Onzeker

Ach

wat een verdrietig berichtje. Mijn man heeft een vrij lange depressie gehad en ik kan me wel iets bij haar reactie voorstellen. Het is niet leuk als je lief langzaam verdwijnt achter zorgen en werk.
Ik geloof dat je het ook nog wel met haar eens bent ook dat er iets moet gebeuren. Dus naar de huisarts en een verwijzing voor een goede therapeut. Of je haar er mee vast houdt? Ik weet het niet maar je laat in ieder geval zien dat je haar serieus neemt en bovendien. Je zult toch met je zelf door moeten en je klinkt of je je oude zelf ook best een beetje mist.

Sterkte!

Mijk

Eens met mijk.

Probeer zo nu en dan eens tijd vrij te maken om iets leuks te doen. Hoeft niet eens duur te zijn of veel tijd te kosten. Als je geen geld hebt om uit eten te gaan, ga dan een avondje in elkaar op door samen een goede film te bekijken, hapje en drankje erbij, napraten...

Ik vind trouwens dat je best goed spelt en formuleert voor iemand met dyslexie.

Ellen

"kan het zijn dat ze daar een andere lief heeft opgedoken?"

Nee, lijkt me niet. Dx zegt dat vrouw met haar zussen de hort op geweest. En je weet het met die vrouwen onderling, dat wordt praten en praten en nog eens praten en doorzagen. Vrouwen doen dat al gauw onderling en zeker wanneer het problemen bij een van hen is; tja en dan zijn het nog zussen ook. Meer waarschijnlijk is, dat ze (na al dat gepraat) gezamenlijk tot deze oplossing zijn gekomen. Ik zeg niet dat dat zo is, maar als dx zegt dat zijn vrouw met haar zussen op stap is geweest dan weet ik genoeg.

Ha, een verfrissende mannelijke mening.

Vrouwen houden van praten, vandaar dat dit ook zo´n actief forum is Mocht er inderdaad aan de hand zijn wat Kees suggereert - en dat is waarschijnlijker dan dat ze een vakantieliefde heeft beleefd - dan wil ik daar wel een kanttekening bijzetten. Vertrouwelijke conversaties hebben twee componenten: stoom afblazen, meeleven, samen huilen, verontwaardigd roepen hoe'n eikel die vent wel niet is, enz., maar wij vrouwen kunnen ook wel degelijk neutraal naar een onderwerp kijken, alle kanten van de zaak belichten, begripvol zijn zonder de ander meteen maar te veroordelen, proberen een constructieve, praktische oplossing te vinden, enz. Het feit dat de problemen zo hoog oplopen dat iemand ervoor kiest de vuile was buiten te hangen spreekt trouwens boekdelen, waar het hart vol van is...

Het voordeel van een forum is dat je je mening net iets ongezoutener kunt geven zonder dat je meteen de verhoudingen in je leefomgeving verstoort en het is makkelijker om onpartijdig te zijn als je de persoon in kwestie niet persoonlijk kent.

Kees

Je hebt het niet helemaal begrepen, of misschien ben ik niet duidelijk geweest. Ik bedoel: zou het gaan om uit de hand gelopen geklaag of zou er een analyse van de situatie zijn gemaakt en dit het resultaat zijn geweest van alle plussen en minnen? Dat vind ik wel degelijk verschil uitmaken. Met meehuilen los je niets op, dat is alleen tijdelijke verlichting.
Zelf toets ik mijn mening graag bij vriendinnen, mijn wijze broer of op het forum omdat ik niet altijd weet of ik iets over het hoofd heb gezien of omdat ik soms bevestiging nodig heb in de zin van "zie ik het nou verkeerd of hij?". Dat is niet hetzelfde als mijn gelijk willen halen, ik wil juist weten of ik de dingen wel helder zie, misschien heeft mijn partner wel gelijk en ben ik vastgeroest in mijn eigen ideeën. En zelfs dan kan ik alle goede raad aan mijn laars lappen. Op dit forum vraagt een aantal bezoekers zich al tijden af waarom ik in godsnaam blijf doortobben met mijn moeilijke vriend. Ze hadden gelijk maar ik was koppig en bleef maar lichtpuntjes zoeken, al ziet het er sinds een week naar uit dat mijn gevoel voor hem kapot is en de breuk definitief.

Passief

Wellicht een detail; maar jouw aandeel in de oorzaak van de onvrede van je vrouw formuleer je passief: "meerdere keren overspannen geraakt, niet door onze relatie maar door werk en financiele trubbels"
Ik concludeer hier 2 dingen uit. Je voelde je in een underdog positie en raakte overspannen (en misschien ook wel depressief) door externe factoren en je bent op dit moment niet overspannen, maar de financiele trubbels zijn er nog steeds.
Mijn advies zou zijn; stap uit de positie van slachtoffer van de omstandigheden en ga samen met je vrouw plannen maken. Hoe willen jullie dat jullie toekomst eruit gaat zien, misschien moet die winkel wel gewoon weg (als het niet rendabel is, hoef je niet te wachten tot de financiën je wurgen lijkt mij), hoe wil je samen oud worden, waar dromen jullie van, dit soort zaken. En nu ga je antwoorden dat dit niet zomaar kan, want de winkel en de vast lasten enz enz. Ik geloof onmiddellijk dat er 100 redenen zijn om niet te veranderen. Maar er is één heel belangrijke reden om wel te veranderen namelijk dat je je vrouw niet wilt kwijtraken. En om het in perspectief te zetten, als ze wel weggaat en er een echtscheiding komt worden de materiële zaken (maar ook de emotionele kant) sowieso een puinhoop, dus waarom niet gezellig samen de boel overhoop halen en aan een mooie gezamenlijke toekomst bouwen.
Het is wel een flinke switch die je moet maken van de door financiële zorgen getergde echtgenoot naar iemand die wil vechten voor zijn vrouw en geluk dus misschien heb je er hulp bij nodig, zoek die dan, maar ga er voor.
Kees heeft gelijk over hoe vrouwen elkaar in de put kunnen praten. Prima dat ze "fijn" met haar zussen op stap is geweest, maar biedt haar een stevig mannelijk alternatief. Niks proefscheiding, maar samen vechten voor een mooie toekomst. Als zij niet direct gelooft in je intentie en inzet, vraag haar dan om een paar maanden respijt, zodat jij kan laten zien dat het je menens is. Die paar maanden maken op 30 jaar huwelijk ook niet uit.
Zij heeft niets aan jouw bewering dat je nog steeds verliefd op haar bent, laat haar het merken en voelen en ga ervoor.
(kan zij straks een lange neus trekken naar haar zussen)

Bedankt

Marieke, je heb gelijk. Ik vind je een Engel.

Lieve mensen

Het doet me goed zoveel reactie te krijgen. Ik heb er zeer veel aan. De grootste storm is een beetje gaan liggen. Onzekerheid blijft. Praten helpt zeker. Mijn vrouw kwam met het idee om SAMEN op vakantie te gaan. Ik krijg weer een beetje vertrouwen. Grappig, vandaag hoorde ik blof "Harder dan ik hebben kan". Daarin kwam de tekst dat "als thuis niet meer heilig is" Dat is de spijker op z'n kop. Werk kei hard aan onze relatie. Het sarcasme laat ik links liggen en denk na voor dat ik wat zegt. Moet ook de situatie aan haar kant zien. Vandaag heeft ze me weer liefdevol aangehaald, en het voelde goed. In het bijzonder wil Marieke bedanken zij raakt toch wel een gevoelige snaar. Het lijkt ook wel een film "gaan 3 zussen op vakantie". Een van mijn zwagers is er slechter aan toe daar is de letter S van toepassing. Eerlijk gezegt best wel lekker om op deze manier van je af te schrijven en positieve feedback te krijgen.

Ik herken een beetje mezelf in de beschrijving van jouw vrouw. Mijn man heeft een burnout gehad. Overspannen, een burnout, hoe je het ook noemt, komt niet zomaar. Daar gaan al jaren aan vooraf waarin de persoon die de burnout krijgt, langzaam maar zeker veranderd. Ookal zal die dat zelf misschien niet zo zien. Het gaat zo geleidelijk. In mijn geval ging mijn man steeds sneller geirriteerd reageren. Snel boos. Snel moe. Niet meer gezellig. Alleen zijn emoties deden er nog maar toe, die van mij niet meer, want hij had het toch het ergste. Wat zijn emoties met mij deden, wilde hij niet horen. In die jaren ben ik, ongewild, langzaam bij hem vandaan gevaren. Ik heb een muur om mij heen gebouwd om mezelf te beschermen tegen het verdriet wat het me bracht. Wat hij me bracht. Door die muur liet ik hem ook niet meer binnen. En de liefde ging langzaam dood. Ik heb dat ook laten gebeuren, ik gaf het op om er nog voor te vechten. Had immers al zo lang zo weinig van zijn kant gevoeld. (kwam door zijn burnout, hij had gewoon niks te bieden op dat moment, en ik neem het hem ook niet kwalijk maar zo werkte het gewoon)
Ik heb op het punt gestaan om van hem te scheiden. Maar toch, op het allerlaatste moment, besloten om er nog voor te gaan. (we hebben nog jonge kinderen). 17 jaar samen gooi je niet zomaar weg. En dan verandert niet alles zomaar als je het besluit neemt er nog voor te gaan. Dat gaat met hele kleine stapjes. Door te zeggen wat je van elkaar verlangt. Door elkaar bewust meer aan te raken, wat voor mij in het begin heeeeel erg moeilijk was. Door toch samen dingen te gaan doen. Nog merk ik dat ik weer erg snel mijn muur optrek wanneer manlief weer eens snel boos is. Dat komt omdat ik dan denk: oh jee, daar gaan we weer.
Wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen, is dat een partner van iemand met een burnout, heel veel te verduren heeft gehad. Dit tast het vertrouwen in de partner aan, je partner is waarschijnlijk voorgoed wat veranderd, en op die basis moet je verder gaan. Ik heb zelf veel gehad aan een forum over burnout, en dan vooral over burnout en de partner.
Als ik lees hoe je vrouw nu reageert, met je op vakantie wil, dan denk ik: daar zit nog wel hoop. Ze wil het wel. Maar misschien zit er bij haar wel net zo'n grote onzekerheid over de relatie, waardoor ze doodsbang is dat ze weer teleurgesteld raakt als ze in kleine dingen merkt dat het toch niet beter kan worden. Dus mijn advies aan jou, is om haar de komende tijd heel veel te laten merken dat je jouw aandeel in het scheefgroeien van de relatie begrijpt, haar vaak te zeggen hoe erg je haar waardeert, spontaan even een knuffel, een bloemetje, en vooral dit niet na 2 weken alweer opgeven.

Ik snap dat jij ook heel onzeker bent geworden. Dat was mijn man ook. Was zich plots bewust van al zijn uitlatingen, en was heel bang om ook maar iets verkeerd te doen uit angst dat ik dan op zou geven. Dus voor mij zat en zit (het gaat nog steeds niet helemaal goed) er ook een taak in om hem wel te laten merken dat ik ook mijn best doe. Hij is heel boos geweest om mijn muur, maar heeft mij ook alle tijd gegeven om dingen op mijn eigen tempo te doen, echt geweldig. Een relatie heb je samen, dus ik hoop voor je dat je vrouw jou ter zijner tijd ook de zekerheid kan geven dat ze voor je gaat, maar dit kan je nu nog niet van haar vragen, hoe onzeker je je er nu over zal voelen.
In het leven is maar 1 ding het belangrijkste: de liefde. Die is nooit vanzelfsprekend. Vecht alsjeblieft voor haar. Ze heeft je zekerheid hard nodig.
Succes.

Fijn dat er weer wat lichtpuntjes zijn maar laat die je niet verblinden. Probleem (stress, zaak, financien) is er en bekijk ook vooral je mogelijkheden om daar verandering in te brengen. Werkt je vrouw? Misschien ook in de winkel? Hoe groot is de financiele ellende als je daar de stekker uittrekt? zie je nog mogelijkheden om bij een werkgever aan de slag te gaan (na 30 jaar huwelijk doet me denken dat je 50+ bent). Kan me zo voorstellen dat jij zo ook niet verder wilt. Wij hebben een soortgelijke stap 3 jaar geleden gemaakt. Ik heb een baan gevonden en man chauffeurt met enige regelmaat. Voelde alsof we ons leven volledig op z'n kop hebben gezet maar ben iedere dag blij dat we die ellende (keihard werken en de zaak alleen maar bergafwaarts) achter ons hebben gelaten. Makkelijk is het nog steeds niet maar er is in ieder geval een uitzicht op beter.

Marlie

Wat lief dat je dit mij deelt. We praten heel veel en dat werkt zeker. Ik herken en erken mijn gedrag in jouw verhaal. Het is ook een soort masker die je opzet, kijk mij eens zielig zijn. Het ergste is......je gaat het zelf ook geloven. Je wordt een karikatuur van jezelf. Moe ben ik nog wel steeds maar ik heb genoeg therapie gehad om anders naar de dingen te kijken. Ben bijna zelf psygoloog. Ik heb mijn masker af gedaan en ben meer mij zelf, juist niet altijd negatief maar het tegenovergestelde. Zo was ik en wil zou blijven. Het is net als een circus artiest die borden op stokken laat draaien, hou di ze niet in beweging vallen ze. In het leven moet je nu eenmaal meerdere bordjes in beweging houden. (moet je mijn horen) Ik geef ziels veel van mijn vrouw en zij gelukkig ook nog van mij. Ik ben in mijn leven nog nooit zou geschrokken als toen. Dit wil ik niet meer laten gebeuren.

(ik ben een beetje dyslectisch, kromme zinnen en spelfouten horen daar nu eenmaal bij)

Bedankt voor je reactie. Doet me goed

Sterkte me jouw relatie zolang er liefde is, is er hoop.

Is je omgeving bekend met hoe het er voor staat (familie, vrienden, kennissen). Wat antwoord je als er gevraagd wordt of de zaak een beetje loopt? Wij hebben jaren verstoppertje gespeeld, hoe ellendig 't ging vertelden we niet. Toen we stopten en dus wel moesten erkennen dat we niet alleen financieel maar vooral ook emotioneel er volledig doorheen zaten, hebben we veel steun gekregen, vooral van familie en vrienden maar ook uit onverwachte hoeken. Dat hielp echt om weer wat op te bouwen (ook hier toen bijna 50 dus erg lastige leeftijd).
Je relatie en je gezondheid eerst, sterkte!