Mijn man kan niet tegen commentaar/kritiek
Nu ik voor de zoveelste keer in tranen zit, ga ik toch maar eens hier om advies vragen.
Het probleem is dus, zoals de titel al zegt, dat mijn man heel moeilijk met commentaar/kritiek om kan gaan. Ik heb het al op verschillende manieren geprobeert, maar iedere keer wordt hij weer boos en negeert me een hele tijd.
Als voorbeeld gisteravond. Ik ging een avondje uit met een vriendin, wat ik al héél lang niet meer gedaan heb. Ik kom om half 1 vannacht thuis en tref in de slaapkamer een enorme ravage. Kleding van de kinderen overal op bed, lege chipszakjes op de grond, schoenen overal en de chipsemmer op mijn nachtkastje. Wat een domper na een gezellige avond.
Ik heb er dus wat van gezegd, ja oké wel een beetje boos. Vervolgens zegt hij niks en draait zich mij de rug toe. Als ik even ga kijken hoe de slapende kinderen erbij liggen dan blijkt de computer nog aan te staan. Mail even snel gecheckt (ivm een voorbereding waar ik mee bezig ben en de antwoorden via de mail komen) en computer uitgezet.
Als ik weer in de slaapkamer kom heeft hij mijn bedlampje uit gedaan. Pffff
Vanmorgen dus maar op een rustige manier gevraagd wat er mis is en krijg een hele tirade over vannacht.
Pfff, wordt hier zo verdrietig van. Het maakt echt niet uit hoe ik het zeg, hij draait het toch weer zo dat het mijn schuld is. Hij zal in dit geval dus niet denken van goh, ja ze had wel gelijk. Ik had het best even op kunnen ruimen.
Sorry voor het lange verhaal, maar moest het even kwijt. Tips zijn erg welkom !
Geen tip
Maar mijn tirade zou de zijne in het niet doen verdwijnen...
Wat ik wel geleerd heb voor ik vertrek is heel duidelijk maken aan mijn man wat ik verwacht als ik thuis kom. Ik zeg dus duidelijk kun je zorgen dat de tafel in elk geval is afgeruimd voor ik thuis kom (kleding op bed interesseert me niet)? En dan doet hij dat ook braaf. (of hij begint hard te werken zodra ik thuis kom, vind ik ook prima).
O wat herkenbaar
O, wat is dat herkenbaar. Als ik kritiek heb ben ik o zo voorzichtig in de formulering zodat duidelijk is dat het om bepaald gedrag gaat en niet om hem, maar altijd krijg ik het verwijt dat ik onaardig doe en ruzie zoek en hem niet waardeer. En vervolgens word ik 2 dagen genegeerd.
En daar kan ik zo slecht tegen en vind dat ook zo akelig naar de kinderen dat ik min of meer excuses maak om de sfeer weer goed te krijgen.
Wat bedoel je trouwens met dat je een hele tirade kreeg over die nacht. Dat je te laat was of dat je commentaar had op de puinhoop.
Veel meeleven dus aan deze kant maar helaas geen oplossingen.
Het scheelt maar net hoe
en wat.
Als ik jou was, was ik niet middenin de nacht terwijl hij al sliep zo losgebarsten. Er was troep, maar het was toch niet levensbedreigend? Ik zou ook niet blij zijn als iemand me uit mijn slaap zou halen daarvoor. Dat-ie je licht uitdeed, snap ik ook - jij ging nog mail checken en licht aan, dat kan vervelend zijn als je wilt slapen.
De meeste mensen zijn niet dol op kritiek of commentaar, da's logisch. Spreek altijd vanuit je eigen gevoel en wat het met jou doet. Slaap er eerst een nachtje over. Dit middenin de nacht was dé manier voor 'geen succes'.
Of had je verwacht dat hij uit bed zou springen om op slag te gaan opruimen dan?
Sliep hij al?
Ja, als hij al sliep, was het misschien niet echt het goede moment... Als ik wakker gemaakt word, dan word ik ook supersacherijnig en boos.
Ik zou het ook niet waarderen om om half een
's nachts wakker gemaakt te worden en dan allerlei verwijten naar m'n hoofd geslingerd te krijgen. Vooral nadat ik het voor mijn man had mogelijk gemaakt een leuke avond uit te gaan. Misschien was je man wel moe en had hij even geen puf om op te ruimen. Daarnaast kun je toch zo af en toe de boel de boel laten en de volgende dag opruimen? Er vallen echt geen dooien.
Mee eens
Ik zou het ook niet fijn vinden, dat gedoe midden in de nacht.
Waarom?
Hoi,
Jij zegt dat het een domper is na een gezellige dag?
Waarom dan?
JIj had toch ook kunnen besluiten het heerlijke gevoel van de dag vast te houden want de rommel is toch iets wat de volgende dag wel ff goed weggewerkt had kunnen worden.
Je verwachting kwam niet uit, hij deed net als jij ms ook een dagje lekker niets..hij zag het probleem niet.
Inderdaad, volgende keer afpsraken maken hoe je het graag ziet en als ie meerwerkt is dat fijn, zoniet dan jammer. Laat het je humeur niet verpesten als je een fijne dag hebt gehad en slik je teleurstelling door.
Als ik niets heb afgesproken mag ik niet verwachten dat er aan mijn eisen worden voldaan vind ik .
Ms heb ik makkelijk praten hoor, ik heb een vriend die alles heeft gedaan als ik uit het werk kom bijv. ik hoef er dan ook nooit iets voor af te spreken.
Hoe voel je je nu je er zelf op terugkijkt, was het nodig?
hg,
Luna
Lezen...
Okay, misschien is de timing niet slim om 's nachts te vertellen dat je niet blij bent met de troep. Maar ik lees toch echt dat dit maar een voorbeeld is, en dat het vaker gebeurt.
En ik begrijp ook dat er later, als het stof wat is gaan liggen, ook niet op terug te komen is.
Lang verhaal kort: ik heb in mijn huwelijk enorm op eieren gelopen, o.a. omdat er absoluut niet te praten viel, zelfs niet over heel kleine dingetjes op een normaler tijdstip van de dag. Soms moet je je dan afvragen of je zo wel door wil gaan.
Of het bij jou ook zo ernstig is weet ik niet, en je voorbeeld is misschien ongelukkig gekozen, maar als het werkelijk zo is dat je man zo snel begint te tieren en het zo draait dat het uiteindelijk jouw schuld is, moet je er rekening mee houden dat je de aard van het beestje niet kan veranderen...
Herkenbaar
Ik had zoiets nadat ik van een werkdag thuis kwam (mijn werkdag, zijn 'pappa'-dag). Niks gedaan in huis, jongste liep in een poepbroek, als ik even zou opruimen ging hij intussen wel wat te eten halen naar 'de chinees'. Dan moest ik altijd kiezen. Of ik zeg er niets van en we gaan op een normale manier de avond in... of ik zeg er wel wat van en de avond is verpest.
Wat hier al verschillende keren is aangegeven... timing is belangrijk. Ik kon het ook meestal niet, beter was geweest als ik er de volgende dag op terug kwam, op een rustige manier had aangegeven wat ik belangrijk vind. Ook dat werkte niet altijd, zo kwamen we dan wel 'ns in overeenstemming dat ik een lijstje 'to-do'-dingen zou opstellen. Ging hij mee akkoord... maar na zo'n hele dag werken (ik) en met de kinderen (hij) verscheurde hij recalcitrant dat lijstje: 'Schiet op met dat lijstje, jij hoeft voor mij niet op te schrijven wat ik wel/niet moet gaan doen op m'n 'vrije' dag!'
Ik kan me je gevoel wel helemaal voorstellen. Het is meer een kwestie van respect naar elkaar toe. En jij voelt dat dat er niet is, op het moment dat je in zo'n slaapkamer terecht komt. Daar moet jullie gespek op een rustig moment over gaan.
Man thuis, vrouw thuis
Veel mannen vinden een dag oppassen een 'vrije dag' en ze hebben het idee dat er dan niet van alles hoeft. Raar maar waar.
Mijn man ging altijd snel afwassen als ik bijna thuis kwam. Ik kwam dus expres wat later 
Prioriteiten
Als mijn man een dag thuis is met de kinderen legt hij de prioriteit duidelijk bij spelen met de kinderen. Ik meer bij het huishouden. Hij verklaart mij voor gek 
Ik vertel dus nu het minimum wat ik gedaan wil hebben op een dag, en dat doet hij dan ook. En nu ik voltijd thuis ben gebeurt het soms ook wel dat hij na een dag hard werken thuis komt, het huis een chaos is en niets gekookt, gewoon omdat ik nergens zin in had. En wat doet hij dan? Stroopt z'n mouwen op, geeft me een kus, en gaat koken en opruimen, zonder ook maar enig verwijt!
Herkenning
Oh ja, ik zou ook zo uit mijn vel kunnen springen als ik mijn slaapkamer zo aantref hoor. Maar ja, ik vraag het net aan mijn man en hij zegt, ja het ligt er maar aan hoe de dag is verlopen...misschien was haar man erg moe? Dan kan hij het ook morgen opruimen. Ai.....ook een duidelijk verschil tussen hem en mij dus, ik zou dat ook in de avond weg willen hebben, of in ieder geval niet zo'n enorme bende. Ergens ben ik dan ook nog zo'n eigenwijs dat ik helemaal niet wil hoeven vertellen wat mijn man moet doen op een dag... hállo, ik ben hier niet de eindverantwoordelijke ofzo....? De manager van het gezin, en man moet doen wat ik zeg en als ik niets zeg is het een enorme bende?
Ik zou denk ik op een rustig moment dit nog eens aankaarten, mijn sleutelwoord is altijd "compromis" je kan natuurlijk aangeven wat jij toch minimaal verwacht in huis en dan aan hem vragen wat dat bij hem is en dan in het midden gaan zitten, allebei een beetje water bij de wijn. In het geval van de slaapkamer had hij alle kleding even in een hoekje kunnen leggen, chipzooi naar beneden en dan is de ruimte weer geschikt om te slapen, de ochtend erop natuurlijk wel zelf opruimen, je vrouw is niet de werkster in huis.
Ja, als je 's nachts uitvalt zou ik ook boos zijn
Bij mijn man helpt gewoon het beste als ik uitspel wat er gedaan moet worden.
Als ik namelijk zeg dat hij een was moet ophangen doet hij er geen nieuwe in (ook niet als er een berg ligt)
Ik weet dat, ik kan me daar vreselijk over opwinden en dat heb ik ook gedaan hoor in het begin, maar ik kan ook zoals wij dat gedaan hebben afspreken dat ik de lijstjes maakt en hij het doet.
Hij ziet het namelijk gewoonweg niet.
Verder snap ik totaal niet waarom jij je avond laat bederven door een rommelige slaapkamer, maar dat is mijn mening
Reactie
ach ja, het zal ook wel alles bij elkaar opgeteld zijn. Dat het gewoon egelmatig voorkomt als ik eens kritiek uit dat hij op deze manier reageerd. We kunnen nooit eens normaal dingen uitpraten of ergens over praten.
Ik heb verder niet mijn avond laten bederven, absoluut niet. Het was alleen wel een domper op de avond schreef ik. En tuurlijk is eens een keer een rommelige slaapkamer niet erg, maar als je je eigen bed nauwelijks meer kunt bereiken en je op allerlei kleding van je kinderen moet gaan liggen???
Nee, het tijdstip was inderdaad niet helemaal slim gekozen daarin geef ik jullie absoluut gelijk, maar als ik het dan 's morgens nog eens probeer ... op een rustige manier, krijg ik de wind van voren.
En dat stoort me, dat hij het altijd zo weet te draaien dat ik me er rot over voel.
(en oja over dat lampje ... normaal heeft hij er nooit problemen mee als er een lichtje wat langer brandt. Valt hij gewoon bij in slaap)
Mona
"Ergens ben ik dan ook nog zo'n eigenwijs dat ik helemaal niet wil hoeven vertellen wat mijn man moet doen op een dag... hállo, ik ben hier niet de eindverantwoordelijke ofzo....? De manager van het gezin, en man moet doen wat ik zeg en als ik niets zeg is het een enorme bende? "
Je hebt als paar nu eenmaal andere prioriteiten in het leven. Ik vind het belangrijk dat de tafel steeds schoon is, want die gebruik ik veel (puzzelen enzo). Mijn man kan dat geen moer schelen. Hij vindt het vervelend als er troep op de grond ligt, en ik huppel daar zonder iets op te merken overheen. Je kunt de ander niet dwingen dezelfde prioriteiten te hebben als jezelf. Als je iets belangrijk vind moet je het gewoon zelf doen, of op een gewone manier aan de ander vragen het te doen.
Waarom?
"En dat stoort me, dat hij het altijd zo weet te draaien dat ik me er rot over voel."
Maar hoe krijgt hij dat dan voor elkaar? Als jij achter je mening staat dan kan hij dat toch niet zo verdraaien dat je je opeens rot erover voelt?
Dc (hoe iemand het voorelkaar krijgt dat je je rot voelt)
Ik herken het patroon en denk dat het ongeveer zo werkt.
Beiden hebben gelijk vanuit hun standpunt gezien en elk probeert zijn visie te verdedigen. In het vuur van de strijd is men (nog) niet bereid water bij de wijn te doen en er wordt onnodig heftig gediscussieerd. Wat bij mij en mijn vriend vaak speelt is dat hij veel moeilijker dan ik kan relativeren en erg op de schuldvraag toespitst, wat een zinloze welles/nietes-discussie kan opleveren die van de hoofdzaak afleidt. Hij verdraait onbewust vaak de feiten en dat roept bij mij een gevoel op van niet te worden begrepen en onrechtvaardig te worden behandeld. Dát is het dat het rotgevoel opwekt, niet het feit dat ik als kwaaie pier word afgeschilderd. Klopt het, m ik?
M ik
nou ik vind het anders heel begriojpelijk dat hij gewoon naar bed gaat, troep laat liggen op jouw bed en daar kwaad over wordt! Dan kan je avond bederven, ja.
MAar het werkelijke probleem dat je man geen kritiek verdraagt is nog veel lastiger. Ben je wel eens op een goed moment het gesprek aangegaan? Heb je hem wel eens gevraagd hoe hij dan graag zou willen dat je wensen en zaken waar je tegenaanloopt kenbaar maakt?
Of vind hij werkelijk dat hij perfect is en jij geen woord van commentaar mag leveren?
Ja wat koentje zegt,
daar gaat het om. Het gaat natuurlijk niet over de ruzie van vannacht, het gaat erom dat jij het gevoel hebt dat je geen feedback mag leveren. Dit: "Ben je wel eens op een goed moment het gesprek aangegaan? Heb je hem wel eens gevraagd hoe hij dan graag zou willen dat je wensen en zaken waar je tegenaanloopt kenbaar maakt?" lijkt me heel zinnig. Misschien zijn er wel manieren die hij prettiger vindt en die hij meer kan hebben.
MR
M ik
Je verhaal is even helder als herkenbaar. Toch vraag ik mij af waar het 'm in zit. In nooit eens vrij, in altijd je mond houden, nooit eens rekening gehouden met jou, jou niet iets gunnen (wat betekent dat daar een investering van de ander in zit), altijd de verantwoording toebedeeld krijgen of eigenlijk nooit vrij hebben tenzij je daar zelf de tol voor betaalt of in het fysieke. Of iets anders ?
Mijn man
is ook zo. Ik word er eigenlijk niet meer boos om (kom ook net thuis van een avondje met vriendinnen en de woonkamer is een zooitje met avondeten resten), vooral omdat hij het zeker niet rot bedoelt. Hij ziet het niet dat hij rotzooi achterlaat, de computer niet uitzet of alle lichten beneden laat branden. De keerzijde is dat de kinderen wel weer een leuke avond hebben gehad met hun vader die geen punt van rotzooi maakt (zouden mijn kinderen enig vinden, lekker chips eten in bed).
Ik maak er geen problemen meer van, het is het niet waard, zo lang het niet al te erg de spuitgaten uitloopt en mijn man het wel opruimt als ik het vraag.
's nachts ruzie om maken, nee zeg daar zijn nachten niet voor.
Wie weet bedoelt je man het niet zo rot, maar heeft hij het echt niet door. Dat scheelt misschien in je ergernis, als je weet dat het geen laksheid is. Bij mijn man is het nl geen laksheid, dat weet ik zeker.
Je kunt de ander niet dwingen dezelfde prioriteiten te hebben als jezelf. Als je iets belangrijk vind moet je het gewoon zelf doen, of op een gewone manier aan de ander vragen het te doen. ===
DC, je zegt hier een waar ding, maar soms vind iets wat ik belangrijk vind zo normaal, dat het mij irriteert dat ik er keer op keer aandacht aan moet besteden. Daarnaast vind ik dat mijn man net als ik een voorbeeld afgeeft aan de kinderen als hij slordig of nonchalant gedrag laat zien. Hij laat lampen aan, de koffiepadbus staat altijd open. Als ik thuiskom na mijn werk staat op het aanrecht het suikerblik en de koffiemelkpoeder nog open op het aanrecht, zijn kopje staat nog bij de computer, e.d.. Ik heb me al bedacht dat even het licht uit doen als dat nog niet gebeurd is, of de potten op het aanrecht dichtdoen en wegzetten, minder energie kost dan er ophef van te maken, maar ik vind dat soort slechte gewoontes zo irritant, dat ik mijn klep meestal niet kan houden.
Reactie
Inderdaad, wat jullie opnoemen draait het niet zo zeer om dat wat er 's nachts gebeurde, maar meer om het niet tegen kritiek kunnen.
We hebben gistermiddag een gesprek gehad. In eerste instantie probeerde hij dat weer te ontwijken, maakte vervelende blikken en draaide zich weer om. Ik begin (te) snel te schreeuwen en daarvan maakte hij duidelijk dat hij dat niet pikte. Toegegeven dat ik dat inderdaad doe, dat dat niet de manier is, maar dat dat wel deels komt door de onmacht die ik dan voel.
Uitegelgd dat die blikken die hij me geeft dan en het weglopen mij ontzettend pijn doen, dat dat heel kleinerend op me overkomt. Maar goed, uitiendelijk is de lucht wel enigzins geklaard. Heb ik redelijk duidelijk kunnen maken hoe zijn reactie/gedrag op mij overkomt en hij hoe mijn reactie/gedrag op hem overkomt.
Het komt ook deels uit zijn opvoeding. Ik ben gewend om over dingen te praten, hij niet. Dat botst daarom ook geregeld met mijn schoonfamilie. Daar wordt niet gepraat, wat mijn schoonouders zeggen is zo en heel veel commentraar op andere mensen "de beste stuurlui staan aan wal" en "nooit de hand in eigen boezem steken" is wel heel erg van toepassing op zijn opvoeding. Komt nog bij dat hij tot zijn 34ste heeft thuisgewoond.
In ieder geval ga ik proberen om rustiger te blijven ondanks dat hij zich evt. weer van me afdraait of afkerende blikken maakt. Kijken hoe dat gaat werken !
Kaaskopje
Het heeft mijn man 2 jaar herinneren gekost voor ik op het idee kwam standaard het dopje weer op de tandpasta te doen 
Ik begrijp je man dus wel een beetje. Ik ben ook een enorme sloddervos. En wat betreft de lichten, wat ik zou doen is een offerte aanvragen om van die aanwezigheidssensors te installeren, zodat ze vanzelf uit gaan na een tijdje. Die aan man voorleggen en vragen of jullie hiervoor gaan, of dat hij weer even zijn best gaat doen eraan te denken
Koffie en suiker zou ik me niet druk over kunnen maken. Maar als het belangrijk genoeg voor je is, dan zou ik op een rustig moment daar nog eens over praten. Maar slechte gewoontes afleren kost echt heel veel tijd...
M ik
"maakte vervelende blikken en draaide zich weer om."
Dit is echt een communicatieprobleem. Het is echt enorm kleinerend en vernederend om zo met je partner om te gaan. Tegen je partner schreeuwen ook. Misschien eens een therapie ertegenaan gooien om te leren op een andere manier te communiceren? Je kunt met rollenspellen veel inzicht krijgen op deze punten. Het kan jullie in elk geval heel veel leed en verdriet in de toekomst besparen, want zulke patronen verander je niet 123.
M.ik
In onze relatie ben ik meer de makkelijke en slordige en mijn man de preciese en georganiseerde persoon. Hier komt het ook regelmatig voor dat ik na een avondje/dagje lol maken met de kinderen de boel tot de volgende dag laat liggen. Mijn man zou dat nooit doen, die ruimt alles gelijk op.
We hebben allebei gelijk/ongelijk. Hij heeft gelijk dat een opgeruimd huis en een hygeniesche omgeving belangrijk zijn. Ik heb gelijk dat het ook geen ramp is als dingen een nachtje blijven liggen of het niet is opgeruimd.
Eigenlijk vind ik stiekem wel dat hij iets meer gelijk heeft dan ik maar ik zie troep vaak ook gewoon niet zo liggen. Ik let er niet echt op.
Hierdoor hebben we ook wel eens ruzie. Geen probleem verder. Echter als mijn man zou gaan schreeuwen dan loop ik ook weg. Ik kan niet tegen schreeuwende mensen, dan sla ik helemaal dicht, weet niet meer wat ik moet zeggen en dan loop ik dus maar weg. Ik kan ook terugschreeuwen maar dat maakt de situatie niet fijner. Ik kan niet normaal reageren als iemand schreeuwt. Ik heb daar zo'n hekel aan. Ik hou sowieso niet van ruzie en ik kan ook niet goed ruzie maken. Ik snap je man dus ergens wel.
Ik ben het met DC eens dat je beter kan kijken naar een betere manier om met elkaar te communiceren. Het wel of niet opruimen lijkt me een minder groot probleem dan dat.
In opruimen is het zo dat we nu proberen elkaar aan te vullen. Hij houdt wat meer het overzicht, ik ben goed in detailistische dingen en bepaalde taken. Ik doe bijvoorbeeld altijd de was en de keuken opruimen en kinderspeelgoed sorteren. Mijn man doet meer dingen als stofzuigen, dweilen, opruimen.
Alsnog is het vast wel eens slordig als hij thuis komt maar dat is dan maar zo. Hij heeft geleerd om niet boos te worden en in de aanval te gaan want dan schiet ik gelijk in de verdediging. We proberen op een positieve manier om te gaan met elkaars verschillen, hoe moeilijk dat soms ook is.
Volgende keer alles op zijn bed smijten
weet hij eens hoe dat is om zo (moe) je bed in te kruipen. Pik dit toch niet!
Bertje
Dat meen je serieus? Daarmee ga je naar niveau kleuterruzie. Niet echt iets waar ik naar streef in mijn relatie.
Die sensors lijken mij inderdaad helemaal geweldig.
Een boek
Ik heb een boel wijsheid opgedaan uit het boek 'Praten met je partner' van Annette Heffels. Daar staan heel herkenbare voorbeelden in, vooral ook over zeurende vrouwen. De insteek is dat je niet moet verwachten dat de ander hetzelfde doet en denkt als jij. Als je iets wilt, moet je dat zeggen en er niet vanuit gaan dat die ander dat uit zichzelf doet.
