar dat komt niet als een verrassing. Wel zegt ze dat hij nu behoorlijk van de kaart is en mij totaal idealiseert. En dat verteld hij haar allemaal doodleuk.
Hij heeft vlak voor dat hij zijn pijlen op mij richtte, een quad gekocht, inclusief leren broek en ging veel uit. Ik heb geen idee hoe en of zij er samen uitkomen. Wil je op zo iemand wachten, hoe groot is de kans dat het weer gebeurt? Wat heb je samen dan nog? Hoe ontstaat een midlife-crisis, is het iets chemisch of louter psychisch? Zijn het teveel hormonen, of juist een gebrek aan? Zoekt hij bevestiging voor zijn persoon, aantrekkelijkheid, mannelijkheid? En waarom is het niet genoeg dat zijn huidige partner hem dat geeft? Maar in hoeverre moet of kan je als vrouw tijd en moeite steken in de geest van een verwarde echtgenoot?
Wat ik persoonlijk denk, is dat in geval ze samen door zullen sukkelen, totdat hij weer een Droomvrouw tegenkomt en dan begint alles weer van voren af aan. Lieve weetnietmeer, probeer je eigen gemoedstoestand los te koppelen van dat van hem. Zoek je eigen grenzen en bewaak die zorgvuldig. Ik weet, ik heb makkelijk praten want ik stond aan de andere kant. Wens je alle sterkte, wijsheid en kracht.
Spijtoptant
Doorstart
Wat ik mis tot nu toe is het stuk waarin weethetnietmeer aangeeft dat de seksuele relatie al jaren niet goed is.
Dat kan een relatie volledig ondermijnen!
Zou je man eventueel wel openstaan voor sextherapie ipv relatietherapie?
Dit zou misschien toch het begin van een nieuwe start kunnen zijn.
Kogel door de kerk!
Gisteren heeft mijn man besloten om met haar verder te gaan. Ik kwam achter steeds meer leugens en kon het niet meer volhouden hem er niet meer mee te confronteren.
hij raakte vertrikt in zijn eigen leugens waardoor hij uiteindelijk zelf de knoop doorhakte.
Onze oudste dochter van bijna 7 verteld hij dat papa niet meer terug komt thuis omdat hij verliefd is op een andere mevrouw !!!!
HIj oakt zijn spullen en vertrok naar zijn ouders. Totaal ontreddert liet hij ons verdrietig achter....
Ik ben totaal lamgeslagen maar ook wel iets opgelucht.
Waarom kunnen deze mannen toch zo hard zijn en alles wat hun altijd zo lief was zomaar opgeven voor een ander.
Ik snap er niets van.
Ik ben kapot
Heb het meegemaakt
Mijn man besloot na een jarenlange relatie, 1 kind en de tweede net een paar weken onderweg dat hij ook liever verder ging met zijn collega.
Ik heb geen tips, weet niet meer hoe ik er door gekomen ben maar het is gelukt. Uiteindelijk ben ik nu gelukkig met mijn twee kinderen, al mis ik soms nog steeds hoe het was toen ik gelukkig was met hem.
Ik wens je heel veel sterkte en heel veel succes! Zet m op, het wordt weer beter...
