Missen
Hoi,
even de situatie: in het bezit van een verrotte angststoornis met momenteel de nodige therapie. De laatste weken gaat het steeds meer bergopwaarts, de goede dagen worden steeds meer en de slechte dagen minder slecht.
Mijn man heeft sinds mijn inzinking vorig jaar veel gezorgd en is nu voor het eerst in ons huwelijk een week weg, op soort retraite. Heerlijk, geen verantwoordelijkheid voor ons, alleen maar voor zichzelf zorgen (eten en drinken en goed gezelschap staat klaar). Ik gun het hem zo enorm, vorig jaar ben ik 7 weken opgenomen geweest en heeft hij de boel laten doordraaien.
Ik dacht dat het me wel zou lukken. De dagelijkse zorg, opstaan/eten/kinderen naar school ed., geen probleem.
Maar dan: ik mis hem zo verschrikkelijk! echt zo ontzettend veel! Het knalt helemaal naar binnen, zo veel en zo erg. Ik kan hem niet zomaar bellen omdat hij een bepaald programma volgt, dus kan ook niet even een gezellig kletspraatje hebben overdag. Ik voel me helemaal terug geworpen op mezelf en dat valt echt vies tegen! Soms jaagt bijna de oude angst voor een crisis weer door mijn hoofd.
Is er iemand met een tip, met goede raad, gewoon een hart onder de riem? Hij komt pas zaterdag aan het einde van de middag terug. Ik ben vanmorgen bij iemand naar binnen gelopen en heb zitten janken, maar ik vind het voor mijn gevoel zo raar klinken dat ik mijn eigen man zo mis....
Inéz
(overigens: dat missen heeft ook een goede kant, ik dacht dat ons huwelijk een soort vechtmachine was geworden door alles wat we mee maakten, maar kennelijk zit er dus toch een heel diep gevoel van houden van!).
Afstand wekt begeerte..
niet om het af te zwakken, maar je bent dus duidelijk niet de enige. Dat er zelfs een spreekwoord van bestaat.
Verder kan ik je alleen maar veel succes en sterkte wensen. Misschien nog een allesmag dag doen, of iets anders, om die week een beetje door te komen.
En het mag ook gewoon, even inzinken, hem missen. Dat is dan je gevoel op dat moment.
Oh ja, misschien kun je hem wat brieven schrijven? Gewoon bijhouden hoe je je voelt?
Nou ja, je ziet het al, een goedbedoeld hart onder de riem kan ik je wel sturen maar mijn oplossingen raken kant noch wal!
Geen tips
Heb ik voor je maar wel medeleven. Ik vind het superknap dat je met angststoornis nu wel alleen bent. Petje af voor je. Dat je hem mist dat snap ik, is ook erg goed teken zoals je zelf ook al schrijft. Geef je hierbij een virtuele knuffel
Muizemeis
Wat knap van je!
ìk denk overigens dat het niet zo maar even kunnen bellen je de das omdoet. Is stiek m sms-en een optie? Mijn man is voor zijn werk zeer regelmatig weg maar had de laastte keer een probleem met zijn telefoon. Ik kreeg hem dus gewoon niet goed te pakken en toen vond ik het ineens verschrikkelijk, terwijl ik er toch echt redelijk laconiek in geworden dacht te zijn.
Mijk
Niet zo raar
Afgezien van alles wat je hebt meegemaakt, dit is de eerste keer dat hij een week lang weg is. Dan is het toch logisch dat je hem mist? Als jullie dit al vaker hadden gedaan, was je er aan gewend geweest. Maar nu is het driedubbel: je mist 'm omdat je van hem houdt. Je mist hem omdat je je nog zo kwetsbaar voelt door de angststoornis, én je mist hem omdat je nu alles alleen moet doen: het huis, de kinderen enz. enz. Niet zo gek hoor. Als Belleman een paar dagen weg is, tel ik de uren af. Letterlijk. En ik zorg er voor dat ik extra dingen te doen heb. Uitjes, maar ook grote huishoudelijke klussen. En in die week komt altijd een moment dat ik het eigenlijk wel lekker vind dat ie weg is... Veel sterkte. Het is al weer woensdag, de zaterdagmiddag komt al in zicht.
Puzzelen
Ik heb ervaring met angststoornissen, en wat mij er altijd doorheen helpt is puzzelen. Wiskundige puzzels, freecel, dat soort dingen. Dan zorg je dat je de niet-emotionele helft van je hersenen stimuleert en zo "onderdruk" je een beetje je emotionele helft.
Inez
Wat goed van je dat je hem nu een weekje heerlijk alleen met zichzelf kunt laten! En wat sterk van je dat je al zover bent. Een hevig gevoel van missen is een mooi gevoel, maar ook pijnlijk, zaterdag is al over 3 nachten 
en dan kun je hem helemaal platknuffelen/zoenen etc etc!
Omzetten
Inez, probeer het negatieve, akelige gevoel van het missen om te zetten in iets positiefs en feestelijks. Ga een plan verzinnen als warm welkom voor hem. Jij helemaal opgetut, als het kan met iets nieuws aan, kapper etc. Bedenk iets lekkers te eten en te drinken, voor jullie saampjes. Pimp je huis op, evt alleen met een mooie bos bloemen, kijk eens of de slaapkamer wat extra's kan gebruiken. Schrijf het ultieme liefdesgedicht en leg dat op zijn kussen. Maak desnoods het hele huis extra schoon 
De tijd zal omvliegen.
Kijk wel uit dat hij zaterdag ook de ruimte krijgt om zijn ervaringen van deze week te vertellen en niet direct in de troostrol moet gaan zitten vanwege jouw grote missen.
Onyx
Dank
Dank allen voor het begrip, vooral degenen die het stukje angst begrijpen. Een negatief en akelig gevoel omzetten is verschrikkelijk moeilijk voor me, zeker omdat ik nog behoorlijk wiebelig ben en de angsten me aanvliegen. Dit hele gebeuren is behoorlijk therapeutisch! Overigens kan ik 's avonds als hij belt, mijn verhaal kwijt, kan ik gerust tegen hem aanjanken, dus het is gelukkig niet zo dat het hem overdondert zaterdagmiddag (en hij kent me goed genoeg ook nog eens).
De kinderen missen hem inmiddels ook enorm, dus we delen het gemis een beetje samen. Ik probeer me inderdaad inmiddels neer te leggen bij het feit dat het zo is, dat ik me dus verloren voel zonder hem en hij toch echt nog een anker is. Ik weet dat ik door de therapie vast vanzelf sterker zal worden, dat is alleen nu niet zo.
Ik heb wel op jullie adviezen gezelschap gezocht, ben met zus gaan winkelen, eten bij haar met de kinderen en inderdaad afleiding door puzzels te doen (op hyves LOL).
En weet je: de erkenning is gewoon fijn. Ik zou willen dat ik zonder kon, maar dat is echt nog niet zo. En het is een goede leer voor de volgende keer: hij heeft echt periodes nodig voor lucht (ik ervaar nu pas echt hoeveel ik op hem leun) en als hij weg is, zorgen dat er afleiding is, mensen bellen, toch meer hulp aanvaarden.
Het leven blijft leren. En zaterdag maken we er een gezellig home coming party van!! (hmmm lekkere taart bakken, afleiding ).
Dank jullie voor het luisterend oor!
Nog even
Nog maar een paar daagjes!
Wat ik deed
...toen ik mijn man miste was met de kinderen het huis versieren, net wat jij zegt lekker taart bakken, mijn man kwam binnen en zag met grote letters welkom thuis staan. Dat was echt heel goed voor mijn huwelijk.
Topsport!
Hoi Inez,
Wat jij nu doet is echt topsport. Een hele week je eigen boontjes doppen. Echt super en petje af. Het is mij niet gelukt in de tijd dat mijn angststoornis nog actueel was!
Het is nu al donderdag, dus je bent er bijna. En zaterdag kun je zo ontzettend trots op jezelf zijn, omdat je weer een stukje van je leven en zelfstandigheid hebt terugveroverd. Samen met de thuiskomst van je man is dit echt wel een feestje waard!
Ik heb geen andere tips dan hier al gegeven zijn. Zorg dat bezig blijft met leuke en positieve dingen, maar ook dat je voldoende je rust neemt. Nog 2 nachtjes maar!
Pieke
Liefdevol naar jezelf kijken
Andere tips die al gegeven zijn heb ik niet. Maar ik wil je ook even een hart onder de riem steken. Je hoeft het alleen maar te overleven 
Nee, even zonder dollen. Het is vast heel confronterend en pijnlijk om te zien hoezeer je hem nodig hebt en het simpele feit van het intense verlangen doet vast pijn. Maar het is gewoon een deel van de 'achtergrond' van je stoornis en het is heel goed dat je het ziet. Je voelt je misschien niet fijn maar er is geen enkele reden om je slecht te voelen over jezelf. Als je dapper en eerlijk en liefdevol naar jezelf blijft kijken, worstelt het zichzelf uiteindelijk wel tot een oplossing
En intussen is er natuurlijk ook die andere kant: van de liefde waarvan er nog veel meer blijkt te zijn dan je vreesde. Wat heerlijk!
Groet, Jo Hanna
Lering uithalen
Dag,
op therapeutisch gebied heb ik in elk geval een heleboel dingen nu echt onder ogen moeten zien, vooral het stuk 'het mag ook wel een beetje minder', zoals een vriendin onlangs omschreef. En nu is het vrijdag en is me door 2 vriendinnen zacht maar wel duidelijk gemaakt, dat ze hadden verwacht dat ik iets meer om hulp -al is het maar in de zin van afleiding- hadden verwacht. Maar ik straalde natuurlijk uit: ik heb geen hulp nodig, ik kan dit wel.
De titel van de reactie van Jo Hanna vind ik mooi, wat inderdaad: ik heb nu dus weer de neiging om mezelf af te branden, terwijl ik me er toch doorheen heb gesleept. Een volgende keer ga ik het toch anders aanpakken en proberen wat meer vrede te hebben met gevoelens als: ik mis hem zo, ik mis mijn klankbord, ik heb hem nog nodig als anker.
Afijn, nog 1 nacht te gaan en morgen aan het einde van de middag komt hij weer thuis. En nu bedenken wat voor lekkere stoofschotel ik ga maken en proberen appelbollen te bakken. En proberen dat laatste dan weer niet overdreven van mezelf te vinden)
Nogmaals: heel veel dank! Liefs van Inéz
PS: ik weet dat er hier wat mensen hebben gereageerd die vast nog een beetje van mijn achtergrond weten. Nogmaals mijn dank: het is namelijk inmiddels een jaar geleden dat ik opgenomen werd en door een aantal van jullie zo geweldig reageerden, op het moment dat ik echt dood wilde, was er hier feedback. Nog steeds denk ik terug met veel warme gevoelens naar alle reacties toen!
Inéz
Eén van de mensen die vorig jaar op jouw noodkreet reageerden (niet met praktische hulp, maar in ieder geval met de bedoeling je moed en kracht te geven) was ik.
En ik heb de afgelopen dagen met een glimlach deze draad en jouw relaas gelezen. Want hoewel jij innerlijk nog veel te verhappen hebt, zie ik vanaf de buitenwereld een prachtige ontwikkeling en groei.
Wat ben jij een kanjer!!
Vet compliment
Wat goed dat je 'lering trekt' uit deze week! Dus niet: kijk wat er allemaal fout gelopen is, maar: de volgende keer (er is dus een volgende keer)doe ik een paar dingen anders. Petje af!
Overigens, de thuiskomst van Belleman is vaak een anticlimax. Ik heb dan zo hard gewerkt om alles op orde te hebben, dat ik bekaf ben. En geen puf meer om zijn verhalen aan te horen. Leerpunt voor mij voor de volgende keer
