Raar contact met vader
Korte situatie schets:
Ouders zijn gescheiden toen ik 6 was. Destijds woonden we in het herkomstland van mijn vader. Mijn moeder is toen met mijn zus en ik terug verhuisd naar Nederland. jaren geen contact gehad met mijn vader, hij was onvindbaar. Weigerde ook alimentatie te betalen. Mijn moeder heeft nooit opgegeven, wb contact en toen ik zo'n 12 jaar was en mijn zus 13 zijn we bij hem op bezoek geweest. Sindsdien regelmatig contact, zus en ik ongeveer om het jaar bij hem op bezoek (vader woont in Amerika).
Ongeveer 13 jaar geleden heeft mijn vader een vrouw leren kennen met een dochter, toen ongeveer 22 jaar. Allemaal prima kon en kan het goed met vrouw en stiefzus (om haar maar zo te noemen) vinden. Wel is al die jaren mijn vader een moeilijk een veeleisend persoon geweest en nog steeds. Ik bedoel: hij is nu voor de 6e keer getrouwd, mijn moeder was zijn derde vrouw.Ik ben gan studeren, helaas, vooral tot verdriet van mijn vader heb ik nooit mijn studie afgemaakt. Op een gegeven moment leerde ik huidige man kennen, hele lieve goede man, helaas geen hoge functie zoals mijn vader had gehoopt, maar gewoon een 'simpele' arbeider. Wij kregen ons eerste kind, mijn vader was dolenthousiast, had zelfs al een vlucht naar Nederland gebookt voordat het kind was geboren. We gingen trouwen, hij kwam niet terwijl hij wel enkele jaren er voor naar bruiloft van zus was geweest. Tweede kind komt, nog steeds wat enthousiast, hij komt op bezoek als kind 3 maanden oud is. Derde kind opkomst, geen interesse. Hij was toen ik zwanger was van derde in Nederland en liet doorschemeren dat hij het maar niks vond dat we nog een kind kregen. Kind geboren, nooit een kaartje of een kadootje gekregen. 4e kind intussen, idem dito. Helemaal niks, niet eens een felicitatiekaartje. Dat doet echt pijn. Zijn stiefdochter heeft intussen ook kinderen gekregen, nu 2 dochters, jongste 3 maanden geleden. Hij lijkt daar veel meer in geinteresseerd te zijn. Voorbeeld, mijn zus, heeft een dochter, had een foto gemaakt van haar en mijn dochter en gemaild naar mijn vader, met als tekst: vind je dat geen leuke foto van je kleindochters. Had mijn vader geantwoord: ik heb geen 2 kleindochters, ik heb er 4 (doelend op de 2 dochters van zijn stiefdochter)! Niet eens iets leuks over de foto te zeggen. En mijn zus bedoelde ook niet dat hij maar 2 kleindochters heeft ipv 4.
Ik e-mail hem geregeld, ik krijg geen antwoord. ook een keer toen er iets ernstigs aan de hand was met 1 van min kinderen, geen reactie.
Wat moet ik hier mee? In zijn ogen ben ik wrs een mislukkeling, geen carriere, geen rijke man, maar wat hij vergeet, wel een heel gelukkig huwelijk, 4 fantastische kinderen, en een gewoon modaal gezin. Maar ik voel me zo onzeker hierdoor, vooral ook omdat hij totaal geen interesse toon in zijn kleinkinderen, maar wel tijd en geld uitgeeft aan de kinderen van zijn stiefdochter, tuurlijk ook in zekere zin zijn kleinkinderen, maar hopelijk snappen jullie wat ik bedoel.
Wat moet ik nou, hem er mee confronteren, hoe ik me voel. Ik ben eigenlijk bang voor zijn oordeel, want zo is hij, of het maar laten gaan. Het doet toch heel veel pijn.
Kortom
Al doet het pijn, het is niet anders. Zet het van je af en geniet van je gezin! Hij is jullie niet waard.
Jaymza
Jaymza, je hebt gelijk, dat is wrs ook het proces wat ik nu aan het doormaken ben. Maar ik vind het moeilijk, vooral omdat we al amper familie hebben. Hier in Nederland, heb ik mijn zus en mijn moeder en dat was het.
Onbeschoft
Ik weet nog goed de eerste bruiloft van mijn zs. Min vader kwam over naar Nederland daarvoor. Ik had net een nieuwe vriend, mijn huidige man, een bouwvakker, het was echt 4 weken aan of zoiets. Vriend kwam ook naar de bruiloft, verheugde zich enorm op de ontmoeting met mijn vader. Hoe ging het: mijn vader was kennelijk niet gecharmeerd van vriend (hij komt ook uit een Europees land dat door Amerikanen als dom word gevonden): ik weet het niet meer precies maar het ging ongeveer zo: ik stelde mijn vriend aan mijn vader voor, mijn vader maakte een afwerend gebaar en plaatste de opmerking: I hope you are castrated now.
Wat een onwijze lullige opmerking, man man was daar echt van ontdaan.
Mijn vader was zo teleurgesteld dat ik niet iets had met een jurist of econoom, hij vond mijn keuze echt verschrikkelijk. Daarvoor heb ik wat gehad met resp een jurist en een ingenieur, werd niks, zijn hart was gebroken...
Wat ik moedig vind van mijn man is dat hij hem dat vergeven heeft en hem daarna altijd vol respect heeft behandeld.
Jouw vader zal nooit veranderen
Doet me een beetje denken aan mijn schoonvader, ook een rits ex-vriendinnen en -vrouwen en ook een ontzettende hufter. Ik heb er altijd op aangedrongen dat we hem bleven bezoeken in het buitenland. Hij is in de twintig jaar dat mijn man in Nederland woont, maar een keer een weekje hier naar toe gekomen voor onze bruiloft, nam niet eens een cadeau mee. Wij hebben altijd alle vliegreizen betaald.
Je blijft hopen dat zo'n persoon ooit zal waarderen dat je aandacht aan hem blijft besteden. Maar... bij de een na laatste bezoek van mijn man heeft mijn schoonvader hem weer als grofvuil behandeld. Bij het laatste bezoek kon hij niet meer met ons praten omdat hij terminaal kanker had.
Achteraf gezien denk ik dat al die bezoeken aan hem weggegooid geld waren.
Zijn leven ligt niet bij jullie
Keihard, maar zo klinkt het verhaal.
Zijn leven ligt daar, met zijn huidige vrouw en alle ontwikkelingen daar omheen.
En blijkbaar heeft hij in jullie leven weinig interesse.
Je kunt er nu wel van alles bij halen, dat je een man had moeten trouwen in zijn ogen hoger op de ladder staat enz enz., maar bottom line is eigenlijk dat hij je niet als zijn dochter behandeld.
Daar kun jij helemaal niets aan doen, maar het is voor jou belangrijk om ermee om te gaan, ermee te leren leven.
Misschien is het het beste om zelf door te gaan met je leven. Het zou nl. heel goed kunnen dat wanneer jij geen contact meer met je vader zoekt, het contact verwatert. Je doet telkens eigenlijk moeite om erkenning als dochter, maar de man die je vader zou moeten zijn gedraagd zich niet zo. Verre van, zou ik zeggen.
Dat is een rouwproces, want eigenlijk rouw je over een vader die je wel hebt, maar toch weer niet. En je stelt je telkens open voor een rauwe klap in je gezicht.
Je vader veranderen gaat niet, die man is niet voor niets 6 x getrouwd. Maar jezelf veranderen, er anders mee omgaan kan wel. Wellicht met hulp van een psycholoog? Want vergis je niet, het kan best een ingrijpend proces zijn. Een rouwproces.
Zoek je geluk bij je gezin, je eigen leven. Je vader doet geen moeite om daar deel van uit te maken, waarom blijf jij het dan proberen? Levert het je iets op?
Sterkte, en ik hoop dat je voor jezelf op termijn rust krijgt in deze situatie.
Reactie
Moppeke, voor een groot deel heb je helemaal gelijk hoor. het grootste probleem is inderdaad dat ik kennelijk geen echt onderdeel uitmaak van zijn leven. Ik weet wel zeker dat als ik een man had gehad met een hele goede baan hij wel meer moeite zou doen. Mijn zus is nl voor de 2e keer getrouwd (ook naar deze bruiloft is hij geweest, met kado en alles) en zij is getrouwd met iemand met een hele goede baan. Uiterlijk vertoon is voor mijn vader heeeel belangrijk. Over mij kan hij niet opscheppen over mijn zus wel. Mijn zus is ook in een jaar tijd voor de 2e keer bij hem op bezoek. Maar, neemt niet weg dat hij in mijn zus niet echt veel interesse toont.
En dat ik het blijf proberen, steeds contact, dat valt wel mee. Ik heb hem voor het laatst 2 weken geleden een mail gestuurd, daarvoor een maand geleden. Nu doe ik niks meer. Ik bestook hem ook niet met mails dus. Ik wil ook de eer aan mijzelf houden.
Liat, zoals jij het omschrijft, zo erg is mijn vader ook weer niet. Hij kan ook heel leuk en gezellig zijn. In het verleden heeft hij meerdere malen tickets voor mij betaald zodat ik op bezoek kon, leuke dingen gedaan. Maar hij lijkt vooral sinds mijn stiefzusje kinderen heeft, zich niet meer voor ons te interesseren. Hij houdt ook helemaal niet van kinderen maar op deze kinderen past hij regelmatig. Vind ik prachtig hoor, maar ik gun mijn kinderen ook een opa (dit is de enige die ze hebben) en ik wil een vader die zich in mij interesseert. Maar goed, hij is enorm egocentrisch. En dat lijkt de laatste paar jaar steeds erger te worden.Met mijn stiefzusje heb ik wel redelijk goed contact, we msn-en regelmatig, zij interesseert zich wel mijn mijn leven (en ik in het hare). Met zijn vrouw kan ik het heel goed vinden, ik mag haar erg graag, dus dat is allemaal het probleem niet.
Ik laat het even zo als het is. Ik ga hem er ook niet mee confronteren, want eerlijk gezegd ben ik bang voor zijn reactie.
Maar het doet me verdriet. ik vind het heel erg dat hij totaal geen interesse heeft getoond na de geboorte van mijn laatste 2 kinderen, maar wel naar de bruiloft van mijn zus is gegaan en altijd verhalen heeft over de dochters van mijn stiefzus. Ik ben eigenlijk jaloers, erg vind ik dat zeg!
Lastig
ik kan me best voorstellen. Maar blijf vooral "dicht bij jezelf". Iemand die zo oppervlakkig is, is jouw aandacht niet waard. Wees trots op je eigen keuzes, op het feit dat je met iemand getrouwd bent uit liefde en niet om financiële redenen.
Lieve dochter
Ik kan je helemaal begrijpen. En sta jezelf gewoon toe jaloers te zijn, je hebt er alle recht toe. Als kind en vooral dochter blijf je altijd verlangens naar de bevestiging en waardering van een vader. Probeer in ieder geval met volle teugen te genieten van wat je man jullie kinderen geeft. Zoals je hebt gemerkt, zal dat ook voor je kinderen van essentieel belang zijn voor hun zelfbeeld.
Hoe jouw vader met zijn kinderen omgaat getuigt naar mijn mening van ongeschikt zijn voor het (groot)vader schap. 6 keer getrouwd, onderscheid maken tussen zijn (klein)kinderen en maatschappelijk succes als criteria gebruiken voor zijn liefde en aandacht, bah!
Maar desondanks doet het pijn en dat mag je best toelaten. Het is zijn zwakte, niet de jouwe. En ook zijn gemis. Jammer voor hem.
Als je je er teveel door laat neerhalen, zoek dan hulp om er op een goede manier mee leren om te gaan.
Veel sterkte lieve dochter,
Fély
Niets doen
Lieve Dochter,
Dit is een hard gelag.
Je vraagt wat je ermee moet.
Ik heb ooit de tip van iemand gekregen om als je van je ouders niet krijgt wat je graag wilt of wat je nodig hebt, om dat dan aan jezelf te geven.
Die tip komt natuurlijk niet uit de lucht gevallen. Ik was ook heel teleurgesteld om een opeenstapeling van ongelukkige voorvallen waarvan ik iedere keer weer zo akelig werd. Mijn ervaring is dat het ontzettend moeilijk is om dit soort zaken uit je hoofd te zetten. Hoe laag je je verwachting ook schroeft - het kan nooit laag genoeg. Als kind is het heel moeilijk om niet te blijven hopen en wachten op liefde en bevestiging van je ouder.
Iedere keer opnieuw was ik weer teleurgesteld, ook toen ik dacht dat ik het helemaal uit mijn hoofd had gezet om nog maar iets te verwachten.
Als jij jezelf nu beschrijft als een goede moeder van 4 kinderen in een gelukkig huwelijk met voldoende financiële basis om je kinderen meer zekerheid en rust te bieden om op te groeien dan jouw vader jou ooit heeft kunnen bieden.
Dan moet je jezelf daar de credits voor geven.
Je doet het fantastisch.
En je vader, die kun je alleen maar laten zijn.
Reactie
Dank voor jullie lieve berichtjes. Doet me wel goed!
Zondagavond vlak voor de wedstrijd ging de telefoon, was het mijn vader! Ongelooflijk, hij heeft gevraagd hoe het met iedereen ging, was zoals gebruikelijk heel gehaast aan de telefoon, want eigenlijk moest hij dit of dat doen (is altijd, ALS ik hem eens een keer spreek, heeft hij eigenlijk geen tijd), ik heb daarna heel leuk met zijn vrouw gesproken. Na het gesprek moest ik even huilen. Van opluchting ook. En daar zit hem de kneep: steeds de bevestiging of aandacht van hem zoeken/willen. Ik ben dan als een kind zo blij met even wat aandacht. Net wat je zegt fely, ik vraag om bevestiging en waardering. Ik moet daar mee ophouden, want we ervaren onze relaties totaal anders. Ik heb een vader in het buitenland, hij heeft een vrouw met een dochter en 2 kleinkinderen en zijn hele leven is daar, hij heeft daar alles. In zekere zin vervangt mijn stiefzusje mij en mijn zus.
En rodebeuk, het is heel moeilijk om van je af te zetten. En wrs doe ik het inderdaad beter dan mijn vader, althans in het gezinsleven, niet qua carriere, maar dat is mijn keuze. Goeie tip, wat ik niet van hem krijg aan mezelf geven, maar hoie doe je dat?
En liat, ik ben ook trots dat ik me niet laat leiden door motivaties waar mijn vader zich wel door laat leiden. Maar toch zou het fijn zijn als hij mij daarvoor zou waarderen. Maar ach, het is niet anders.
