Nakomertje: heb er veel moeite mee. wie herkent dit? tips?

Kan je man

minder gaan werken en jij meer?
Als hij meer werkt, ervan uitgaande dat dat zo is, heeft hij gemakkelijk praten toch?

Heftig

Het lijkt me heel heftig wat jou is overkomen. Heb er ook regelmatig aan gedacht hoe ik zoiets zou vinden. Dit omdat in mijn nabije omgeving onlangs twee keer iemand per ongeluk zwanger is geworden van de derde. Het gebeurt dus in ieder geval best vaak. Een zat nog midden in de kleine kinderen (4 en 2) en gebruikte een mirenaspiraal. Nummer 3 is net geboren en ik denk dat het toch makkelijker is als je er middenin zit. Wel heftig, want de moeder had een redelijk goedlopend bedrijfje en moest onverwacht zwangerschapsverlof nemen. Vervangster heeft lopen aanklooien, dus nog afwachten of de schade hersteld kan worden. De andere die ik ken was al ruim in de 40 en de kinderen waren 6 en 8. Ik weet dat zij het er ook heel moeilijk mee had, tijdens de zwangerschap, ze kreeg ook net wat vrijheid terug. Ogenschijnlijk zijn ze er nu heel blij mee, maar hoe het echt voelt weet ik niet, is mijn buurvrouw, dus toch net wat te intieme vraag. Ik hoor wel van mijn schoonzus soortgelijke geluiden als van jou. Haar oudste en jongste schelen 8 jaar (maar dat was wel bewust). Jongste is nu naar school en laatst ging ik hem eens naar school brengen en liep ik daar en dacht wat doe ik hier, allemaal briefjes van we hebben dan en dan dit en dat en wie wil wat wanneer doen etc. Ik ben daar helemaal uit en het boeit me ook niet meer. Ik dacht dat schoonzus dat wel minder zou hebben, aangezien ze een kind in die leeftijd heeft. Maar niets bleek minder waar te zijn, ze is gewoon echt uit het basisschool gedoe en laat slechts af en toe uit plichtsbesef haar neus zien. Ik denk dat het toch doorbijten is en proberen om het niet aan het kind te laten merken.

Beetje herkenning

Mijn laatste was erg gewenst, dus geen herkenning op het gebied van de verrassing. Wel herken ik het gevoel de fase waarin je jongste spruit zich bevindt volkomen gepasseerd te zijn. De keren dat we met hem op de kinderboerderij zijn geweest zijn op de vingers van één hand te tellen zeg maar.
Ik was ook volkomen uit babykrampjes en borstvoedingsgebabbel met collega moeders. Ik had niks met babies en peuters meer, maar ik had wel veel met mijn eigen kind, als persoontje. Het makkelijke van zijn peuterdrama's was dat ik gewoon mijn aandacht richtte op één van de andere kinderen en hem liet krijsen. Het is dan echt zo over
Maar misschien helpt het om je gevoelens een beetje uit elkaar te halen. Dat je helemaal klaar bent met dreumusgedoe hoeft niet te betekenen dat je niks voor je kind voelt. Ik heb de indruk dat je je schuldig voelt over je gebrek aan enthousiasme en ik denk dat dat niet hoeft. Ik viel ook niet in katzwijm toen de jongste ging lopen (geen idee eigenlijk meer wanneer), maar daarom hou ik niet minder van hem. Waarom moet je genieten van de dreumus leeftijd? Ik vond het de lastigste leeftijd, geen besef van gevaar of wat wel en niet kan, maar hartstikke mobiel. Volgens mij heb ik daar echt niet enorm van lopen genieten de laatste keer en erg uit gekeken naar het moment dat er meer besef en verstand in dat koppie kwam.

Behalve dat de jongste minder bewonderd wordt, heeft hij wel het voordeel van ervaren ouders en de aandacht van andere kinderen. Het hoeft niet allemaal van jou te komen. Je kunt de kleine ook meenemen op de grote kinderdingen, is voor hem ook gezellig op stap met zijn familie.
Ik heb de indruk dat je het gevoel hebt dat nu jouw tijd gekomen is (nu de kinderen groter zijn) en dat je je een beetje bestolen voelt door de kleinste. Ik denk dat het goed is dat je dit met je man bespreekt en kijkt hoe jij je meer kunt ontplooien met hobby of werk. Als jij het meer naar je zin hebt, voel je je wellicht minder beperkt door de jongste. Het voordeel van grote kinderen is dat zij natuurlijk graag hun zakgeld willen aanvullen en zo 's avonds op hun broertje passen zodat jij leuke dingen voor jezelf kunt doen. Kun je toch genieten van de grotere kinderen.
Balen van je kind (voordat het de puberteit bereikt heeft is een groot taboe, maar het af en toe uitspreken en je niet schuldig voelen (en je dat ook niet laten aanpraten) helpt al een stukje. Probeer verder iets van de vrijheid te realiseren waar je naar uit gekenen hebt.

Oei wat moeilijk

'Uiteraard was telg 3 ook welkom maar wat heb ik het er enorm moeilijk mee'

Een diepgaand conflict tussen gevoel en verstand. Je vond dat de onaangekondigde nummer 3 welkom moest kunnen zijn, maar nu hij is er is vind je het knap lastig.

Moeilijk hoor. Ook naar je oudere kinderen. Het is akelig als zij merken dat je jongste eigenlijk niet erg leuk vindt - en zo is het nu wel. Eerst maar proberen de zorg wat meer over te dragen op je echtgenoot, kijken of er wat rek in de werkweek/vrije tijd zit - en dan zelf heel wat anders gaan doen. Meer oppas zoeken.

Als nummertje 3 wat ouder wordt, komt het vast wel in orde, kleintjes tussen de een - twee-en-een-half vond ik ook altijd een heel gedoe.

Houd moed en houd je een beetje in waar de rest bij is. Succes!

Marieke (ot)

Wat een mooie, lieve, begripvolle reactie van je! En goed verwoord ook.

Opvang vs. opa en oma

Kan je kind op de dagen dat je werkt naar het kdv en op de dag dat je vrij bent naar opa en oma? Dan heb jij één dag voor jezelf en worden opa en oma niet meer belast dan nu. Je moet alleen meer dagen kdv afnemen.

Sterkte en succes,
skik

Ook wel herkenbaar

onze derde kwam gepland 5 jaar na de middelste. Ik kan je zeggen we kijken hem groot! Verhalen van mensen die hun jongste klein willen houden herken ik niet, al wilde ik hem toen hij nog een baby was ook wel baby houden.
Maar eenmaal dreumes en peuter was het verschil best groot. Nu is hij bijna 5 en draait hij mee in het gezin, en is het wel weer te overzien. Het is de hele tijd keuzes maken, want wil je het voor de kleine leuk hebben vinden de twee oudste het saai, en wil je het voor de oudste 2 leuk maken loopt de jongste er voor spek en bonen mee.
Wij hebben heel veel apart gedaan, dus 1 ouder met de twee oudste en de andere ouder met de jongste. Nu doen we weer meer met zijn 5e..
maar goed het verschil bij ons is maar 5 jaar...!
groe,t pol

Trouwens

Een bijgelovige vriendin heeft eens gezegd dat ongeplande kinderen altijd 'erg veel goeds met zich meebrengen'. Dus daar heb ik me maar aan vastgeklampt.

Heb je niet gewoon een post-partum depressie?

Ik ken wel verhalen van vrouwen die na jaren nog een nakomertje kregen. Vermoeiend om weer opnieuw te beginnen met die eerste intensieve tijd en ook best wel eens balen, maar toch ik merk dat daar altijd een glimlach achter zit.
Jouw verhaal doet me meer denken aan die van vrouwen die vertellen dat ze achteraf gezien gewoon een post-partum depressie hadden, die echter door niemand werd onderkent. Ik bedoel, je hebt voor jezelf allemaal mooi bedacht dat deze gevoelens komen doordat er zoveel verschil tussen het laatste kind en de anderen zitten, maar het is niet gezegd dat dat ook de oorzaak is. Dat zal vast wel meespelen, maar het niet meer zien zitten zou best gewoon door de hormonenachtbaan kunnen komen.
Ik zou voor de zekerheid uitsluiten dat er niet iets fysieks aan de hand is waardoor de rek eruit is. Een zwangerschap en bevalling kan ook voor bloedarmoede of andere tekorten zorgen en ook is het een trigger voor schildklieraandoeningen en voor de rest probeer eens de behandeling die voor post-partum depressie wordt aangeraden. Per slot van rekening is het probleem 'niet echt blij kunnen zijn met je baby' hetzelfde.
Sterkte, Primavera

Echt welkom?

Ik ben het eens met avalon. Zoek hier hulp bij, want over 3 jaar is het niet opeens anders. Als over 7 jaar de oudsten uit huis zijn zit je met een puber. Wellicht baal je net zo hard ?
Overigens vraag ik me af of nr 3 echt welkom was of dat je dat jezelf wijs hebt gemaakt. Kom in het reine met je gevoel. Als de zwangerschap toen niet welkom was geef dat dan toe aan jezelf en ga daarmee aan de slag. Onderdrukte gevoelens komen in negatieve zin toch naar hoven vroeg of laat.
Ik raakte zwanger toen jongste bijna 4 was. Ik was totaal in paniek. Ik heb mezelf ook geprobeerd wijs Ye maken dat het een kadootje was en welkom. Het is nog steeds een taboe in ned. Om te zeggen dat baby niet welkom is. Ik heb besloten met man de zwangerschap af te katenspek breken. Ik gunde mijn reeds geboren kinderen een lieve rustige moeder, die tijd heeft voor hun dingen. Met een baby erbij zou dat wegvallen. Echt geen oordeel naar anderen met andere keuzes, maar voor ons was het zo goed. Ik heb geen spijt gehad van de abortus, wel verdriet. Het begint volgens mij met toegeven dat kind niet zo welkom was als je wellicht gewild had. Vanaf daar weer verder.
Als ik de plank helemaal missla excuus. Niet de bedoeling iemand te kwetsen.
Sterkte !

Eens met

primavera, check even die post natale depressie !

hoewel ik (als fulltime werkende moeder die ook beter met oudere dan met jongere kinderen kan omgaan) meestal ook direct suggereer meer kdv in te plannen, heb ik nu toch een andere suggestie.

Als ik merk dat ik mijn jongste van 3,5 een periode lastig vindt, en liever met haar oudere broer optrek, investeer ik juist in wat één-op-één tijd met haar. En dan vind ik haar vaak weer zo leuk. Plus: haar gedrag verbetert dan ook vaak enorm, voor langere tijd.

Ze ís namelijk ook niet zo leuk als ik haar meesleep naar activiteiten die passen bij de leeftijd van de oudste, omdat ze natuurlijk nog niet mee kan doen. En ze is óók niet zo erg leuk als ik haar broer meeneem naar activiteiten die voor haar leuk zijn, omdat broer dan toch veel aandacht trekt.

Maar ze is ontzettend gezellig als ik alleen met haar een ochtend in een zandbak ga zitten. Of ga samen iets ondernemen: peutergym, babyzwemmen etc. Misschien kan dat juist omdat de oudsten naar school gaan en je dus wat meer tijd met haar hebt?

J

Je eigen leeftijd?

Hoi, mijn jongste is 4 en ik ben 48. Ze zit sinds kort op school en wat een bevrijding voor mij. Eindelijk weer eens alleen in huis, alleen naar de wc, alleen stofzuigen op m'n dooie gemak, alleen boodschappen doen. Erg dat ik dat nu heerlijk vind overigens. Maar het is een enorme handenbinder en driftkikker (in tegenstelling tot zoon) en ik heb er soms gewoon geen geduld genoeg. En dan denk ik zelf altijd; ik zal wel te oud zijn alhoewel ik me niet zo voel. Ze was overigens heel gewenst en ik heb genoten van haar babytijd, maar dat gedoe van dreumes/peuter ertussenin had ik helemaal gehad.

Ik zorg nu dat alles klaar is als ze weer uit school komt, dan kan ik alle aandacht aan haar geven, en aan mijn oudere zoon. Ik ben sowieso geen pretpark/speelboerderij/speeltuin moeder geweest.
Wel zwommen we samen en gaat ze naar dansles.
Maar ik ben heel blij dat ze ouder en zelfstandiger wordt en ik hoef geen baby meer, moet er niet aan denken.
Jij zou meer opvang moeten regelen voor je kind zodat je tijd voor jezelf hebt. En voel je niet schuldig, ik heb bij wijze van spreken de vlag uitgestoken toen ze naar school ging.

Goh

klinkt alsof ik helemaal niet blij ben met kind. Integendeel, ik ben gek op haar en heel blij dat ze er is. geniet er ook erg van, maar wel met de nodige tijd voor mezelf ernaast.

Eens met avalon

nu wordt door de meesten het probleem opgelost door het kind vaker naar het kdv te brengen. Zo wordt het kind dus als probleem neergezet, terwijl eigenlijk het probleem bij jezelf zit. Probeer dat vooral op te lossen, want idd nu is het de dreumestijd, straks het peuteren enz enz waar je moeite mee hebt.

Avalon en fianna

ik vind je kind een extra dagje naar het kdv juist een hele goede oplossing.
Met twee voordelen,er komt een stukje vrije tijd voor Pien,waardoor ze de situatie beter aan kan .
En voor het kind is het ook erg leuk op het kdv.
En misschien is dat precies genoeg om haar weer meer te kunnen laten genieten van haar jongste.
Pien zegt overigens niet dat ze niet van haar jongste houdt,of dat haar kind het probleem is.ze geeft aan dat ze moeite heeft met de situatie en dat ze tijd voor zichzelf mist.

Sus-anne

ik zeg niet dat het geen goede oplossing is, alleen denk ik dat er wel meer nodig is dan dat. Ik mis ook tijd voor mezelf, ik denk de meeste ouders wel. Ik begrijp uit pien's posting dat het probleem groter is dan alleen tijd voor haar zelf te missen.
Ik denk ook niet dat pien niet van haar kind houdt, ik heb dat ook nergens gesuggereerd.

Telg

klinkt in mijn oren niet zo liefdevol en die kleine in dit geval ook niet. Maar als je het niet erg vindt steek ik niet meer al te veel energie in een draadje wat geopend is, waarbij de TO vervolgens nooit meer terug komt.

Naschrift

Ik ben blij om zoveel reacties te lezen. Uiteraard kan ik het niet eens zijn met alle dingen die worden gesuggereerd en of aangedragen.

Door het lezen (een paar keer)van de reacties én mijn eigen hulpvraag ben ik er wel achter gekomen dat ik inderdaad juist iets aan mezelf moet doen. Juist aan mezelf omdat er eigenlijk bij nader inzien meer dingen niet helemaal goed gaan. Voor mij een naar gevoel maar wel duidelijk.Ik zit al ruim een jaar in een "dip". De zwangerschap en de bevalling spelen daar mede een grote rol in.

Ik hou zielsveel van mijn gezin en dus ook van "telg" 3. Ik ga dus proberen om mezelf weer op de rit te krijgen.

Bedankt voor het meedenken