Moeder dreigt met zelfmoord
Geen idee of dit de juiste rubriek is maar hoop enigzins herkenning of tips te vinden.
Mijn moeder gescheiden van mijn vader sinds paar jaar.
Goed van gezondheid, financieel redt ze zich maar houdt niet over.
Heeft een parttime baan .
Echter sinds de scheiding claimt ze enorm, dat Ze zegt dat ze eenzaam is, te weinig bezoek krijgt en dat het haar tegenvalt .
Mijn moeder heeft altijd een wat negatieve houding gehad maar het wordt steeds erger en erger.
Over gaat ze op een negatieve manier mee om, werk huis bezoekjes, op iedereen wat aan te merken .
Heeft weinig vriendschappen helaas en onderneemt weinig om hier verandering in te brengen.
Inmiddels van alles al geopperd maar nee geen zin en niet leuk.
Op haar kinderen (2) legt ze een behoorlijke druk qua afspraken.
Liefst diverse malen per week op bezoek en zij bij ons.
Dit is echter veel te veel aan het worden, ben alleenstaande moeder met een bijna full time baan (onregelmatig).
Ik heb gewoon niet meer tijd, kinderen vergen hun tijd en aandacht , mijn eigen huis en ik probeer zelf een sociaal leven te hebben.
Mijn broer denkt er hetzelfde over die doet wat hij kan maar loopt inmiddels ook vast.
Als je aangeeft niet te kunnen komen omdat je andere plannen hebt is het een reactie van “ oh leuk daar heb je wel tijd voor “
Ik zit hier maar en kom nergens.
Durf inmiddels amper een leuk uitje op social media te plaatsen uit angst voor reactie .
Nu begint ze vaker met de reactie, het hoeft voor mij niet meer, spring wel van de flat dan ben ik overal van af en jullie ook.
In het begin schrik je en ga je troosten en hulp of advies bieden maar ze is dan zo geïrriteerd dat ze niet tot rede vatbaar is.
Alles wordt weggewuifd of er komt een tegen aanval .
Voor mijn gevoel zit ze in een neerwaartse negatieve spiraal, ze wil niet met iemand gaan praten .
Maar constant al haar frustraties met ons bespreken wordt ons teveel nu, geen leuk gesprek meer mogelijk nu en probeer je haar wat leuks te vertellen dan kaapt ze binnen 2 zinnen je verhaal voor haar eigen verhaal.
Interesse in een ander is er al heel erg lang niet meer en ik vermoed dat daardoor ook steeds meer mensen wegblijven .
En dat gaat dooooooor.
Ik voel me totaal leeggezogen als ik er weg kom .
Iemand tips of handvaten ??
Gaat iets niet goed
Zie nu dat bericht 3x geplaatst is, beetje teveel van het goede .
Is gemeld aan forum beheer,
Sorry ....
Serieus
Kan het zijn dat ze depressief is? Ik zou die opmerkingen zeer zeker serieus nemen, zelfmoord dreiging is vaak een roep om hulp. Wellicht weet ze zelf ook niet precies wat voor hulp en hoe. Zouden jullie de huisarts kunnen inschakelen?
Mijn vader heeft ook met zelfmoord gedreigd toen ik kind was, ging zelf zo ver dat hij een touw in de garage hing als kind ging ik steeds controleren of hij er nog wel was... Bleek zwaar depressief. Slikt al jaren medicijnen. Bij ziekenhuis opname laatst kon hij ze niet nemen en na 3 dagen was het weer raak. Na inname medicijnen na 3 dagen weer stabiel
In tussen take care het valt voor jullie zeker niet mee. Je voelt toch denk ik ook een soort frustratie vanwege claimen en angst van wat als ze echt, knuffel van mij
ik zou proberen
een beetje zakelijk te blijven naar haar toe: hoewel ik besef dat dat moeilijk is. maar wat ik bedoel:
Stel vast dat zij depressief is en/of suïcidaal en stimuleer haar naar de huisarts te gaan;
Reageer op haar zelfmoord plannen rustig; steeds hetzelfde: dat je erg verdrietig zal zijn als zij dat doet, maar dat je haar niet tegen kan houden;
Laat je niet verantwoordelijk maken voor haar leven. Feit dat zij jullie nodig heeft en niemand meer heeft is heel naar maar het gevolg van haar eigen gedrag. Dat is niet jouw schuld en je kunt het ook niet oplossen, want ze zal steeds meer willen van jou...
Hou je bezoekjes kort en frequent voor zover mogelijk. Zo kun je er waarschijnlijk zelf makkelijker mee omgaan.
Heeft je moeder misschien borderline? Wat denkt je vader ervan?
Hou oud is je moeder?
Ik denk ook wel dat er iets onderliggende is waar ze iets mee zou moeten. En zelfmoordplannen hebben is best wel een legitieme reden om bemoeizorg in te schakelen. Ik zou eens kijken hoe dat bij jullie geregeld is... En als ze je alleen maar manipuleert is het ook een mooie manier om dat weer bij haar neer te leggen.. Ik zou daar heel verdrietig van wordne maar ik kan dat niet voor je oplossen dus ik heb de dokter gebeld..
Herken er wel wat van
Ik voel me een beetje hetzelfde als jouw moeder maar heb nog thuiswonende kinderen dus heb reden om in leven te blijven. Heb flinke klap van de scheiding gehad en het is zwaar om een gezin alleen te runnen, te werken en dan ook nog je sociale leven op peil te houden, dat is mij ook niet goed gelukt. Eigenlijk weet ik wel dat ik zelf in actie moet komen maar heb er totaal geen puf meer voor. Ik ben me wel bewust dat ik negatief overkom en probeer juist daar op te letten waardoor ik nog minder mijn ellende kwijt kan. Het lijkt wel of niets lukt. En ik moet ook oppassen dat als er eens iemand is die belangstelling toont dat ik dan niet leegloop. Ik hoop op betere tijden maar weet dat ik de enige ben die daar wat aan kan doen.
Ik zou niet boos op haar worden maar proberen een gesprek hierover aan te gaan en dan samen een plan op te stellen om haar leven weer op poten te krijgen want dat lukt haar nu niet. Erken haar verdriet en zeg dat je haar wil helpen want zo kan het niet door gaan. Vraag haar wat ze nodig heeft om beter verder te kunnen. Een psycholoog of een coach zou zeker kunnen helpen. Is het een optie voor haar om meer te werken? Daten? Vrijwilligers werk? Sport of hobby? En leg haar uit dat ze altijd welkom is maar dat vier keer per week te veel voor je is. En is er een manier dat ze jou af en toe ergens mee helpt zodat het voor beide fijn is bijvoorbeeld een middag oppassen, daarna samen kop koffie of samen eten en dan naar huis. Het is zo jammer dat het zo gaat want ze bereikt momenteel het tegenovergestelde....
Aanvullend
Ik blijf er over nadenken. Nee, het is niet jullie verantwoordelijkheid maar hulp is nodig.
En opmerkingen als "..daar heb je wel tijd voor..." , dat zijn rotopmerkingen en daar mag je best boos over zijn en dat zeggen.
Probeer hulp te bieden
Maar ze wil nergens iets van weten.
Geadviseerd om een samen naar de huisarts te gaan , of alleen, informeren of ze met iemand kan praten .
Wil ze niet, ik ben niet achterlijk zegt ze dan .
Wellicht eens zelf met de huisarts gaan praten maar goed ben bang dat ze dan helemaal flipt.
Of ze depressief is weet ik niet, ze onderneemt zelf wel eens wat met een vriendin en is dan 100% anders en opgewekt .
Maar zodra ze zelf geen plannen heeft is de reactie op mijn plannen als een vlam in de pan .
Valt me nu ook op dat zodra ze zelf niets heeft de bui omslaat en dan komen de dreigementen .
Straks doet ze het wel ....
Probeer haar Aan te geven dat ik begrijp dat ze zich rot voelt maar dat het mij erg veel verdriet doet als ze constant dreigingen uit.
Je voelt je machteloos en aan de andere kant ook boos omdat ze ons ook constant een vreselijk gevoel bezorgt.
Mijn vader bemoeit zich er niet mee, zij wilde scheiden en nu valt het tegen zegt hij .
De constante druk die ze gevoelsmatig ook op je legt wordt teveel, ik kan en wil niet elk vrij moment ter beschikking staan.
Mijn weken zitten ook overvol en soms ben je gesloopt na een lange dag en dan word je wederom leeggezogen .
Interesse in een ander is er niet, elk gesprek draait direct naar haar.
Bijna alsof ik er een kind bij heb soms, wil ook wel eens graag lekker kletsen en iets. Van interesse voelen en ook dat doet pijn dat dat zo onmogelijk lijkt .
Vrijwilligerswerk , sport ed allemaal aangekaart en zelfs meegegaan sporten maar als ik dan eens niet kan gaat ze niet en houdt het zo op terwijl het juist een gelegenheid is om onder de mensen te komen.
Ze is begin 60 en meer werken wil ze ook niet meer.
Erg moeilijk sturen als ik mijn bericht terug lees, niets is goed lijkt wel .
Borderline .. geen idee heb ik me nooit in verdiept.
Geen idee of dat erbij zou kunnen passen.
Ze is altijd al wel erg claimerig geweest en snel boos of woede uitbarstingen als er tegenspraak kwam of het niet ging zoals ze verwachtte.
Zo vaak ook gevraagd, wat verwacht je van me ?
Ik kan niet voldoen aan onuitgesproken verwachtingen ..
@ Mariet
Als je moeder zelf geen hulp wil zoeken dan kun je haar niet dwingen. Het is echter geen reden om voor jezelf geen hulp te zoeken. Hoe je met haar grillen om moet leren gaan en zelf je grenzen leert bewaken. Wacht niet tot je er zelf aan onder door gaat. Je kunt een ander niet veranderen, maar wel jezelf.
@ Elia
Raar dat jij jouw situatie vergelijkt met die van de moeder. Ik zie meer gelijkenissen met die van @Mariet. Behalve dat zij niet klaagt over haar situatie ansicht, (alleenstaande moeder met een bijna fulltime baan).
Dat jij en de moeder van @Mariet in een slachtoffer rol blijven hangen en je daardoor omringt met je eigen nativiteit is je karakter. Ik hoop dat je de tips die je hierboven hebt gegeven ook voor zelf toepast. Wat heb jij nodig om verder te kunnen????
Wellicht zelf eens praten met een buitenstaander
Dat heb ik ook al overwogen .
Hoe het beste om te gaan met haar en de situatie .
Wellicht wat handvaten .
Idd kan ik haar niet veranderen maar wel hoe ik zelf mee omga , goede tip !
Begrijp absoluut dat als je alleen komt te staan na een scheiding het een pittige kluif is.
Heb zelf ook pittige tijden gehad maar ik zat meer in de overlevingsstand en doorzetten omdat het gewoon moest toen.
Heb bewust tijd gestoken in het opbouwen en onderhouden van een sociaal leven naast mijn gezin .
Een vriendin van mij liep ook vast en heeft toen goede handvaten bij een coach gekregen wellicht ook iets voor jou Elia ?
Dan kan je soms even leeglopen met je verhaal zonder direct je naasten ermee lastig te vallen voor je gevoel.
Afgrenzen
Praat je ook met haar?
En dan bedoel ik ook over jouw verhaal, of gaat het alleen maar over haar?
Je zou duidelijk jouw kant kunnen uitleggen, gewoon, precies zoals je het hier zegt.
En dat je sommige zaken gewoon niet kunt horen, want het belast jou alleen maar en je kunt er niks mee. Dat ze daarmee echt naar een ander moet.
En dat als ze dat niet doet jij dat zult moeten doen, als je je zorgen maakt.
Is ze te paaien met klussen voor jou? Dingen doen voor je gezin of met je kinderen? Zo kan ze zich waardevol voelen, heeft aandacht en afleiding en jij wordt ontlast. Kun je dit met haar bespreken?
het lastige is, dat je het niet weet
Je weet niet of ze de opmerkingen maakt als een misplaatste vorm van aandacht of chantage, of dat het iets is wat haar echt aanlokkelijk lijkt.
En omdat je het niet weet, moet je het inderdaad voor jezelf gaan begrenzen. Dat doe je door het bij jezelf te houden: Mam, ik weet dat het niet zo goed met je gaat en als het zo slecht met je gaat, gaan we naar de huisarts. Kijken of hij je hulp kan bieden om je beter te voelen. Ik wil niet de verantwoordelijkheid hebben voor jouw (on)geluk.
Dat laatste is echt ontzettend lastig, maar wel waar het om draait. Ze zal moeten beseffen dat ze zelf de touwtjes in handen heeft om iets te gaan doen, en dat jou en je broer ermee belasten niet de manier is om ervan af te komen. Probeer dan ook zelf niet in die rol van hulpverlener te gaan zitten, of diagnoses te stellen of semi-therapeutische gesprekken te hebben, maar leg die verantwoording bij haar zelf. Door steeds te herhalen: mam, ik kan je hier niet mee helpen, maar de huisarts wel. Zullen we een afspraak maken? . En door dan het gesprek te brengen op luchtigere zaken. Misschien kun je iets gaan doen samen wat ze leuk vindt, of wat in elk geval jij leuk vindt. Beperk je bezoekjes tot de tijd die jij trekt, want voor haar zal het waarschijnlijk toch nooit genoeg zijn. En meld dat ook: Mam, ik kan niet je hulpverlener zijn, ik ben je dochter. Zullen we het dan nu over moeder-dochter dingen hebben?
Gelijktijdig: laat je eigen verwachtingen los. Blijkbaar is je relatie met je moeder niet een Libelle-achtig plaatje met thee en taartjes in een mooie setting. Dat is jammer. Reageert ze onaardig op sociale media, en belemmert ze je daarmee: meld haar dat: Mam, ik blokker je op feestboek, omdat ik liever niet je negativiteit zie. WIl je dat ik je daarmee help, dan gaan we naar de huisarts.
Als laatste, een nare tip die ik ooit van een maatschappelijk werker kreeg. Als iemand zelfmoord wil plegen, ook al is het je kind of ouder, dan is dat niet jouw schuld, fout of verantwoordelijkheid. Behalve als je het pistool in iemands handen legt, is het altijd die persoon zijn/haar eigen keuze en een vrij permanente oplossing voor een tijdelijk probleem dat diegene heeft. Dus probeer je te beseffen dat dit niet jouw verantwoordelijkheid is. Hoe moeilijk ook.
Zeer herkenbaar
Mariet,
Ik herken veel in je verhaal. Mijn moeder deed exact zo (inclusief de opmerking: "o, DAAR heb je wel tijd voor" als ik iets leuks zonder haar deed). Zij was wel degelijk depressief (vanwege het overlijden van mijn vader) en probeerde vaak mij verantwoordelijk te maken voor haar levensgeluk door te zeggen dat ik het enige lichtpuntje was dat ze nu nog had. Als ik in haar ogen te weinig tijd voor haar had (en het was nooit genoeg, wat ik ook deed), dan zei ze dat het leven voor haar geen zin meer had.
Met haar hierover praten, hulp voor haar zoeken - dat hielp allemaal niet. Dus was de enige optie die ik had: zelf een manier vinden om hiermee om te gaan. Dat kon ik niet alleen, dus heb ik daarvoor hulp bij een psycholoog gezocht. En dat hielp. Dat zou ik jou dus ook aanraden. Haar kun je niet veranderen, de manier waarop je met haar omgaat, en het effect van haar gedrag op jou, DAT kun je wel veranderen.
Heel veel sterkte!
Bedankt voor de reacties
Hier kan ik wat mee .
Ik ga eens even bekijken waar ik terecht kan om handvaten te krijgen om hier zelf mee te dealen.
Ik moet hier echt wat mee het heeft behoorlijke invloed op mijn leven inmiddels .
De tip om wat leuks met haar te doen doe ik ook maar mijn tijd is ook beperkt en zij heeft zoveel meer alleen tijd dat dat ook botst.
Persoonlijk kies ik er ook voor om een vrije dag met een vriendin te ontspannen in de sauna Ipv telkens met haar weg te moeten, ik trek dat niet meer.
Ik laad niet meer op en ben leeggezogen na zo’n dag.
Heb de me time echt soms zo nodig .
Het is ook gewoon jammer dat je niet eens lekker kan bijkletsen of mijn verhaal eens kan doen.
Zodra ik adem halen kaapt ze mijn verhaal en gaat het weer om haar.
Kreeg ooit de tip om dan even mee te veren en aan te geven , om even terug te komen op MIJN verhaal en dan verder te praten.
Echter werkt dit slecht aangezien je merkt dat ze niet meer luistert en gepikeerd is.
Qua oppas ed kan ze maar zelden wat betekenen, heb dat aardig goed geregeld en door mijn onregelmatigheid is het voor haar soms ook niet haalbaar.
Bespreken wat haar gedrag met mij doet hoe ik me eronder voel komt niet aan .
Ze wordt boos en loopt of weg of gaat in de tegenaanval “ ik heb niks, maak niks mee “
Kruipt constant in een slachtofferrol voor mijn gevoel, kritiek is helemaal Not done dan heb je direct ruzie.
Merk inmiddels dat de kinderen haar ontlopen , als ze op de koffie komt en begint te klagen dat ze niet weten hoe snel ze naar hun kamer moeten gaan.
Ook besproken met haar, dat het voor hen ook leuk is om gewoon eens wat meer interesse te tonen en wat ditjes en datjes te bespreken dan op de klaagstoel dat ze ze zo wegjaagt.
Ik vraag me ook wel eens af wat “normaal” is qua afspreken met ouders .
Volgens haar komen we veel te weinig en hebben anderen altijd vaker de kinderen op bezoek .
Ik zie haar soms tot 4x per week en als het aan haar of wel eens vaker graag.
Mijn broer ook wisselend afhankelijk van mogelijkheden maar ook zeker wel 3x dus vrijwel elke dag ziet ze iemand .
Ik wil dat eigenlijk wel afbouwen maar geen idee hoe, in mijn ideaal zou ze een keertje hier komen of eten en ik een keertje naar haar koffie drinken of iets dergelijks .
Hoe gaat dat bij anderen ?
hier
ging ik altijd 1x per week. Op het laatst was dat wel wat weinig, maar meer zat er echt niet in. Het leven is soms hard. Nou waren mijn ouders nooit moeilijk en was het meestal gezellig, maar ik kon echt niet vaker. En ik deed het alleen, verder alleen familie in het buitenland. Jullie gaan echt heel vaak, geen wonder dat het je teveel wordt.
Mogelijkheden
Als ze het klagen over dat ze niet meer wil (dreigen met zelfmoord) echt doorzet zou ik het gesprek zeer serieus brengen op de mogelijkheid van euthanasie. Niet dat ik denk dat ze dat wil, maar je neemt dan haar gevoel serieus. Bovendien zal ze dan toch echt naar de huisarts moeten. Voor euthanasie. De huisarts zal daar niet in meegaan en zal een ander zorgtraject inzetten. Mogelijk met medicatie tegen depressie, mogelijk met gesprekken bij de praktijkondersteuner.
Voor jezelf: het heeft weinig zin om dit met andere mensen te vergelijken, want je moeder is echt claimend en leunt bijzonder zwaar op haar kinderen. Ik zou in overleg gaan met je broer en iets afspreken waar jullie het allebei over eens zijn. Bijvoorbeeld:
- niet op bezoek gaan maar 1 keer per dag bellen; maximale tijd in gedachte houden en dan ook echt afronden (we praten morgen verder)
- wat doen als ze gaat klagen tijdens het telefoongesprek, laten praten of afkappen (sorry, maar nu ga je klagen en dan stop ik).
- een keer per week mee laten eten
- als ieder van jullie een keer per week op bezoek gaat heb je dan even meer tijd om haar te laten klagen en zelf een vinger aan de pols te houden hoe het echt gaat.
- haar toch wat meer van repliek dienen. Als ze zegt: daar heb je wel tijd voor; dan zou ik zeggen: maar je wil toch niet dat ik de hele dag bij jou kom zitten? Zo geef je haar ook enige feedback over haar gedrag en haar claim.
Laat los dat je in staat zou zijn om het je moeder naar de zin te maken, dat ben je niet en dat kun je ook niet. Voor jou en je broer is het belangrijk om ermee om te gaan (dat is niets anders dan het op te lossen). Daar moet je een modus vivendi voor vinden. Op voorhand weet je al dat dat negatieve reacties zal geven, maar dat zijn alleen maar uitingen van haar probleem. De structuur in je gedachten (en communicatie) zou dan zijn:
- dat wat je nu laat zien is jouw probleem en dat is een serieus probleem;
- ik kan je probleem niet oplossen;
- maar als er een moment komt waarop je het zelf wil aanpakken kan ik wel meehelpen zoeken naar de beste weg (en die loopt meestal via de huisarts).
Tsjor
Serieus nemen of niet (dreigen met zelfmoord)
Mijn moeder heeft mijn hele jeugd geroepen dat ze zelfmoord ging plegen. Ik ben aan dit emotionele chantage bijna aan onderdoor gegaan als jonge meid en jonge vrouw. Uiteintelijk was ik het na al die jaren zo zat en zo ziek van dat ik een keer tegen haar heb gezegd "ik zal er verdriet van hebben maar als het voor jou de enige uitweg dan kan ik weinig doen".
Ze heeft wel een zelfmoord poging gedaan maar het was bijna 20 jaar nadat ik bovenstaande had verteld en had met heel andere dingen te maken.
Er is een verschil tussen mensen die werkelijk depressief zijn en mensen die het niet kunnen laten om anderen te manipuleren.
Sini
Afspreken op vaste momenten
Wij hebben 1 vaste dag dat om bij ons komt eten. Ze komt dan rond 16.30 uur en gaat rond 19.00 uur weer naar huis.
De dag dat ze komt eten spreken we vervolgens af of we in het weekend tijd hebben om nog even koffie te drinken en thats it.
Wat mij betreft is dat prima, meer tijd is er niet en zit onze agenda vol in het weekend dan is dat jammer.
Die ene keer per week eten daar houden we wel echt aan vast zodat zij weer dat ze ons in elk geval 1 keer per week ziet.
begrenzen
Ik ga er altijd van uit dat een moeder het beste wil voor haar kind. Als een moeder richting haar kind manipuleert en chanteert dan is dat een deel van haar dat niet in orde is. Dat deel moet je negeren en begrenzen. Zo deed ik dat met mijn moeder en ik merkte dat het ongewenste gedrag minder werd. Mensen willen ook begrensd worden in hun ongewenste gedrag.
zou dat?
"Mensen willen ook begrensd worden in hun ongewenste gedrag."
Hmmm.... interessant. Zou dat ook gelden voor manipulatieve types?
Aandacht
Nuffannie, ik denk het wel want het risico geen aandacht meer te krijgen, is te groot.
Vroeger ging ik bij mijn vader op visite. Hij kon alleen maar over de kinderen van mijn zus praten en vroeg niet naar mijn kinderen. Toen gaf ik aan dat ik weer opstapte als die desinteresse stand hield. Hij draaide bij.
Het is wel belangrijk voet bij stuk te houden, anders nemen ze je niet serieus.
Geen vaste dagen
Als je een geen vaste dagen-systeem aanhoudt, heb je meer vrijheid en kan je flexibeler zijn. Gevolg; je gaat langs zonder dit als een verplichting te voelen. Je gaat langs omdat je haar wilt zien en haar stem wilt horen.
Mijn moeder is wat ouder en heeft zorg nodig. Ik ga bij haar langs omdat ik haar aandacht wil geven. Maar als ik mijzelf die dag niet goed voel, stel ik mijn plan uit tot later. Omdat mijn moeder niet aan een vaste dag gewend is, wordt ik ook niet opgebeld of ik nog kom. Kwaliteit gaat boven kwantiteit.
Omdat ik geen echte gesprekken met haar kan voeren, staat de aandacht vooral in teken van dingen doen; manicure van handen en/of voeten, in een zonnetje een glaasje wijn drinken of een wandeling.
Mijn moeder is vroeger ook diverse malen depressief geweest. Dan fietste ik vanuit VO snel naar huis uit angst dat de pot AD leeg zou zijn. Aantal jaren later hoorde ik dat een potje AD niet genoeg is om van te sterven. Toen kon ik weer ademen.
Als ze echt dood wilde, had ze ook voor een trein kunnen springen. En dat kon ik toch niet voor zijn.
heftig zeg
Flanagan, van je moeder. Dat je als kind zo verantwoordelijk was voor haar... En ze is er blijkbaar toch nog steeds en jij hebt een goede manier om met haar om te gaan! Dat is hoopvol 
Het is inderdaad een goed idee om geen vaste dagen aan te houden voor het bezoek aan je ouders. Mijn huisarts raadde mij ook aan om geen contact te hebben als ik het niet goed kon hanteren, eerst voor jezelf zorgen.
Ik denk hoe langer hoe meer dat mijn vader ook nog depressief is. Zo rond de feestdagen hebben we mijn ouders toch nog gezien. Ze kwamen chocoladeletters brengen met geld voor de kinderen - omdat ze niet met sinterklaas wilden komen. Op zich aardig, maar verder kreeg ik af en toe een sneer van vader omdat ik hem had ontvriend op facebook (dat was naar aanleiding van een racistische post van hem mbt zwarte piet die alle perken te buiten ging). Ik heb het maar genegeerd.
Verder is álles negatief bij hen. Zoals mijn man het verwoordt: ze slagen er elke keer in om alle ervaringen in een sausje van negativiteit te dopen. Probeer je een positieve draai te geven aan het gesprek of over iets nieuws te beginnen "wij hebben ook nog wat leuks gedaan laatst" dan negeert hij dat of hij weet iets afbouwends over het nieuwe onderwerp te zeggen. Ik weet niet hoe ik dat kan corrigeren.
Niet aan jou
Je hoeft je ouders niet te corrigeren; zoals je dokter zegt: ‘ga alleen als jij jezelf prettig voelt’. Als dat werkt, hoef je hen niet aan te spreken op hun negativiteit.
Het effect van verplichting kan bij jou ook werken als een negatief sausje. Dan straal je dat uit en komt het verkeerd aan, zonder dat je het zelf in de gaten hebt.
Je kan de bezoekjes ook korter maken en op tijd vertrekken. Of de bezoekjes vullen met een activiteit zoals een wandeling in de buitenlucht of fotoalbums bekijken.
Als ze bij jou zijn, zorg dan voor een familiespel of een legpuzzel zodat één van hen, te samen met je kinderen , bezig is. Zie de houding als een uiting van verveling en vang dat op creatieve wijze af.
corrigeren
mijn opmerking over het corrigeren sloeg op dat mensen begrensd willen worden in hun ongewenste gedrag. Misschien is corrigeren niet het goede woord.
De bezoekjes zijn al kort en dat op zich is al een aanleiding om (terecht) te denken 'zie je wel, ze komen niet graag want ze blijven maar even'.
Een wandeling maken of een uitje deden we al jaren, anders zijn de bezoekjes niet te harden. Een spelletje, mits zij het kennen, wil héél soms ook nog wel eens lukken, maar meestal verzandt dat in een 'jullie doen altijd van die hele moeilijke spellen die wij niet kunnen leren' en als we zeggen dat we best wel rummikub willen doen hoeft het al niet meer. Maar alle vormen van activiteit - hoe klein ook - zijn momenteel alleen met mijn moeder te ondernemen.
Mijn vader is nergens toe te bewegen. Wandelen doet hij niet want dat lukt op zijn manier niet vanwege zijn kwaal (terwijl beweging uiteraard juist goed is). Enige afleiding in de vorm van een puzzeltje, spel, is hij niet voor te porren. Een televisieprogramma desnoods (ook al geprobeerd) is aanleiding voor meer gezeur. Zakt helemaal weg in zijn put van negativiteit.
