Moeders kunnen niet ziek zijn
Heb nu sinds een aantal dagen koorts en voel me hondsberoerd. Resultaat is dat het hier in die paar dagen is veranderd in een halve vuilnisbelt, de was loopt bijna zelf uit de badkamer en de gordijnen zijn permanent dicht.
Partner was voor mijn ziek en voelt zich nu 'nog niet zo lekker'. Als ik er niet ben, neemt partner de zorg regie niet over. Hij werkt alleen commando-gestuurd blijkbaar.
Ik kan eindeloos praten, overleggen, sturen, preken, mekkeren, boos worden, hoog springen, laag springen. Er verandert niks.
Ik voel me niet geliefd, niet gerespecteerd en wordt hier ontzettend verdrietig van.
Wat vinden jullie, ben ik zielig aan het doen? Kan dat zelf op het moment niet goed beoordelen.
Als ik ziek ben
1 persoon kan nu eenmaal minder doen dan 2 personen, dus ik vind het niet zo gek dat er een aantal dingen blijven liggen. Was en gordijnen zet ik dan ook laag op m'n prioriteiten lijstje. Zolang iedereen met schone kleren naar school/werk vertrekt en iedereen ook nog voldoende eet zit je wat mij betreft al snel een eind in de goede richting.
Maar ik zou ook de eerste zijn om te zeggen dat mijn huishoudelijke normen laag liggen. Een paar dagen niet wassen en slechts beperkt schoonmaken is hier geen uitzondering.
Ik zou zeggen, lekker hun gang laten gaan. Zij moeten vooral in de rotzooi leven. Jij bent ziek en hondsberoerd als je bent lig je dus op bed. De was en de gordijnen etc zie je dus helemaal niet, en zijn al helemaal niet jouw probleem.
De stap naar niet geliefd en gerespecteerd zie ik minder. Als de rest van de familie in een vuilnisbelt gaat leven vind ik dat eerder disrespect tegenover zichzelf.
He gets
Wat naar dat je zo in de lappenmand zit.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je eigenlijk hoopt/verwacht dat wanneer jij ziek bent, je partner zijn handen uit zijn mouwen steekt.
Sommige dingen moet je gewoon laten voor wat ze zijn, als je ziek bent. Dat is nu eenmaal zo.
Maar voel je je zo omdat nu eigenlijk (weer) blijkt dat je man weinig meehelpt in het huishouden en jij zo ongeveer het schip huishoudelijk op koers houdt?
Je kunt ook voor de andere aanpak kiezen, je geeft aan dat commando gestuurd werkt, dus blijkbaar ziet je man dingen gewoon niet. Geef gewoon aan wat je wilt en verwacht. Soms werkt het nu eenmaal zo.
Misschien baal je ervan dat hij geen eigen initiatief toont, juist op het moment dat jij ziek bent en het leuk zou zijn als het huishouden door hem bestiert wordt.
Dus hup, geluid maken en gewoon kenbaar maken wat je wil.
Beterschap!
Duidelijk zijn
Zolang je man ook nog aardig in de lappenmand is, kun je niet verwachten dat hij alles van je overneemt. Zolang hij de prioriteiten doet (eten maken, kinderen klaarstomen voor school enzo) zou ik niet klagen. Als hij dat niet doet, dan zou ik heel duidelijk zeggen dat hij dat moet regelen, want jij kunt het niet, en de details verder aan hem over laten.
De was enzo komt wel weer als je beter bent. Als je je er druk over maakt, dan ben je niet ziek genoeg imho 
Gewoon de komende week niets strijken, en je bent er 3 keer zo snel doorheen.
Enne
beterschap!
Breek me de b*k niet open
Ik ben sinds het voorjaar moe, moe en nog eens moe. Eindelijk is er een onderzoek in gang gezet door de huisarts, maar er kwam nog een griep overheen en sedertdien ben ik van pudding. En ook hier groeien de bergen rommel en was en alles vervuilt. Mijn man zeurt er dan ook nog eens over.
Als jouw man in elk geval wel aanspreekbaar is, zou ik het zeker niet laten om hem te evrtellen wat hij kan doen.
Zorgen voor elkaar
Misschien heb ik ook wel een veel te ideaal beeld van partnerschap. Ik ga er van uit dat je voor elkaar zorgt als dat nodig is. Nou - voorlopig ben ik hier de zorger - en ik geloof dat ik me geen illusies hoef te maken dat dat ooit verandert.
En nog zo een: dat ieder die dat kan zijn eigen rotzooi opruimt - ha ha - grapje.
Ach ik ben al weer een beetje bij gekomen. Waar ik alleen nog erg boos over ben is dat hij de eerste dag van mijn ziek zijn (40 graden, mag ik uit mijn vel kruipen vandaag) gewoon mee ging met een uitje en mij de hele dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, alleen laat met de kinderen: zoek het maar uit.
Daar ga ik nog flink ruzie over maken, want dat wil ik echt niet weer.
Klagen helpt niet
Hoi,
Ik lees jullie berichten en denk: och ja.
Ik ben chronisch ziek, heb een systeemziekte waardoor ik ernstig beperkt ben in mijn dagelijkse bezigheden. Mijn man werkt zich drie slagen in de rondte (zelfstandig ondernemer) en doet wat hij kan. Als hij 's avonds thuis is, fit of niet, moet ik hem aansturen. Hij heeft echt niet de energie om buiten de zaak om ook nog al die andere dingen bij te houden.
Ik stuur dus, met zachte hand, soms met lichte dwang. Maar altijd met respect voor alles wat hij doet. Ons oudste kind helpt ook ooit mee, maar dat doseer ik bewust tot heel kleine porties, omdat ze ook kind moet kunnen zijn. De jongste twee (6 en 4) helpen met tafel dekken en speelgoed opruimen.
Zo moeten wij ons samen zien te redden. Op goede dagen draai ik wat wasjes en op heel goede dagen hang ik ze ook nog te drogen. Maar dan moet ik ook echt stoppen, anders krijg ik 's avonds geen maaltijd op tafel.
Dat is mijn realiteit, iedere dag, niet alleen tijdens de griep. Tel dus je zegeningen en wees blij dat je dadelijk alle achterstallige troep zelf weer kunt opruimen.
Hermine
En toen hij naar dat uitje ging, heb je toen heel duidelijk gezegd dat je het niet trok en hij thuis moest komen om het van je over te nemen? Of heb je dit geprobeerd te bereiken met hints?
Dat laatste werkt bij mijn man namelijk niet (snapt ie gewoon niet). Het eerste wel.
Altijd ziek
Ik tel m'n zegeningen inderdaad. Heb een vader met een chronische ziekte, en ik weet hoe dat je leven overhoop kan gooien. Heel veel sterkte meid!
Grenzen aangeven
Ja, ik heb heel duidelijk en nadrukkelijk gezegd dat ik niet wilde dat hij ging. Hij ging toch.
Daar wordt ik nou zo boos van. Ik geef mijn grenzen aan en hij negeert ze vervolgens gewoon. Hij denkt te kunnen bepalen wat ik voel en aan kan. Ik ben echt geen flauw iemand en draag normaliter meer dan mijn deel.
En - altijd ziek: Mijn probleem is in vergelijking met jouw altijd ziek zijn gewoon gezeur. Dat begrijp ik heel goed. Sterkte, het lijkt me erg zwaar voor jullie.
Hermine
In dat geval zou er bij mij thuis ook flink drama komen. En gescheiden van bed voor in elk geval een maand ofzo. Ik zou echt woedend en furieus zijn. En hij zou de komende maand ook z'n eigen eten kunnen regelen, want ik zou niet meer voor hem koken.
Ik geloof niet dat mijn man het lef zou hebben dit soort acties bij me uit te proberen gelukkig. Dan hoef ik me niet van m'n slechtste wraaklustige kant te laten zien...
Hermine
en je praat nog wel tegen hem na zijn uitje? Echt als me zoiets geflikt zou worden dan zou ik echt compleet uit mijn zieke dak gaan! Dat is wel heel erg respectloos!
Ik heb een man die ook echt sturing nodig heeft, hints werken niet, maar toen ik een hernia had, deed hij alles zonder morren. Tuurlijk vond ik dat ook heel lief en zei dat ook, en probeerde zelf ook te helpen.
Ik zou scheiden overwegen...niet vanwege die ene dag, maar vanwege het respectloze wat erachter zit.
Andersom zou ik nooit kunnen genieten van een dagje uit als ik wist wat er thuis aan de hand was!
Scheiden
He verdorie. Jullie zeggen net wat ik denk, maar niet wil horen. De enige manier die ik nog heb om hem duidelijk te laten weten dat ik dit soort acties niet pik is weggaan. Dat is nogal wat. Daar heb ik niet alleen hem mee. Als er geen kinderen waren, was ik weg geweest.
Boos worden heeft echt totaal geen zin meer. Ik ben ontzettend boos, hou lang mijn mond maar uiteindelijk stik ik er zowat in en maak ik ruzie in m'n eentje. Want hij zegt niks. Je kunt met hem geen ruzie maken. Heftige emoties, daar kan hij helemaal niet mee omgaan.
Intussen doet hij alsof er niks aan de hand is. Dat is zijn manier om het weer goed te maken. Als ik hem dingen vraag voert hij ze uit en ik krijg intussen een steeds grotere hekel aan hem.
Paar daagjes?
Je hoeft toch niet gelijk definitief weg te gaan? Kun je niet een weekendje (zonder kinderen) naar een vriendin ofzo gaan? Niet zeggen waar je heen gaat, alleen dat je tijd nodig hebt om "na te denken" en "tot rust te komen". Geen ruzie maken ervoor, dan kom je minder geloofwaardig over.
Ik zou echt niet zo doorgaan, want dan zou ik mezelf opeten, en echt een hekel aan hem krijgen. Wat er bij jou aan het gebeuren is. En print je berichtje en leg hem onder z'n kussen ofzo. Ik vind dat je het heel duidelijk omschrijft.
Even weggaan
Even weggaan is een goed idee, ik moet iets doen om mijn woorden kracht bij te zetten. Ik voel me alleen nog steeds flink min en heb er nu de energie niet voor.
Dit weekend ga ik opnieuw pogen mijn punt HEEL duidelijk te maken. Kijken hoe dat uitpakt. Mocht het op niks uitlopen, dan wil ik hem voorstellen om een relatietherapeut in te schakelen. Dit kan zo niet langer.
Verder ga ik op zoek naar een hulp in de huishouding. Dat scheelt vast een hele hoop discussie.
Succes
Hou ons op de hoogte hoe het is gegaan!
En als je het kunt betalen is een hulp in de huishouding heel fijn.
Gesprek gevoerd
Was niet makkelijk. Had wel wat voeten in aarde. Hij snapt er eigenlijk niks van. Dat ik me dáár zo druk om maak. "Daar hebben we het toch al over gehad"....
Dacht dat ik de hele week al zo kort loop te doen omdat ik me ziek voelde.
Mannen...onvoorstelbaar af en toe. Maar goed heb nu wel ERG duidelijk gemaakt dat ik dit echt NOOIT meer wil zo. Hopelijk is het kwartje gevallen.
Dank je wel dc e.a.
Voor alle reacties. Door er met jullie van gedachte over te wisselen werd het mij duidelijker waarom ik zo ontzettend kwaad was. Maar vooral dat ik niet helemaal gek ben dat ik daar zo woest van wordt.
En?
Wat heeft hij nu gezegd? Heeft hij beloofd dat het niet meer zal gebeuren? En begrijpt hij je woede nu?
Nee
Snappen zal hij het wel nooit. Hij zit gewoon heel erg anders in elkaar als ik. Hij doet wel z'n best en heeft beloofd dit nooit meer te doen.
Ik zal waarschijnlijk mijn hele relatie met hem lang mezelf voortdurend moeten ondertitelen en dan regelmatig met de caps lock aan.
Niks gaat hier vanzelf wat dat betreft.
