Relaties Relaties

Relaties

Rico

Rico

28-06-2015 om 15:42

Midlife crisis?

Mijn verhaal...

In maart kreeg ik (man, 42) het gevoel dat mijn partner (vrouw, 38) iets voor mij verborgen hield. Na haar een aantal keer geconfronteerd te hebben met haar afwijkende gedrag en het vermoeden dat er iemand anders was kreeg ik steeds hetzelfde antwoord. Er was niemand anders maar het zou wel zinvol zijn als we in relatietherapie zouden gaan omdat we niet goed communiceerden, ze de relatie (9 jaar) als een sleur ervoer. Alsof we broer en zus waren. De intimiteit werd langzaam wel minder. Maar ja in een druk gezin met 2 kinderen van jonge leeftijd en 2 werkende ouders (ik fulltime, zij 3 dagen) is het gewoon een hoop planning. Na de eerste sessie bij de relatietherapeut, waar ik aardig door de mangel werd gehaald (olifant in een porseleinkast, impulsief, jonge hond e.d.) kwam ik, na weer een vreemd onderbuik gevoel, er half april achter dat mijn partner al een aantal keer had afgesproken met een ex van 12 jaar geleden (Totaal ander type dan ik) en nu weer naar een koffiedrinkuurtje op weg was. Uiteraard kwam ze naar huis, bekende de afspraakjes op de momenten dat ik het gevoeld had, en gaf aan 1x met hem te hebben gezoend. Dat gebeurde gewoon. We kregen uiteraard flinke ruzie en dat resulteerde in het feit dat ze, vrij impulsief, bij haar ouders introk.

Met veel momenten van boosheid, teleurstelling en verdriet en vol ongeloof was het lastig om op de juiste manier te communiceren. Er zijn dus wel wat ruzie momenten geweest met, met name, verwijten. Bijv. Is het contact met haar ex nu wel of niet verbroken? Vragen waarop ze Ja antwoordde maar hjet anders voelde. Uiteindelijk maak je jezelf gek met online statusmeldingen op bijv.whatsapp.

We hebben in de weken erna nog een aantal sessies bij de Relatietherapeut gehad maar zonder enige stappen vooruit. Het ging vooral over het feit dat haar contact met haar ex niet het probleem was maar dat dat in de relatie zat. Sleur, steeds minder intimiteit, mijn gedrag in ruzies, mijn dominantie in een ruzie) En dan te weten dat we in 9 jaar niet meer dan een keer of 10 ruzie hebben gehad. In het begin was ik wel wat jaloers maar dat kwam meer uit het dat feit dat mijn relatie daarvoor met vreemdgaan door mijn ex was geëindigd. Ik ben daar onzeker van geworden.

Maar goed ze kon er moeilijk over praten maar gaf keer op keer aan dat het "gevoel weg was" en ze zichzelf goed genoeg kent om te weten dat het niet meer terug zou komen. Uiteraard waren er ook nog positieve dingen over mij te melden (humor, daadkracht, zorgzaam) Ik stelde voor om ,ipv praten, een brief naar elkaar te schrijven met daarin de ongenoegens, de wensen voor de toekomst, hetgeen we zelf fout hadden gedaan en wat we daaraan beter konden doen. Ze ging ermee akkoord. De brieven zouden we de volgende afspraak bij de relatietherapeut aan elkaar voorlezen. Half mei hebben we dit gedaan. Mijn brief, 2 kantjes vol was uit het hart met de hand geschreven. Die van haar was geprint en bestond uit 20 regels waarin ze vooral aangaf dat het beter was dat we zouden stoppen.

Haar ouders zijn een paar dagen na deze dag gewoon voor een paar maanden naar Frankrijk gegaan dus ze is nu alleen. Wat ik bizar vindt want wie laat in een situatie als deze zijn dochter nu alleen. Een weekje of wat later gaan had ook gekund. Zij vond het niet leuk maar ja je kan je ouders toch niet verplichten te blijven.....Haar zussen vinden ook dat ze vooral naar haar gevoel moet luisteren. En dat is volgens mij juist het probleem...

Al deze weken is ze heel koel, reageert vrijwel niet op mijn emoties. Als ik haar vraag naar haar contact met haar ex dan zegt ze dat dat er niet meer is en ook niets toevoegt. Er zijn genoeg momenten geweest dat ze zou kunnen afspreken maar ik weet zeker dat ze dat niet op die momenten heeft gedaan. Ze zegt dat ik haar moet geloven maar gezien de leugens in Maart/April is dat niet altijd zo eenvoudig.

De kids zijn op de hoogte en zijn nu altijd thuis. Vanaf het begin ben ik doordeweeks 2 dagen + nacht naar mijn ouders en in het weekend een nachtje en een dag weg. Zij zit nog in het huis van haar ouders. We zijn dus afwisselend, wel op vaste dagen, bij de kids. Die houden zich er ogenschijnlijk goed onder. Op de dag dat we het de kids vertelden was ik in tranen. Zij was heel koel, emotieloos, zonder te huilen (en dat is ze vrijwel steeds als ik mijn emoties toon). Die dag om 23.00 uur heb ik haar toen maar gevraagd of ze zich nog afvroeg hoe de kids de rest van de dag zich hadden gehouden. Heel afstandelijk allemaal. Voor mij onbegrijpelijk.

Kijkend naar de financiële situatie is die uitzichtloos. Ons huis staat onder water en het is nog maar de vraag of ik er alleen kan blijven wonen. Zij krijgt geen urgentie voor een huurwoning, kan privé niet huren obv haar salaris, kan niet kopen want ze heeft nog 50% hypotheek op haar naam. Het spaargeld gaat op aan de schuld dus er blijft, als er überhaupt een huis komt, geen geld over voor de inrichting. Daarnaast wordt het maandelijks vrij te besteden bedrag laag....de kids gaan hier dus zeker onder lijden.

Qua contact gaat het nu redelijk, soms zijn er nog momenten van onbegrip, maar die worden steeds minder. Zij is, bij vlagen, minder koel. Er vallen wel aan aantal zaken op:

-Ze liep er al zeker een jaar mee rond en heeft er met niemand over gesproken.
-Het gevoel is stapje voor stapje minder geworden
-Ze toont weinig emotie
-Ze neemt geen definitieve beslissingen (einde samenlevingscontract, opstellen ouderschapsplan)
-Ze onderneemt geen actie om een huis te vinden of toch urgentie te regelen
-Ze kan nog steeds niet goed uitleggen wat er nu mis was.
-Is de dagen dat ze alleen is onderweg (naar de film, naar een BBQ, weekend weg) Allemaal met familie en vrienden
-Is 3 dagen, 2 nachtjes bij de kids en vind dat prima
-Overziet de financiële consequenties nog steeds niet
-Vind dat de kinderen flexibel zijn en er wel mee om leren gaan
-Heeft een gevoel van falen
-Haalt voorbeelden van jaren geleden aan als probleem (afgelopen jaren noooit over gesproken)
-De ex bracht haar positiviteit
-Ze was vanaf begin dit jaar gestrest, kortaf (met name naar de kids)
-Op haar initiatief hebben we in december de vakanties voor dit jaar geboekt.

Ikzelf ben de afgelopen weken, na het lezen van info op deze site, wat rustiger geworden en heb inmiddels een afspraak bij een psycholoog gehad om er vooral voor te zorgen dat ik rustiger kan reageren. Dit gaat helaas nog niet altijd......

Het is lastig om 3.5 maanden in een stukje tekst te stoppen maar toch de vraag aan jullie....Wat herkennen jullie hierin? Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het een vlucht is en ze niet zichzelf is.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
bieb63

bieb63

28-06-2015 om 19:48

een heel verhaal....

....en niet leuk natuurlijk. Maar ondanks je lange verhaal/uitleg is het toch moeilijk voor een buitenstaander die jullie niet kent hier iets over te zeggen. Je titel is midlife crisis. Je vrouw is 38. Ik weet even niet in welke context ik dat moet plaatsen. Eigenlijk kan ik er alleen maar uit opmaken dat wat haar gevoel voor jou tanende is. De reden? Geen idee. Het gebeurt, het kan sleur zijn enz enz.

Eva

Eva

28-06-2015 om 23:01

dubbele draad

Ik zie dat er twee dezelfde draadjes zijn.

Misschien verder gaan in de andere draad. Bieb, misschien kan jij jouw reactie ook daarbij zetten. Dan kan forumbeheer deze vervolgens verwijderen.

Dus graag hier niet meer reageren.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.