Partner: ik weet het niet meer!
Beste forummers,
even onder een nepnick: ik weet het niet meer.
Relatie met partner (met Asperger) is eigenlijk al jarenlang lauwtjes, we leven erg langs elkaar heen. Maar de sfeer in huis is over het algemeen best goed.
Soms wel incidenten.
En ik merk dat het voor mij steeds moeilijker wordt om over de incidenten heen te komen. De rek lijkt uit het elastiek te gaan.
Op vakantie was er een incident: partner was ergens overstuur over, en ik kreeg de indruk dat hij zijn zelfcontrole echt aan het verliezen was. De boel gauw gesust.
Maar ik was erg geschrokken. Heb echt huilend over de camping gelopen, en keek naar iedereen of die mij zou kunnen helpen als het helemaal mis zou gaan.
Na een paar dagen zakte het paniekgevoel bij mij wel weer, maar het bleef lastig.
Terug thuis heb ik partner een mail geschreven, met de impact van dit incident op mij, en erbij geschreven dat ik bang ben dat het niet op kan brengen om steeds te herstellen van dit soort incidenten. En ik heb in de mail ook gezet dat ik graag wat meer samen wil doen, omdat het langs elkaar leven mij op gaat breken. We zijn ooit bij een hulpverlener geweest die ons allebei wel goed beviel, en in mijn mail heb ik geopperd weer eens contact met haar op te nemen.
Partner was woedend naar aanleiding van mijn mail. Hij wil er niet met mij over praten, want ik heb hem al zo vaak genegeerd en mij niet aan beloften gehouden.
Dus zo staan de zaken nu: hij wil niet met mij praten (dat speelt nu al een week), en ik voel me heel belabberd, slaap slecht enz. Ik kan het momenteel niet eens opbrengen een leuke moeder te zijn, wat ik heel erg vind.
En ik weet dus echt niet wat ik hiermee aan moet.
Iemand nog creatieve ideeën?
Nepnick
Vragen
Ik lees "relatie is al jarenlang lauwtjes en we leven erg langs elkaar heen".
De vraag die dan meteen bij me opkomt is: wat zorgt ervoor dat jullie nog bij elkaar zijn? Zijn dat de kinderen?
Het wordt steeds moeilijker voor je om over de incidenten heen te komen, de rek lijkt er een beetje uit te zijn. Wat zorgt ervoor dat de rek er op dit moment uit is? Worden de incidenten frequenter? Heftiger?
Hij wil momenteel niet met je praten, sinds een week. Dit heeft uiteraard invloed op jou, dat schrijf je ook, je kunt geen leuke moeder zijn op dit moment. Wat zorgde ervoor dat je voorheen wel een leuke moeder kon zijn? Wat is er nu anders? Wat heeft je voorheen bij hem gehouden?
Het lijkt me goed als je antwoord vindt op deze vragen, met deze antwoorden kan je weer verder lijkt me.
Zelf vraag je om creatieve ideeën. Ik begrijp niet zo goed wat je daarmee bedoeld? Creatieve ideeën om bij hem te kunnen blijven? Het elastiek nog wat langer te maken? Hem aan het praten te krijgen? Weer een leuke moeder te worden?
Antwoorden
Beste Regien,
fijn dat je zoveel vragen stelt, dat helpt mij weer in het verder denken.
Waarom zijn we bij elkaar? Zeker de kinderen, maar toch ook wel een gevoel van bij elkaar horen. Het langs elkaar leven is voor mij (tot op zekere hoogte) acceptabel, ik ben behoorlijk op mezelf, zeg maar. Met mijn werk, hobbies en vriendinnen, heb ik een 'gevuld' leven. Ik doe wat dat betreft niet zo'n groot beroep op hem. Kan ook niet, want Asperger is duidelijk aanwezig in de relatie.
De incidenten nemen zeker niet toe in frequentie of heftigheid. Maar met zo'n Aspergerman is de vakantie een 'gevaarlijke' tijd. Alles is anders als thuis, en de eerste dagen is dat heel moeilijk. Als er dan iets mis gaat, dan krijg ik alle frustratie enz. over me heen gedonderd. Zonder dosering, of relativering. Dochter heeft ook Asperger, en dat vraagt ook veel aandacht de eerste dagen van de vakantie.
Ik had erg hard gewerkt voor de vakantie, en misschien kon ik het daarom slecht hebben. Maar het duurde dagen voor ik me weer een beetje mezelf voelde. In principe was het incident niet erger of heftiger dan eerdere incidenten.
En dan de creatieve ideeën: ik zoek vooral ideeën om toch het gesprek aan te gaan (op welke manier dan ook). Gedachten uitwisselen, en weer iets dichter bij elkaar te kunnen komen. Zijn vermogen tot zelfreflectie is helaas beperkt, en dat maakt het heel moeilijk.
Nepnick
Verwachtingen bijstellen
Het probleem van mensen met een autistische stoornis is dat zij zich heel moeilijk aan kunnen passen. Sommigen kunnen het beter dan anderen, maar uiteindelijk knallen ze toch tegen hun plafond aan.
Zo'n vakantie is duidelijk hoger dan het plafond. En dan heeft je dochter het ook (het is hartstikke erfelijk) en wie mag de (figuurlijke) boksbal zijn?
Als partner en/of ouder van iemand met een aan autisme verwante stoornis moet je je continu aanpassen en jezelf regelmatig wegcijferen. Je kan niet tegen zo iemand zeggen "en je past je maar mooi aan, ik heb óók vakantie".
Je hebt gelukkig nog een leven naast je huwelijk, dat scheelt. Maar besef goed dat je de gedachte dat je op de door jou gewenste manier met hem kan communiceren moet loslaten. De meeste mensen met ASS kunnen dat niet, al zouden ze nog zo graag willen.
Dat is verschrikkelijk frustrerend (been there...). Maar als je je daar niet bij neerlegt wordt het voor iedereen alleen maar moeilijker. Hij staat onder druk omdat hem iets wordt gevraagd wat hij niet kan geven, jij staat onder druk om dezelfde reden.
Je hebt de keuze. Je hierbij neerleggen, dit accepteren, en kijken naar de positieve kanten van je man. Of voor jezelf kiezen, maar besef wel dat je ook een aspergerdochter hebt en dat asperger tot het eind bij je zal zijn.
Wat je ook moet overwegen is dat wat jij incidenten noemt ook invloed heeft op jouw dochter. Je zegt dat het verder wel meevalt. Ik zei dat vroeger ook, zelfs toen het op het laatst gemiddeld 3x per dag gebeurde en de rest naar behoefte :S Maar misschien heb jij gelijk en valt het bij jou mee.
Het eerste dat jij moet doen is beseffen én accepteren dat het nou eenmaal zo is, en dat er maar één is die zich kan aanpassen: jij. Hij kan het niet, of beperkt, of staat er niet voor open.
En aan jou is dan de keuze of jij dat kan om de spanning uit de lucht te houden. Er zijn partners die dat inderdaad kunnen. Maar er zijn ook situaties waarbij je soms beter voor jezelf kan kiezen en uit elkaar kan gaan. Beide keuzes hebben haken en ogen. Zeker omdat er een aspergerkind in het spel is dat ook de nodige energie van je vraagt (en opofferingen, al vind ik dat een wel erg dramatisch woord).
Ja, je hebt gelijk belle
Ja, het is zo, Belle E.
Fijn dat je het even zo helder neerzet.
Het is onmacht en geen onwil, ik weet het.
Maar soms trek ik het even niet.
Het helpt wel dit zo van jou te lezen.
Soms ga ik toch twijfelen aan mezelf, als een stuk stopverf pas ik me aan om hier het gezin draaiende te houden. Maar het is het enige wat erop zit.
Of inderdaad de stap zetten, en uit elkaar.
Wat ook een grote stap is, zeker met dochter. En ik weet zeker dat mijn partner dan helemaal een soort kluizenaar wordt, en dat is voor de kinderen ook zwaar (en voor mij ook).
Als alles z'n normale gangetje gaat, dan lukt het allemaal wel. Dan is het globaal gezien gezellig in huis.
Nadat ik jouw berichtje gelezen had, heb ik onderwerp net bij het opruimen van de keuken nog even ter sprake gebracht. Toen gaf hij wel aan hoe zwaar het voor hem geweest was, en dat hij dat dan geen seconde naast zich neer kan leggen (of van een afstandje bekijken). En dan zit hij ook heel erg met verantwoordelijkheid voor de kinderen (die ik in de praktijk op me neem, maar hij zit ermee in zijn hoofd) en voor mij. (eerlijk gezegd merk ik daar ook niets van, het zit echt in zijn hoofd)
De genoemde incidenten komen echt weinig voor (maximaal vier per jaar), en de kinderen hebben er m.i. geen last van. Er zijn natuurlijk wel meer vaders die eens heel sjacherijnig uitvallen, en het is altijd op mij gericht.
Maar de lucht is hier wel een beetje opgeknapt, dus hopelijk zet die stijgende lijn zich voort.
bedankt voor je reactie.
het draait inderdaad om het managen van verwachtingen
groetjes,
nepnick
Misschien help dit?
Bij mij helpt het om te denken: tja, X of Y kan ik nooit van hem vragen, dat moet ik zelf rooien of van vriendinnen/familie krijgen. Maar hij geeft me wel A en B en dat is ook waarom ik met hem getrouwd ben. In ons geval: een apart gevoel voor humor, zeer hoge intelligentie en totale betrouwbaarheid. Hij zal nooit, maar dan ook nooit naar een andere vrouw kijken -ik ben zijn vrouw en dus ziet hij anderen niet. Dat vind ik best fijn. En zo zijn er nog wel wat dingen. Maar ja, iedereen is weer anders.
Eens met ook nep
Even onder een andere nick ivm privacy echtgenoot. Mijn man heeft geen Asperger vziw, maar is van nature erg star. Hij haat wijzigingen op het laatste moment en wil drie weken van te voren al overal een draaiboek voor hebben, liefst van minuut tot minuut. Ik word op vakanties ook regelmatig gek van hem, vooral onderweg is hij een ramp. Eenmaal daar verzint hij zo snel mogelijk een nieuwe routine en is het ergste leed weer geleden, tot de terugreis. Brrrr. Ik overleef die momenten door mezelf voor te houden dat hij veel bijzondere kwaliteiten heeft die ik hogelijk waardeer in een man. Zelf uitbarsten heeft geen zin, dan raakt hij het spoor totaal bijster en zit ik met de brokstukken. Het is hier dus ook elke keer zelf de wijste zijn. Best lastig, hoor. Gelukkig kan ik oprecht zeggen dat tot nu toe de lastige kanten minder zwaar wegen dan de vele goede en mooie. Maar ik leef met je mee hoor nepnick!
Ennuh
is er een mogelijkheid dat je ook een korte vakantie voor jezelf hebt? Ik bedoel als je je man en je dochter eigenlijk niet echt een lol doet met vakantie, voor wie doe je dat dan nog? Misschien dochter uit logeren een weekje, je andere kinderen... man alleen thuis?
Bedankt
bedankt allemaal,
gelukkig voel ik me alweer wat beter
ik ben niet meer de hele tijd aan het denken: ik moet hier weg, en hoe pak ik dat aan? piekeren over de kinderen, partner, een huis erbij: hoe alles te regelen?
Levert veel stress op.
Uiteindelijk denk ik dat we allemaal beter af zijn in de huidige situatie. Die is over het algemeen goed genoeg, tenzij er een incident is natuurlijk.
Wat jullie ook al schrijven: bij deze partner blijven, betekent accepteren dat dit soort dingen voor zullen komen.
ook een goed idee van Koentje om er weer eens zelf op uit te gaan. Dat deed ik voorheen eigenlijk altijd een keer per jaar, nu al een tijdje niet gedaan
bedankt dames, er zit hier weer wat meer rek in het elastiek!
groet
nepnick
Nepnick
Fijn dat er weer wat rek in het elastiek zit!
Het is soms moeilijk om bepaalde dingen te moeten accepteren en het is dan fijn als anderen even over je schouder meekijken. Geniet van je 'uitstapje'!
Vakantie
Ik vind op vakantie ook een hele lastige tijd. Manlief verveelt zich, doet de hele tijd puzzeltjes, geen iniatief. De eerste dagen gaan dan nog wel maar t kost zoveel energie. Hij doet z'n best echt wel. Maar hij telt de dagen tot we weer nasr huis kunnen.
Na een week heb ik hem zover dat hij t zwembad in kwam om met ons zoontje te zwemmen.
Juist op vakantie vind ik de handicap overduidelijk (hij ontkent trouwens, maar 2 van de 3 kinderen hebben ASS). En ik vind op vakantie het duidelijker bij hem dan de kinderen. Op vakantie ben je ook meer aan elkaar overgeleverd; thuis ga ik meer m'n eigen gang.
Wie heeft er ook wel eens over gedacht om dan maar op een andere manier op vakantie te gaan (met anderen, zonder partner maar wel met kinderen)?
Karin
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hoi karin
ja, ik vind op vakantie de ASS van partner ook veel meer opvallen dan die van dochter.
ik ga ook wel eens alleen een paar dagen weg, ook wel eens via mijn werk
of met de kinderen op pad, en dan blijft partner thuis
dat gaat op zich goed, maar soms voel ik me dan wel heel erg eenzaam (het is ook altijd wat!)
we hebben tot nu toe de grote vakantie altijd samen met het gezin gedaan, maar eigenlijk hoeft dat niet natuurlijk
ik wil best wel eens onderzoeken om volgend jaar de grote vakantie alleen met de kinderen te gaan, ik denk dat het veel relaxter is! en dat iedereen het fijner heeft!
wel zal ik me dan dus eenzaam voelen, en het is weer een duidelijk toegeven dat het gezinsleven hier toch minimaal is.
ik merk dat ik af en toe toch bezig ben de schijn op te houden, hoeft niet natuurlijk, maar blijkbaar hecht ik eraan dat de 'buitenwereld' denkt dat het hier thuis goed draait.
groetjes,
nepnick
Nepnick
"wel zal ik me dan dus eenzaam voelen, en het is weer een duidelijk toegeven dat het gezinsleven hier toch minimaal is. Ik merk dat ik af en toe toch bezig ben de schijn op te houden, hoeft niet natuurlijk, maar blijkbaar hecht ik eraan dat de 'buitenwereld' denkt dat het hier thuis goed draait."
Pas daar wel mee op!
Probeer, naast je gezin, nog een eigen leven op te bouwen. Dat "gewone gezinsleven" zit er gewoon niet meer in, laat dat los (auw!). Niet altijd, maar vaak wel is het leven in een gezin met autisme allesbehalve "gewoon" en moet de niet-autistische ouder continu alle zeilen bijzetten.
Als je minder de schone schijn op gaat houden zal je merken dat dat niet altijd fijn is (er zijn héél wat meningen over autisme... Die meningen passen niet altijd bij jouw situatie), maar ook dat je herkenning gaat krijgen. Mensen gaat vinden die in hetzelfde schuitje zit, aan wie je vaak niks hoeft uit te leggen. Daar kunnen vriendschappen uit ontstaan die heel kostbaar kunnen zijn. Met mensen die je begrijpen, kunnen steunen.
Jij moet er zijn voor je gezin, maar je hoeft hun autisme niet over te nemen. Schrap "normaal" uit je woordenboek, maar probeer ook een leven voor jezelf op te bouwen met hobbies, werk, uitjes en zo. Tenslotte ben jij geen autist, met andere behoeften en zo. Als je dat durft toe te laten en andere mensen leert kennen, zal je misschien weer meer energie kunnen vinden om in je gezinnetje te draaien en hun mooie, unieke kanten (nog) beter te zien! 
Belle epoque
Hoi Belle
ja, je hebt gelijk.
het gewone gezinsleven (wat dat dan ook is!) moet ik uit mijn hoofd zetten.
gelukkig hebben we ooit een cursus bij een Riagg gedaan (over autisme in je gezin) en met de vrouwen van die cursus heb ik nog steeds contact
dat is een hecht groepje geworden, we zien elkaar geregeld, en dat levert veel herkenning op. En lol ook!
Dat is een heel belangrijk groepje voor mij geworden.
En ik heb een baan, collega's, vrienden, hobbies, volg een opleiding: dus op zich een rijk leven
maar de eenzaamheid breekt me wel eens op! Ga ik weer alleen naar een verjaardag (en vraagt iedereen: waar is X?)
ik ben ook best lang alleenstaand geweest, en had toen een klupje om mij heen van ook alleenstaanden. Dat is nu wat uit elkaar gevallen, en iedereen denkt dat ik een partner heb. Op het oog is dat ook zo, maar eigenlijk ben ik nog steeds een soort alleenstaande. Dat is wel eens lastig.
Maar goed, het is zo.
Als alles goed gaat, is mijn leven goed genoeg. En uit elkaar gaan is een grote stap, vooral ook voor de kinderen. Ik zie in mijn omgeving hoe moeilijk dat is voor kinderen (en ook blijft, zelfs na jaren!)
Dus ik probeer de boel hier bij elkaar te houden!
Man begint na de vakantie weer wat meer in zijn ritme te komen, dus dat is fijn
groet,
Nepnick
Acceptatie?
Beste Nepnick,
Je schrijft dat je samen een cursus gedaan hebt over autisme in gezin. Maar betekent dat ook dat je man een diagnose (van hemzelf) erkend? En heeft dat geholpen indertijd?
Kun je daarmee ook problemen beter benoemen?
KGO
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Kgo
hoi KGO
In de periode rond de diagnose van onze dochter, stond mijn man er meer voor open om ook over zijn Asperger te praten, en zijn we naar die cursus geweest.
Hij erkent zeker dat hij Asperger heeft. Was zelfs heel blij toen hij dat hoorde, omdat hij altijd al voelde dat het leven voor hem heel ingewikkeld was, en er veel mislukte
Maar nu wil hij het nergens over hebben. Ik denk dat hij (zoals hij nu is) niet naar de cursus zou gaan.
Hij heeft aan niemand verteld dat hij Asperger heeft, en ik doe dat ook niet (alleen aan mijn zus). Vind ik toch iets van hemzelf, maar het maakt het voor mij wel lastiger (dat niemand het weet)
Man leeft als een soort kluizenaar, dus ziet heel weinig mensen.
Een paar jaar geleden wilde hij nog wel eens mee uit eten, op bezoek bij mensen, naar een bioscoop of theater, maar de afgelopen twee jaar zegt hij op al mijn plannen: NEE.
Het lijkt erop dat hij in de Asperger ook een excuus ziet om niets te hoeven. Dat is toch ook niet reel? En een slecht voorbeeld voor onze dochter (en zoon ook natuurlijk)
Ik merk dat ik heel moe word van hem ergens voor vragen, en dan weer nee horen
Dus moet inderdaad meer mijn eigen dingen gaan doen. Op visite zonder hem (doe ik al tijden), met anderen uit eten enz. enz. enz.
Problemen benoemen is momenteel eigenlijk onmogelijk. Ik loop volgens hem dan te zeuren, en hij kapt ieder gesprek af
Nepnick
Depressief?
Is je man misschien in een dip geraakt of depressief. Zo klinkt het een beetje. Naast de asperger dus.
Nepnick, sterkte
Even een andere kruidennaam, mijn vriend leest hier nl ook wel eens..
Ik ben blij dat de rek er weer meer inzit bij jou, ik vind het knap van je hoe je het allemaal doet. Ik herken wel eea, dochter van mijn vriend heeft asperger en nu ik dit allemaal zo lees, hij misschien ook wel. ik heb tot nu toe altijd gedacht dat het aan mij ligt, ik te gevoelig ben..
Voor het eerst durf ik hier te reageren over hoe mijn vriend is, dit nav van jouw berichtje...Mijn vriend is erg van de structuur, schema's en geen wijziging vd plannen. Wij wonen niet samen, dus in de weekenden gaat het nog wel maar in de vakanties...We hebben al een aantal gesprekken gehad bij een psycholoog (J.Wijnberg vh boek horken en heksen☺). Maar toen kon ik hem niet uitleggen waar het nu precies steeds mis gaat in de communicatie in de vakantie. Hij vond dat wij geweldig goed bij elkaar pasten (ik nogal gevoelig en hij nogal zakelijk en rationeel). Toch tijdens de vakantie gaat het zo vaak mis en liep ik soms ook huilend over de camping. Ik ga dan steeds meer pleasen, want vind het zo zonde van die dagen in de vakantie dat we ruzie hebben. Of ruzie, ik sla dicht en ben heel stil, terwijl ik normaal nogal veel praat zeg maar. Toch hou ik wel veel van hem, ik zou het zo graag anders willen. En het is onbespreekbaar, het ligt aan mij. Hij is tevreden met zichzelf en ziet geen eigen aandeel, zoals een cynischte toon oid. Hij heeft dit zelf niet door en zegt ook dat hij dit nooit zou doen en het nooit iets zegt om mij onderuit te halen. Of zijn geiriteerdheid tijdens de reis of als het niet gaat zoals hij wil , niet snel genoeg, of in de supermarkt als het te lang duurt...Ik vind het zo moeilijk dat hij het zelf niet door heeft en dus ook niet kan invoelen wat het met mij doet...
Hij heeft verder inderdaad goede eigenschappen waarom ik van hem hou, waaronder inderdaad ook totale betrouwbaarheid, kijkt niet naar andere vrouwen. Andere kant is dat hij ooit nooit iets van jaloezie kent als een man mij leuk vind. Doet hem niks want hij weet dat ik er niets mee zal doen zegt hij.
Sorry voor mijn lange verhaal, maar jouw berichtje maakt wel iets los nu net na de vakantie. Ik vind het moelijk bij mezelf en mijn kracht te blijven als hij zo doet, die toon of irritatie heeft...En nu zijn we van plan om te gaan samenwonen, zijn huis staat nu te koop. Dus of het gaat dan een stuk beter, we moeten altijd weer wennen in de vakantie (en nu daarna ook weer...). Misschien als we in 1 huis wonen het beter wordt, ik weet het niet meer eerlijk gezegd.
Basilicum
Vind je het verstandig om te gaan samenwonen als jullie vakanties zo moeizaam verlopen? Reken er maar op dat samenwonen nog een stuk lastiger wordt, helemaal als er kinderen bij betrokken zijn.
Vic, wel of niet samenwonen
Ik heb die hoop omdat dit ook een onrustig leven is met steeds weer invoegen. Als hij hier is gaat het altijd beter dan als ik bij hem ben. Wat verder meespeelt is dat ik in de afgelopen 6 jaar steeds meer contacten heb laten verwateren omdat we elkaar immers alleen in het weekend zien en dan graag samen iets willen doen. Hij heeft zelf geen vrienden, ook iets wat ik deze vakantie naar hem heb benoemd.Ik hoop dat als we meer rust hebben in 1 huis we ook beide weer dingen apart gaan doen in de weekenden. Vriend is verder trouwens erg lief en behulpzaam als het om praktische zaken gaat. Ik zal een eigen draadje starten als ik eea heb laten bezonken over dit onderwerp van samenwonen, het is nogal een stap.
Ik heb 1 dochter van 14 en zij kan het goed met mijn vriend vinden (eigenlijk iedereen, behalve ik soms, in de ogen van anderen is hij erg makkelijk in de omgang en altijd positief..., ik vind dat weer meer naief en ook soms vermijdend..).
Tja
Met zoveel twijfels... Maar goed, verder advies zal ik bewaren voor als je zelf een draadje start
Lieve basilicum
Bedankt voor je berichtje.
En goed dat je hier eens schrijft hoe het bij jou gaat.
Het helpt toch om het op te schrijven, en de reacties van anderen te lezen.
Dus: goed idee om een draadje te starten.
De beslissing om te gaan samenwonen hebben jullie genomen, maar je kunt natuurlijk wel eens met mensen hier overleggen hoe je dat het beste kunt aanpakken
Toen het nog beter met mijn partner ging, hadden wij iedere week een avond die we vrij hielden. We spraken dan gezamenlijk de komende week door. Dat gaf rust en duidelijkheid.
Dit soort tips kan je misschien helpen om het samenwonen direct goed op te starten.
Dus ik zou zeggen: start een draad!
nepnick
Depressief?
Tsja, het zou kunnen.
Partner is al eerder behandeld voor depressie.
En ook gediagnosticeerd met een social angststoornis, dus het is allemaal niet nix!
Als hij ervoor open staat, zal ik het hem eens vragen.
Misschien is hij richting huisarts te bewegen.
Maar hij heeft zich best ingezet voor allerlei hulpverlening, en het heeft hem nooit gebracht wat hij hoopte. Vooral ook aan zichzelf te wijten, hoor, die hulpverleners waren best goed. Hij probeert dan wel dingen uit, die hij bespreekt met de hulpverleners, en eigenlijk levert dat ook wel succes op. Maar hij kan het niet volhouden, uiteindelijk komt alles weer op nul uit.
Bedankt voor de suggestie, ik ga het checken!
Nepnick
Herkenning
Pff...wat een herkenning en vooral wat een moed moet je hebben om te leven met een man met Asperger he?
Ik heb vijf jaar geleden na een relationele burnt-out, een scheiding doorgezet na 18 jaar huwelijk. Het is me niet meegevallen en ik leef nog vaak met een schuldgevoel. Al redt mijn ex zich goed en was het voor hem ook een opluchting dat het veeleisende gezin wegviel. Ik kreeg twee jongens met sterk autischtische trekken, dus ik leef er nog altijd mee. Maar voor mij was het beter.
Sterkte en niet opgeven zolang er nog een boel is om voor te vechten!
