Mijn vriend ziet alles wat ik vraag als een verplichting
Beste mensen,
Graag hoor ik of er onder jullie ook mensen zijn die deze ervaring delen en wat eraan te doen. Tips zijn welkom. Ik heb een hele lieve man, alleen hij is erg gesteld op zijn vrijheid. Dat is op zich niet zo erg, maar afspraken maken met hem over bepaalde zaken is gewoonweg onmogelijk. Hij ziet alles als een verplichting. Nu ben ik zwanger en hij zorgt heel goed voor me als het maar uit zichzelf komt. Als ik iets vraag doet hij het niet, want dan vind hij het een verplichting. Hij neemt bv vaak een vriend van hem mee naar huis zonder dat ie dat van tevoren overlegd. Ik heb al vaker gevraagd of ie dat aan wil geven van tevoren zodat ik als ik een vermoeide dag heb hier ook op ingesteld ben. Maar dat houd ie een paar x vol en dan vergeet ie het weer en staat die jongen ineens weer voor mijn neus. Nu ik bijna ga bevallen merk ik van mezelf dat ik gewoon wil kunnen rusten als ik hier behoefte aan heb, maar ik kan manlief niet verbieden hem mee te nemen, want dan word ie heel opstandig, zegt dat ie dat toch blijft doen en echt geen afspraken hierover gaat maken. Nu houd hij er wel rekening mee om zoveel mogelijk in het huisje achter in de tuin te gaan zitten met die vriend, ze komen alleen eten en drinken binnen, maar verder zie ik ze weinig. Dus eigenlijk geen last van zou je denken. Maar in het huisje zitten ze te roken en te drinken en ik denk na over de toekomst van onze kleine. Ik ben erg gesteld op rust en privacy en ben angstig voor de kraamtijd die we tegemoet gaan, dat hij die jongen ook gewoon mee blijft slepen naar ons huis en ik goed voor ons kind wil zorgen samen met hem terwijl hij liever zit te roken en te drinken met zijn vriendje( ik heb al gezegd, waarom ga je niet bij hem langs, dan kan ik hier ook mijn gang gaan, maar dat vind ie niet gezellig!). Al blijft ie met hem in het tuinhuis, ik vind het al vreselijk dat ie zo rookt en drinkt met hem en ik zou zo graag gezellig met mijn man en de baby de eerste weken doorbrengen, zonder voordurend bang te zijn dat ie die vriend uit zijn werk meeneemt. Is dat zo raar voor iemand die voor het eerst moeder wordt? Ik heb geprobeerd hem dit te zeggen en uit te leggen dat ik dit graag wil en dat het me angst geeft als ik niet weet dat ie die vriend niet meeneemt naar ons. Hij zegt dan dat ie echt niet zijn hele leven aan gaat passen aan ons kind en dat ie wel zal zien en doet wat ie zelf wil. En dat hoe meer ik hem 'verplicht' hij er toch niet naar zal luisteren en gewoon doet wat ie wil.
Als hoogzwangere vrouw had ik liever een antwoord gehad waaruit blijkt dat ie begrijpt dat we natuurlijk de eerste tijd lekker met ons gezinnetje gaan doorbrengen en dat zijn vriend na een paar weken pas weer hier komt. Maar helaas, het antwoord is dat ik hem niet moet verplichten en dat ie doet wat wil en dat ik dat wel zal zien. Oke, bovenstaand is dus even wat me vandaag overkwam, maar eigenlijk is dit altijd zo bij mijn vriend. Hij ziet ALLES wat ik zeg of vraag als een verplichting en doet het dan juist niet. Hoe vraag ik dingen aan mijn man zonder dat ie alles als een verplichting ziet? Het is toch ook voor zijn kind!
Jeetje...
Dat lijkt me een vervelende situatie...!
Vriend moet mi een beetje volwassen worden maar waarschijnlijk is dat niet de boodschap waar hij op zit te wachten..
Eigenlijk vind ik dat je je eigen plan moet trekken. Is dit wat je wil? Is dit wat je van een relatie verwacht? Probeer met hem in gesprek te gaan over hetgeen jullie van een relatie en van elkaar willen en mogen verwachten. Zoals je het nu beschrijft gaat hij zijn eigen gang, 'neemt' hij alleen maar en 'geeft' hij als het hem uitkomt. In mijn optiek houd je in een relatie vanzelf ook rekening met wat de ander wil en waar hij/zij zich goed bijvoelt. Niet dat je dus zomaar doet wat de andere wil/vraagt/verwacht. maar wel dat je dat meeweegt.
Zo te lezen staan jij en je vriend heel anders in de relatie. De vraag is of je dat kan veranderen? Bij hem niet kennelijk dus zul je je eigen normen en verwachtingen aan moeten passen om in relatie te blivjen? Wil je dat?
Ik begrijp dat het lastig is nu je hoogzwanger bent maar poeh he... Ik vind het nogal wat. Dan zou ik er liever alleen voor staan en mijn eigen fijne leventje opbouwen. Of als ik heel veel van hem houd en hem niet uit mijn leven wil, op zijn minst gaan latten. Dan zijn we samen als het leuk is en ga ik lekker naar huis (of hij) als hij geen rekening wil houden..
Sterkte!!
Ik denk
...jij bent zwanger. Jullie hele leven gaat veranderen. Het komt heel veel voor dat partners daar eerst maar eens aan moeten wennen. Zou het kunnen dat je vriend koudwatervrees heeft, dat hij opziet tegen alle veranderingen waar hij nu nog zo moeilijk vat op krijgt?
Misschien wordt het heel anders als het kind er eenmaal is.
Dus ik zou niet meteen aan weggaan en eisen stellen denken. Eerder aan elkaar wat ruimte geven.
Eng
Ik denk net als Rodebeuk dat hij het eng vindt allemaal. Daarnaast is het voor mannen volgens mij veel moeilijker voor te stellen hoe het is als de baby er straks is. Jij voelt de baby groeien in je buik, je hele hormoonhuishouding veranderd. Voor hem staat het waarschijnlijk veel verder van hem af. Dat je nu helemaal geen zin hebt in visite is ook heel logisch, dat hoort bij de laatste fase van de zwangerschap. Je wilt 'je nest' op orde hebben en een rustige omgeving creëren. Allemaal hormonaal, maar hij hij heeft dat dus niet.
Blijkbaar wil je vriend alleen dingen doen waar hij zelf achter staat, dus moet je ervoor zorgen dat hij zelf ook vindt wat jij vindt. Laat hem zien wat jij ziet. Met argumenten, voorbeelden enz. Als hij het zelf wil, komt het vanuit hemzelf en zal het voor hem niet als een opgelegde verplichting voelen. Het kost wat extra moeite, maar als je vriend verder een lieve man is, zou ik er zeker de moeite voor over hebben. En aan de andere kant heeft hij behoefte aan vrijheid, probeer dat ook te respecteren. Ik kan me wel voorstellen dat hij iemand mee wil nemen, het is tenslotte ook zijn huis. Hij heeft straks opeens een baby, een grote verandering voor hem. Dat hij dan ook een avondje stoom wil afblazen door met een vriend te relaxen kan ik me ook wel voorstellen. Roken en drinken achterin de tuin zou ik dan ook niet zo'n probleem vinden. Zolang hij maar niet de helft van de week ladderzat bij je in bed rolt.
Het ouderschap brengt voor beide nogal wat veranderingen met zich mee, en je moet samen opnieuw je routine en verhoudingen vinden.
Hoe je t ook went of keert...
angst voor t onbekende of niet....ik vind het zoooo onvolwassen....
maar goed........ daar heb je niks aan dat weet je zelf ook wel... ik heb geen tips..... heb wel enorm met je te doen als ik eerlijk ben...dit klinkt niet als een gezellig samen zijn.....
Wellicht koudwatervrees?
Dankjewel voor de bemoedigende woorden. Ik weet niet of t koudwatervrees is, hij heeft ook wel een eigenwijs karakter. Aan de andere kant...hij heeft dit nooit eerder meegemaakt, dus het zou hem inderdaad meer angst kunnen geven. Maar ik zal proberen hem meer ruimte te geven hierin. Ik wil ook graag dat hij komende tijd kan genieten. En hij is heel erg betrokken bij mij en zijn kindje, geeft mijn buik kusjes en voortdurend aandacht, dus wie weet als het kindje er is gaat het allemaal wat meer leven voor hem en hoop ik dat hij ziet wat echt belangrijk is. Dank je wel voor je tip, het laat me even weer wat relativeren in deze hormonale toestand! 
Reactie op fata morgana
Dankjewel voor je positieve kijk op deze situatie. Mijn mannetje heeft zo ie zo wel een eigenwijs karakter, maar hij is ook erg lief en geduldig; twee uiterste kanten van hem. En hij is heel erg betrokken bij mij en zijn kindje, geeft voortdurend aandacht aan mijn buik en kijkt ook echt naar de geboorte uit, dus wie weet gaat het allemaal wat meer leven voor hem als ze er straks is en gaat ie vanzelf anders tegen dingen aankijken. Ik wil hem zo ie zo die kans geven.
Hij heeft overigens heel veel voor me gedaan de laatste weken, zij het met zeuren en trekken en samen met die vriend, want hij vind het dan alleen gezellig om samen met hem te doen, en is meteen een excuus om hem weer (onaangekondigd) langs te laten komen (zucht), maar... hij heeft het toch gedaan, dus wellicht moet ik hem toch wat meer ruimte geven...
ik heb hem gister met een argument het kinderbedje in elkaar laten zetten. Dat hielp wel, maar het moet wel een argument zijn wat buiten mijzelf ligt (dus hij moet het nut ervan inzien, gevoelsmatige argumenten helpen niet). Bedje staat er een week, vraag al de hele week of ie dat wil doen, omdat ik bang ben dat als de bevalling spontaan begint het nog steeds niet staat. Zijn steevaste antwoord als ik dingen vraag is: morgen.
Maar goed, na het lezen van jouw stukje ben ik wat meer gaan nadenken over goede argumenten. Nu moest ik nog iets terugbrengen bij dezelfde winkel als waar dit bedje vandaan komt. Ik zei: als je hem vandaag of morgen in elkaar zet voordat ik naar die winkel ga, dan weten we meteen of ie goed is en hoef ik als er wat aan mankeert niet weer terug ( er zijn namelijk nogal wat dingen fout gegaan bij die winkel). En ja, de volgende ochtend toen ik zei ik ga zo naar die winkel, begon ie uit zichzelf het bedje in elkaar te zetten Sterker nog, daarna ging ie ook nog mee naar die winkel.
Dus wellicht kan ik hem wel overtuigen met argumenten, als het maar echte argumenten zijn en geen gevoelsmatige onderbouwingen. Ik ga er meer proberen bij stil te staan als en hoe ik wat van hem vraag.
Dankjewel voor je tips; je hebt mij ook weer even doen relativeren, ondanks de hormonale krachten die van zich laten spreken
