Ouders
Mijn ouders zijn op zich hele lieve mensen, en ik heb best een goede band met ze.
Maar er zijn zoveel dingen waar ik nu erg veel moeite mee heb. Wellicht komt het omdat ik nu zelf kinderen heb en inzie hoeveel anders (en leuker) mijn jeugd had kunnen zijn.
Ik werd op de basisschool erg veel gepest. Ik kwam regelmatig huilend thuis. Mijn moeder bedekte dat altijd met de mantel der liefde en deed er niks mee. Zelfs niet toen duidelijk werd dat de grote pestkop de meester zelf was. Het begon in klas 4 (nu groep6) en werd de jaren erna steeds erger. De meester in klas 5 ontkende zelfs dat ik een oogprobleem had, ik bleek achteraf nogal bijziend, maar werd voor aansteller uitgemaakt, ook door mijn moeder, ik heb echt gesmeekt om naar de huisarts te mogen.. Toen ik eenmaal een bril (met jampotglazen) had was dat de reden om mij te pesten, en weer de meester die het aanmoedigde.
Reden? Geen idee. Ik heb jarenlang geloofd dat ik waardeloos was, depressief geweest en heb ook bij psychiaters gelopen. Dit heb ik ook wel gemeld bij mijn moeder, maar die ontwijkt dit soort gesprekken. Ze vraag ook nooit hoe het gaat met mij. Ook als het zichtbaar slecht gaat.
Nu ik zelf kinderen heb in die leeftijd en zie hoe fijn ze het hebben word ik hier zo verdrietig over.
Ik krijg daardoor ook steeds meer moeite met mijn ouders eigenlijk.
Hoe konden ze?
Ja,................
je moeder wist er geen raad mee, waarschijnlijk, een niet-assertief, initiatiefloos, ontwijkende persoonlijkheid misschien?
Maar daar heb jij niets aan voorlopig. Ik herken het heel erg dat dingen uit je jeugd zo terug kunnen komen doordat je zelf kinderen hebt.
Misschien is het goed voor jou om eens goed na te denken over het contact met je ouders en of je dat eigenlijk wel wilt. Je kunt ervoor kiezen je contact (tijdelijk) te verminderen of helemaal te stoppen: net waar jij behoefte aan hebt. Maar leer naar jezelf te luisteren.
Ennuh.......passen ze wel eens op?
Slogan
Op Curacao kwam ik eens een groot bord tegen met een slogan die mij erg aansprak. Er stond zoiets op als ¨Laat je niet knechten door voorbij leed¨.
Het haalt je alleen maar omlaag en brengt je niets verder. Het verleden kun je niet meer veranderen. Jij hebt voor een deel het heden en de toekomst van jouw kind(eren) in handen. Wees er trots op dat jij het anders doet dan jouw moeder. Dat is ook een enorme prestatie!
Mijn moeder doet het nog steeds
Mijn ouders zijn ook lieve mensen, dol op mij en mijn zus en al helemaal op hun enige kleindochter. Niets is ze teveel, maar problemen? Die bestaan niet!
Ik heb dochter in groep 7 wegens pesten van school gehaald. "Hoezo pesten? Mijn kleindochter wordt niet gepest," zei oma. "Wat een onzin." Niet dat ik me daar iets van aantrok trouwens. Nu, twee jaar later, heeft dochter in de brugklas een moeilijke start gehad met alweer pesters. En weer ontkent mijn moeder het gewoon glashard. Ze kan het gewoon niet aan dat haar kleindochter niet het populaire grietje is dat zij voor ogen heeft.
Gelukkig ben ik zelf als kind niet gepest, want aan mijn moeder had ik niks gehad. Gelukkig is mijn dochter heel blij dat ik haar serieus neem als ze vertelt dat ze wordt gepest.
Aan mijn moeder vertel ik dat soort dingen gewoon niet meer.
Je eigen leven
Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt, en ben er na veel tranen en frustraties en wat professionele hulp achter gekomen dat je alleen je eigen leven kunt leiden. Hoe je moeder of je ouders dat doen of deden, dat is hun zaak, daar moet je op een gegeven moment niet meer je energie aan verspillen of er een deel van willen dragen. Ik weet dat het zo 'op papier' makkelijk klinkt en ik weet ook niet wat voor jou de manier is om dit te bereiken, ik had veel baat bij een goede groepscursus, maar het is volgens mij de kern. Heel veel sterkte!
Hoort erbij
Bij volwassen worden en zelf kinderen krijgen hoort deels ook dat je dingen van vroeger anders gaat zien. Ik heb ook wel eens momenten van verbazing en ook boosheid gehad als ik terugdenk aan bepaalde dingen vroeger. Waarom deden ze dat zo? Waarom dachten ze daar niet beter over na? Waarom hebben ze dat toegelaten? Uiteindelijk zullen onze eigen kinderen waarschijnlijk ook dat soort vragen gaan stellen. Ik besef nu dat mijn ouders hebben gedaan wat ze konden binnen de beperkingen die zij ook hadden. Ze hebben het nooit verkeerd bedoeld al hebben bepaalde dingen verkeerd uitgepakt.
Het is ok om boos te zijn maar het heeft waarschijnlijk weinig zin je ouders er verder mee te confronteren. Daarvoor is het al te lang geleden en waarschijnlijk kunnen ze er nu toch niks meer mee.
Ik heb geaccepteerd hoe dingen zijn gelopen en neem nu verder zelf de verantwoordelijkheid voor het verdere verloop van mijn leven. Ik excuseer het niet en praat verder niks goed maar dingen die gebeurd zijn waren niet uit gemeenheid of zo maar uit hun onvermogen.
Makkelijker gezegd dan gedaan
maar als je nú een leuk contact met je ouders hebt, zou ik dát contact als leidraad nemen. Het is jammer dat ze vroeger niet in staat waren jou te bieden wat je nodig had, maar ik denk dat je dat ook een beetje moet terugplaatsen naar die tijd. Ouders van nu zijn zo verschrikkelijk 'ingelezen' dat ze al met de oplossing of diagnose bij een onderwijzer, arts of deskundige komen en eigenlijk alleen maar willen horen of het klopt. (bij wijze van spreken
) Dat was vroeger volgens mij toch echt minder. En als je er niet zoveel verstand van denkt te hebben en niet zo assertief bent laat je het er eerder bij dan wanneer je weet dat het anders kan en het op durft te nemen voor je kind. Is dat gebrek aan inzicht en hulp erg? Het is sneu dat het soms zo werkt, maar misschien niet kwalijk te nemen.
Ouders zijn per definitie prutsers,
Alle ouders zijn goedwillende leken, hoeveel opvoegkundige boeken je als ouders ook leest. Mijn ouders hebben grove fouten gemaakt maar hadden ook hun goede kanten. Ik denk tegenwoordig maar: een slecht voorbeeld is ook een voorbeeld (hoe het niet moet). Hun fouten probeer ik bij mijn dochter te vermijden maar ik zal wel weer andere dingen verkeerd doen. Wel stom van de ouders van Pispaal om blind te varen op een deskundige (leraar) maar vroeger ging dat zo, een juf of meester was in de ogen van de ouders vaak een soort halfgod.
Pispaal
Jouw verhaal had het mijne kunnen zijn. Ook ik heb een vreselijke basisschooltijd doorgemaakt door pestgedrag. Dat is vreselijk. Ik moet ook eerlijk zeggen dat die negatieve herinneringen de mooie overschaduwen, en dat is jammer. Waarschijnlijk heb ik ook vast wel leuke momenten gehad op school.
In de 5e klas ben ik, buiten schooltijd en buiten het schoolplein, door ongeveer de helft van de klas in elkaar geslagen. Na een operatie, 2 weken ziekenhuis en 4 weken thuis herstellen, kwam ik op school en de leerkracht zei: "Zo, ben je er weer?" Al die weken had ik niets van ze gehoord. Ik geloof niet dat dat in deze tijd nog voor zou komen en al helemaal niet dat het nu geaccepteerd zou worden door ouders!
Wat ik wil zeggen, is dat de jaren '70/'80, waarin zich dit afspeelde, heel anders tegen pesten werd aangekeken. Alles werd in de doofpot gestopt. Schelden deed geen pijn en van lichamelijk pesten werd je sterker. Ook ik heb mijn ouders later wel eens gevraagd waarom ze mij niet naar een andere school hebben gestuurd. Mijn moeder reageerde alleen maar praktisch: "Tja, daar hebben we toen wel aan gedacht, maar ach, het was nog maar voor 1 jaartje..." Je ziet het: niet kwaad bedoeld, maar er werd gewoon minder over nagedacht.
Gelukkig merk ik geen tot weinig pestgedrag in de klassen van mijn eigen dochters. Al is het iets waar ik wel bovenop zit. Ik praat over hoe je met anderen omgaat (doe niets wat je zelf ook niet zou willen), ook als er blijk is van pestgedrag waar mijn dochters niet bij betrokken zijn. Ik wil namelijk niet dat zij pesters worden. Gekleurd door mijn eigen ervaring, leg ik er waarschijnlijk meer nadruk op dan andere ouders zonder pestervaring.
Lieve pispaal, probeer het los te laten. Probeer niet te denken aan wat anders had kunnen zijn, want je kunt het niet meer veranderen. Zelf ben ik er sterker uit gekomen. Ik heb een enorm groot doorzettingsvermogen gekregen. Dat kun je ook als voordeel opvatten. Kijk naar al die goede dingen die jij doet voor jouw eigen kinderen en dan zul je zien hoe waardevol jij bent! Maar verwijt je ouders niets, het kan tussen jullie in komen te staan. Ze hebben, op hun manier, echt wel hun best gedaan. Binnen de geldende normen en waarden van dat moment.
Groetjes,
Martine
Wat erg
Wat erg zeg Martine, zo'n lang herstel en wat knap dat je geen wrok voelt jegens je ouders. Pispaal ik begrijp wel dat je je dit afvraagt. Ik zie om me heen wel mensen die geen contact meer hebben met hun ouders om dingen uit hun jeugd, dat ze zich met terugwerkende kracht afvragen waarom ouders dingen deden zoals ze deden en dat hun ouders ook kwalijk nemen. Dat is toch zonde, gedane zaken nemen geen keer en de tijdsgeest was heel anders. Er werd meer opgekeken naar dokters, leraren etc. Het enige dat je kunt doen is het zelf anders doen. Zelf ben ik ook gepest, maar dan in de brugklas. Mijn ouders namen het serieus en zijn op school gaan praten, maar toen de (con)rector nog niet eens wist wie ik was (en dus maar wat aan zijn nek kletste) was hun besluit meteen duidelijk, ze hebben me van school gehaald (havo/vwo brugklas) en op een andere aangemeld (categoraal gymnasium). Ik ben ze hier nog steeds dankbaar voor dat ze zo doortastend waren, ze waren beiden laagopgeleid, maar lieten zich niet overbluffen door mensen die meer geleerd hadden. Wat ik dan weer wel jammer vind, is dat ze me niet meer geholpen/gepusht hebben, toen mijn studiekeuze niet de juiste bleek. Ik ben toen gestopt en daar hebben ze nooit wat van gezegd. Ik denk ook dat ze dat gewoon niet konden, een vwo-diploma ging al boven hun pet. Ze hadden niks met HBO's of universiteiten en waren daardoor ook niet in staat om mij te adviseren of te steunen. Vandaar dat ik het uitsluitend jammer kan vinden, ik kan het ze niet kwalijk nemen. MIjn mans moeder daarentegen heeft tot in het extreme gepusht en dat heeft bij hem toevallig goed uitgepakt, maar ik denk dat dat niet altijd goed is. Bij onze kinderen proberen we dus een gulden middenweg te vinden. Voornamelijk dat we ze mee geven, dat het standaard is dat je na je havo of vwo nog verder gaat studeren. Dat gevoel had ik in mijn jeugd niet. Bij ons in de familie had je al gestudeerd als je mavo had.
Toen en nu
Ik was 13/14 en had een vriendinnetje waar mijn moeder niet zo mee wegliep. Wat mijn moeder niet wist was dat de vader van dat vriendinnetje aan mij zat als ik daar was. Omdat ik bang was dat mijn moeder de vriendschap zou verbieden, zei ik er niets over, ik probeerde de man zoveel mogelijk te ontwijken. Toen de vriendschap ten einde liep heb ik het wel verteld. Mijn ouders vonden dit vreselijk. Vrienden van mijn ouders wilden zelfs verhaal halen. Mijn ouders hebben dit tegengehouden. Zij waren namelijk bang dat ik dan op school gepest zou worden door vriendinnetje en brussen (ik denk niet dat ze dat nog gedurfd hadden). Ik vind dat een gemiste kans, ik zou echt wel even streng verhaal zijn gaan halen (eufemisme) bij de man die aan mijn kinderen durfde te zitten! Maar mijn ouders deden dit omdat ze oprecht dachten mij hier het meest mee te beschermen. Dat weet ik, dus ik ben er niet boos om. Soms moet je de beweegredenen weten om iets te kunnen begrijpen dat ver van je af staat.
Valkuil
Het is overduidelijk dat jouw ouders tekort zijn geschoten. En ja, de verwaarlozing die jij hebt meegemaakt komt neer op kindermishandeling.
Toch heeft het weinig tot geen zin om in de slachtofferrol te blijven steken. Het is wel gebleken dat bij je ouders aankloppen voor erkenning van leed waarvoor zijzelf deels verantwoordelijk waren, weinig perspectief biedt. Nu is het tijd om gepaste afstand te nemen van ze. Dat maakt het ook makkelijker om je leven positief in te vullen. Je kinderen zullen je er dankbaar om zijn.
Laat het verleden je niet inhalen. Besef dat de slachtofferrol een soort van valkuil is. Zeg ´nee´ tegen leed, en zorg dat je het goed hebt. Richt je dus op de dingen die het leven voor jou aangenaam maken en tel je zegeningen.
Je bent al zo ver gekomen. Nu nog even de deur achter je dicht trekken.
Succes!
Ja maar
Ik ben niet gepest, maar heb ook veel moeite met het gedrag van mijn ouders destijds. Zie nu ook hoe zeer het me heeft gevormd.
Ik kan daar nu wel overheen stappen. alleen, mijn moeder is dezelfde en zij pikt het niet dat ik niet meer naar haar pijpen dans en stelt zich dan net zo manipulatief op als destijds. Zo makkelijk is het dus niet om er een streep onder te zetten.
Hardnekkigheid
Het veranderen van ingesleten patronen in de omgang met je ouders kan inderdaad op verzet stuiten. Het is dan zaak je al minstens even hardnekkig/onverzettelijk op te stellen als die omgangsvormen kennelijk zijn. Focus je daarbij vooral op de voordelen die verandering met zich meebrengt voor jou en je partner en kinderen. Verdriet je niet met de constatering dat het allemaal zo moeilijk gaat. Laat je niet afleiden door wat zij zeggen en doen om de oude verhoudingen te laten voortbestaan. Je zult zien dat de strijd je dan makkelijker afgaat.
't is een soort scheiding
Je hebt een relatie (gehad) waarin je niet kreeg wat je nodig had. Je gaat 'uit elkaar'. Je moet toch een beetje een werkbare relatie hebben, in dit geval dan niet 'vanwege de kinderen' maar 'omdat het nou eenmaal je ouders zijn'. En dus bewaar je de lieve vrede. Maar daarmee ben je nog niet per se van je pijn en je wrok af. Net als met een scheiding is het een proces. De erkenning dat je niet hebt gekregen wat je nodig hebt en dat je dat ook nooit meer zult krijgen is belangrijk. Dat je boos bent, vind ik ook heel begrijpelijk. Boosheid heb je nodig om afstand te nemen van de ander. Nu ben je nog behoorlijk dichtbij. Je verwacht nog dingen waarvan je eigenlijk al weet dat je ze niet kunt krijgen omdat je ze nooit gehad hebt: belangstelling voor hoe het met jou gaat als het niet goed met je gaat. Maar de erkenning dat het iets is wat je in een moederrol mag verwachten, mag je jezelf best geven. Je hoeft het haar echt niet blind te vergeven alsof het er niet toe doet. Het doet er ontzettend veel toe dat jij vreselijk in de steek gelaten bent. Het is dan ook belangrijk om een gezonde afstand te vinden voor jezelf. Als je te dicht bij blijft staan, blijf je verbonden op een manier die jou schade toebrengt. Als je op een voor jou veilige afstand gaat staan, kun jij sterker en zelfstandiger worden. Ik zou zeggen: ga dat aan met jezelf. Geef jezelf de erkenning die je van haar zou willen en handel naar het gevoel dat dat met zich meebrengt. Niet door je moeder verrot te schelden (bij wijze van spreken) maar door te zoeken naar meer ruimte voor jezelf en een veilige afstand tot haar. Dat zou kunnen betekenen dat je veel minder en/of veel oppervlakkiger contact met haar hebt. Dat is dan misschien jammer maar het weerspiegelt wel de realiteit van jullie werkelijke relatie.
Groet, Jo Hanna
Je kinderen worden ook groot
Ik ben de laatste die hier iets over te melden heeft. Bij het overlijden van mijn moeder had ik zo het gevoel dat ik alles van haar gehad heb in het leven. Eigenlijk meer het gevoel of ik haar wel alles had gegeven.
En ik betrek het op mezelf. Mijn kinderen zullen vast commentaar op mij hebben, in feite hebben ze dat nu al! en ik probeer daar dan wel mee om te gaan. Te luisteren en toe te geven dat ik heus weleens de plank flink mis kan slaan. Iemand schreef hier: een opvoeder is een stakker die in het duister tast en dat herken ik heus wel. Maar ik ben er met al mijn vermogens wel altijd als een moederleeuw voor gegaan. En daarin waardeer ik mezelf en kan ik de kritiek van mijn kinderen leren hanteren. Ze mogen het zelf straks beter doen. En gelukkig hebben mijn ouders desgevraagd ook weleens aangegeven dat ze zaken anders zouden aanpakken in deze tijd.
Annej
'En gelukkig hebben mijn ouders desgevraagd ook weleens aangegeven dat ze zaken anders zouden aanpakken in deze tijd.'
Daar zit heel veel frictie tussen mij en mijn moeder. Ik mag niets over vroeger zeggen en ik moet het nu zo doen zoals zij het heeft gedaan ... tsja
En ... ze heeft mij altijd gebruikt om haar gal oerv mijn vader te spuwen (ze zijn nooit gescheiden!). Nu heb ik gemerkt dat ook al haar hart lucht bij mijn zoon van 8! IK WIL DIT NIET MEER !!!!!
Annej
Er is een groot verschil tussen ouders die er (voor je) zijn met al hun kwaliteiten en onhebbelijkheden (zoals ieder mens en dus ook iedere ouder die heeft) of mensen die zichzelf en daarmee ook de mensen om zich heen uit de weg gaan. Als je een kind bent van een ouder die er 'maar half is', word je dus ook maar half gezien, en dan vooral niet in de moeilijke stukken, waar je hulp bij nodig had gehad om daarmee om te gaan, jezelf lief te hebben en te aanvaarden, te groeien. Dat is allemaal onvermogen van die ouder maar dat betekent nog niet dat je niet met de gebakken peren zit. Vergeven komt ergens in het proces dat je van die peren toch een lekker stoofpotje aan het maken bent en meestal moet er in dat stoofpotje ook een scheut verdriet en een eetlepel woede.
Het moet een heerlijk gevoel zijn om alles van je moeder te hebben gekregen. Geniet ervan!
Groet, Jo Hanna
Peren
Jo Hanna, wat heb je dat met die peren mooi verwoord! Je hoeft het feit dat er peren in je leven zijn niet te ontkennen. Maar je kunt er wel iets anders van maken! Eigenschap van stoofperen is dat het zo lang duurt voor het af is...
Manipuleren en verwerken
Bloem, voor manipulatief gedrag heb je twee partijen nodig. Je moeder kan manipuleren tot ze een ons weegt, maar als je daar blijmoedig niet op in gaat, maakt ze je niks. Maar makkelijk is het niet.
Pispaaltje, ik vind dat Leuke Meid een paar hele wijze dingen zegt. Probeer het tot je door te laten dringen.
Je ouders hebben een paar foute dingen gedaan in jouw jeugd. Maar je bent nu volwassen, en niet meer afhankelijk van jouw ouders. In geen enkel opzicht. Rouw over wat zij en die pestkoppen jouw hebben geflikt, en doe dan het kistje dicht. Laat jouw ouders jouw volwassen leven niet meer beinvloeden. Er is een gezegde dat je tot je 30 bent je ouders nog dingen kunt verwijten, en dat het daarna echt niet mee kan. Ik weet even niet meer hoe de spreuk precies gaat, maar voor mij was het een breekpunt.
Bellefleur
Bellefleur
"Bloem, voor manipulatief gedrag heb je twee partijen nodig. Je moeder kan manipuleren tot ze een ons weegt, maar als je daar blijmoedig niet op in gaat, maakt ze je niks. Maar makkelijk is het niet".
Nee, makkelijk is dat zeker niet. Zeker niet als dat manipuleren al sinds je vroege jeugd al in gang is gezet en je eigenlijk niet meer beter weet dan 'dat ze nu eenmaal zo is'. Iedere keer tuin je er namelijk weer in als je even niet oplet. Ik heb namelijk zo'n manipulatieve schoonmoeder en iedere keer tuint mijn man er weer in en iedere keer moet ik hem dat weer uitleggen…het zit er zo ingebakken.
Niet makkelijk
Nee dat gaat niet vanzelf. Het is overigens niet zo dat ik in mijn dagelijks leven klaag over mijn jeugd of zo. Maar mijn moeder is wel een heel lastig mens dat -wanneer ze haar zin niet krijgt - echt ruzie zoekt. En mij claimt. Iemand die ik normaal gesproken links zou laten liggen, maar zoals iemand hierboven als zei: dat is lastig met je ouders. Net als met een ex die de vader is van je kinderen.
Contact verbroken....
met ouders die echt waardeloos waren, ook richting mijn kinderen. Gevolg: grootouders spannen rechtszaak aan om kleinkinderen. Je kunt dus niet zomaar breken.
Rechtszaak?
Waar gaat die rechtzaak over?
Heel veel sterkte en succes ermee overigens!
Bloem,
Jouw moeder klaagt over haar man bij jouw zoon. Dat zou voor mij de grens zijn. Dit gedrag mag niet nog een generatie verder gaan. Mijn moeder heeft altijd rivaliteit gevoeld met haar zussen. Dat bracht zij en mijn tante over op mij en mijn nichtjes. Blijkt mijn tante een 'geniale' kleinzoon te hebben. Ontdekt mijn moeder dat ie op de zelfde schoolsoort zit als mijn zoon. En dus bieden ze nu weer tegen elkaar op, over de genialiteit van hun kleinkinderen. Ik ben heel erg boos geworden, en heb gezegd dat mijn zoon daar niks van mag merken! niet nog een generatie!
Bellefleur
Hoe herkenbaar. Mijn moeder (inmiddels zeventig) maakte afgelopen Kerstmis nog de opmerking dat haar eigen moeder haar altijd leuker had gevonden dan haar zusje (nu 74 jaar oud).
Overigens is mijn vader overleden; mijn moeder heeft tegen haar kleinzoon over mijn man (zijn vader) 'gekletst'. Mijn zoon was puzzeled 'Hoe kan oma dat nou vinden?' Ik heb er niet te veel aandacht aan besteed en gezegd dat ze dat waarschijnlijk anders had bedoeld, maar logeerpartijtjes van mijn kinderen bij haar zijn voorgoed voorbij!
Die rechtszaak.....
....gaat over alles waarin ze toch haar zin wil hebben. Ik heb grenzen aangegeven mbt het omgaan met mijn kinderen (bepaalde dingen wil ik ze niet bijgebracht hebben), hier kon ze zich niet aan houden en toen ik uiteindelijk het contact verbrak spande ze een rechtszaak aan omdat ze meent dat de kinderen haar toebehoren. Het loopt nog allemaal, ik weet niet hoe het gaat aflopen, maar het kost in ieder geval een boel geld. Moeder bepaalt dus dat wij in onze oude bak moeten blijven rijden. En zo heeft ze me altijd tegengewerkt.
Toi toi toi niemands dochter
Je hebt van doen met iemand die het hard op hard speelt. Er zit voor jou dus niets anders op dan je sterk op te stellen. Dat lijkt me makkelijker om te doen als je vertrouwt in een goede afloop voor jou en je kinderen. Hou dus goede moed, juist wanneer de moed je in de schoenen dreigt te zakken.
Niemands dochter
Dat ze een rechtszaak aanspant, zegt heeel veeel over haar. Succes ermee. Het loopt vast goed voor je af.
Niemands dochter
Jeetje….het zal je moeder maar zijn zeg! Ik neem aan dat het je moeder een hoop geld kost om die rechtszaak te voeren. Wat wil ze nou eigenlijk; bedoel je dat ze de kleinkinderen wil opeisen? Dat wint ze toch nooit? Als ik jou bericht zo lees, mag ze best met de kleinkinderen omgaan, maar wel op jullie voorwaarden. Jullie onthouden haar dus niet haar kleinkinderen. Zijn jullie al opgeroepen om jullie verhaal te doen?
Dit klinkt een beetje alsof ze gewoon naar iets zoekt om jullie schade toe te brengen. Pas maar op dat ze jeugdzorg niet gaat bellen met wilde verhalen…..
Hebben jullie hierover al gesproken met bijv. een huisarts ofzo?!
Al zo veel gebeurd.....
Ach beste allemaal,
Wij hebben al zoveel meegemaakt met mijn moeder. Deze rechtszaak ik slechts de zoveeltste rotstreek. Helaas kan ik vanwege de herkenning niet al te veel vertellen, maar 'mijn moeder en ik', zo'n verhaal ken ik er maar 1.
Het gaat hier om een totaal controlezieke moeder die 'maatregelen' neemt als ze die controle niet krijgt/heeft. Wanneer ik mijn zaakjes op orde heb, zet zij daar een kruis door. Als ik het moeilijk heb, maakt ze het moeilijker. En daar heeft ze veel voor over. En ja, deze rechtszaak kost haar geld. Maar dat heeft ze ook. Tonnenerfenis van haar eigen ouders. Wij moeten het doen met een loontje dat net boven de grens voor rechtsbijstand uitvalt. Ze wint dus in principe altijd: alleen al door de kosten waar we nog jaren voor zullen moeten kromliggen, daar haalt zij haar genot uit.
Heb inmiddels zelf psychologische hulp om hiermee om te gaan. Deze weet mij te vertellen dat zij waarschijnlijk oprecht meent goed bezig te zijn: ik heb immers niet naar haar geluisterd.
