Man wil bezinningsperiode [cvs, autistisch gezin]
Mijn man en ik zijn zo'n 20 jaar getrouwd en hebben 4 kinderen. Onze kinderen en ik hebben allemaal een autistische stoornis, mijn man heeft cvs (chronisch vermoeid) Mijn man kan het allemaal niet meer aan. Hij vind dat hij ontzettend zijn best doet maar niet genoeg terugkrijgt van voornamelijk de kinderen maar ook van mij. Ik heb het gevoel dat ik ontzettend mijn best doe maar ik vind het erg lastig om te begrijpen wat hij wil ondanks onze gesprekken hierover.
Mijn man loopt al een paar jaar rond in het medisch circuit maar er wordt maar geen oorzaak gevonden voor zijn klachten. Hij is moe, niet fit, lusteloos. Hem is opgevallen dat als hij ergens anders is, hij zich beter voelt en niet meer moe is. Laatst had hij weer een enorme inzinking en hij gaf aan het niet meer te zien zitten. Hij heeft het gevoel te moeten geven en geven en niks terug te krijgen en hij kan het niet meer.
We denken erover om een tijdje uit elkaar te gaan. Hij gaat dan in het leegstaand huis van een vriend wonen en ik blijf hier met de kinderen. Doel is om te kijken of hij zich echt beter voelt als hij hier weg is en wat hij nou echt wil.
In principe sta ik hier achter, zoals het nu gaat werkt het ook niet. Maar ik zit wel met wat dingen. Zoals, wat als hij zich nu veel beter voelt in dat huis? Hoe moet je dan verder? Hoe moet ik de tijd dat hij weg is doorkomen. Praktisch gezien lukt het allemaal wel, ik stel gewoon mijn standaard flink naar beneden bij. Maar hoe doe ik dat emotioneel? We houden erg veel van elkaar maar we hebben geregeld communicatieproblemen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat hij daar meer last van heeft dan ik. Ik gooi het eruit en dan ben ik het eigenlijk wel kwijt maar hij zit er dan mee en kan dingen moeilijk van zich af zetten. En ik erger me ook wel eens aan hem. Vooral aan dat futloze gehang op de bank. Ik snap wel dat hij er niks aan kan doen maar na 3 jaar heb ik het er ook wel eens mee gehad vooral als zoveel dingen in huis en op andere gebieden blijven liggen. Maar over het algemeen ben ik blij als ik hem zie en ben ik bang dat ik hem ontzettend zal missen. Ik vind het ook noodzakelijk dat hij die maand/paar maanden weggaat maar ik weet niet hoe ik het moet redden zonder hem op emotioneel gebied. Ik heb wel al bedacht dat ik totaal geen contact wil om het niet nog moeilijker te maken dan het al is. Hij is nogal actief op hyves en ik ga dan de mijne verwijderen want als ik lees dat hij leuk dit of dat heeft gedaan, dan doet me dat erg pijn.
Zijn er dingen waarvan jullie zeggen, die moet je bespreken van te voren?
Waarop bezinnen?
Waarop wil je man zich bezinnen? Wil hij nadenken over zijn huwelijk of zijn rol binnen het gezin? Als jij hem maanden niet ziet, hoe zit dat dan voor de kinderen?
Wil je man zich bezinnen of het een goed idee is om 4 kinderen op de wereld te zetten, die (achteraf gezien) iets ingewikkelder zijn dan hij zich had voorgesteld? Voor mij zou dat laatste een heel erg gepasseerd station zijn. Hij heeft kinderen op de wereld gezet en of hij het leuk vindt of niet, hij is daar verantwoordelijk voo, moe of niet.
Jij schrijft dat jij je standaard naar beneden gaat bijstellen, welke standaard en voor wie? En wat gaat hij doen in de tussentijd? De vrijgezel uithangen of 50% voor zijn eigen kinderen zorgen, zodat ook jij je kunt bezinnen?
Je vraag gaat eigenlijk over hoe jij het emotioneel gaat redden, maar ik zou eerst hele goede afspraken maken hoe hij zijn verantwoordelijkheid als vader gaat invullen de komende tijd. Ik zou ook emotionele hulp voor jezelf zoeken, misschien bij vrienden en familie. Als je gewend bent om op je echtgenoot te steunen is het verstandig om nu bij meer mensen steun te zoeken.
Veel sterkte de komende tijd, maar kom asjeblieft voor jezelf op. Jij hoeft je niet schuldig te voelen over je stoornis, jij bent niet de schuld van zijn cvs. Hij is een volwassen man die verantwoordelijkheid moet nemen voor zichzelf en zijn gezin. Maak daar praktische afspraken over, zodat je ook de mogelijkheid en ruimte hebt om het emotioneel aan te kunnen.
Autisme
Hopelijk krijg je reacties van partners met autisme. Het lijkt me al heel wat als duidelijk is dat jij en je kinderen autistisch denken. Daardoor worden een aantal zaken duidelijker. Jij en je man verschillen in de manier van denken. Dat vraagt veel energie van beide kanten om de verschillen te accepteren en te overbruggen. Wat zeker kan helpen is als er wat afstand is zodat er rust kan komen.
Ik raad je aan niet helemaal afstand te nemen in deze periode.
Mogelijk dat jullie bijvoorbeeld over de email met elkaar in contact kunnen blijven, al is het maar over de kinderen of wat er verder in een gezamenlijke huishouding voorbij kan komen. Email kun je concreet formuleren en even rustig nalezen en rustig een antwoord formuleren.
Wat mogelijk kan helpen is als jullie je allebei beter scholen in de kennis over autisme en hoe jij en je partner daar in staan.
Dan kun je mogelijk over oplossingen nadenken hoe je wel met elkaar kunt leven en elkaar toch voldoende rust en ruimte kunt geven.
En mogelijk kun je een goede therapeut vinden die jullie kan helpen. Bijvoorbeeld iemand via Autisme Centraal. Veel hulpverleners denken dat ze het wel weten maar in feite is het geen eenvoudig onderwerp en het vraagt veel geduld en scherp inzicht om mensen te kunnen helpen.
En vooral jullie beider bereidheid om elkaar nog beter te leren kennen en te leren rekening te houden met elkaars behoeften en daarbij geduldig en positief te zijn en elkaar te accepteren.
Thuis ben je kwetsbaar en ik vond het lastigste met mijn ex-partner dat er geen stop op zat. Ook als ik kwetsbaar was, ziek en moe, kon hij de vreselijkste dingen zeggen die mij enorm kwetsten. Zijn gevoel voor detail leidde tot voortdurend commentaar op voor mij futiele zaken omdat ik zelf meer van de hoofdlijnen ben.
Ik leer mijn kinderen dan ook dat gevoel voor detail een waardevolle kwaliteit is maar geen argument om een ander van nalatigheid te beschuldigen. Kijk maar naar je zelf en ' het is geen wedstrijd' . Je gaat niet over een ander. Voldoende afstand kan een vereiste zijn om het emotioneel vol te houden.
Heftig!
Allereerst: wat AnneJ zegt, ben ik het helemaal mee eens.
Ik ben zelf een ex én een moeder van mensen met autisme (asperger). Ook ik heb jarenlang gedacht dat ik ME/CVS heb, was soms te moe om een theekopje op te tillen. Nou is er voor die vermoeidheid deels een fysieke verklaring gekomen, maar de spanning speelt toch ook mee.
Om te beginnen: ik wil jou en je kinderen NIET aanvallen, of een mailtje schrijven als "die arme man met dat moeilijke gezin"! Maar als ik aanneem dat jouw man echt aan het eind van zijn Latijn is, is dat denk ik niet eens zo heel erg mis gedacht...
Het is al met al een heel heftige situatie en het lijkt erop dat jouw man daar ondanks alles niet de juiste begeleiding in heeft gekregen.
Leven in een gezin met iemand met autisme is als leven op aparte eilandjes. Je kan elkaar niet bereiken, iedereen leeft op een eilandje. Dat is geen onwil of dwarsigheid, maar dat is helaas het negatieve van autisme. Voor de niet-autist is het verschrikkelijk moeilijk om daarmee om te gaan, een autist heeft daar vaak minder moeite mee (ook niet altijd). Sommige niet-autisten zijn in staat een brug te slaan tussen het ene en het andere eiland, maar dat is ontzettend moeilijk.
Lukt zoiets niet, of weet je niet hoe je dat moet doen, dan kan dat een enorm energielek zijn. Ik herken mezelf ook heel erg in je man...
Ik ben wel gescheiden, omdat mijn man bepaalde eigenschappen had waar ik absoluut niet meer mee wilde leven. Ik denk dat jouw en mijn situatie wat dat betreft toch anders is, ik lees eerder uit je posting dat het je man niet lukt de bruggetjes te maken. Jij zit er niet zo mee, maar hij duidelijk wel. Er is hier geen "jij bent fout en ik heb gelijk", maar dit is een typisch voorbeeld van (communicatie)problemen die in een gezin met autisme voor kunnen komen.
Ik denk dat het een goed idee is om een bezinningsperiode te nemen, want dit gaat van kwaad tot erger. Dat is geen egoistische actie van je man, want hij lijkt me enorm betrokken, en ik ben ook overtuigd van jouw goede bedoelingen. Ik vind het heel moeilijk uit te leggen want het wordt gegarandeerd door bepaalde mensen weer verkeerd opgevat, maar het leven als niet-autistisch gezinslid in een gezin waarin iedereen wel een autistische diagnose heeft kan af en toe (en soms continu) verdomd eenzaam zijn...
Nee, autisten zijn niet minder, slechter, fouter of weet ik veel wat. Het zijn geweldige mensen met hun eigen talenten en goede eigenschappen, maar meestal (niet altijd) is het zo ontzettend moeilijk als niet-autist om daarmee samen te leven! Jullie missen blijkbaar niet wat je man wel mist, en dat is zo moeilijk uit te leggen, en het is niemands schuld, maar er gaat ondertussen wel iemand aan onderdoor... 
Ik geloof niet dat jouw man CVS heeft. Ik denk eerder dat hij flink overbelast is geraakt. En nogmaals, voel je niet schuldig of aangevallen, jij kan het ook niet helpen. Maar er moet wel hulp komen. En dat is verdomd moeilijk, weet ik uit eigen ervaring (het heeft jaren gekost voor die er kwam).
De time-out lijkt me een goed idee, maar hij zal ook naar de huisarts moeten gaan en dan echt duidelijk zeggen waar hij tegenaan loopt.
Jij hebt ook hulp nodig. Resoluut hem uit je leven bannen raad ik absoluut af, het is ook de vader van je kinderen, en het zou de weg van de minste weerstand zijn. Zo werkt het niet in het leven...
Ik raad jou aan de situatie heel serieus te nemen; ook al heb jij zelf geen last van communicatieproblemen wil dat niet zeggen dat ze er niet zijn (met alle respect: dat is een typische blinde vlek die veel bij autisme voorkomt en waar ik ook dusdanig kapot aan ben gegaan, dat ik er nog steeds last van heb). Jullie hebben allebei hulp nodig, en als jij dat niet inziet, gaat het geheid fout met jullie huwelijk.
EN nogmaals, voor de duidelijkheid maar weer: niemand heeft schuld. Alleen komen jullie allebei van een heel andere planeet, en verstaan jullie elkaars taal niet. Dat breekt nu enorm op...
Kijk ook eens hier en wijs je man er ook op:
http://www.autisme.nl/
Sterkte, jullie allemaal!
Verschil moeders en vaders
Is dit het verschil tussen moeders en vaders? Als moeders aan het eind van hun latijn zijn zoeken ze oplossingen om voor hun kinderen te (laten) zorgen. Als vaders in die situatie zitten gaan ze voor zichzelf zorgen en mag een ander het uitzoeken met de kinderen?
Dit is niet kies hoor
Dit is echt niet kies wat je man doet hoor. Hij houdt heel veel van je maar hij laat je barsten met jullie 4 kids. Weet je wat ik denk: dat deze man nu al een molensteen om je nek is en dat -al denk je nu van niet- je leven makkelijker wordt als hij lekker voor zichzelf gaat zorgen. Dat is ook mijn advies aan jou, al wil je het waarschijnlijk niet horen: Maak van de periode gebruik om te kijken of jij hem -die jou en je kindjes zo kan laten barsten- eigenlijk wel nodig hebt of dat jullie vijfjes het ook niet prima redden.
En nee, ik heb niet gemakkelijk praten. Ook bij mijn kinderen spelen stoornissen een rol. Je partner dient je daarin te steunen in plaats van zich daarin tegen je te keren en weg te gaan.
5 autisten
zijn er ook wel erg veel om mee te zijn en hij is minder moe als hij niet met jullie is. Aan de andere kant wil hij meer terug van die 5 en dat lijkt mij niet onmogelijk.
Wat wil hij dan terug ? Hoe zou dat er dan uit moeten zien ?
Vraagje
Jullie willen een tijdje uit elkaar, schrijf je. In het kader van een proefscheiding of om te kijken of latten beter is? Dat vind ik nogal een verschil maken. In het laatste geval zou ik zeggen: dat doen zovéél stellen, ook als er geen problematiek zoals autisme meespeelt. Sommige relaties bloeien nu eenmaal beter op deze manier.
Kinderen
Inderdaad, maak vaste afspraken wat hij met de kinderen doet. Met name zaken als naar de sport brengen of dergelijke lenen zich daar goed voor. Doet hij op zaterdag de boodschappen kan dat dan ook doorgaan?
Kan hij ze 1x in de maand meenemen voor een dagje uit? Als het nodig is samen met zijn familie?
Voor de kinderen is het ook belangrijk dat het contact gewoon blijft.
Kunnen ze een vaste keer per week bij hem gaan eten?
Apart wonen hoeft geen reden te zijn om niet voor de kinderen te zorgen.
Hoeveel zal hij voor de kinderen blijven zorgen?
Ik kan me voorstellen dat het zwaar voor hem is, maar aan de andere kant blijven die vier kinderen ook zijn verantwoordelijkheid. Misschien niet vergelijkbaar maar mijn man heeft jarenlang apneu gehad en sliep daarom 's nachts nauwelijks. Toch bleef hij zijn best doen met de kinderen te spelen, hoe moe hij ook was.
Ik denk trouwens dat iedereen meer energie heeft als ze zonder kinderen zijn, zelfs al zijn het kinderen zonder stoornissen.
Maar hoe sta jij erin? Kan jij het wel aan om alleen voor vier kinderen te zorgen? Of doe jij het in feite nu al alleen?
