Minnaar
Tijd voor een bekentenis: ik heb een minnaar.
Mijn minnaar heeft kinderen en is net als ik gebonden (aan een vrouw, ook met kinderen).
Het belachelijke aan dit verhaal is dat mijn man een paar jaar geleden een affaire heeft gehad en heeft op het punt gestaan ons gezin te verlaten. We hebben er uiteindelijk voor gekozen om toch samen verder te gaan. Helaas blijkt nu, een aantal jaren later, dat in mijn "nieuwe" huwelijk niet echt ruimte is voor de autonomie die ik inmiddels opnieuw probeer te verwerven. Op zich gaat het - op een oppervlakkige manier - goed tussen mijn man en mij maar het echte vuur is er een beetje uit. En we lopen toch steeds vaker aan tegen verschillende inzichten over hoe we ons leven moeten inrichten.
En toen kwam ik een tijdje geleden een man tegen. Eigenlijk was ik helemaal nergens naar op zoek. Ik was al lang blij dat mijn huwelijk het hele gebeuren had overleefd. Maar ik heb toegelaten dat deze man mijn leven compleet op z´n kop zette. In eerste instantie was ik helemaal verliefd maar al snel vroeg ik me af of het wel echt verliefdheid was. Dus man uit m´n hoofd geprobeerd te zetten en verder gaan met mijn leven.
Even kort: desondanks kwam van het 1 het ander en inmiddels hebben we een geheime affaire gehad met alles erop en eraan. We hebben beide niet de intentie om onze partners te verlaten, althans, niet om samen verder te gaan. En onlangs hebben we uitgesproken dat we elkaar niet meer kunnen ontmoeten.
In het begin maakte het me intens gelukkig. Maar nu maakt het me zo intens verdrietig omdat het me zo ongelofelijk met mijn neus op de feiten drukt t.a.v. mijn eigen relatie.
Mijn minnaar is destijds verlaten door zijn vrouw (niet voor een ander) en ik denk dat we voor elkaar dezelfde "functie" vervuld hebben.
Maar ik wil dit niet meer. Het kost me zo veel energie en het maakt me zo verdrietig. Ik verlang zo intens naar die andere man en het gevoel dat hij me geeft. Maar het zal nooit wat kunnen worden en dat wil ik ook niet. Maar ik wil eigenlijk geen afscheid nemen van dat goede gevoel: het gevoel begeerd te worden, de moeite waard te zijn. En het confronteert me zo met de trieste leegheid van mijn huwelijk. Waar ik, ondanks gesprekken met mijn man, geen verbetering in kan krijgen. Mijn man weet trouwens van niks en dat hou ik zo.
Iemand wenste me onlangs een geweldige minnaar toe. Die ben ik tegengekomen. Maar het maakt me inderdaad heel erg verdrietig.
Wie kan me helpen?
Ach
Het is natuurlijk een dooddoener, maar het zat eraan te komen he? En werderom komt het neer op de vraag, wat wil je?
Blijf je in een huwelijk die niet aan je behoeftes voldoet? Ik neem aan dat je man nog steeds niet mee wil naar therapie. Kan je dat, is dat wat je wil?
Kan je leven met een affaire naast je huwelijk? Het is enorm not-done om te zeggen natuurlijk, maar het kan he? Het is wel een oplossing voor je probleem.
Of wil je weg bij je man? Je minnaar geheel buiten beschouwing latend natuurlijk. Ben je liever alleen dan samen met hem?
Hoe gaat het verder met je? Zit je weer wat beter in je vel? Heb je meer het gevoel de regie in je leven te hebben?
Peut
Ben je ondertussen al bij een therapeut geweest? Het lijkt me inderdaad ook iets waar je eerst aan moet werken, voordat je evt. iemand voor erbij 'neemt'. Of je die dan nog nodig hebt, is natuurlijk een tweede...
De vraag
die bij mij opkomt bij vrijwel al jouw berichten: in hoeverre blijf je je inzetten voor je huwelijk omdat het je eer te na is? Vecht je voor het behoud van je relatie omdat je vindt dat het nog goed kan komen, of omdat je het als een nederlaag zou ervaren als het je niet lukte?
Hoe je zou moeten afleren om je zo afhankelijk van anderen (man, minnaar) te maken voor je geluk, tja... Toch die therapie maar aandurven, denk ik. Waar ben je bang voor? En kan dat erger zijn dan de eeuwige twijfel en knagende onvrede van nu?
Vastberaden,
"Omdat ik bang ben voor waar me dat gaat brengen en omdat ik opzie tegen de weerstand van mijn man."
Bang zijn is stilstaan in je innerlijke groei. En daardoor zie je op tegen de weerstand van je man.
Het lijkt me een heel goed idee om TOCH maar naar die peut te gaan
Tja
misschien dat je nu eindelijk eens bewondering kan krijgen voor het feit dat je man destijds met zijn affaire is gekapt voor jullie huwelijk i.p.v. dat je hem er alleen maar om verachtte.
Dat is de eerste gedachte die in me opkomt. Een oplossing heb ik niet. ja, openheid creeren.
Groet (doorn)Roosje
Peut
Ik denk echt dat je zelf een therapeut op moet gaan zoeken, om meer tot jezelf te komen. Je hoeft je man dat toch niet te vertellen? En anders maar wel. Denk je echt dat hij bij je weggaat als je zelf in therapie gaat? En accepteer je zulke chantage?
Vastberaden
" Ik snap nu wel dat de manier waarop ik er mee omging voor hem heel erg moeilijk geweest moet zijn'
en toch is ie gebleven en daar verdient hij bewondering voor. Net zoals jij bewondering zou verdienen als je er nu mee kapt en voor je huwelijk gaat.
Het verdriet gaat over, daar weet ik alles van.
Groetjes
Zou het niet zo kunnen zijn
was zomaar een ingeving van mij gisteren, dat deze minnaar op je pad is gekomen omdat je onbewust een eind aan de relatie met je man wil maken? Gezien je angst voor een confrontatie met hem, hoop je wellicht dat hij er zelf achter komt en dat het tot een uitbarsting komt?
Beslissing
Hoe zou je het vinden als je erachter komt dat je man weer een verhouding heeft? Maakt het het dan makkelijker om er een punt achter te zetten? Wacht je misschien tot hij de beslissing neemt?
Wat zijn de goede momenten in jullie huwelijk? Je zegt vaak dat je huwelijk niet slecht genoeg is om te scheiden, maar voorbeelden van het verbieden om in therapie te gaan, of een kind dat tegen de straat gemept wordt, vind ik toch al dermate signalen om er dat etiket niet meer aan te geven.
Wie is "vastberaden"?
De vraag die steeds blijft terugkomen is: Wie is Vastberaden?
Ze is vrouw van een man die haar bedrogen heeft, ze is partner in een kil huwelijk, moeder van 4 kinderen. Nu is ze ook minnares van een getrouwde man.
Maar wie is zijzelf?
Ik denk dat Vastberaden ondanks haar nick zelf ook geen idee heeft en bezig blijft om zichzelf te zien en te definiëren in relatie tot anderen. Ze zou daar mee op kunnen houden en kijken naar wie zijzelf is, maar dat is wel eng. Veel enger dan de confrontatie aangaan met een man met losse handjes en een grote mond. En heel veel enger dan jezelf op een forum etaleren met "nu heb ik een minnaar terwijl ik mijn man daarom vergruist heb".
Ik kan niet beoordelen of je er een peut bij nodig hebt, maar hou op met de rookgordijnen en ga nu eindelijk eens de confrontatie met jezelf aan.
Twijfelachtig, vastberaden
wat ik denk Vastberaden, als ik je posting lees: waarom ga jij een relatie aan met een getrouwde man? Waar is je loyaliteit naar haar en haar kinderen toe? Jij stond toch ook ooit in haar positie? (waarschijnlijk doe je dat nog steeds maar weet je dat niet eens).
Het gaat nu al jaren over je man die met het mes op zijn keel in jullie huwelijk blijft hangen. Geloof mij maar, vandaag of morgen kom je er achter dat hij weer een nieuwe 'scharrel' heeft en dan heb jij het nakijken.
Ga toch weg nu het nog kan want anders doet hij het wel. En dat voor de kinderen? Dat maak je mij niet wijs. Het zal wel voor het geld zijn dat je nog steeds bij een kerel blijft die jou vernedert, manipuleert, chanteert en je kinderen tegen de stoep slaat. Ik vind jouw gooise vrouwen gehalte erg hoog hoor. Al je energie gaat naar je 'relaties'. Hoe gaat het eigenlijk met je kinderen? Zijn die zo blij met jullie huwelijk? Ik hoor je daar nooit over. In elk geval zou een nieuwe nick je nu niet misstaan.
Eigen verantwoordelijkheid
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Je minnaar is daarmee verantwoordelijk voor zijn leven, zijn keuzes en zijn gezin. Hij is een verbintenis aangegaan met zijn vrouw, jij niet.
Maar jij bent wel verantwoordelijk voor je eigen leven.Als je niks doet, en gewoon zo doormoddert met je man, je afhankelijk van anderen blijft voelen, dan is dat ook een keuze.
Wil je dat? Stel je eens voor dat je dat niet meer zo afhankelijk zou voelen, dat je die basis, die zekerheid, gewoon in jezelf voelde.
Wat je ook doet, neem de regie. Neem een keuze waar je echt achterstaat, wat die keuze dan ook is. En niet kiezen is ook een keuze, vergeet dat niet.
Wat een goeie reakties
krijg je op dit forum, daar kun je veel aan hebben als je die tenminste echt toelaat..
Ik ben het daarnaast erg met Fatamorgana en losgeslagen eens.Neem de regie en je leven eindelijk in eigen hand, en blijf niet hangen in dat afhankelijke gevoel van goedkeuring krijgen van mannen. Of kies daarvoor, en draag daarvan de consequenties.
En even iets heel anders: ik vind het te gek voor woorden dat jij niet in therapie zou gaan omdat je man daar bezwaar tegen zou hebben!Om wiens leven gaat het nou eigenlijk?
sterkte hoor,
amar
Oh ja en....
ik vroeg me af of jij misschien, op deze manier met 'ook' een minnaar , het je man betaalt zet waarmee hij je (destijds) heeft gekwetst, en misschien nog steeds kwetst?
Keuzes en alternatieven
Volgens mij ga je het niet allemaal krijgen zoals je het hebben wilt. Jouw man gaat nooit die perfecte man worden die je graag wilt, die jou volledig steunt in al je activiteiten en je waardeert om wie je bent als je jezelf bent. Het alternatief, alleenstaande moeder met vier kinderen, heeft ook een heleboel nadelen. Dan ben je niet gevangen in een matig huwelijk, maar in de spagaat tussen werken, zorgen voor je kinderen, en geldproblemen.
Perfectionisme
combineert slecht met faalangst, wist je dat? 
Scheiden is falen, jezelf verloochenen is falen, vreemdgaan is falen, boos blijven is falen... En tegelijkertijd blijf je streven naar het perfecte plaatje: de ideale, zichzelf zijnde echtgenote met het goede huwelijk en de gelukkige kinderen, het stel dat alles heeft verwerkt en nu gelukkig samen oud kan worden. Tja. Think again.
Ik zeg niet dat je nooit meer gelukkig gaat worden met je man, maar ik denk dat je wat meer feilbaarheid mag toelaten in je leven en je huwelijk. Accepteren dat jullie fouten hebben gemaakt en er vast nog wel meer gaan maken, dat er geen "steady state" van geluk en tevredenheid gaat aanbreken waarop alles achter de rug is, maar een nieuwe vorm, positief of negatief, die óók al niet duurzaam zal zijn. Want shit happens.
Alleen daarom zou ik ondanks jezelf, ondanks je man toch een therapeut opzoeken. Want het enige waar je op kunt bouwen in onzekere tijden (en andere tijden zijn er niet, als je het grote geheel bekijkt), ben jij. Dus hoe steviger jij bent, hoe beter je de wereld, je man, je leven en je minnaar (of het gebrek daaraan) aankan.
Keuzes
"Ik vind het doodeng om daar in te duiken. Bang dat de keuzes die ik heb gemaakt niet meer mijn keuzes blijken te zijn."
Al je keuzes zijn van jouw. Even buiten beschouwing gelaten dat er bepaalde situaties zijn waarin mensen niet kunnen kiezen, vaak kinderen, of bijvoorbeeld een gijzeling. Verder zijn de keuzes die je gemaakt hebt helemaal aan jezelf toe te schrijven. Het punt is juist je daar meer bewust van te worden. Dat je man nu zo autoritair is, is ook gedeeltelijk aan jouw volgzaamheid toe te schrijven. Jij houdt zijn gedrag in stand. Zelf vond ik dat geen prettige gedachte, na een huwelijk met fysiek en verbaal geweld, maar dat maakt het niet minder waar.
Het gaat er nog geeneens zo zeer om dat jouw gedrag verandert, maar wel om bewustwording. Wat wil JIJ eigenlijk, wat vind JIJ eigenlijk? Wie ben je eigenlijk? Pas als je dat weet, kan je jouw keuzes veel bewuster maken. Dan heb je de regie. Dan zou je alsnog kunnen kiezen om volgzaam te zijn, maar dan wel vanuit een overtuiging in jezelf.
Zelf heb ik ook een moment van besef gehad dat ik veel te weinig autonomie had. De bewustwording en het proces daarna, had ik achteraf gezien (voor zover het al achter me ligt, eerlijk gezegd zit ik er nog steeds in) onder begeleiding van een therapeut, veel makkelijker kunnen doorstaan. Daarnaast is het volgens mij onomkeerbaar. Als je eenmaal hebt beseft hoe weinig regie je voelt, is het niet meer te doen in je oude rol terug te treden. Niet meer zonder een knagend gevoel van ontevredenheid.
Smoke
Jammer van je nick wissel. Opzoek naar jezelf vind ik vastberaden ook heel goed passen.
Wat bedoel je precies met : "Misschien moet ik ook uiteindelijk accepteren dat een deel van wie ik ben en wat ik wil gewoon niet haalbaar is als moeder van 4 kinderen en "vrouw-van"."?
Vastberaden
Begrijp ik hieruit dat jij nooit iets voor jezelf doet? Omdat je geen zin hebt in "gedoe en gezeur"? Kom op, pak jezelf aan. JIJ bent verantwoordelijk voor JOUW leven. Logisch trouwens dat het gedoe en gezeur oplevert, want jouw man is gewend dat jij zich naar hem voegt. Bestel gewoon kaarten, vraag of hij mee gaat, en zo niet ga dan met vriendinnen.
Groet une Femme
Volgens mij moet je beginnen met een assertiviteitstraining
duurt minder lang dan therapie. Mij heeft het heel veel geholpen.
"mijn man accepteert dat"
Vastberaden schrijft "Jazeker doe ik dingen voor mezelf! Mijn man accepteert dat".
Ik ben ook moeder van 4 kinderen en heb daarnaast een eigen leven en ben regelmatig avonden weg en een paar keer per jaar een heel weekend. Het is niet dat mijn man dat accepteert, hij is blij voor mij dat ik leuke dingen doe waar ik blij van wordt. Hij gunt het mij en dat is omdat hij van mij houdt en ik nog leuker gezelschap ben als ik wel thuis ben Dit is overigens wederzijds.
Ik krijg het spookbenauwd als jij over je man schrijft: jullie houden elkaar gevangen in jullie negativiteit. Hier op het forum schrijven we al 3 jaar in alle toonaarden en op alle mogelijke manieren dat jij daarmee op moet houden. Maar het is een zinloze exercitie, je bent blijkbaar vastbesloten om de gifbeker tot de bodem leeg te drinken en jezelf van iedere droom en illusie af te helpen. Je neemt geen besluit, je komt niet in actie, je klaagt alleen maar. Jij bent net zo schuldig aan deze negatieve spiraal als je man en hebt daarmee ook evenveel mogelijkheden om het te doorbreken als hij. Wanneer ga je wat doen?
Waarom...
Ha Vastberaden (goed dat je je nick houdt!), ik ben het niet met Marieke eens dat je niets doet behalve klagen. Je hebt naar mijn idee de afgelopen jaren een flinke ontwikkeling meegemaakt. Je schrijft heel anders over jullie relatie dan voorheen.
Maar jullie zitten vast in oude patronen. Doorbreek die, liefst samen. Je kunt nog héél lang zo doorsukkelen, maar uiteindelijk zul je het moeten aangaan. Dan liever meteen (lijkt mij). Jouw man wil daar kennelijk niet aan, dus de aanzet tot de beweging zal ditmaal van jou moeten komen. Hoe je dat dan ook doet: therapie, vertellen over je verliefdheid, je gedrag veranderen (láát hem maar last hebben van jouw eigen leven, kom op zeg!). Jullie zijn nog steeds niet gelijkwaardig, waardoor je geen echt verbonden relatie kunt opbouwen.
Een vraagje dat mij intrigeert omdat het een link heeft met mijn eigen situatie: waarom ben jij destijds zo vol overtuiging achter jullie relatie blijven staan? Als je er nu op terugkijkt, was het dan angst of liefde wat je deed blijven?
Inderdaad paula
Je hebt gelijk, Vastberaden heeft weldegelijk een ontwikkeling doorgemaakt, maar dat heeft ze alleen gedaan.
Zij heeft haar man niet meegenomen in haar veranderingen, ze heeft hem niet geconfronteerd met wat het voor haar betekent wat hij haar heeft gelapt, maar ook niet met waarom ze nog bij hem is. Zij is alleen haar eigen weg gegaan en zo wordt haar huwelijk steeds meer een lege huls.
Mijn vraag wanneer zij eens in actie komt is de vraag wanneer ze hem confronteert met wie zij is en wie zij is geworden (of besluit om weg te gaan). Dat doet ze niet.
Vastberaden ontwikkelt zichzelf, maar buiten het zicht van haar man, zodat hij er geen last van heeft en zij kan doen of alles hetzelfde is.
Ik kan heel goed begrijpen waarom de minnaar haar juist het verdriet over haar huwelijk doet voelen en dat is wat ik bedoel met de gifbeker helemaal leegdrinken. In plaats van haar man te confronteren met haar boosheid, maar daarmee ook haar liefde heeft ze stille "wraak' genomen met haar minnaar en daarmee vooral zichzelf verdriet gedaan.
Samen?
Lieve Vastberaden, als ik het goed heb onthouden hebben jullie er samen voor gekozen om bij elkaar te blijven. Een verhouding is iets heel ingrijpends en ik vind het heel bewonderswaardig hoe jij overeind bent gebleven en jezelf hebt ontwikkeld. Maar om samen verder te kunnen na zoiets, is toch het belangrijkste dat jullie praten, over jullie relatie en over jezelf en elkaar. Dat mis ik in het hele verhaal. Jullie drijven een beetje rond, elk in zijn eigen bootje, maar hij wil wel jouw bootje besturen door je met zijn gezeur te manipuleren. En jij laat dat toe.
Om op je praktische voorbeeld aan te haken; jij vindt het leuk om naar het theater te gaan. In mijn ogen is dat voor een partner toch fijn om te zien dat degene waar hij van houdt, iets leuks gaat beleven? Maar hij zit in zijn eigen bootje het "niks" te vinden en gaat zeuren. Jij kunt in jouw eigen bootje blijven, je er niets van aantrekken, gewoon kaarten bestellen en erheen gaan. Of in zijn bootje stappen en niet gaan.
Is er nog zicht op een gemeenschappelijke boot, of tenminste dat jullie naast elkaar dezelfde koers varen?
Hoe open zijn jullie naar elkaar? Hoe dicht staan jullie nog (of weer) bij elkaar? Is er eigenlijk nog een "elkaar"? Of meer een "elk voor zich"?
Het overwinnen van een relatiecrisis is op zich al heel moeilijk, maar niet onmogelijk. Maar op deze manier komen jullie niet verder, tenminste niet samen.
Liefs,
Fély
Walgelijk
Hoe durft een zogenaamde vastberaden wel een minnaar (buitenechtelijk) te nemen en daarmee haar huwelijk en kinderen erbij op het spel te zetten maar is te scheiterig om in therapie te gaan ?? dit snap ik niet. Het klopt niet. Vastberaden is vast in het leven geroepen om dit draadje levend te houden, want ja, kampen wij er niet allemaal mee, overspel?
Nee nee
-de man van Vastberaden had een minnares. Vastberaden wou toen in therapie maar man van Vastberaden wou dat niet.
-man van Vastberaden wil nog steeds niet in therapie en wil dat alles gaat zoals hij dat wil.
-Vastberaden heeft haar minnaar volgens mij vaarwel gezegd en blijft nog steeds hangen aan onbereikbare, wispelturige, onberekenbare echtgenoot. En Vastberaden wil in therapie maar echtgenoot wil niet. Hoe lang moet je trekken aan een dood paard?
Goh
wat zijn we weer vriendelijk.
Nog iets constructiefs bij te dragen, misschien?
Vastberaden, hoe gaat het?
Hoi vastberaden,
Hoe is het nu? Ik schrok wel een beetje van wat je zei over je man die het niet nodig vindt dat jij/jullie naar het theater gaan en dat je 'dus' niet gaat. Iemand hierboven zei al dat je elkaar toch dingen gunt die de ander leuk vindt? Je argument van 'moeite hebben met zijn geld uitgeven' vind ik eerlijk gezegd niet sterk. Het is jullie geld, hij werkt buitenshuis en jij zorgt ervoor dat dat kan. Punt.
Ik bedoel het niet zo streng, maar ik hoop dat je wat meer voor jezelf opkomt!
Laura 71
Marieke
De ontwikkeling doe ik inderdaad alleen. Maar ik heb mij man wel degelijk geconfronteerd met mijn gevoelens ivm zijn affaire. Laatst hebben we er zelfs nog over gepraat en toen heb ik hem verteld dat ik heel soms spijt heb van mijn beslissing om te blijven.
Dus ik maak mijn man wel deelgenoot van mijn veranderingen en ontwikkelingen, twijfels etc. Maar hij doet er niks mee. Mijn gevoelens over "toen" diskwalificeert hij als "ah joh, da´s al zo lang geleden". Eventuele verliefde gevoelens voor een ander zouden het einde van mijn huwelijk betekenen, therapie is ongewenst en levert enorm veel stress op....
Hij vindt het gewoon moeilijk dat ik aan het veranderen ben en voor mezelf opkom. Eigenlijk wil hij dat gewoon niet. Misschien was die minnaar inderdaad wel een stille wraak. Ik heb me er in ieder geval nooit een seconde schuldig over gevoeld. In zekere zin heeft het me goed gedaan. Maar dat durf ik alleen hier, anoniem, te zeggen.
