Moeilijke man
Ik heb het idee dat onze relatie echt op losse schroeven staat, mijn man heeft niet de kracht en de vechtlust om te doen wat gedaan moet worden om te zorgen dat we hier uit komen.
Ik denk dat ik veel van hem hou, maar ik vind de verhoudingen vaak zo scheef, ik zou voor hem door het vuur gaan, en als het slecht met hem gaat wil ik hem graag helpen en steunen, maar als het slecht met hem gaat stoot ie me af.
Dan keert ie in zichzelf, is hij heel kort van stof, en heeft hij iets dreigends over zich, ik ben hem teveel, hij wil alleen zijn, wanneer ik dan toenadering zoek, of probeer te praten, vroeger potte hij alles op en draaide 2 jaar geleden ineens vreselijk door, praten is voor hem echt beter, maar hij wordt soms heel boos ,houd totaal geen rekening met mijn gevoelens. (dat ervaar ik zo), en me dan het gevoel geeft als of ik niks voor hem beteken, dat wat ik zeg of voel er niet toe doet , hij kan het er niet bij hebben.
Ik wil wel met hem praten, maar hij wil dat niet, hij is nu duidelijk heel depressief, en ik wil liever niet bij hem weg.
Mijn man is in therapie, we hebben allebei een nogal beschadigde jeugd gehad, seksueel misbruik en agressie , en verwaarlozing, vandaar dat het voor mij ook zo pijnlijk is om die afwijzing tijdens zijn depressies te voelen, dat ligt heel gevoelig, ik probeer me ertegen te wapenen, maar voel me toch heel verdrietig.
Ben bezig met een Hbo studie en heb net promotie gemaakt op mijn werk, kan het sinds jaren pas aan om nu 24 uur te werken, maar vind het loodzwaar om te presteren terwijl ik me zo voel, maar van de andere kant wil ik ervoor knokken omdat ik me straks wel zelf kan onderhouden mocht ik alleen komen te staan.
Het is gewoon heel naar om zoveel noodplannen te maken voor het geval dat het mis gaat, overweeg ook om me maar in te schrijven bij de woningbouwvereniging, mocht het ooit nodig zijn dan kan ik misschien in aanmerking komen om iets te huren hier in Amsterdam voor mij en de kinderen
Ik denk dat ik niet gelukkiger wordt zonder hem, het beangstigd me enorm om alleen te komen staan met mijn zonen. We zouden het financieel haast niet redden, en we kunnen hier niet blijven wonen, en mijn zonen hebben hun vader nodig.
Ook ben ik heel pessimistisch om te kunnen geloven dat er ooit nog een fijne relatie voor me mogelijk zou kunnen zijn met iemand anders. Voor de buitenwereld zijn mijn man en ik een droompaar.
Van de andere kant denk ik dat dit gewoon het huwelijk is, na 14 jaar. Take it or leave it.
Verwachtingen
Hoi!
Ik ben natuurlijk geen deskundige, maar herken wel veel over wat je schrijft. Ik vind het grote klasse dat je HBO doet ondanks alle moeilijkheden. Wat een energie!
Goed ook om voor jezelf de mogelijkheid open te maken dat je financieel afhankelijk bent van je man en evt. weg kunt om alleen met je zonen ergens te wonen.
Ik kan me voorstellen dat dit alles ook veel angst (en pijn en verdriet) bij je oproept. Maar ook bij je man.
Beste .. ik weet je naam niet, maar wat verwacht jij op dit moment van je man. Want daarmee begin je... op dit moment is je man niet in staat om... en jij zou wel een heleboel doen in dat geval (vrij vertaald dus!)
Het is me alleen helemaal niet duidelijk wat jou verwachtingen zijn die jij hebt t.a.v. je man en zijn gedrag t.o.v. jou en je kinderen. Wel, dat jij er een heleboel in investeert om hem te helpen en te steunen, maar is dat dan wel wat je man van je vraagt?
Hoe kan het dat jullie voor de buitenwereld een droompaar zijn? Waar is dat dan op gebaseerd? Kunnen jullie jezelf zijn t.o.v. elkaar en jullie kinderen?
Ik hoop dat mijn vragen je helpen om wat meer inzicht te krijgen waar het bij jullie om draait, wat het werkelijke probleem is en ik wens jou, je man en kinderen heel veel sterkte en alles goeds voor 2011!
Phebe
Financiele onafhankelijkheid!
Hoi! Ja, dat bedoelde ik natuurlijk!
Groet.
Verwachtingen
Hoi Phebe,
Bedankt voor je reactie.
Wat ik zou willen van mijn man, is dat hij ook rekening houdt met mijn gevoel, en mijn persoonlijkheid.
Ik heb er hard aangewerkt, maar kan nog steeds niet zo heel goed tegen afwijzing.
Als mensen ons een droompaar vinden dan baseren ze dat ook op de publieke kant van ons. Als het slecht gaat met mijn man, zal hij dat ook haast niet laten merken, hij gaat maar door, probeert aan alle verwachtingen te voldoen, maar thuis wordt de spanning om te snijden.
Ik snap gewoon niet dat als hij geen problemen met mij heeft zoals hij zegt, waarom hij dan niet lekker tegen me aan komt liggen voor de tv, ook al is hij moe en voelt hij zich niet goed. doordat hij me nogal negeert in huis, en op zich zelf is, en liever niet heeft dat ik mee ga naar zijn moeder op 2e kerstdag, moet ik echt alle zeilen bijzetten om het voor mij niet persoonlijk te maken.
Dat probeer ik ook en ik probeer normaal te blijven doen, maar ik voel me heel naar.
Mijn hele persoon lijdt hieronder , maar hij is daar gewoon niet mee bezig, dat kan hij nu ook niet.
Dat is het verschil wat heel moeilijk te begrijpen is, want ik kan wel me heel rot voelen maar ook nog met anderen bezig zijn.
Mijn man gaat niet goed, ik wil hem steunen, als ik nu maar zeker wist dat hij echt van mij houdt, dan kon ik er makkelijker voor gaan, maar het strookt niet met de opvatting die ik heb dat als je van iemand houdt je die persoon geen pijn wil doen. Dus ben ik continue in tweestrijd met mezelf.
Ik ga gauw naar mijn werk.
Groetjes Qui Rogat
Jammer!
Hoi Qui,
wat mij opvalt is dat jullie allebei weinig of geen rekening houden met hoe en wat de ander voelt... de pot verwijt de ketel. Ik herken dat wel, ook ik vind het lastig als mijn man moe thuis komt van zijn werk en onderuit gezakt op de bank gaat zitten en me amper groet of ziet staan. Het verschil is dat ik de hele dag thuis was en lekker tot rust kon komen en dan even dat leuke gevoel graag kwijt wil want ik ben wel vaak alleen. Hij was de hele dag met andere mensen om hem heen aan het werk en snakt naar rust en ruimte... Ik werd daar ook boos en verdrietig van en ben daar open in geweest, eerst maakte ik ruzie, daarna ben ik ook hem beter gaan begrijpen en laat hem met rust. Ik probeer zoveel mogelijk het eten klaar te hebben (en lekker!) als ik nu weet dat hij moe thuis komt, al krijg ik daar weleens kromme tenen van omdat ik totaal niet in het ´traditionele´ vrouw/moederpatroon pas.
Dat is een frustratie van mezelf, die ik zelf onder ogen ben gaan zien en waaraan ik steeds opnieuw werk.
Ook ik ben vaak onzeker over de liefde van mijn man voor mij. Maar dat heeft ook te maken met onze ruzies en wederzijds onbegrip... dus van twee kanten!!!
Tot zover,
groet van Phebe en een fijne dag toegewenst.
Eilandje
Sommige mensen verwerken hun ellende liever alleen. En het past ook wel bij een depressie om je op een eilandje terug te trekken en niet meer te kunnen geven. Dat is heel moeilijk en pijnlijk voor partners. Maar je man doet wel zijn best denk ik, om weer beter te worden, hij is nu toch in therapie? Ik zou vanwege dat terugtrekgedrag niet mijn relatie bij het grofvuil zetten. Maar misschien geeft het gevoel om op eigen benen te kunnen staan jou wel voldoende kracht om je man meer ruimte te kunnen geven. Hartstikke knap van je, dat je nu aan die zelfstandigheid werkt, ook al kost het veel moeite. Misschien durft je man dan ook meer op je te leunen? Vraag zijn therapeut of je er eens samen met hem/haar en je man hierover kunt praten. Er zijn vast wel manieren waarmee je man jou kan laten merken dat hij van je houdt en die voor hem op te brengen zijn.
