Relaties Relaties

Relaties

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 15:22

Partners van narcisten: hoe is de relatie met je moeder?

Mijn moeder was gediagnosticeerd narciste. Daarom kan ik goed inzien waarom ik een narcistische partner aantrok. Het is zo goed dat er voor dit ziektebeeld meer aandacht komt. Ik heb het nooit uit kunnen leggen aan de buitenwereld en toch voelde de relatie met mijn moeder zo twisted.

En dan kom ik een artikel tegen waarin staat: "I think that living with a Narcissistic Mother is possibly one of the most horrendous abuses of children, because – depending where on the Narcissistic Spectrum our mother is located – it can be so subtle that we don’t even realise we’re being abused.

As one Daughter with a Narcissistic Mother wrote so eloquently:

As different as [all daughters with narcissistic mothers] are, as varied as our situations, ages, memories, degrees of suffering or desire to vent, the consequences of being raised by this kind of mentally ill mother are essentially universal.

It is an abnegation of the soul, and I’d argue that the damage it does is more insidious than most other forms of child abuse.

It is completely invisible to everyone, including the perpetrator (who literally cannot see what she is doing) and her victim (who knows only this). The harm it does is all pervasive; it is vicious, painfully unjust and mutilating."

En dan weet ik dat het voor veel mensen die niet bekend zijn met narcisten, ontzettend overdreven en slachtofferig klinkt. Maar ik voel me zo gezien en ga zo veel meer begrijpen hoe dingen hebben kunnen lopen zoals ze lopen.

Hier is de link naar het hele artikel: http://urhealthexperts.com/2018/03/16/unloved-daughters-attract-narcissists/


Madelief

Ik zie bij mijn moedee narcistische trekken. Ik heb mij nooit aan haar gehecht. Het voelde of ik altijd op mijn hoede moest zijn. Ik denk dat het op zich een voordeel was voor mij dat ik mij ook niet probeerde te hechten aan haar.

Ik vind het wel bijzonder dat jouw moeder echt ook die diagnose heeft gekregen, dat gebeurd denk ik niet zo snel met die generatie.

Ff zo

Ff zo

16-03-2018 om 18:35

niet

Mijn moeder is niet narcistisch. Ik heb wel pas op latere leeftijd (toen ik volwassen was) geconstateerd dat ze niet een hele warme moeder is. Gezien haar eigen jeugd misschien ook niet heel raar. Ik vind haar nog steeds niet heel erg geïnteresseerd in anderen. Vraagt bijv. ook niet altijd naar onze kinderen. Maar is juist wel weer vaak geïnteresseerd in mij.

Ik heb nu een hele goede relatie met mijn moeder. Ik denk wel vnl. door het bijstellen van verwachtingen, en door vooral haar goede kanten te waarderen. Wat ik heel fijn aan haar vindt is dat ze helemaal niet veroordelend naar mij is (als ik dingen niet handig doe of anders dan zij zou doen). Maar over anderen, ook die ze niet Kent, kan ze wel soms een uitgesproken mening hebben.

Voor alle volledigheid: mijn vader is ook niet narcistisch.

Mijn valkuil is denk ik wel dat ik een ontzettende helper ben, graag andere mensen help, graag aardig gevonden wil worden (netjes en vriendelijk zijn is me met de paplepel ingegoten), slecht nee kan zeggen en erg conflictvermijdend ben. Eigenlijk altijd te weinig heb geluisterd naar wat IK nou vind of wil. Zeker dan in de buurt van mijn partner of andere mensen die hoog van de toren blazen.

Ad Hombre

Ad Hombre

16-03-2018 om 21:02

Madelief

"Mijn moeder was gediagnosticeerd narciste. Daarom kan ik goed inzien waarom ik een narcistische partner aantrok."

Is het niet eerder andersom? Vind jij niet op een of andere manier een narcistische partner toch aantrekkelijk?

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 21:21

hoe bedoel je? Ad

Dat ik een narc partner aantrekkelijk vind omdat ik een narc moeder had? nee denk het niet. Een narcist weet heel goed hoe hij juist als niet-narcist moet overkomen. Had hij die trekjes in het begin vertoond dan had ik niet eens koffie met hem gedronken.

Ja er bestaan geïnverteerde narcisten ook. Mensen die alleen maar met narcisten kunnen gaan. Maar ik voldoe niet aan die criteria: daarvoor moet je alleen maar partners hebben die narcist zijn. Dat is bij mij niet.

Het is trouwens wel een beetje een vraag van niet in de materie ingevoerde mensen. Wederom in het kader van 'waar er twee vechten hebben er twee schuld'
Nee dus, zo werkt het bij deze stoornis niet.

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 21:23

ffzo

Je schrijft dat je vader en moeder beiden niet narcistisch zijn. Zo zie je maar weer, er is geen peil op te trekken, het kan iedereen gebeuren.
Reddersyndroom is misschien niet helpend, nee

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 21:28

Thera

Tja je niet (kunnen) hechten en op je hoede moeten zijn voor een moeder die narcistische vertrekken vertoont, lijkt me inderdaad geen goede loopbaan.

Ja mijn moeder kwam bij mijn psychologe terecht omdat ik haar een tijdje niet wilde zien (waardoor ze dacht dat ik in een sekte zat, kon nooit door haar komen). Ik stelde dat ik alleen contact wilde als we eerst een paar gesprekken bij die psychologe hadden. Die psychologe heeft haar toen getest of laten testen, dat weet ik niet meer.

Het stomme is dat ik er toen niets mee gedaan heb (en het ook niet goed uitgelegd heb gekregen door psychologe) Het is al 25 jaar geleden. Ik dacht alleen maar 'hm ik vind haar niet zo ijdel' Zo zonde, ik had er heel anders in gaan staan als ik toen geweten had wat ik nu weet.

Ff zo

Ff zo

16-03-2018 om 21:33

Madelief

Ik denk dat allerlei eigenschappen niet helpen. Ook het conflictvermijdend zijn maakt dat ik lange tijd veel gepikt heb.

Ook is het niet handig als je met een narcistisch persoon te maken hebt als je niet heel sterk in je schoenen staat. Ze weten je aardig af te breken, maar als je niet heel sterk in je schoenen staat, ga je dus nog meer aan jezelf twijfelen. Uiteindelijk ben ik daar wel uitgekomen, maar is wel een nare tijd geweest.

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

16-03-2018 om 21:36

Jammer madelief

Dat je zo “geprikkeld” reageert.

In post nr#5 schrijf je: Het is trouwens wel een beetje een vraag van niet in de materie ingevoerde mensen. Wederom in het kader van 'waar er twee vechten hebben er twee schuld'

Ik vind het jammer dat je op deze manier reageert. In mijn ogen werd er gewoon een opmerking geplaatst, zonder dat er “schuld” werd uitgedeeld.

Ook vind ik het jammer dat je een splitsing maakt tussen “ niet in de materie ingevoerde mensen” en degenen die er wel ervaring mee hebben. Het voelt ook alsof je “niet in de materie ingevoerde mensen” om die reden al aan de kant schuift, omdat ze toch niet weten waar ze het over hebben.

Weet je, dit is een openbaar forum, met als hoofd onderwerp ouderschap. Dat er aandacht is voor andere dingen, helemaal prima. Vind het alleen dan niet vreemd dat er “niet in de materie ingevoerde mensen” reageren op datgene wat je schrijft.

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 21:45

Sindbads vrouw

Het spijt me want ja ik kan nu zien dat het ook neutraal kan zijn gevraagd.

Aan de andere kant hoort ook bij het proces van mensen die al vaak hebben moeten uitleggen hoe de situatie was. Dan word je wat snel geprikkeld Ik word verdrietig van dat soort vragen ja. Omdat relatietherapeuten al zo vaak zo'n verkeerde insteek hebben gehad, ik daar heel veel naar heb gekeken en aan gewerkt en mede daardoor te lang in zo'n relatie ben gebleven. En keer op keer te horen gekregen dat het inderdaad niet aan mijn kant lag van dezelfde relatietherapeuten.

Ad Hombre

je schreef: Is het niet eerder andersom? Vind jij niet op een of andere manier een narcistische partner toch aantrekkelijk?

Ik vind dat zelf wel een interessante vraag. Ik zit er zelf wel een beetje mee, met deze vraag.
Er is inderdaad wel terecht regelmatig geschreven dat het een misverstand is dat een partner van een narcistisch iemand die niet los van hem/haar komt, het eigenlijk aantrekkelijk zou vinden om juist zo'n relatie te hebben. Een soort masochisme zouden we dan aan moeten denken. Hiertegen wordt dan ingebracht dat als iemand uiteindelijk wel loskomt van zo'n relatie na een tijdje (of tijd) erg opknapt en blij is met het verbreken van de relatie. Dat zou dan tegenstrijdig zijn met een idee dat zo'n relatie eigenlijk de wens is van de partner van de narcist.

Aan de andere kant denk ik dat er wel iets waar kan zijn van het verband tussen een narcistische ouder en het vinden van een narcistische partner. Ik heb in de soort therapie die ik gehad heb gehoord dat we vaak een partner zoeken die een tekort van een van onze ouders heeft, ook vertoont. Ik weet niet of ik het goed begrepen heb, maar het zou dan te maken hebben met de herinnering van de ouder met dat tekort en het gemis goed willen maken in de relatie met een partner die datzelfde tekort vertoont. Maar misschien heb ik dit er wel van gemaakt. Ik probeer deze theorie namelijk te vinden op internet en dat lukt niet zo snel. Wel de theorie dat ook al vertoont je ouder negatief gedrag, dat toch dit gedrag als vertrouwd overkomt.

relatieverslaafd en co-dependent

Bij onveilige hechting in je jeugd ben je gevoelig voor relatieverslaving en co-dependentie. Dat vond ik net ergens. En komt me heel logisch voor.

"Relatieverlaafd en co-dependent, wat is dat eigenlijk? Je stelt alles in het werk om de liefde van je partner te krijgen! Je zet jezelf opzij voor het welzijn van je partner en eigenlijk weet je niet wat jouw eigen behoeften zijn. Je herhaalt dit keer op keer! Als beloning daarvoor krijg je de liefde en aandacht krijgt van je partner waar je erg naar verlangt. Herken je dit gedrag? Dan heb je kans dat je co-dependent en relatieverslaafd en bent."

Alleen in dit hele stuk gaat het niet over de situatie dat die partner narcistisch is. De kennis van narcisme in Nederland daar wordt door verschillende deskundigen nogal over geklaagd. Ik denk dat dat voor een deel verklaard waarom in een moeilijke relatie waarbij narcisme een rol speelt, de verklaring van de problemen teveel bij de partner wordt gezocht die het patroon in stand zou houden, als we er vanuit gaan dat bovenstaande theorie veel meer bekend is.

En ik denk aan de ene kant dat degenen die een ernstig tekort bij hun ouders hebben ervaren, vergeleken met een gemiddeld iemand wel te lang een narcistische relatie in stand houden. Is wat anders dan er voor kiezen. Maar dat het aan de andere kant heel oneerlijk voelt (en ook is) als zij eenzijdig als de oorzaak van de problematiek in de relatie worden gezien. Want we doen denk ik meestal pas recht aan de zaak als de oorzaak eenzijdig bij de narcist wordt gezien met een bijrolletje voor de partner.

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 23:27

Thera

Ik ben het in grote lijnen natuurlijk wel met je eens. Zeker dit: "En ik denk aan de ene kant dat degenen die een ernstig tekort bij hun ouders hebben ervaren, vergeleken met een gemiddeld iemand wel te lang een narcistische relatie in stand houden. Is wat anders dan er voor kiezen. Maar dat het aan de andere kant heel oneerlijk voelt (en ook is) als zij eenzijdig als de oorzaak van de problematiek in de relatie worden gezien. Want we doen denk ik meestal pas recht aan de zaak als de oorzaak eenzijdig bij de narcist wordt gezien met een bijrolletje voor de partner."

Maar toch moet je ook weer oppassen met het door elkaar halen van relatieverslaving/ codependency versus trauma bonding aan de andere kant. Hoor ik zeggen althans: door traumabonding wordt de hechting aan de narcist juist dieper. Terwijl bij codependency er minder hechting is maar die door de codependent of relatieverslaafde nutteloos toch wordt nagestreefd.

En
Ik zelf blijk niet heel slecht gehecht en heb die hechting ook aan mijn kinderen door kunnen geven (bleek bij de systeemtherapeut)maar traumabonding deed mij de das om. Daarbij is het zeker zo dat mijn opvoeding een rol speelt: ik ben zo gewend weinig te 'krijgen' dat elk kruimeltje mij toch weer hard doet lopen voor de relatie. Maar ja ik heb ook relaties gehad die helemaal geen afspiegeling waren van mijn jeugd.

Het is allemaal aan voortschrijdend inzicht onderhevig, voor mijzelf en ook in de psychologische wereld

Paasei

Paasei

16-03-2018 om 23:41

Nee

Ik heb een gelukkige jeugd gehad, in een warm gezin, met ouders die meer dan 50 jaar getrouwd zijn geweest. Mijn moeder was een warme vrouw, geen blijk van narcisme te bekennen. Ik zou meer zeggen dat ze zich te veel wegcijferde. Mijn vader had haar op een voetstuk staan, hoewel hij wel het ouderwetse Hoofd van het Gezin was, zoals dat in die generatie ging.

Ook mijn oudere brussen hebben normale liefdevolle relaties. Dat was wat ik ook wilde. Maar ik was een uiterst onzekere tiener ('ik ben lelijk en niemand wil mij") en ik was bang om 'over te schieten'. Mijn ex, die jong in mijn leven kwam, ging direct hard achter me aan. En ik zag in hem mijn kans op huisje-boompje-beestje. Toen zijn gedrag minder leuk bleek te zijn, al in onze verkeringstijd, had ik het lef al niet meer om 'nee' te zeggen. En daarnaast ben ik gewoon in de bekende valkuil getrapt; ik kon hem Gelukkig Maken.. Daar kun je ook nog wel een psycholoog op loslaten..

Voordeel van het feit dat ik een goed voorbeeld heb gehad is wel dat ik ben blijven geloven. En dat ik een nieuwe relatie heb aangedurfd. Met een normale man.

Uitstraling

Een narcist beschikt wel vaak over een zelfverzekerdheid waar een iets wat onzeker iemand naar verlangt.
De zelfverzekerdheid is heel aantrekkelijk. Dan is het bijna niet te geloven dat een boegbeeld van zelfvertrouwen iets ziet in een onzeker iemand. Dat doet het zand in de ogen strooien. De onzekere wilt vast houden aan dat ideale beeld want die rots in de branding zag haar/ hem ook en vond haar / hem de moeite waard.

Paasei geeft het ook aan; je hoeft geen narcistische ouder(s) te hebben om een relatie aan te gaan met een narcist. Je keuze voor iemand is gebaseerd op wat voor jou belangrijk is. En soms loop je tegen iemand aan die minder leuke trekjes in zich heeft. Het is dan aan de partner de keus uitvogelen hoe daar mee om te gaan of een relatie beëindigen. Oftewel hoeveel hou je van jezelf.

Madelief

Madelief

17-03-2018 om 12:59

Charme versus minder leuke trekjes (flanagan)

Het beeld van de traditionele narcist schetst iemand met een zelfverzekerde charme en daar zou dan een onzeker iemand naar verlangen. Maar dat is een wat achterhaald beeld
Want het kan helemaal anders zijn. Er zijn bijvoorbeeld covert/ shy narcisten (verhulde, verlegen) die oprecht verlegen zijn, oprecht geraakt kunnen worden door natuur of dieren, die veel te verlegen zijn om charme in de strijd te gooien. zie ook


https://www.youtube.com/watch?v=-WVLZXLyO-M&t=341s

Zij zijn een gevaarlijk type narcist want ze passen niet in het grote brullerige zelfverzekerde Trump type. En je hoeft ook helemaal niet onzeker te zijn om voor ze te vallen. Je kan juist vallen op die verlegenheid en bescheidenheid die op dat moment niet gespeeld is.

Bij een narcist gaat het niet om dat iemand zomaar minder leuke trekjes heeft. Zeker bij een verhulde narcist kom je in een dubbele binding terecht die heel specifieke interventies behoeft om je daarvan vrij te maken. Je weet namelijk vaak dan niet eens dat er sprake van misbruik is. Je voelt je alleen heel rot en denkt dat dat mede door jou komt.

Nee je hoeft dus geen narc ouders te hebben om in dat web gevangen te worden. Zo zie je maar... het kan iedereen overkomen. DAt maakt het ook weer een soort van makkelijker: je hoeft niet diep in je je jeugd te graven maar je kan je gewoon bevrijden van de pech die je op dit gebied had.

Doenja

Doenja

17-03-2018 om 13:41

juist de moeder van mijn ex

Zojuist een heel stuk geschreven in de spin off draad over mijn ex schoonmoeder.
Mijn ex had narcistische trekken en zijn moeder ook. Samen hebben ze juist geprobeerd me gek te maken en te laten verklaren.
Mijn ouders wisten destijds van niets en zijn altijd op afstand gehouden door mijn man en schoonmoeder. Ik zou afstand van ze moeten nemen.
Na de scheiding toen mijn ouders eindelijk eens hoorde wat er gespeeld had (toen wist ik nog niets af van narcisme) hebben ze alles op alles gezet om me te helpen. Zonder hun hulp was ik failliet geweest. Ik ben ze daar heel erg dankbaar voor. Mijn moeder neemt het zichzelf vooral heel erg kwalijk, dat ze het nooit gezien heeft. Dat ze me niet gesteund heeft toen ik dat nodig had. Dat ze t niet wist, dat hakte er nogal in bij mijn moeder. En nog steeds.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-03-2018 om 15:20

De materie

Ook vind ik het jammer dat je een splitsing maakt tussen “ niet in de materie ingevoerde mensen” en degenen die er wel ervaring mee hebben. Het voelt ook alsof je “niet in de materie ingevoerde mensen” om die reden al aan de kant schuift, omdat ze toch niet weten waar ze het over hebben. ===

Om eerlijk te zijn ben ik in het eerdere draadje over narcisme afgehaakt, omdat ik het gevoel had dat ik tussen een dusdanig in de materie ingevoerd gezelschap aan het meelezen was, bijna op het niveau van de psychiater zelf, dat ik het gelaten heb voor wat het was. Ook omdat mijn verhaal en meedenken n.a.v. een ouder kennelijk niet in het geheel paste.

Uit de titel van deze topic maak ik op dat het kennelijk over de moeder moet gaan, maar ik heb een vader die zeer waarschijnlijk onder het etiketje past. Daarmee doe ik, maar ook mijn zussen aan 'dhz'-psychologie, waar ik juist erg voorzichtig mee probeer te zijn.

Als kind, puber en zelfs nog als jong-volwassenen wisten we hier nog niets van. Pas later zijn met terugwerkende kracht bij ons kwartjes richting narcisme gevallen. Wel wisten we al vrij snel, dus in de 20, dat we beschadigd waren door hoe mijn vader was. We hadden het over geestelijke mishandeling.

Waar ik af en toe mee zit, is de vraag: wat valt onder wat je normaal kunt noemen voor oudere generaties en wat valt onder abnormaal gedrag? Zo merkte iemand (ergens) op dat de generatie van onze ouders nog niet zo van het knuffelen en aanraken was, maar ís dat zo? Feit is dat ik zelf veel te terughoudend ben op dit gebied, omdat ik van huis uit niet gewend ben om te knuffelen en 'bang' ben dat ik signalen niet goed oppik. Hierdoor zouden mijn kinderen het idee kunnen hebben dat ik op mijn beurt ook niet van het aanraken ben, terwijl ik juist heel erg op mijn hoede ben om over hun grenzen te gaan. Ik denk er te veel over na in plaats van te doen.

Ik was vroeger nooit op mijn qui-vive voor mijn vader en ik zocht hem ook op. Dan kwebbelde ik de oren van zijn hoofd en ik vond het ook wel gezellig om iets met hem samen te doen. Ik was zijn 'oogappeltje' (wat ik later ongemakkelijk vond, want waarom zo'n uitgesproken koosnaampje voor één kind?). Het is voor mij ook echt wel een proces geweest om te zien dat er echt iets mis was en het niet aan mij lag. Door allerlei informatie van zowel de familie van mijn vader als van mijn moeder, ben ik heel erg gerustgesteld over het idee dat ik het een en ander niet goed gedaan had. Vast wel op bepaalde punten, maar in het grote geheel, ben ik niet de oorzaak, maar 'slachtoffer'.

Hoe het met mijn moeder zit, is voor ons ook nog een groot vraagteken. Hoe kan het dat zij vanaf de verkeringstijd alles van hem heeft laten afhangen? Ik begrijp heel goed dat je met ouders (mijn opa en oma) kunt botsen over de partner die je kiest, dat zal in hun geval ook zeker gespeeld hebben, maar ik heb in groeiende mate het gevoel dat de familie drommels goed door had dat er iets vreemds met mijn vader aan de hand was. Om die reden is de verkering ook een jaar uit geweest. Mijn vader zei dat dat kwam omdat hij 'maar' de zoon van een vuilnisman was, terwijl mijn opa een middenstander was, maar mijn tantes hebben ons uit die droom geholpen. Dat was totáál de reden niet. Het lag aan zijn gedrag, meer niet.

Mijn moeder was echt wel een zorgzame moeder, maar dan kom ik dus bij de vraag 'is het een generatie'dingetje', of is er met haar ook iets?'. Doordat ik haar zussen nu weer twee keer na heel veel jaar heb meegemaakt, zie ik zo'n verschil tussen hoe deze zussen zijn en mijn moeder. Warme vrouwen, met een eigen mening. Ik heb onaangename dingen meegemaakt en ik kan me niet heugen dat mijn moeder mij dan écht troostte, zoals je dat normaal mag verwachten vanuit een moeder naar een kind. Ik weet niet hoe jullie dat doen, maar als een kind pijn heeft, of verdriet, dan strijk je op zijn minst even over de rug of een arm (als knuffelen en kusjes geven te veel van het goede is) en zeg je dingen waar medeleven uit blijkt. Dat herinner ik mij totaal niet van haar. Als kind vond ik dat normaal, maar sinds ik zelf moeder ben, snap ik er niets van.

Toen we al ruzie met mijn ouders hadden over ons aanstaande huwelijk (vanwege de zwager), ging mijn zwangerschap mis. Totaal geen blijk van 'moeders onder elkaar' die weten hoe erg dit is. Ik had tegen mijn man gezegd dat hij de boom in kon en dat ik naar mijn dochter ging.

Dus... dat er met mijn vader iets is, wij denken narcisme, dat is vrij duidelijk, maar nu mijn moeder nog.

normaal of niet normaal

Ik denk dat het niet normaal is Kaaskopje dat je moeder je nooit troostte.
Ik denk dat inderdaad dit topic ook over een narcistische vader kan gaan.

Wat je schreef over je afhaken van het andere topic en het bijna op niveau van een psychiater praten daar, ik denk dat dat noodgedwongen is. Aan de ene kant omdat het zo ingewikkeld is en je die kennis heel hard nodig kan hebben (er is namelijk niet altijd iemand naast je die zegt wat je precies in elke situatie moet doen. Een narcist is 'beweeglijker' dan bijvoorbeeld een autistische of bijvoorbeeld een depressieve partner, dat heb je sneller geleerd hoe je moet handelen en voelen) Bij een narcistische partner wordt er denk ik veel meer van je gevraagd. En ook speelt daar veel meer het kunnen vervreemden van jezelf. Wat je weer wilt herstellen.
En aan de andere kant is het haast wel nodig om op dat niveau te denken omdat de hulpverlener over het algemeen de kennis ontbeert. Waardoor je naast het vastlopen in de relatie met je partner ook nog grote kans loopt op het vastlopen in de relatie met je therapeut.

Ik vind het zelf helemaal niet erg als iemand reageert die niet in de materie zit. Kunnen we mooi oefenen met dingen uitleggen.

Madelief

Madelief

17-03-2018 om 16:42

Kaaskopje

Ik heb mij al geexcuseerd voor de opmerking vwb betreffende 'ingevoerd zijn in de materie' en uitgelegd waar het vandaan kwam. Ik ben er daarna ook mee opgehouden omdat ik zag dat mensen het beter kunnen bedoelen dat ik het in mijn door de hulpverlening opgebouwde wantrouwen opvat.

Tja weet je wat het is? Mensen die hier mee te maken hebben gehad vwb partner en verder zijn gaan zoeken in wat er over bekend is, hebben vaak snel meer kennis van wat er zo speelt rond dit onderwerp. Ik ben het er mee eens dat je mensen niet mag afrekenen op hun gebrek aan kennis, vandaar mijn sorry en mijn poging de prikkelbaarheid niet te herhalen.

Maar ik vind ook weer niet dat ik mijn opgedane kennis en ervaring achterwege moet laten om mensen te ontzien. Nou zou je kunnen zeggen 'ja maar dit is een openbaar forum' maar dat is nou juist de crux: het is zooo belangrijke dat er meer bekend over wordt. Ik kan zien dat ik dat niet altijd handig aanpak. Maar goed, dat wordt allemaal erg meta. Ik neem de feedback mee en doe mijn best te verbeteren en toch mijn eigen standpunten gestand te doen.

De titel van dit draadje ging inderdaad over moeders. Dat kwam omdat de titel van het artikel over moeders ging.

Ik wil zelf helemaal niet impliceren dat een en ander niet voor vaders ook zou gelden. Ik denk dat de zaken die in het artikel staan ook voor vaders kunnen gelden.

Voor mijzelf (bijna 60) geldt dat in mijn tijd moeders de eerste opvoeders waren. En volgens mij is de eerste hechting van kinderen nog steeds grotendeels eerst met de moeder. Maar dat betekent niet dat een narcistische vader geen impact op kinderen zou hebben. Natuurlijk heeft dat gevolgen, ook omdat de eerste hechtingsfiguur (de moeder dus) wel last moet hebben van de stoornis. En ja een vader met narcistische trekken zal ongetwijfeld psychische schade bij de kinderen teweeg brengen.

Wat gek is, is dat ik zelf helemaal niet er uit ben wat mijn vader nou voor rol heeft gespeeld. Ik voel geen emotie bij die man. Dat vind ik wel erg en daar voel ik me ook schuldig om, maar het is zo. Een erg schuwe teruggetrokken man die volledig overruled werd door mijn moeder en ook niet mij beschermde. Dat lijkt dan dus weer een beetje op jouw moeder heb ik de indruk

Madelief

Madelief

17-03-2018 om 17:07

oh ja ook nog Kaaskopje

Het artikele ging natuurlijk ook over mensen met een partner met narcisme, wat die voor band met hun moeder hebben. Wat geenszins betekent dat mensen met alleen een narc ouder niet zouden mogen reageren. Even voor de duidelijktheid.

Maar ik dacht nog even naar aanleiding van jouw reactie: "zou je minder kans op een narcistische partner hebben als alleen je vader die trekken heeft?" Nee dus want er zijn hier ook mensen met beide ouders die heel warm zijn en geen verdenking van narcisme hebben. Er is geen peil op te trekken maar wellicht komt dat nog naar voren in onderzoeken.

Ms. Simone

Ms. Simone

17-03-2018 om 17:53

Ouders

Hoewel ex geen diagnose heeft, maar ik wel sterke vermoedens heb, voel ik me ook geroepen op deze vraag te antwoorden.
Ik voelde mij in het begin van deze “ontdekkingstocht” absoluut niet aangesproken, toen ik Ross Rosenberg en Richard Grannon met grote stelligheid hoorde beweren dat het haast niet anders kon dan dat je als “(ex)partner van” in je gezin van herkomst vast ook met “cluster b-types” te maken moet hebben gehad. Ik zie het bij geen van mijn beide ouders terug, die overigens al ruim 50 jaar getrouwd zijn. Mijn moeder in het bijzonder, is een uitgesproken warme, betrokken (en knuffelgrage) vrouw, ook voor haar kleinkinderen. Zij heeft ook altijd zelf een carrière gehad naast ons gezin en mijn vader is, helemaal voor zijn generatie vrij geëmancipeerd te noemen. Hiermee wil ik niet beweren dat alles altijd rozengeur en maneschijn was, maar het was beslist niet disfunctioneel.

Madelief

Madelief

17-03-2018 om 18:05

Ms Simone

Ross Rosenberg ken ik niet zo goed. Ik weet wel dat Grannon een fan van hem is. Ik vind Grannon erg goed voor mijzelf, omdat ik wel een narcistische ouder heb en daarom dingen van hem kan leren.

Maar we moeten misschien niet vergeten dat zijn niche is het helen van slachtoffers van narcistisch gebruik. Daarvoor moet hij een insteek hebben. Die insteek kan zijn "we moeten zorgen dat jouw oude 'verhaal' (het verhaal dat je hebt opgebouwd in je jeugd) je niet meer belemmert. Ik bedoel met zo'n verhaal is makkelijker te 'werken' dan iemand die out of the blue slachtoffer is geworden.

Ik denk wel dat hij oprecht is hoor, ik geloof erg in zijn integriteit maar hij heeft nu eenmaal een werkhypothese nodig, als alle psychologen.

Ik geloof je direct als je zegt dat jouw gezin vroeger niet disfunctioneel was. Ik ga dan soms ook een beetje twijfelen: is al dat 'werken aan mijzelf' (met b.v. Grannon) niet overdreven? Heb ik niet 'gewoon pech gehad' net als jij.

Ad Hombre

Ad Hombre

17-03-2018 om 18:33

Thera

Ik heb weleens begrepen dat mensen in hun relatie vaak op zoek zijn naar mensen die op hun ouder(s) lijken omdat ze vanaf hun vroegste jeugd van hen hebben geleerd hoe een relatie 'werkt'. Dat los van specifiek narcisme waar ik gelukkig in gezinsverband geen ervaring mee heb.

Volgens mij heeft Alain de Botton het er ook over als reden waarom we geneigd zijn voor de verkeerde te vallen:


https://youtu.be/zuKV2DI9-Jg

De 'goeden' zijn te saai, ze drukken niet op de 'juiste knopjes'.

Ad Hombre

Ad Hombre

17-03-2018 om 18:43

Madelief

"Dat ik een narc partner aantrekkelijk vind omdat ik een narc moeder had? nee denk het niet. Een narcist weet heel goed hoe hij juist als niet-narcist moet overkomen. Had hij die trekjes in het begin vertoond dan had ik niet eens koffie met hem gedronken."

Ik denk dat de aantrekking al plaatsvindt voordat je weet dat het een narc is. Het kriebelt op een manier die jou misschien aanspreekt. Narcisten zijn in het algemeen aantrekkelijk. Daar hebben ze zich een levenlang op getraind. Pas later herken je die trekjes bewust, maar eigenlijk speelde het al tijdens die eerste koffie. Misschien is een saaie man wel de enige redding voor jou. Veilig, maar saai.

Ad Hombre

Ad Hombre

17-03-2018 om 19:07

Correctie

Ik zeg wel dat ik geen ervaring heb met narcisme in een gezinssituatie maar dat is helemaal niet waar. Mijn moeder had wel degelijk behoorlijk wat narcistische trekjes. Grappig dat ik dat op een of andere manier heb weggestopt, ze is ook al 5 jaar dood, dat scheelt. Ik checkte het zojuist even met mijn vriendin en die zei, natuurlijk, dat *weet* je toch! Mijn partner is allesbehalve narcistisch dus wat dat betreft heb ik 'geluk gehad'.

Dat gezegd hebbende is het misschien nuttig om te zeggen zeggen dat 'narcisme' op zich geen negatieve zaak hoeft te zijn. Iemand noemde net Trump, maar ik denk dat je wel kunt stellen dat bijna alle mensen met macht en grote carrieres een zekere mate van narcisme in zich hebben. Dat veel aantrekkelijke mensen enigszins narcistisch zijn. Narcisme is een sterke motor. Wat niet wegneemt dat het in extreme vorm ook uitermate schadelijk kan zijn, met name als je een kind of partner van zo iemand bent.

Ad Hombre

Wel apart ja, als je daar dan later achter komt, dat anderen dat veel beter dan jij hebben gezien. Soms kan een gezin ook als geheel wat narcistisch zijn. Dat was bij ons denk ik wel het geval. Dan is het ook al wat lastiger om te zien denk ik als kind. Dan kun je iets hebben van, gelukkig maar zeg, dat ik in dit gezin geboren ben. Natuurlijk heeft mijn ouder wel eens wat te veel oordelen over anderen, het is ook moeilijk bescheiden blijven als je zo goed bent als wij...

(sorry voor mijn nieuwsgierigheid, maar je hebt geluk met een niet narcistische partner, maar ook geluk met een niet saaie partner? Om even je theorie te testen hoor... )

En over aantrekkelijkheid van narcisten, ja ik snap het wel..
Maar soms dan zijn mensen met narcisme zo zielig. Vooral als het niet alleen trekken zijn natuurlijk. Ik las ergens: ze hebben anderen nodig als spiegel voor hun eigen toneelstuk. Dat zijn dan anderen, daar gaan anderen in op. Dat is toch eenzaam eigenlijk!
De mensen die veel bereiken, ik denk dat dat vaak mensen zijn met unieke eigenschappen en ook wat narcistische trekken. Maar het kan ook zijn dat mensen met een heel sterk en mooi karakter soms onterecht narcistische eigenschappen worden toegediend. De symptomen zijn dan hetzelfde, maar het komt ergens anders vandaan. Je kan zeg maar ook bezig zijn met een groots plan, waarvan echt je doel is dat het de wereld beter maakt (en niet alleen maar jou eigen ego) terwijl je dan wat menselijke zaken uit het oog verliest. Maar iemand die echt narcistisch is, kan niet bezig zijn met een groots plan waarvan het doel is de wereld beter te maken, los van het feit of het zijn ego voedt of niet. Misschien moet ik het anders formuleren, ik heb het gevoel dat hier wat tegenin te brengen is...

Kaaskopje

Kaaskopje

18-03-2018 om 02:00

Thera en Madelief

Dank jullie wel voor jullie reactie. Voor mij werkt de manier van in dit geval narcisme bespreken zoals jullie dat doen niet. Dat zal aan mij liggen hoor. Ik bespreek dingen nu eenmaal liever zonder allerlei vaktermen, die ik vanuit mijn achtergrond ook niet beheers. Maar goed, ik zal daar wat omheen proberen te lezen.

Madelief: Voor mijzelf (bijna 60) geldt dat in mijn tijd moeders de eerste opvoeders waren. ===

Nou, is dat zo? Dat waag ik te betwijfelen. Ze waren dan wel de persoon die de kinderen verzorgde, maar wie bepaalde de regels? Ik ben 57, dus van dezelfde generatie.

Ik weet nog dat mijn zus een vriendje had die uit Mauretanië kwam en die verbaasde zich (jaren '80) over het feit dat vrouwen thuis bij ons zo weinig te vertellen hadden. Dat was bij hem vroeger thuis toch wel anders! Daar waren vrouwen thuis de baas.

Natuurlijk heeft dat gevolgen, ook omdat de eerste hechtingsfiguur (de moeder dus) wel last moet hebben van de stoornis. ===

Volgens mij is er al heel wat besproken, in de andere topics over dit onderwerp, waaruit je heel stellig kunt concluderen dat moeder (of omgekeerd vader) last van die stoornis hééft. Maar zolang ze (of hij) niet door heeft wat er gaande is, is dat inzicht er ook niet en zal ze niet tussen man en de kinderen gaan staan. Mijn vader had de neiging om zijn gedrag voort te zetten bij de kleinkinderen en werd werkelijk boos omdat mijn neef zijn advies over zijn studierichting niet ter harte nam. In dit geval kon aan mijn neef duidelijk gemaakt worden dat hij zich vooral niets moest aantrekken van opa, maar die buffer hadden wij als kind niet.

Ik denk dat je wel kunt stellen dat mijn vader, zeker als jongeman, best leuk was om te zien. Wat mij opviel en mij op een gegeven moment ook mateloos kon irriteren, was zijn ijdelheid, ik vond het bijna 'verwijfd' overkomen.

Ad Hombre

Ad Hombre

18-03-2018 om 10:46

Thera

"Wel apart ja, als je daar dan later achter komt, dat anderen dat veel beter dan jij hebben gezien."

Ik heb een beetje een afkeer van labeltjes plakken (met name als het gaat om mensen dicht uit mijn buurt), dat zal er wel mee te maken hebben. Ik weet natuurlijk heel goed hoe mijn moeder was. Ik heb ook niet het gevoel dat ik er al te zwaar onder lijd (maar misschien denk ik daar later ook anders over).

"Soms kan een gezin ook als geheel wat narcistisch zijn. Dat was bij ons denk ik wel het geval. Dan is het ook al wat lastiger om te zien denk ik als kind."

Als kind denk je natuurlijk dat alles normaal is.

"Dan kun je iets hebben van, gelukkig maar zeg, dat ik in dit gezin geboren ben."

Dat kan ik me niet herinneren.

"Natuurlijk heeft mijn ouder wel eens wat te veel oordelen over anderen, het is ook moeilijk bescheiden blijven als je zo goed bent als wij..."

Gelukkig heb ik daar zelf helemaal geen last van

"(sorry voor mijn nieuwsgierigheid, maar je hebt geluk met een niet narcistische partner, maar ook geluk met een niet saaie partner? Om even je theorie te testen hoor... )"

Ik ben in het verleden wel eens 'benaderd' door vrouwen/meisjes met (wat ik nu denk) narcistische trekken, maar daar heb ik altijd vriendelijk voor bedankt. Mijn broer viel daar blijkbaar wel voor, dus die heeft een, ahum, veel interessantere relatiecarriere achter de rug en zit nu weer alleen.

Mijn partner is totaal niet narcistisch, maar gelukkig wel bijzonder aantrekkelijk, intelligent, humorvol en zorgzaam. Als je dat 'saai' moet noemen, dan hou ik wel van 'saai'.

"En over aantrekkelijkheid van narcisten, ja ik snap het wel..
Maar soms dan zijn mensen met narcisme zo zielig. Vooral als het niet alleen trekken zijn natuurlijk. Ik las ergens: ze hebben anderen nodig als spiegel voor hun eigen toneelstuk. Dat zijn dan anderen, daar gaan anderen in op. Dat is toch eenzaam eigenlijk!"

Het maakt het leven er niet makkelijker op.

"De mensen die veel bereiken, ik denk dat dat vaak mensen zijn met unieke eigenschappen en ook wat narcistische trekken. Maar het kan ook zijn dat mensen met een heel sterk en mooi karakter soms onterecht narcistische eigenschappen worden toegediend. De symptomen zijn dan hetzelfde, maar het komt ergens anders vandaan."

Ik zou het andersom zeggen. Het komt van dezelfde plek, maar de verschijningsvorm is anders.

"Je kan zeg maar ook bezig zijn met een groots plan, waarvan echt je doel is dat het de wereld beter maakt (en niet alleen maar jou eigen ego) terwijl je dan wat menselijke zaken uit het oog verliest. Maar iemand die echt narcistisch is, kan niet bezig zijn met een groots plan waarvan het doel is de wereld beter te maken, los van het feit of het zijn ego voedt of niet. Misschien moet ik het anders formuleren, ik heb het gevoel dat hier wat tegenin te brengen is..."

Ik geloof niet dat er mensen zijn die werken aan een 'groots plan' zonder dat ze daar hun eigen persoonlijke doeleinden mee nastreven. Natuurlijk is het prachtig als er ook nog een 'wereldverbeterend' plakkertje op kan, daar wordt de narcist nog blijer van. Geloof maar niet dat narcisten zeldzaam zijn in de top van liefdadige instellingen. Het feit dat de topmensen vaak vinden dat ze best een heel behoorlijk salaris waard zijn spreekt wat dat betreft boekdelen.

Madelief

Madelief

18-03-2018 om 12:27

Ad Hombre

" Misschien is een saaie man wel de enige redding voor jou. Veilig, maar saai."

Ik ben benieuwd wat jij denkt welke kenmerken een narcist tot een narcist maken. Narcisten zouden dus niet saai kunnen zijn, begrijp ik uit je woorden. Maar wat dan wel?

Kaaskopje

Kaaskopje

18-03-2018 om 12:57

Kindertijd en wereldverbeteraars

"Dan kun je iets hebben van, gelukkig maar zeg, dat ik in dit gezin geboren ben."

Dat kan ik me niet herinneren.===

Wij hadden een leuke kindertijd, dus dan heb ik het over de tijd tot de puberteit. De vakanties die we hadden waren leuk en we kregen wat we nodig hadden. Pas toen we een eigen mening kregen, kwam naar buiten dat mijn vader daar niet mee om kon gaan. Hetzelfde met vriendjes en later de serieuze relaties... het kwam er volgens mij op neer dat hij niemand náást zich duldde. Dus toen mijn zus met een man aankwam die maar 7 jaar jonger dan mijn ouders was, was het hek van de dam. Het was een man die geen blad voor de mond nam en tegen mijn vader in durfde te gaan. Ongekend! Toen deze man tegen mijn vader zei: als we allebei naakt voor de spiegel gaan staan, zien we er hetzelfde uit!, kwam er stoom uit mijn vaders oren. Vanaf die tijd is het nooit meer goedgekomen. Eerst tussen mijn zussen en mijn ouders en niet lang daarna ik en mijn man ook.

Ik denk dat narcistische mensen wel aan een wereldverbeteringsplan kunnen werken. Ik zou niet weten waarom niet. Alles waarbij ze het gevoel hebben dat zij de regels kunnen bepalen, pakken ze op. Eenmaal op die plek kunnen ze het leven voor anderen flink zuur maken.

Omdat mijn vader zelf een camper van een busje had gemaakt is hij lid geworden van een campervereniging, waarvan de leden ook gezamenlijke vakanties ondernamen. Mijn vader was tekstschrijver, dus hij stortte zich op het clubblad. Dat heeft niet lang geduurd. Men was het niet overal mee eens en al snel was de hele club geen knip meer voor de neus waard. Tja, tegengas, hoe durfden ze!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.