Moeizaam contact met ouders maar wil wel contact voor de kinderen
Met mijn ouders hebben manlief en ik door allerlei oorzaken een moeizaam contact. We zien elkaar wel bij gelegenheden en zolang het contact oppervlakkig is, gaat het redelijk.
Ik wil mijn kinderen hun grootouders niet ontzeggen. We hebben het er met de kinderen (8 en 11) ook niet over. Alleen krijg ik er steeds meer moeite mee dat ik mijn ouders soms alleen zie omwille van de kinderen. Voor mij hoeft het op dit moment even niet zo nodig.
Het contact moet ook altijd van onze kant komen. Als de kinderen een uitvoering o.i.d. hebben, kunnen mijn ouders eigenlijk nooit. Ze komen b.v. ook nooit kijken als de kinderen in hun buurt een wedstrijd hebben. Daarentegen staat mijn moeder klaar voor iedere scheet die mijn neefje laat. Mijn zus is alleen dus ik begrijp wel dat zij wat support kan gebruiken. Ik help haar ook met praktische zaken.
Dat mijn ouders niet meer veranderen, snap ik ook wel alleen vind ik het af en toe best moeilijk.
Zijn er meer mensen die alleen contact met hun ouders hebben omwille van de kinderen?
Nee,
wij hebben dat helemaal niet, maar toch wilde ik even reageren. Het is heel sneu vind ik, voor jou en voor je kinderen dat het zo zit. Is het ook iets wat al vanaf vroeger speelt?
Kun je met je ouders niet praten over dat je het jammer vindt dat ze niet komen kijken naar dingen van jouw kinderen?
Mijn schoonmoeder (mijn ouders zijn dood) is altijd blij om ons te zien, vooral met zoon. Zij heeft nog een ander kleinkind die ze nooit ziet door een scheiding en de onwil van haar eigen zoon en daar heeft ze veel verdriet van.
Ik heb nu helemaal geen contact meer met mijn ouders, maar er is een periode van zo'n 4 jaar geweest waarin ik zonder mijn man naar mijn ouders toe ging. Ze kwamen niet bij ons, omdat ze mijn man niet wilden zien.
Mijn ervaring is dat je het oppervlakkig moet houden en kort. Als je uitsluitend naar hen toegaat kun je zelf bepalen hoe lang het bezoek duurt.
Dat je nog wel verwacht dat ze bij een van de kinderen komen kijken snap ik dan weer niet zo. Oma's en opa's zijn nu ook weer niet zo noodzakelijk bij dat soort momenten dat ze erheen moeten toch? Ik ben meer van het type die oma's en opa's er voor vráágt dan dat ik het fijn vind als ze er zelf op aan zouden dringen.
Bij dit soort berichten proef ik ook altijd wat kinnesinne naar broers of zussen toe. Bij jou ook. Je bent jaloers op het contact met je zus. Ik vrees dat je dat moet accepteren. Tussen jullie en je ouders loopt het stroef, tussen je zus en je ouders blijkbaar niet. Zuur voor jou, maar dat is nu eenmaal zo.
Kaaskopje
Hebben jouw kinderen wel contact met jouw ouders? En zo ja, hoe gaat dat dan... emotioneel en praktisch gezien?
Ja, wij hebben alleen contact met mijn schoonouders, omdat wij kinderen hebben. Mijn schoonouders willen onze kinderen wel regelmatig zien. Dat wij bij onze kinderen horen vinden zij niet zo interessant. Het liefst nemen ze de kinderen een dagje mee als het ons totaal niet uitkomt. 1 dag voordat wij op vakantie gaan of net die ene dag in de vakantie dat zij naar de BSO gaan. Op een andere dag kunnen zij niet, terwijl ik dan nog wel oppas moet zoeken. Dat soort dingen.
Ik probeer het zoveel mogelijk van me af te laten glijden, want deze situatie is immers helemaal onze schuld (als ik mijn schoonouders moet geloven).
Het is zo, en zo lang wij ons een beetje op de achtergrond houden gaat het goed. Oja, maar wel af en toe bellen, want anders is het ook fout.
Ik vind het ook moeilijk. Zonder kinderen zouden wij geen contact hebben.
Ff ano
Je moet in mijn geval bedenken dat het al zo'n 13 jaar omvat. In het begin heb ik mijn kinderen zoveel mogelijk buiten het probleem gehouden en het contact voor hen warm gehouden. Toen mijn dochters vier en zes waren zijn mijn ouders geëmigreerd. Aanvankelijk had ik wel het plan ze daar te bezoeken met de kinderen, maar het contact verslechterde nog verder waardoor die behoefte verdween. Er is nog wel emailverkeer geweest. Ook van de kinderen en terug, maar de motivatie om iets naar een bijna vreemde opa en oma te sturen werd al snel kleiner. Mijn ouders namen dat mij (ik zou ze niet aanmoedigen) en de kinderen kwalijk. Ze stelden als voorwaarde voor nog te versturen verjaarscadeautjes dat de kinderen dan wel vaker moesten schrijven. Mijn oudste dochter, inmiddels bekend met de feiten en haar eigen oordeel, nam toen helemáál de moeite niet meer. De jongste nog wel een poosje, maar dat is nu ook over voor wat ik ervan zie. Mijn dochters kennen hun opa en oma (van mijn kant dus) niet en wat ze ervan zien en horen is niet zo positief. Zo is het hier dus.
Ahum...
ff anoniem moet ik je noemen
Jeetje nick ano
wat een hoop gedoe nog zeg om het contact nog gaande te houden.
Ik had in mijn geval allang afgehaakt; dan maar geen contact met de kleinkinderen....
Nick ano en kaaskopje
Wat zou het leven simpeler zijn als er een 'normaal' contact mogelijk is, toch?!
Kaaskopje, dat van die voorwaarden herken ik wel, niet zozeer naar de kinderen maar wel naar manlief en mij. En dat terwijl mijn ouders hun mond vol hebben van onvoorwaardelijke liefde. Kunnen je kinderen er goed mee omgaan?
Nick ano, wat lastig dat jullie niet kunnen afspreken op een dag die jullie allemaal uitkomt. Ik neem aan dat jullie het punt van dit bespreken allang voorbij zijn.
Ff anoniem
Mijn jongste dochter is, positief gezegd, wat zakelijker ingesteld. Die heeft dus in totaal een jaar denk ik gedacht 'als ik hun wat stuur, krijg ik iets terug'. Ik ben niet voor zulk gedrag, maar mijn ouders vróegen er gewoon om. Ik heb de indruk dat mijn dochter die moeite nu ook niet meer neemt. Het grappige bij de eerste keer was ook dat mijn ouders dachten dat ik haar aangezet had om een briefje te schrijven, maar het was totaal buiten mij om gebeurd. Ik hoorde het veel later pas. Mijn oudste dochter gelooft het allemaal wel. Als ik niks meer krijg, dan toch niet!
Mijn oudste dochter kan zich nog enigszins herinneren wie opa en oma zijn. De jongste was net aan vier toen ze weggingen dus die kent ze eigenlijk niet. De oudste heeft nog een poosje het gevoel gehad dat ze opa en oma een keer op wilde zoeken als ze er oud genoeg voor was. Het animo is nu helemaal verdwenen. Ze maakt nu grapjes in de trant van 'zal ik ze eens laten schrikken door onverwacht voor de deur te staan?'
Dank voor
jullie reacties. Goed om te horen dat ik niet de enige ben!
Ff anoniem
Nee, je bent zeker niet de enige.
En ik heb me weleens afgevraagd waarom er geen normaal contact mogelijk is. Ik kan er niet helemaal mijn vinger op leggen. Wel is het zo, dat wanneer ik denk dat het redelijk gaat, zij er heel anders over denken.
Zij spreken een totaal andere taal dan wij. Gelukkig zien we elkaar niet iedere week en wonen ze niet hier om de hoek.
Nick ano
< >
Toch gek, je krijgt de genen van je ouders mee, bent door ze opgevoed en toch lijkt het alsof je allebei van een andere planeet komt. Hoewel, in mijn geval gaat het ook juist om dingen die ik in m'n opvoeding heb meegekregen waar ik juist nu zo'n moeite mee heb. En dat snappen mijn ouders weer niet.
Geen contact en daardoor rust voor gezin
Hier is na jaren van tobben het contact afgekapt en lieve help, wat geeft dat een rust!
Moet er wel bij zeggen dat ik ouders (en zussen) heb, die menen dat Tulp moet doen wat zij zeggen, ook al is Tulp inmiddels zelf (toen) 36 en mama van vier kids. Doet Tulp dat niet, dan dwing je Tulp daartoe door haar midden in de nacht wakker te bellen met je gezeik, haar boom in de tuin om te zagen en zelfs valse AMK-meldingen te doen met als doel dat Tulp dan maar geen kindjes meer heeft. Want als je niet doet wat je vader en moeder zeggen......
Als je wel luistert doe je het ook nooit goed genoeg en is er snel weer wat nieuws waar je aan moet voldoen en worden de kindjes van Tulp consequent disrespect voor Tulp bijgebracht. Zo erg dat 4-jarig kind zelf zegt: 'Oma, zo mogen we mama niet behandelen, dan wordt ze verdrietig.' Sorry hoor, maar dan maar geen (groot) ouders.
Enige waar ik spijt van heb is dat ik het contact niet jaaaaren eerder heb verbroken.
Wij ook
Ook slecht contact met schoonouders maar ze zijn wel de opa en oma van onze kinderen. Daarom gaan we wel af en toe naar ze toe. Maar we houden het gesprek zo oppervlakkig mogelijk. Een jaar geleden hebben we een supergoeie truc ontdekt, we nemen een tas vol spelletjes mee. Dan gaan we lekker spelletjesdoen en is er geen ruimte meer voor vervelende gesprekken of pijnlijke stiltes. Dan is het er zowaar gezellig.
Jeetje tulp
Uit welk Disney"sprookje" zijn die ouders van jou ontsnapt?
Volgens mij heb ik al eens ooit eerder iets gelezen over jouw ouders en toen dacht ik al: hoe ziek kun je zijn zeg. Triest dat zulke ouders bestaan.
Tja.....
...klopt dat ik al eerder hierover geschreven heb. Mijn boodschap aan de schrijfster van dit draadje is dat je ten alle tijden moet blijven afwegen wat het allemaal oplevert en wat het allemaal kost (gezien in emotie, energie etc.) Natuurlijk realiseer ik mij dat mijn verhaal heel extreem is, maar ook in minder erge gevallen kan blijven investeren ook te veel kosten. Ik denk dat je niet kost wat kost moet investeren in een opa en oma, als het niet gaat, gaat het niet en dat kunnen kinderen prima aan.
In mijn geval liggen de verhouding zo vanaf ongeveer mijn geboorte, er was nooit ruimte voor mij. Iedereen wist hoe ze met mij omgingen en niemand deed wat. Dat steekt mij. Zeker omdat ik dus wel het hele ratteplan over me heen heb gehad na hun meldingen. Als mijn jeugd zich in het heden had afgespeeld denk ik dat er een spoeduithuisplaatsing geweest zou zijn. Als ik google op 'narcistische ouders', dan lees ik een feeest van herkenning.
Tulp
Ik herken het. Mijn ouders zijn dan (nog) niet zo ver gegaan als jouw ouders oftewel op andere manier.
Ze kunnen fantastisch goed met jonge kinderen, bij mij was het toen ook zo - toen ik klein was, waren het de beste ouders van de wereld, maar toen ik begon, kritieke vragen te stellen, was het hiermee gauw over.
En nu zie ik hoe dit geschiedenis begint te herhalen met dochterlief (bijna 10). Zij komt nu op een leeftijd, waar zij begint kritieke vragen te stellen, ook aan mijn ouders.
Afgelopen weekeind heeft dochter haar biologische vader ontmoet en haar oom en tante. Zij heeft zich super vermaakt met hun, de klik was er meteen, zij was blij met hun en hun met haar. We hebben een super-dag met z'n allen gehad, inklusief manlief. Hij en mijn ex kunnen goed met elkaar opschieten, ex heeft hem zelfst bedankt, dat hij de zorg voor dochter op zich genomen heeft. Helemaal geen gezeur, het was gewoon reuze-gezellig.
Totdat wij s'avonds op de camping kwamen, waar mijn ouders een vaste seizoensplaats hebben. Ze waren er ook dit weekeind en hadden het nieuws, dat ex langskomt, met verrassend weinig gezeur geslikkt.
Toen echter bleek, dat dochter het best gezellig vond met ex, kwamen de azijn-opmerkingen. "Oh, heeft ie je lekker ingepalmt?" en dat soort opmerkingen.
Terwijl ex dat echt niet gedaan heeft, maar hij kon altijd al goed met kinderen opschieten. Maar hij snapte ook dondersgoed, dat hij nooit manliefs positie zal innemen, zelfst ik was aangenaam verrasst van zijn benadering.
Toen dochter dan ook nog vertelde, dat zij geld gekregen had van haar oom en haar vader, en zij hiervan een Ipod ging kopen, flipte mijn moeder helemaal. Dat oom haar probeert om te kopen (iets wat mijn ouders zelfst erg graag doen, bijvoorbeeld een TV voor dochter kopen als Paas-kado...).
Manlief wist het achteraf goed te verwoorden: "Ik heb me de hele dag met je ex, zijn broer en je schoonzus minder onder spanning gevoelt dan net in deze 5 minuten met je ouders." En tja, dit gevoel deel ik helemaal...
Maar ik krijg langzaam echt het gevoel, dat het beter is voor dochter om het contact met mijn ouders te verbreken. Weet niet, wat ik moet doen hiermee. Maar dochter is al flink aan het puberen, ben bang, dat zij straks dezelfde manipulatie door mijn ouders ervaart als ik toen, iets dat ik haar graag wil besparen.
Balletmama
Ook dit soort gedrag herken ik. Met name het ontbreken van ruimte voor het 'normale moeilijke gedrag' dat een kind nu eenmaal eigen was. Ik ben opgegroeid als klein oud wijfje, zodat mijn moeder geen werk aan mij had. En nog was het zeuren en zeiken: mijn eten kostte tenslotte wel geld.
Verder herken ik het misgunnen. Zij probeerden altijd te voorkomen dat ik al te gelukkig zou zijn en al te veel luxe zou permitteren. Maar voor haar neiuwe jas moest ik bewondering hebben, het leuk voor haar vinden. Met contacten met anderen ging het net zo, overal sprongen ze tussenin. Zij kapten contacten die ik met anderen had af (en er zijn mensen die je dan idd laten vallen), de leegte vulde zij echter niet op. Wat je schrijft over dat ze liever zelf cadeus koopt, herken ik niet. Ze zou eerder hebben voorkomen at een ander een cadeau gaf, om vervolgens het cadeau voor zihczelf te kopen en er mij de ogen mee uit te steken. Dit ging zo tot in verre volwassenheid en waar het op uitgelopen is, heb ik omschreven. MIjn ouders verwijten mij vanalles (mijn bestaan, hoewel ik gewenst zou zijn geweest) en gunnen mij niets.
Ik had en heb geen ouders maar vijanden in deze mensen. Heb ik vijanden nodig, neen. Als jij je ouders voelt als vijanden, dan moet je ermee kappen. Want het is zonder vijanden al moeilijk genoeg in het leven.
Tulp
Ik zie mijn ouders nog niet als vijanden - maar soms schrik ik er zelfst van, hoe weinig gevoelens ik voor hun heb - nooit de behoefde om bij hun op visite te gaan, nooit de behoefde om ze te bellen.
Maakt niks uit, hoe erg het later in onzere relatie was, maar ex en zijn familie hebben mij tijdens mijn late tienerjaren meer het gevoel van familie gegeven dan mijn eigen ouders. Mede dankzij mijn schoonzus, die er ook was dit weekeind - en zo raar, maar we zijn nog steeds net zo close als toen, terwijl we elkaar al zo lang niet gezien hebben.
En dat is gewoon erg mooi, het voelt nog steeds als familie en ook manlief hebben ze meteen opgenomen in de familie. Het is een hele warme familie en ik ben blij dat ze terug zijn in mijn leven.
