Ouders
Mijn ouders zijn op zich hele lieve mensen, en ik heb best een goede band met ze.
Maar er zijn zoveel dingen waar ik nu erg veel moeite mee heb. Wellicht komt het omdat ik nu zelf kinderen heb en inzie hoeveel anders (en leuker) mijn jeugd had kunnen zijn.
Ik werd op de basisschool erg veel gepest. Ik kwam regelmatig huilend thuis. Mijn moeder bedekte dat altijd met de mantel der liefde en deed er niks mee. Zelfs niet toen duidelijk werd dat de grote pestkop de meester zelf was. Het begon in klas 4 (nu groep6) en werd de jaren erna steeds erger. De meester in klas 5 ontkende zelfs dat ik een oogprobleem had, ik bleek achteraf nogal bijziend, maar werd voor aansteller uitgemaakt, ook door mijn moeder, ik heb echt gesmeekt om naar de huisarts te mogen.. Toen ik eenmaal een bril (met jampotglazen) had was dat de reden om mij te pesten, en weer de meester die het aanmoedigde.
Reden? Geen idee. Ik heb jarenlang geloofd dat ik waardeloos was, depressief geweest en heb ook bij psychiaters gelopen. Dit heb ik ook wel gemeld bij mijn moeder, maar die ontwijkt dit soort gesprekken. Ze vraag ook nooit hoe het gaat met mij. Ook als het zichtbaar slecht gaat.
Nu ik zelf kinderen heb in die leeftijd en zie hoe fijn ze het hebben word ik hier zo verdrietig over.
Ik krijg daardoor ook steeds meer moeite met mijn ouders eigenlijk.
Hoe konden ze?
Niemands dochter
Wat naar allemaal. ik heb ook altijd het gevoel dat mijn moeder wil dat het niet goed met me gaat, dan kan zij hulp bieden (en ben ik afhankelijk). Nou gaat het toevallig wel goed met me. En dat is slikken voor haar (andere ouders zijn dan trots).
Ik denk ook dat mijn moeder zich van geen kwaad bewust is. Ze gaat zo ook met andere mensen om. Sommigen vinden haar zo'n hartelijk schat die altijd klaar staat; anderen hebben er op een gegeven moment ook hun buik van vol. Dan escaleert het en vertelt mijn moeder mij (als ze die kans toch nog een keer krijgt) dat die persoon haar niet meer wil zien, maar ja hij/zij is ook niet goed bij zijn/haar hoofd. Nooit gaat er een belletje rinkelen. Tsja ...
Ik voel met je mee; ken het gevoel van 'rug tegen de muur'. Ondertussen ben ik druk bezig het niet te laten escaleren; denk dat ik (en mijn gezin) zo beter af zijn.
Schijn bedriegt
Niemands dochter,
Laat je niet intimideren door de gedachte dat voor mensen met veel geld de wereld aan hun voeten ligt. Dat lijkt dan wel zo, maar het kan op z´n tijd ook bedrieglijke schijn blijken. Ik kan me levendig voorstellen dat je bang bent dan wel gelijk te hebben, maar het niet te krijgen. We kennen hier in Nederland echter een staat(svorm) die het recht als hoogste gezag handhaaft. Als het goed is, wordt jouw moeder door de rechter niet voorgetrokken omdat zij aanzienlijk rijker is. Mocht dit wel gebeuren, dan is er sprake van klassenjustitie. In dat geval zou ik de publiciteit opzoeken. Hoe pijnlijk/beschamend dit ook voor jou en je moeder zou zijn. Reken maar dat er dan wel journalisten te vinden zijn, met hun hart op de juiste plek, die bereid zijn jouw verhaal onder het voetlicht te brengen! En reken er ook maar op dat je heel wat steun van de Nederlandse bevolking zou krijgen.
Niemands dochter
De naam die je jezelf geeft, maakt me al zó verdrietig dat ik je alleen maar even sterkte wil wensen. Dit wens je niemand toe.
Tirza
Wat lief allemaal
Wat reageren jullie toch allemaal lief. Ik zit met de tranen in mijn ogen achter mijn lap. Ik voel mij inderdaad Niemands Dochter, maar anderzijds wel degelijk iemands vrouw, iemands moeder, iemands schoondochter, iemands vriendin etc.
Niemands dochter
Onze steun heb je!!
Ik neem aan dat je alle contact verbroken hebt?
Even over die psychologische hulp.
Je zegt: "Deze weet mij te vertellen dat zij waarschijnlijk oprecht meent goed bezig te zijn: ik heb immers niet naar haar geluisterd".
Vanuit de idiote controlezieke gedachtengang van je moeder bezien, vindt die inderdaad dat ze goed bezig is, want stel dat ze zich er niet op zo'n manier mee bemoeit….dan is het einde zoek met jou. Zo denkt je moeder vanuit haar bemoeizieke geest. Zij denkt waarschijnlijk echt dat zij alleen het aan het rechte eind heeft.
Zij doet toch alles goed? Zie het als een zieke geest, want geef nu toe…geen enkele moeder die het oprecht goed met haar kind voor heeft, bemoeit zich op zo'n manier met het leven van haar kind. Die gaat niet naar een rechter om de kleinkinderen te claimen…die NEEMT geen maatregelen wanneer zij vind dat het anders moet. Dat is geen moeder, dat noem ik een zieke vrouw.
Niemand heeft het recht om jou zo te behandelen.
Ze bedoelt daarmee niet te zeggen dat haar gedrag naar jou toe dus terecht is! Wat voor tips krijg je eigenlijk van hun? Heb je zelf het gevoel er iets aan te hebben?
Vooral...
Je laatste posting vind ik heel positief en goed gedacht van je. Je bent iemands vrouw, iemands moeder, iemands schoondochter, iemands fijne collega, iemands vriendin!
Je bent NIET iemand om te overheersen, te kleineren, te controleren! Dat RECHT heeft namelijk NIEMAND. Je hebt wel recht om steun te krijgen en hulp, liefde, vriendschap, maar dat is iets heel anders.
Tip: verander je naam!
Maak er Iemands Moeder of Iemands Vrouw van.
Nu lijkt het of je vooral iets niet bent of niet hebt. Ik kan me voorstellen dat dit zo voelt. Maar in je naam kun je beter je kracht uitdragen dan je zwakte! Alle beetjes helpen.
Sterkte!
Ik mis er eentje in het rijtje
Wat ben je voor jezelf?
Daar zoek ik nog naar
Goed opgemerkt Bellefleur, inderdaad door alles wat ik/wij hebben meegemaakt ben ik mezelf inderdaad nogal vergeten, als ik ooit al de ruimte heb gehad om aan mezelf te denken. Dus ik ben nog volop bezig met wie/wat ik eigenlijk ben. In ieder geval een ander dan mijn moeder.
Ouders
ik heb alleen jou verhaal gelezen en verder geen andere reacties.
Maar ik herken veel van je verhaal, maar meer in het feit "hoe konden mijn ouders?"
Mijn ouders waren alcoholisten, dachten alleen aan de drank en verdriet van mij en mijn broer werden omgekocht.
Mijn moeder is met 49 jaar overleden en sinds korte tijd heb ik alle contacten met mijn vader verbroken, ook met familie ga ik niet meer om want die wisten hoe de situatie was en hebben nooit wat gedaan.
Ik ben gelukkig zo, tuurlijk mis je iets maar ik heb er veel voor terug gekregen. Hele lieve zorgelijke schoonouders, lieve man en 2 lieve kindjes! Ik leef met de dag en zie wel wat er morgen komt ik geniet van de kleine dingen en maak van elke dag een vreugd.
Probeer ze te accepteren en laat ze leven... als je dat kunt. Als je dit niet kunt, zoals in mijn situatie dan moet je een hoofdstuk afsluiten.
Sterkte
