Radeloos
Lieve allemaal,
Op dit forum door mee te lezen al heel veel fijne tips gelezen. Ik dach wellicht moet ik er ook aan.....heb ik er ook iets aan. Ik weet echter niet waar te beginnen om een goede situatie te schetsen. Er is zoveel gebeurd.
Ik en mijn vriend hebben elkaar gevonden als vrienden in onze oude relatie. We hebben elkaar echt gevonden. Echter we krijgen steeds meer ruzie. Gesprekken worden steeds meer en snelle discussies. Hij vat elk woord heel vijandig op. Vult mijn woorden (negatief) in en valt snel persoonlijk aan met woorden. Kortom er is super snel irritatie. Ik probeer rustig te blijven en goed na te denken wat ik zeg voor ik iets zeg. Ik weeg als het ware alles al drie keer af, maar toch blijft het zo. Ik krijg het gevoel het nooit goed te kunnen doen wat ik ook doe.
Ik heb een hele duidelijke mening en zal dit ook benoemen tijdens gesprekken. Dit draagt zeker bij aan het feit dat hij zich snel aangevallen voelt. Om dit af te zwakken probeer ik met zinnen als "en niet dat het uitmaakt dat dat zo is" of "en dat mag ook" en "dat kan iedereen gebeuren" het al minder hard voor hem te maken.
HIj is het niet gewend dat mensen duidelijk zijn en er geen doekjes om winden. Ik ben dit wel gewend in mijn opvoeding. Zolang er met respect en gelijkwaardigheid gepraat kan worden. Ik hoef hem niet te overtuigen en andersom. We kunnen beide een (andere) mening naast elkaar hebben.
In een gesprek gaat het snel om in "altijd" en "nooit" vanuit zijn kant. Hij vat letterlijk vlam. Hij geeft aan dat hij door mijn duidelijke mening vaak het gevoel heeft niet anders mag denken. Ik vraag echter in gesprekken wel om "wat denk jij er over".....ik passeer hem niet of ben alleen met mijn waarheid bezig. Mijn duidelijke mening komt vooral ook doordat ik voor ik iets zeg heel goed over iets nadenk. Vaak te veel en te goed waardoor alle perspectieven al bekeken zijn. Als ik dan praat komt het niet vaak voor dat de ander nog iets zeg dat ik niet meegenomen en/of afgewogen heb in mijn standpunt en/of mening. Het is geen kwestie van gelijk willen hebben of niet af willen wijken. Heel kort door de bocht: op mijn werk ervaar ik bijvoorbeeld ook dat ik nog veel moet leren en open sta voor tips en meningen van anderen en dit dus kan.
Ik kan er echt een boek over schrijven, maar ik denk dat hier voor ons echt de essentie ligt.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie op wat voor manier dan ook hier naar kijken.
Groetjes
Soms vertel ik iets aan iemand maar hoef niet direct de mening van die ander te horen. Zit daar misschien de irritatie?
Je vriend wil jou misschien soms iets vertellen en jij reageert met je weloverdachtte mening waar niet om werd gevraagd? Dan kunnen er discussies ontstaan die zinloos zijn.
"Dit draagt zeker bij aan het feit dat hij zich snel aangevallen voelt. Om dit af te zwakken probeer ik met zinnen als "en niet dat het uitmaakt dat dat zo is" of "en dat mag ook" en "dat kan iedereen gebeuren" het al minder hard voor hem te maken."
Pas op dat je jezelf niet 'kleiner' gaat maken dan je bent. Je hebt een duidelijke mening, dat mag toch. Dat hij zich dat persoonlijk aantrekt is eigenlijk zijn probleem. Misschien eens buiten een conflict om uit leggen hoe dit voor jou werkt?
"In een gesprek gaat het snel om in "altijd" en "nooit" vanuit zijn kant." Tja het valt me op dat als mensen, inclusief ikzelf, praten in termen van 'altijd, nooit, iedereen, niemand' dat ze dan meestal in een slachtofferstuk zitten.
"Ik vraag echter in gesprekken wel om "wat denk jij er over".....ik passeer hem niet of ben alleen met mijn waarheid bezig. Mijn duidelijke mening komt vooral ook doordat ik voor ik iets zeg heel goed over iets nadenk. Vaak te veel en te goed waardoor alle perspectieven al bekeken zijn. Als ik dan praat komt het niet vaak voor dat de ander nog iets zeg dat ik niet meegenomen en/of afgewogen heb in mijn standpunt en/of mening. Het is geen kwestie van gelijk willen hebben of niet af willen wijken. "
Dit herken ik één op éen. Je bent iemand die graag leuke, doorwrochte gesprekken wilt hebben met de ander. Je hebt er over nagedacht en gaat ervan uit dat de ander dat ook doet. En misschien ben je ook wel gewoon slimmer dan hij. En hij is weer beter in andere dingen. dat zou geen probleem moeten zijn, ware het niet dat hij dat blijkbaar wel vindt. En nogmaals dat is zijn probleem. Je kan kijken op welke punten je wel een common ground hebt en of dat genoeg is voor je om een relatie op te baseren. Maar ga alsjeblieft niet je zelf minder of kleiner maken om hem. Volgens mij doe je genoeg om het voor hem makkelijker te maken. Kan hij trouwens zeggen "nee nooit over nagedacht' of 'mwaoh, interesseert me niet"? en dat jij dan ook niet doorgaat op het onderwerp?
Lexus schreef op 29-01-2021 om 13:34:"Dit draagt zeker bij aan het feit dat hij zich snel aangevallen voelt. Om dit af te zwakken probeer ik met zinnen als "en niet dat het uitmaakt dat dat zo is" of "en dat mag ook" en "dat kan iedereen gebeuren" het al minder hard voor hem te maken."
Pas op dat je jezelf niet 'kleiner' gaat maken dan je bent. Je hebt een duidelijke mening, dat mag toch. Dat hij zich dat persoonlijk aantrekt is eigenlijk zijn probleem. Misschien eens buiten een conflict om uit leggen hoe dit voor jou werkt?
"In een gesprek gaat het snel om in "altijd" en "nooit" vanuit zijn kant." Tja het valt me op dat als mensen, inclusief ikzelf, praten in termen van 'altijd, nooit, iedereen, niemand' dat ze dan meestal in een slachtofferstuk zitten.
"Ik vraag echter in gesprekken wel om "wat denk jij er over".....ik passeer hem niet of ben alleen met mijn waarheid bezig. Mijn duidelijke mening komt vooral ook doordat ik voor ik iets zeg heel goed over iets nadenk. Vaak te veel en te goed waardoor alle perspectieven al bekeken zijn. Als ik dan praat komt het niet vaak voor dat de ander nog iets zeg dat ik niet meegenomen en/of afgewogen heb in mijn standpunt en/of mening. Het is geen kwestie van gelijk willen hebben of niet af willen wijken. "
Dit herken ik één op éen. Je bent iemand die graag leuke, doorwrochte gesprekken wilt hebben met de ander. Je hebt er over nagedacht en gaat ervan uit dat de ander dat ook doet. En misschien ben je ook wel gewoon slimmer dan hij. En hij is weer beter in andere dingen. dat zou geen probleem moeten zijn, ware het niet dat hij dat blijkbaar wel vindt. En nogmaals dat is zijn probleem. Je kan kijken op welke punten je wel een common ground hebt en of dat genoeg is voor je om een relatie op te baseren. Maar ga alsjeblieft niet je zelf minder of kleiner maken om hem. Volgens mij doe je genoeg om het voor hem makkelijker te maken. Kan hij trouwens zeggen "nee nooit over nagedacht' of 'mwaoh, interesseert me niet"? en dat jij dan ook niet doorgaat op het onderwerp?
Wat fijn je uitgebreide reactie. Het doet me goed te lezen. Ik begin zo aan mezelf te twijfelen. Je laatste vraag begrijp ik niet. We zitten op dat vlak inderdaad echt op een ander level. Ik wil gewoon graag mijn vele kronkels en spinsels delen zodat we er samen iets aan hebben of iets mee kunnen. Ik ben me ef bewust dat ik meer aan het woord kan zijn, maar vanuit hem komt er ook minder. Dat is ook allemaal prima. We zijn gewoon anders.
Heb je hem wel eens gevraagd wat hem irriteert en waarom hij zo geïrriteerd reageert? Niet tijdens een discussie maar op een ander moment.
Kan het zijn dat hij geen zin heeft om alles van 100 kanten te belichten, maar gewoon kort de opties afweegt en doorgaat? En kan het zijn dat lockdown/corona-tijd maakt dat je wat meer met hem bepraat dan anders en hij daar niet altijd zin in heeft? Kun je dat soort gesprekken ook deels met vriendinnen voeren?
"Ik wil gewoon graag mijn vele kronkels en spinsels delen zodat we er samen iets aan hebben of iets mee kunnen" Nou dat bedoel ik, misschien wil hij dat helemaal niet. Misschien wil hij gewoon samen een filmpje kijken en niet moeilijk praten, zoals hij dat dan ziet Houd me ten goede, laatste kan ik me helemaal voorstellen hoor, ik ben ook een type van "ik wil een diepe gedachte-uitwisseling in een relatie".
Ik zou geïrriteerd raken als er steeds - vooral ongevraagd - een mening wordt gegeven. Kun je ook niet je mening geven tenzij hij er om vraagt? Hoeveel ruimte geef je echt voor zijn mening? Ik lees: ik heb een doordachte mening. Alle kanten heb ik al belicht. Je wil niet overtuigen maar je lijkt erg overtuigd dat jouw mening als een huis staat? Ik vond voorgaande tip van vraag eens waar hij zich aan irriteert goed. En pas op dat je daar niet weer meteen jouw mening over geeft 😉. Stel open vragen en luister. Jouw mening doet er dan niet toe. Het is zijn irritatie.
Het klinkt alsof jouw waarheid of mening de enige juiste is en je niet open staat voor andere invalshoeken. Er zijn altijd meerdere wegen die naar Rome leiden, en in je eentje weet je nooit zoveel als met meer. Bovendien kan iemand die vanuit een andere achtergrond redeneert heel verfrissend zijn, ook al past dat niet gelijk in jouw straatje.
In hoeverre sta jij echt open voor zijn mening? Ben je op zoek naar zijn invalshoeken om jouw mening aan te scherpen of zelfs aan te passen, of probeer je hem te overtuigen dat jij altijd gelijk hebt? Het komt over alsof hij wel iets mag zeggen, maar dat jouw mening uiteindelijk de beste is. Wat je dan nog probeert af te zwakken door te zeggen dat hij een andere mening mag hebben maar dat jij toch gelijk hebt, waardoor je jezelf nogal superieur opstelt. Als iemand zo met mij zou omgaan, zou ik ook snel geïrriteerd zijn. Misschien goed om niet altijd maar gelijk je mening te geven, maar oprecht geïnteresseerd zijn in zijn kant van het verhaal. Je hoeft een discussie niet te winnen, het is veel fijner om samen een interessant gesprek te kunnen voeren en meerdere invalshoeken te bespreken.
Junio schreef op 29-01-2021 om 14:19:Heb je hem wel eens gevraagd wat hem irriteert en waarom hij zo geïrriteerd reageert? Niet tijdens een discussie maar op een ander moment.
Kan het zijn dat hij geen zin heeft om alles van 100 kanten te belichten, maar gewoon kort de opties afweegt en doorgaat? En kan het zijn dat lockdown/corona-tijd maakt dat je wat meer met hem bepraat dan anders en hij daar niet altijd zin in heeft? Kun je dat soort gesprekken ook deels met vriendinnen voeren?
Hij zegt dat hij door mijn duidelijke mening het gevoel heeft dat ik hem deze mening opleg. Hij bekijkt het zeker niet van alle kanten. Hij reageert vooral met gevoel en impulsief en niet afgewogen.
wij hebben altijd veel gepraat. dit is juist de reden waarom we voor elkaar gevallen zijn. De eindeloze heerlijke gesprekken. Echter gingen ze dus in het begin niet zoals nu. Toen vroeg hij wel om verduidelijking, vulde niet (negatief) in (nivea etc) en had hij niet snel een oordeel. Het is een cirkel. Doordat hij het gevoel heeft dat zijn mening hem wordt opgelegd ziet hij mij daar als oorzaak van waardoor hij ook feller en meer op zijn hoede is voor de slechte ik in de volgende gesprekken. Dit is hoe ik denk dat het is. Her lijkt nu een kant en klaar antwoord, maar dat is niet hoe het voelt.
wil40 schreef op 29-01-2021 om 13:28:Soms vertel ik iets aan iemand maar hoef niet direct de mening van die ander te horen. Zit daar misschien de irritatie?
Je vriend wil jou misschien soms iets vertellen en jij reageert met je weloverdachtte mening waar niet om werd gevraagd? Dan kunnen er discussies ontstaan die zinloos zijn.
is ook iets van te zeggen inderdaad. Ik kan echter ook goed doelloos domme tv kijken en niet praten hihi
RosaMontana schreef op 29-01-2021 om 15:09:Het klinkt alsof jouw waarheid of mening de enige juiste is en je niet open staat voor andere invalshoeken. Er zijn altijd meerdere wegen die naar Rome leiden, en in je eentje weet je nooit zoveel als met meer. Bovendien kan iemand die vanuit een andere achtergrond redeneert heel verfrissend zijn, ook al past dat niet gelijk in jouw straatje.
In hoeverre sta jij echt open voor zijn mening? Ben je op zoek naar zijn invalshoeken om jouw mening aan te scherpen of zelfs aan te passen, of probeer je hem te overtuigen dat jij altijd gelijk hebt? Het komt over alsof hij wel iets mag zeggen, maar dat jouw mening uiteindelijk de beste is. Wat je dan nog probeert af te zwakken door te zeggen dat hij een andere mening mag hebben maar dat jij toch gelijk hebt, waardoor je jezelf nogal superieur opstelt. Als iemand zo met mij zou omgaan, zou ik ook snel geïrriteerd zijn. Misschien goed om niet altijd maar gelijk je mening te geven, maar oprecht geïnteresseerd zijn in zijn kant van het verhaal. Je hoeft een discussie niet te winnen, het is veel fijner om samen een interessant gesprek te kunnen voeren en meerdere invalshoeken te bespreken.
mijn mening vinden we vaak BEIDE het beste. Dit komt echt doordat ik langer nadenk en hij impulsief roept. Dat is ook geen probleem en daar zijn we het beide mee eens. Ik ben een echte pedagoog. Hij zegt ook veel te leren inhoudelijk daarvan. Ik sta altijd open voor zijn mening. Ik vraag er ook gericht naar of ik laat hem eerst reageren alvorens ik begin en hem al het gras al voor zijn weg heb gemaaid. Haha lang leve de zelfkennis....
ik vind daarbij dat er nooit zoiets als een waarheid bestaat. Een 6 is een 6 maar als je er van de andere kant naar kijkt is het een 9. Wat de een zijn waarheid is is de ander zijn waarheid niet. Ik wil in een gesprek gelijkwaardig informatie delen en ook heel graag ontvangen en zeker niet opleggen en overtuigen.
Goudhaartje schreef op 29-01-2021 om 14:45:Ik zou geïrriteerd raken als er steeds - vooral ongevraagd - een mening wordt gegeven. Kun je ook niet je mening geven tenzij hij er om vraagt? Hoeveel ruimte geef je echt voor zijn mening? Ik lees: ik heb een doordachte mening. Alle kanten heb ik al belicht. Je wil niet overtuigen maar je lijkt erg overtuigd dat jouw mening als een huis staat? Ik vond voorgaande tip van vraag eens waar hij zich aan irriteert goed. En pas op dat je daar niet weer meteen jouw mening over geeft 😉. Stel open vragen en luister. Jouw mening doet er dan niet toe. Het is zijn irritat
Er zit altijd iets van oordeel/mening in als je praat natuurlijk. Ik probeer de bal ook vaker bewust door te spelen of eerst bij hem te leggen. Dan is er voor hem ruimte. Dit moet ik bewust doen. Ik sta voor de klas. Daar krijg ik van de kinderen soms ook te horen "juf kunnen we beginnen/verder"
CarpeDiem2021 schreef op 29-01-2021 om 15:26:wil40 schreef op 29-01-2021 om 13:28:Soms vertel ik iets aan iemand maar hoef niet direct de mening van die ander te horen. Zit daar misschien de irritatie?
Je vriend wil jou misschien soms iets vertellen en jij reageert met je weloverdachtte mening waar niet om werd gevraagd? Dan kunnen er discussies ontstaan die zinloos zijn.
is ook iets van te zeggen inderdaad. Ik kan echter ook goed doelloos domme tv kijken en niet praten hihi
Maar als ik jou iets wil vertellen of mijn hart luchten vind ik het niet prettig als jij dan tv gaat kijken of helemaal niets meer zegt. Dus als ik niet persé jouw mening wil horen op mijn verhaal vindt jij het onderwerp niet meer interessant?
Daar zit het punt waar ik op doel, waar je vriend' s irritatie kan zitten. Ik merk aan je reactie dat je mijn punt niet begrepen hebt.
Leuk onderwerp trouwens, laten we ook de lichamelijke communicatie niet vergeten, je uitstraling bij een gesprek. Dat kan samen met "een goed overwogen mening" een behoorlijk dominante uitstraling geven. Lichaamstaal zegt ook veel.
Goudhaartje: maar het is toch niet erg als zij ergens goed over nagedacht heeft, dat ze een mening heeft en die deelt? Zeker niet als dat in het begin juist dat was wat hen tot elkaar aantrok. Ik zie hier trouwens een beetje een red flag in: ik zie nogal eens mensen die een pittige partner willen en het reuze interessant vinden wat zij of hij te melden heeft maar als ze een tijdje met elkaar gaan, moet hij of zij een beetje in gaan binden want dan wordt het bedreigend. Partner van ts reageert nogal defensief terwijl hij het eerst dus leuk vond en zij ook naar zijn mening vraagt. Het zal niet de eerste keer zijn dat iemand uit is op een 'vette buit'(een interessant iemand) maar zodra die binnen is niet kan dealen met de eigenheid van die ander en zich bedreigd voelt.
Ik zie het probleem zitten in het volgende: ze begonnen met leuke diepe gesprekken, dat is iets wat ts in een relatie of in het leven wil. Het wordt hem teveel, waardoor het ook komt (zijn ego of gewoon andere interesses). Dan is het zaak uit te gaan pluizen a. hoe belangrijk die gesprekken voor je zijn b. of je kunt leven met het feit dat jij al over veel kanten van een zaak hebt nagedacht, hij niet, maar dat het feit dát jij dat doet, leidt tot defensief gedrag bij hem. c. dat je gaat kijken of en hoeveel en hoe en wie je tot een compromis kunt komen zonder dat een van de twee zichzelf kleiner moet maken of anders moet gedragen.
mijn mening vinden we vaak BEIDE het beste. Dit komt echt doordat ik langer nadenk en hij impulsief roept. Dat is ook geen probleem en daar zijn we het beide mee eens. Ik ben een echte pedagoog. Hij zegt ook veel te leren inhoudelijk daarvan. Ik sta altijd open voor zijn mening. Ik vraag er ook gericht naar of ik laat hem eerst reageren alvorens ik begin en hem al het gras al voor zijn weg heb gemaaid. Haha lang leve de zelfkennis....
Als je dit schrijft vraag ik me af waarom je überhaupt nog dit soort dingen met hem bespreekt. Als jouw mening vaak de beste is, en al van alle kanten bekeken, wat is dan je doel van een gesprek daar nog over?
Je vraagt zijn mening en gaat vervolgens jouw mening daar tegenover zetten, terwijl je al weet dat jouw mening de beste is. Ik kan me voorstellen dat dat voor hem irritant is, om altijd overruled te worden ('Vraag het me dan niet!'). Misschien werkt het om andere gespreksonderwerpen te kiezen, waarbij het niet uitmaakt wie welke mening heeft?
Overigens komt je berichtje een beetje belerend/betweterig op mij over (je bent niet voor niets juf 
, jij bent geweldig en hij is het daar mee eens, bij mij wekt dat ook wat irritatie op. Nog los van of hij dat echt vindt, want waarom ontstaat er dan steeds ruzie? Is je zelfkennis echt zo goed als je denkt, of heb je toch wat blinde vlekken in hoe je op anderen kunt overkomen?
