Onderlinge relaties in een groep
Ik bedoel hiermee niet dat er 'liaisons' spelen in het zanggroepje waarin ik nu zo'n 8 jaar zing.
Ik bedoel wél dat ik met 1 iemand in dit groepje totáál niet op kan schieten. Zij is 1 van de 'oud gedienden' en dat is ze samen met 2/3 van de groep. De andere 1/3 is 'nieuw' maar ... wat is nieuw als je er al 8 jaar bij hoort. Nu is er iets voorgevallen waarbij weer naar voren komt dat de mevrouw in kwestie erg in oud & nieuw denkt. Het voert wat te ver om alles uit te leggen. Maar voor mij is dit de druppel en ik ben er nu echt uit: ik vind haar Zeer Vervelend. De anderen zijn gewoon leuk, niks mis mee. Maar zij.... houdt me gewoon bezig. Ze bezorgt me hoofdpijn als ik aan haar denk. Ze is het achter d'r ellebogen maar op zo'n manier dat je het alleen maar aanvoelt en niet kunt duiden. Hoewel 2 andere nieuwe dames (met wie ik het dan toch maar besproken heb om na te gaan of ik alleen gek ben) dezelfde gevoelens hebben. Ik weet niet wat ik moet. Ik voel een agressie in mij ophopen die niet gezond is. Weggaan? Ik heb liever dat zij weg gaat. Ik heb het er verder wel naar m'n zin namelijk. Herkennen jullie dit? En wat doe je er dan aan?
Lastig
je verhaal herken ik wel. Erg vervelend zeg, temeer daar het om een voor jou belangrijke vrijetijdsbesteding gaat.
Is er iemand die leiding geeft aan jullie zanggroep?
Kan hij/zij hierin een rol spelen?
Ik draai
van binnen dit af;
en dan lukt het me meestal wel op een vriendelijke manier te blijven reageren. Heb je je wel eens verdiept in overkill aan goede manieren en de juiste wijze van toepassen ? Het verschil zit 'm er in dat normaliter je goede manieren hanteert voor de ander maar op dat moment hanteer je ze vanuit een andere invalshoek: jezelf. Ik probeer altijd uit de bui te blijven die jij beschrijft want dat zuigt me leeg.
Overkill
inderdaad, doe ik al jaaaaren in mijn werk.
De fijne regeling is simpel: hoe hufteriger de andere kant, des beleefder word ik. IJzig beleefd.... ik ben er erg tevreden over.
En wat dat koor betreft: het klinkt helaas maar al te bekend. Je hebt elkaar nodig, in je eentje ben je geen koor, maar ondertussen..... simpele oplossingen daarvoor heb ik ook niet. Blijft schipperen. Ik zat meer in orkesten, daar heb je misschien weer een andere verdeling van types over de instrumenten. Maar het principe blijft hetzelfde. Je zit samen in een schuitje.... matten geblazen!
Tegen-mee
IPV tegen iemand in te gaan ('nieuwelingen' willen erbij horen) kan je ook met iemand mee gaan (ok, voor jou is er kennelijk een helder verschil, zullen we dan 2 koren oprichten ?). De oudjes zullen als koor niet snel groeien want dat willen ze niet. En een negatieve groep draait zichzelf zo kapot.. ook kwa sfeer. Want wat moeten ze nu, als ze zich niet ergens tegen af kunnen zetten ? Zoals jij het beschrijft staan jullie wel positief tegenover nieuwe leden. Ik zou het niet zelf zeggen, ik zou het haar laten zeggen door op een gegeven moment een heel vriendelijke vraag te stellen, emotieloos, die haar instelling op neutrale wijze verwoordt, op hoffelijke en nonchalante wijze. Terwijl je je omdraait om je jas te pakken.. 'goh volgens mij bedoel je dat je eigenlijk met het oude cluppie door wil'. Je moet even nadenken hoe je het brengt want dat bepaalt hoe er op wordt gereageerd en dus wat er gebeurt.
Dit is niet leuk zo. Het heeft potentie om leuk te zijn maar die heb jij niet in de hand. Als iemand niet wil, dan helpt masseren niet en drammen al helemaal niet. Richt dan een eigen koor op. Met een beetje geluk lukt het en kan je als groep zelf bepalen wie erbij komt en wie niet. Heb je ook nog kans dat mensen van de oude garde bij jullie aankloppen.
Over leegzuigen enzo
Fijn dat jullie het herkennen. En de dingen die jullie antwoorden, herken ik weer. Een leeggezogen gevoel bijvoorbeeld. Of een pittige opmerking (willen) plaatsen.
Eigenlijk, als ik het zo bekijk door mijn leven heen, is er in elke groep (werk of privé) vaak 1 zo'n mens die dit met me doet. Kennelijk moet ik er iets van leren. Het liefste zou ik hebben dat het me koud liet. Eigenlijk wil ik dat leren. Mijn probleem is misschien dat ik dat wat wordt gezegd (of stiekem niet wordt gezegd maar wel wordt uitgedragen) op mijzelf betrek. Daarom heb ik er ook zo'n last van. Kon ik maar leren dat niet te voelen. Maar ik heb ook zo angstig vaak gelijk gekregen in mijn gevoelens. En ik ben ook zo angstig vaak bezig met de lieve vrede te bewaren (inderdaad, goede manieren). Zou ik kunnen leren áltijd bij mezelf te blijven? Bestaat daar een leuke steen of leuk symbool voor dat ik bij me kan dragen ofzo. Desnoods wil ik ook nog wel een pil slikken oid 
Dat wou ik net zeggen
Grappig dat je net zegt dat je eigenlijk altijd wel zo iemand hebt in de kringen waarin je verkeert.
Dat herken ik namelijk ook erg. Dit komt (ook in mijn ervaring) heel veel voor. Ik zing ook in twee koren, en altijd is er wel wat. Net als bij Rodebeuk. Hoeveel clashes we in de loop der jaren al niet gehad hebben, onvoorstelbaar. Maar het rare is: blijkbaar heeft zo'n groep dit nodig. Want zodra er iemand vertrokken is verschuiven de verhoudingen, en dan krijg je weer een nieuwe irritatie bij een nieuw persoon.
Toen ik dit soort groepsdynamiek in het begin ervaarde beangstigde mij dat (ook) erg. En toen had ik ook wat jij hebt: ik begon te denken dat het wel aan mij zou liggen. En op zichzelf kan dat goed waar zijn, degene(n) waarbij je dit gevoel soms hebt hebben een eigenschap die je misschien zelf ook hebt, maar dan heel erg uitvergroot. Bij jezelf is het beschaafd (nou ja, dat vind je zelf dan), maar bij die ander is het zo erg uitvergroot dat je je er alleen maar aan kan ergeren. En dat is eng, zeg!
Maar inmiddels kijk ik er echt niet meer van op. Dit is van alle groepen en van alle tijden.
Dus mijn advies aan jou is ook: relativeer het, haal je schouders erover op. Maak jezelf niet gek, laat haar maar begaan. Als zij het niet is, zal het een ander zijn, echt waar. Hou het bij jezelf, geniet van wat jij eruit wilt halen. En laat haar dit jou niet aandoen. Elke minuut die jij aan haar denkt is aandacht die je haar geeft, die in een bodemloze put zinkt. Hou die aandacht liever bij jezelf!
Margje
Strijkers zijn zeikerds
..is een bekende spreuk.
En het grootste compliment dat ik ooit gekregen heb (van Aafke, ik zal het nooit vergeten): "Beuk, je bent psychisch een blazer". Mocht ik aan hun kant van bar komen zitten...
Oké
leuk rodebeuk, dat je aan de andere kant van de bar mocht zitten
Ik ga proberen te genieten van de momenten waarin het lekker gaat en de muizenissen geen aandacht te geven. Toen ik vanmiddag een gesprekje had met een collega (waarin zij vertelde over een akkefietje met een vriendin) dacht ik ook 'wat denken wij vrouwen eigenlijk veel ná'. Echt wel iets om aan te werken ofzo. Bedankt maar weer. Morgen ga ik weer zingen. Ik ga het onthecht aanpakken
