Na 21 jaar!
(tja waar plaats je dit?)
Al ruim 21 jaar heb ik geen contact met mijn vader. Er is in mijn jeugd een hoop gebeurt en dat heeft er voor gezorgd toen ik 17 jaar was ik zelf het contact heb verbroken met hem.
Omdat ik merkte dat mijn jeugd een grote rol speelde in mijn psychische gesteldheid ben ik aan de slag gegaan om mijn jeugd een plek te geven. Nu ruim 8 maanden in therapie te zijn ben ik toe aan de volgende stap en dat is de confrontatie aangaan met hem!
Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en via-via ben ik achter zijn mailadres gekomen en hem uitgenodigd om een gesprek aan te gaan, dit zal gebeuren onder begeleiding van mijn therapeut.
Maar nu ik dus aan het werk ben met gesprekken om dit gesprek aan te gaan, vraag ik mij dus af, kan je nog 21 jaar inhalen? Eerlijk gezegd weet ik ook helemaal niet of dat mijn doel is om hem weer in mijn leven, en van mijn 2 dochters, te betrekken. Het gaat mij nu meer om het grote gat uit mijn jeugd eindelijk eens te kunnen afsluiten en hem te vertellen wat voor pijn ik heb ervaren.
Kortom is er hier iemand die uit ervaring hier over kan vertellen?
Goed
Hoi Boedda, wat goed van je! Uit eigen ervaring kan ik er niet veel over zeggen, maar een vriendin van mij had jarenlang geen contact met haar vader. Ze had al die jaren wel veel negatieve verhalen gehoord van haar vader, een ook haar eigen herinneringen waren niet positief. Maar ze realiseerde zich oko dat haar beeld erg gekleurd was en ook van haar broer en zus hoorde ze andere verhalen. Ze heeft contact met hem gezocht. Voor een deel bleek hij inderdaad de man te zijn met wie je maar moeilijk contact krijgt, en die vaak op zijn eigen spoor blijft, maar hij bleek niet zo beangstigend als ze dacht. Misschien was hij veranderd, of waren zijn omstandigheden nu beter. Ze heeft nooit een echt bevredigend antwoord gekregen over vragen uit haar jeugd, want het is geen prater, maar ze is wel veel ideeen kwijt die niet bleken te klopen, enz e is er wel rustiger onder. Succes! Marleen.
12 jaar
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 6 was. eigenlijk (als ik eens over vechtscheidingen hoor) ging dat best goed. We hadden nog steeds een vader én een moeder en gingen regelmatig naar mijn vader en met hem op vakantie etc. belangrijke beslissingen daar werd over overlegd en ze overlegden ook door de weeks wel eens over opvang (ouders werkten allebei). So far so good. Tot wij gingen puberen. Wij wilden weg...uit, de hot op, bij vriendinnen en vrienden logeren, stappen etc. En dat kon mijn vader niet 'volgen'. Naar zijn idee waren we daar nog veel te jong voor en moesten we als we bij hem waren gewoon met 'hem' zijn en mee naar opa en oma etc. Er kwam conflict na conflict met ons. Mijn moeder praatte met hem, maar zo verschilden wat dit betreft zo van inzicht dat dat het alleen maar erger maakte.Achteraf zien we dat mijn vader doordat ie ons veel minder zag gewoon niet kon begrijpen dat wij al zo 'ver' waren...Blind voor ons groeiproces en onze ontwikkeling zeg maar. Zoals wijzelf ook wel eens hebben als we met dichtgeknepen ogen toestemmen in iets omdat we weten dat het nu eigenlijk wel tijd is voor iets,maar het ons ouderhart éigenlijk nog niet willen, maar dan in overtreffende trap.De echte breuk kwam toen ik wilde studeren in een andere stad...dat kon niet zei mijn vader, veel te gevaarlijk,daar was ik nog lang niet aan toe (wel de papieren ervoor) en ik moest maar ergens dicht bij huis gaan studeren...en dus weigerde hij ook maar 1 cent bij te dragen aan mijn studie. Mijn vader is gewoonweg ook erg eigenwijs....dus ging ik met een halve ouderbijdrage gewoon studeren in de andere stad (ook eigenwijs). Mijn broertje was solidair aan mij en ging vanaf die dag ook niet meer. Het hele gebeuren escaleerde helemaal want mijn moeder pikte het niet dat zij nu alleen moest opdraaien voor ons en er volgden rechtszaken etc.
Járen hebben we hem toen niet gezien.Ik had een vriend we zouden trouwen, vriend wilde mijn vader erbij hebben, ik niet. Mijn moeder eigenlijk ook...want hij was toch wel mijn vader? Maar ik eigenwijs was nog veel te boos over al die jaren dat hij mijn studie niet wilde bijdragen. We kregen zelfs een kind. En toen ging broertje trouwen...ver weg (tropisch eiland) en hij nodigde vader wel uit...wel met het idee, die komt toch niet. Want meer dan een kaart met de uitnodiging kreeg hij ook niet (voor de rest was vervoer+hotel geregeld). Mijn vader is ook nog een drukbezette man met een eigen zaak...dus de kans dat ie dat kon regelen was maar klein en mijn moeder leefde ondertussen niet meer dus die kon hij ook niet om raad vragen. Maar tot onze verbazing kwam ie wel. De kaart was ook nog 's vrij laat verstuurd (twijfel,twijfel)
Afijn een hele toestand toen hij daar opeens was. Wel behoorlijk ongemakkelijk, maar mijn vriendin die hij nog kende van vroeger nam 'm een beetje onder zijn hoede en zo werd het toch nog een gezellige trouwdag.Vanaf die dag belde hij geregeld op...of hij lang mocht komen, of ik het poppehuis dat bij hem stond nog wilde hebben voor dochter....Op het moment dat 4 jarige dochter vroeg ´Wie is die meneer...´? kwam er een vreemde spanning....mijn vader keek me aan, wat zou ik zeggen? Maar ja liegen tegen je dochter...dus ik zei toch..´Dat is je opa´ tegen haar. En ik zag zijn opluchting. Hij zette door kwam vaak langs..ook bij broer. Tot broer beslistte er moest nu toch eerst gepraat worden. Dus moesten we op bezoek bij broer bij een door hem georganiseerd feestje, ik en broer met partner, vader alleen. Om erover te hebben. Mijn vader erkende ruiterlijk...hij was héél dom geweest...zag ons nog als kleine kinderen, kon ons niet volgen dat we al pubers waren. En later spijt,spijt,spijt.Maar té laat...dat geld dat ie niet betaald had kom ´m geen fluit schelen...wilden we het nu hebben? En wij vertelden hoe moeilijk we het hadden toen we het geld zo hard nodig hadden en hoe weinig er thuis overbleef. Maar ja...hij had ons járen gemist...was dat niet straf genoeg? Hij vertelde over alle nachten dat ie niet kon slapen omdat hij ons mistte en dat ie soms dacht dat ie ons zag lopen en dan helemaal van slag was.
Het is helemaal goed gekomen.
Het is weer als vanouds. Oke hij is dom geweest...maar ja gebeurd is gebeurd en wij waren ook wel erg radicaal toen.
Nu is alles al 15 jaar weer helemaal oke.
We praten er niet meer over,het is uitgepraat.
Klaar.
groeten albana
Mooi inderdaad
Prachtig albana! (en ik ben er ook een klein beetje jaloers op)
Mijn ouders ging scheiden toen ik 3 jaar was. Mijn vader zou ons iedere 2 weken een middag ons ophalen, na een jaar werd dat om het jaar, en toen om de 2 jaar en toen helemaal niet meer.
Toen ik 25 was kwam ik via mijn werk in contact met hem en heb hem ook ontmoet. Na een paar maanden begon hij aan te dringen dat ik vaker langs moest komen, dat voelde echt dwingend en ongemakkelijk aan en toen ik dat zei werd hij boos en hadden we even geen contact meer.
Een jaar geleden heb ik hem via email gevraagd of we een klein beetje contact konden hebben, zodat ik weet hoe het gaat. Daar stemde hij mee in. In zijn laatste email vroeg hij of we maar niet konden stoppen, want hij weet niet meer waar hij aan toe is.
Tsja...ik heb geen idee hoe daarop te reageren. Sinds ik zelf een kind heb, houd het me meer bezig. Ik ben ook soms jaloers op de band tussen mijn zoon en man. Ik had ook leuke dingen met mijn vader willen doen, en dat gemis voel ik nu steeds meer. Maar ik kan geen band krijgen en voelen met mijn eigen vader. Het lukt me gewoon niet.
Ohja, zijn reactie op dat hij sporadisch langs kwam en daarna helemaal niet meer: "ik had het nogal druk"
Ik wens je heel veel succes Boedda, ik hoop dat je iets moois kan opbouwen met je vader. Laat je nog weten hoe het is gegaan?
Was het maar zo
dat er niks gebeurt was in mijn jeugd, maar door miscommunicatie en koppigheid, eigenwijs zijn het tot een breuk is gekomen.
Ik ben opgegroeid in een geweldadige omgeving. Vader die zijn handen niet thuis kon houden, tijdens afwezigheid van moeder onder mijn ogen vreemd is gegaan met andere vrouwen, voor mijn ogen mijn moeder heeft verkracht.
Tot voor kort heeft hij bovenstaande altijd ontkent, maar sinds een paar weken heeft hij aangegeven dat hij inderdaad schuldig is geweest.
Ik kon eindelijk aan de slag om dingen een plek te kunnen geven, maar ik heb hem nooit kunnen vertellen wat het mij gedaan heeft om op zo'n manier te moeten opgroeien.
Mijn moeder is hertrouwd en deze man ben ik op een gegeven moment gaan zien als vader. Zoals ik altijd zei, ik heb een verwekker en een vader. Helaas is deze man enkele jaren geleden overleden en ben ik gaan worstelen met bovenstaande.
De afspraak is inmiddels gemaakt, heb hem net 10 minuten geleden de datum doorgegeven per mail. Nu afwachten of datum en tijdstip hem gaan schikken!
In dat geval...
Wens ik je veel sterkte!
Maar is het wel verstandig....
is het wel verstandig Boedda om meteen de eerste keer als jullie elkaar treffen al een gesprek te hebben? Ik weet niet hoor...maar wij hadden dat nooit gekund toen het contact nog maar net weer hersteld was.Het is toch een soort van aftasten die eerste keren. Je kent elkaar niet echt meer...zit nog vol verwijten. Mijn broer zei ooit in het begin van dat herstelde contact: "We gaan pas praten als we ook weer een keer hebben kunnen lachen met elkaar.." Dat vondt ik een mooie uitspraak.
Wij hebben het expres 'luchtig' gehouden. Niet teveel intimiteiten, het liefst op neutraal terrein eerst (denk aan restaurants, koffie drinken op terras, ritjes in de auto naar natuurgebied en dan wandelen etc.) en liever geen outsiders erbij.
Pas toen het contact weer een beetje 'vertrouwd' voelde hebben we gepraat.Toen konden we pas eerlijk zijn...Ik denk ook dat als we meteen de boel op tafel hadden gegooid mijn vader zich veel te veel aangevallen had gevoeld. Hij was toch ook 'fout' geweest naar zijn (en ons) idee en kan je dat dan ruiterlijk erkennen als iemand die je amper nog kent zich meteen 'beschuldigend' opstelt? Jaha officieel is het je vader...maar voelt het nog wel zo?
Mijn vader werd al voor het gesprek ook bezorgd, zoals alleen ouders dat kunnen, zo dat het je ook enigzins irriteerd....(Doe je voorzichtig? Toen ik vertelde naar Amsterdam te gaan op koninginnedag b.v.) Dat voelde wel erg 'vaderlijk' weer....snap je wat ik bedoel?
groeten albana
